Rijk van de waterman - trainingskamp voor twaalfders.

Gabriel sloot zijn ogen toen ze met zijn haren bezig was. Hij vond het altijd fijn als mensen zoiets deden. Toch voelde hij zich bij de kapper minder fijn, omdat ze allemaal zo opgewonden waren om zijn haar eraf the knippen. Gelukkig kon Gabriel dan nog ontkomen, anders zou hij weer net zo kort haar hebben als toen hij 15 was. 'Bedankt.' zei hij toen Arra klaar was en glimlachte naar haar.

Arra glimlachte terug. Ze frunikte nog wat aan zijn haar. Het voelde ook zo zacht. Ze stond op en ging voor Gabriel zitten, ze had behoefte om te praten. Ze wou hem vertellen over Alys, maar durfde niet zo goed. Ze beet onzeker op haar lip.

Gabriel grinnikte zachtjes en keek haar toen aan. 'Hey, zullen we samen trainen? Dat is heel wat nuttiger dan tegen die poppen, die niks terug doen.' zei hij met een glimlach. Hij wou zien wat zij allemaal kon, en hij wist wel zeker dat ze sterk was. Zo zag ze er misschien niet uit, maar hij vermoedde dat dat wel zo was.

Arra keek hem blozend aan. "Is goed" ze grinnekte. Ze durfte eigenlijk niet zo goed. Ze ging klaarstaan en wachtte op Gabriel. Ze keek om zich heen. Toen ze hier binnen stapte had ze eigenlijk nog alleen Gabriel gezien.

Gabriel ging tegenover haar staan en glimlachte. Hij balde zijn vuisten en hield een voor zijn borst en de andere iets verder van hem af. 'Eens zien hoe goed jij bent.' zei hij, en viel haar toen snel aan met zijn vuisten. Niet zo hard, want hij wou haar vooral geen pijn doen.

Ze glimlachtte. De eerste stoten van Gabriel wende ze af, er waren een paar raak. Toen ging ze in de aanval. Ze mikte richting zijn buik en borts. Ze wou het niet hard doen, want ze zou het echt heel erg vinden als ze Gabriel pijn zou doen. Hij was juist zo aardig.

Gabriel weerde de aanvallen af met zijn handen, en werd een keer geraakt in zijn buik. Hij deed een stapje achteruit, en grijnsde naar Arra. Hij ging weer in de aanval met zijn vuisten en gooide er wat trappen tussen. Zijn bewegingen waren snel en soepel, zijn stand volledig stabiel.

Arra floot bewonderend naar Gabriel. Ze glimlachte. "Je bent goed" zei ze nog steeds lachend. Ze dook weg voor zijn slagen. Ze schoot langs hem heen. Onder het voorbij gaan gaf ze hem een zoen op zijn wang. Ze stond achter hem en gaf hem een stoot in zijn rug. Ze lachtte.

Gabriel lachte, en bloosde toen ze hem een zoen op zijn wang gaf. Hij legde zijn hand even op de plek, helemaal verbluft, en werd toen in zijn rug geraakt. Hij wankelde naar voren en struikelde bijna, maar hield zijn evenwicht en trapte naar Arra's benen.

Arra moest lachen. Ze had Gabriel een beetje afgeleid met die kus, al was dat niet helemaal de bedoeling geweest. Hij trapte tegen haar benen. Ze schreeuwde oorverdovend. Hij had teken haar wond geraakt. Ze lag op de grond en hield haar benen verkrampt vast. De wond sprong open en begon te bloeden. Ze huilde hemelschreiend en schreeuwde van de pijn. Ze keek hulpelozz naar Gabriel. Als het bloeden zo hard doorging dan ging ze flauwvallen van te veel bloedverlies. Haar hele broek was rood gekleurd en ze voelde haar warme bloed uit de wond vloeien.

