De donkere mijnen - Het rijk van de Steenbok.

Alexis liet het vuur gelijk verdwijnen toen het afketste op de muren. Het had geen zin om krachten te verspillen, vooral omdat haar voeten nog vast zaten in het aarde. Met een soort hogedruk spuit van vuur wist ze de aardemuur van zich af te wenden. Zonder de snelheid te stoppen schoot ze een lading pijlen van glas op hem af.

Valerio zorgde er alleen voor dat zijn maag, borst, kruis en hoofd waren beschermd tegen de pijlen. De pijlen die langs zijn arm schampten en wondjes achterlieten, kwamen achter hem in een boom. Hij heelde de wonden en bedekte nu toch ook de rest van zijn lichaam met aarde. Ook zijn ogen waren niet meer te zien. Hij gaf zich voledig over aan de trillingen van de aarde.

Alexis zag dat Valerio nu met zijn ogen dicht zat. Hier kon ze gebruik van maken. Niet om hem van kant te maken, maar om haar benen te bevrijden. Met ingehouden kracht liet ze haar voeten vlammen, waardoor de stenen begonnen uit te zetten van de intense hitte. Omdat het haar eigen vuur was, werden haar benen niet verbrand. Toen ze haar vuur niet heter kreeg liet ze voorzichtig in de stukken steen kleine bolletjes glas zetten. Ze verhoogde de druk op het glas totdat het uitelkaar spatte en de stenen genoeg wist te verplaatsen om haar benen vrij te krijgen.

Valerio liet Alexis rustig haar gang gaan. Maar zodra haar voeten vrij waren, zette hij ze opnieuw vast. Hij vond het steeds handiger dat hij kon zien door de aarde. Zodra Alexis weer vast zat, smeet hij een aantal stenen op haar af. Daarna wachtte hij rustig op een aanval.

Alexis gromde toen haar voeten weer vastgezet werden. Dit keer liet ze niet met haar spotten, ze zou hem eens wat laten zien wat de mensen aan de kant van de schepper stonden. Ook al konden ze niet van hun plek komen. Maar eerst moest ze de stenen zien te ontwijken, aangezien ze niet weg kon springen. Door zich naar achteren te vallen werden alleen haar knien licht geschaafd. Met een krachtinspanning duwde ze zichzelf met haar handen overeind, in de beweging liet ze bollen glas en vuur gemengd door de lucht op Valerio afgaan, die kon hij niet opmerken aangezien hij met zijn ogen dicht zat. En als hij de hitte voelde was het al te laat.

Valerio voelde dat Alexis van alles op hem afgooide. Hij draaide zich om en alles knalde tegen zijn stenen harnas. Hij voelde pijn en hitte, maar nergens waren de stenen doorbroken. De pijn heelde hij. Daarna draaide hij zich om en ging in de aanval. Hij schoof snel op Alexis af en probeerde met het stenen lichaam tegen haar aan te botsen.

helen kost heel veel energie, you know. Dus hij kan niet constant helen hé
-
Alexis was nog steeds bezig met haar voeten los krijgen. Ze deed hetzelfde als ze eerst gedaan. Binnen enkele seconden kwamen haar voeten losgenoeg. Gelijk sprong ze omhoog om haar voeten bevrijd te hebben. Alleen in die tussentijd had ze geen tijd om de stenen te ontwijken. Pijnlijke plekken kwamen op haar lichaam toen de stenen op haar borstbeen en buik terecht kwamen. Ze moest naar adem happen toen de steen de lucht uit haar long duwde. Maardeze tijd liet ze niet helemaal liggen, met vereende kracht gooide ze een slinger van bijna vloeibaar glas op de jongen af.

Valerio zakte met harnas en al op de grond. Zodra het glas over hem heen was, kwam hij weer tevoorschijn en gleed weer op Alexis af. Weer in een poging om haar met zijn harnas te raken. Toen hij langs haar was, viel zijn harnas af. De benen van Alexis had hij al weer vast gezet, zijn eigen benen stonden nu ook vast.

Alexis wist het harnas dit keer te ontwijken. Op het moment dat hij langs kwam, werden haar voeten vastgezet, maar zij had haar aanval al gedaan. Met een hoop hitte liet ze een vuurvlaag over Valerio gaan. Dit zou hem ook al zou hij zichzelf helen lang genoeg bezig moeten houden om te ontsnappen en het karwei af te maken. In haar handen zaten haar bekende dolken al te blinken.

Valerio hield zijn adem in en zonk weg in de grond. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar toen de vlammen geen zuurstof meer kregen, gingen ze uit. Hij heelde al zijn wonden. Daarna keek hij een naar zich zelf. Zijn T-shirt hing in zwart-geblakerde flarden aan elkaar. Zij haar was ook half verschroeid en zijn driekwart broek was een hotpants geworden. Hij was meteen blij dat hij aarde bestuurde en geen vuur veel minder pijn. Hij ging weer naar boven. Op het moment dat hij aan wilde vallen, hoorde hij gerommel. Een eind verderop kwam Talpa Meles uit de grond. Het duurde niet lang of van Alexis was alleen nog het hoofd te zien. Valerio klom op Talpa. Toen die in de grond weer was vedwenen, kwam Alexis vrij.

Alexis probeerde haar voeten weer uit de aarde te krijgen. Maar veel energie had ze aan de vuurvlag weggegeven. Ze moest enkele keren adem halen, op het moment dat ze het weer wilde proberen begon de aarde te rommelen. Een soort raar wezen kwam boven de grond uit, de jongen sprong er op en was alweer verdwenen. Op dat moment verdwenen de stenen rond haar voeten ook. Met een geirriteerd gebaar stopte ze de dolken weer weg.