Gabriel schrok zich bijna dood en knielde naast Arra neer. 'Oh, Arra, het spijt me zo!' zei hij geschrokken en trok haar broekspijp omhoog. Hij had nu niks bij zich om het bloeden te stoppen, dus trok hij zijn shirt uit (xD) en duwde dat op de wond. Zijn andere hand richtte hij op zijn flesje water wat nog open stond en liet het water eruit komen. Hij haalde zijn shirt weg en liet het water de wond bedekken, zodat het wat minder pijn zou doen. Met ijssturing maakte hij het water extra koud, zodat de pijn minder zou worden.

Arra kreunde hard van de pijn. Ze keek Gabriel aan. "D..da..dank j..je" zei ze. Ze was flauwgevallen door het bloedverlies. Ze lag er gewond op de grond, maar voor ze flauwviel dacht ze aan Gabriel's mooie lange blonde vlecht. Ze glimlachte en verslapte.

Gabriel zag dat ze flauwviel. 'Arra, alsjeblieft...' zei hij zacht en legde een hand op haar wang. 'Hou vol...' Hij was bang dat hij haar zou kwijtraken. Hij pakte zijn shirt weer en scheurde dat in repen. De repen bond hij strak om Arra's wond, zodat het bloeden minder werd. Hij moest haar naar de eerste hulp brengen en de wond hechten, want alleen de stof van zijn shirt zou niet helpen. Gabriel keek rond, maar zag nergens een EHBO-kamer, en zelf had hij geen verbanddoos bij zich die hij normaal wel bij zich had. Die doos lag thuis. Misschien kon hij Arra naar zijn huis dragen. Die was niet ver hier vandaan. Gabriel beet op zijn lip en keek naar Arra. Hij besloot haar mee te nemen naar zijn huis, en haar daar verder te verzorgen.

Arra kreunde hard toen ze werd op gepakt. Ze was weer wakker geworden. "G..Gabriel"zei ze zwakjes" Wat je ook denk, het...het is niet jou schuld, ik.. ik had je erover moeten vertellen." Ze schreeuwde van de pijn omdat Gabriel begon met lopen. "Als..alsjeblieft laat me liggen" zei ze huilend. "Ren naar huis en haal daar wat, maar.. maar wat je ook doet... hngg.. laat me liggen, als je me.. beweegt verlies ik alleeen maar meer." Ze keek hem aan. "Ik houd het niet lang vol, ik..hngggg...had het je eerder moeten vertellen.. ga..ga nu!"

Gabriel keek naar haar en legde haar weer neer. 'Oke dan. Hou vol. Ik ben zo snel mogelijk terug. Sonata!' riep hij en keek om toen zijn draak het gebouw binnen kwam. 'Sonata, let op haar alsjeblieft. Zorg ervoor dat ze niet achteruit gaat.' Sonata knikte met haar hoofd, en Gabriel stond op, waarna hij het gebouw uit rende en over de trainingsvelden sprintte. Hij ging zo snel mogelijk, want hij wou Arra niet verliezen.

Arra glimlachtte toen Gabriel haar neer legde. Hij had zijn draak gevraagd op haar te passen. "Kom eens " zei ze zwak tegen de draak. "Ik weet dat Gabriel jou begrijpt, zeg hemm....hng.. zeg hem dat hij een vreselijk lieve sgat is, en zeg ..hng.. hem nog maar een keer dat het niet zijn schuld was, maar de mijne.." Ze aaide de draak over zijn kop. Toen verslapte ze en viel haar hand op haar buik. Ze was weer flauwgevallen. Ze ademde nog rustig door.

Gabriel kwam na een tijdje weer terug met een verbanddoos in zijn hand. 'Sonata, hoe gaat het met haar?' vroeg hij terwijl hij naast haar neerknielde. Sonata zei dat het goed ging en vertelde hem ook wat Arra had gezegt. Gabriel glimlachte en keek naar Arra. 'Dankje.' zei hij zacht en begon haar been te hechten nadat hij haar been een lange tijd onder ijskoud water had gehouden om het zo gevoelloos mogelijk te maken. Hij deed het hechten zo voorzichtig als hij maar kon, bang om haar nog meer pijn te doen en zuchte opgelucht toen hij klaar was. Hij verbond haar been goed met verband en legde zijn jas, die hij uit zijn sporttas haalde, opgevouwd onder haar hoofd zodat ze geen nekpijn zou krijgen. Daarna deed hij een shirt aan, die hij extra in zijn sporttas had, en bleef naast haar zitten, wachtend tot ze bij zou komen.

Arra opende haar ogen een beetje. Door een gleufje zag ze dat Gabriel was terug ge komen. "Gabriel" zei ze zwakjes"Gabriel." Ze toverde moeizaam een glimlacht op haar gezicht. Ze was blij dat hij terug was. "Gabriel" herhaalde ze, meer kreeg ze er niet uit.

Gabriel keek op toen hij zijn naam hoorde en glimlachte naar Arra. 'Arra...' zei hij zachtjes. Hij zuchte weer even opgelucht. 'Hoe gaat het met je? Heb je nog pijn?' Gabriel had tijdens het wachten de hele tijd haar hand vast gehad, uit angst, en hield die nu nog steeds vast. Hij was zo blij dat ze wakker was en wist zeker dat ze het ging redden.

Arra tilde moeizaam haar hand op en streek liefkozend over zijn gezicht. "Het...het doet zo'n zeer" zei ze" Gabriel...ik ben bang" snikte ze. Ze schreeuwde, ze had liggen trillen van de kou en ze wou haar benen bewegen. Ze huilde hemelschreiend. Ze wou omhoog komen ze wou dichter naar Gabriel toe, ze wou zeggen hoe lief hij was, maar ze kon het niet. Ze was moe van de pijn. "Gabriel" zei ze, ze zag er slechter uit dan net.

'Hou alsjeblieft vol, Arra...' zei Gabriel en leunde over haar. Hij sloeg zijn armen om haar heen en knuffelde haar om haar gerust te stellen. 'Niet bewegen, dan doet het alleen maar meer pijn...' fluisterde hij en hield haar zo vast, zonder iets te zeggen.

Arra snikte. "Blijf bij me..bij me" zei ze moeizaam "Ga..ga niet weg. Alles is zo wazig." Ze had natte wangen van het huilen, maar ze had nu een angstige uitdrukking op haar gezicht. "Het spijt me Gabriel.." zei ze. "Het..het..spijt..me." Ze glimlachte nog een keer naar Gabriel en sloot haar ogen.
--------

Ze is niet dood hoor
Maar laat Gabriel dat maar denken, voor even....

'Ik blijf bij je Arra...' zei Gabriel zacht en liet haar los. Zijn gezicht was dichtbij die van Arra, en hij voelde vlinders in zijn buik, die dood gingen toen haar ogen dicht vielen. Een steen nam de plaats in van de vlinders. 'Arra?' vroeg hij een beetje angstig. Hij nam haar gezicht in zijn trillende handen, en een traan rolde over zijn wang. De traan drupte op Arra's gezicht. 'A-Arra?'

Arra kwam bij, maar opende haar ogen niet daar had ze niet de kracht voor. Ze voelde de warme tranen van Gabriel op haar gezicht vallen. Nee, dacht ze, nee, ik moet bij je zijn Gabriel.

Aahh, man. Dit is zielig xD
---

Gabriel wou het niet geloven dat ze werkelijk... Hij schudde zijn hoofd. 'Je zou het volhouden!' riep hij uit, en meer tranen rolden over zijn wangen. Het was gewoon zijn schuld. Allemaal zijn schuld! Als hij niet getrapt had was die wond niet open geweest en was dit nooit gebeurd! Gabriel durfde niet meer naar Arra te kijken en sloot zijn ogen. De tranen vielen op Arra's gezicht.