De donkere mijnen - Het rijk van de Steenbok.

Vaag hoorde Valerio gevloek in de verte. Hij had zijn ogen dicht, zodat zijn andere zintuigen beter werkten. Een beetje meer richting de ingang van de mijnen liep een vrouw, die haar hoofd had gestoten. Onwillekeurig moest Valerio glimlachen. Tsi-Long kwam op zijn schouder zitten. Valerio schrok er wel van. Hij zag alles wat op de grond ston in de mijnen, maar niet wat in de lucht vloog. En dat deed Tsi-Long dus wel.

Toen Alexis even later bijna struikelde vond Alexis dat ze lang genoeg door het donker gelopen had. Met een simpel handgebaar liet ze een klein vlammetje in haar handen ontstaan. Met het vlammetje voor haar uit zag ze waar ongeveer de stenen lagen. Ze liep steeds verder de mijnen in. Ineens zag ze een gestalte in de flikkering van haar vlam staan.

Valerio had niet door dat er licht was in de tunnel. Hij merkte wel dat de vrouw minder moeite had met lopen. Hij haalde zijn schouder op en liep verder de tunnel in. Hij lette wel goed op. Er voelde iets niet goed aan haar. Tsi-Long vloog weg van zijn schouder. Even later voelde Valerio hem in de muur verdwijnen. Dit klopte niet. Meteen zette hij de armen en benen van de vrouw vast en hij draaide zich om. Met zijn ogen nog steeds gesloten, liep hij op haar af. "Sorry, maar als mijn draak wegvliegt, dan klopt er iets niet," zei hij. Zijn voeten stonden nu vast in de aarde.

Alexis voelde hoe haar armen en benen vastgezet werden door een paar stevige stenen. Ze probeerde haar armen los te trekken en voelde hoe de stenen pijnlijke schuurplekken op haar armen bezorgde. Haar handen waren gelukkig nog vrij dus kon ze de jongen zien. Met een kwade fonkel in haar ogen keek ze naar de jongen. "Het kan me niets schelen dat je draak wegvliegt, honey-love, als je me maar losmaakt." haar stem klonk sterk in de donkere ruimte.

"Sorry, maar mijn draak vliegt alleen weg voor Dertieners," legde Valerio uit. "Dus dan ben jij er één. En als Twaalver neem je het risico niet en ga je meteen in de verdediging. Hij merkte dat de handen van Alexis nog vrij waren, dus die zette hij ook vast. Even voelde het alsof er iets warms werd weggenomen, maar dat moest verbeelding zijn.

Alexis trok haar wenkbrauw op "Dan heb je een slimme draak, Honey-love" ze voelde hoe het vlammetje in haar handen uitdoofde dus ook alle licht uit de ruimte verdween. Ze blade haar vuisten in de stenen rond haar hand. Het was irritant om vast te zitten. Maar dat maakte haar nou niet bepaald machteloos. En Zo sterk zaten de stenen niet om haar armen. Maar eerst maar eens kijken wat de jongen zou doen.

"Tja, dat heet nou diereninstinct," zei Valerio. Hij stond van binnen een beetje in tweestrijd. Moest hij hier het karwei nu definitief afmaken, of moest hij denken aan Kurt, die bij dee vrouw hoorde? Terwijl hij stond te denken, vielen de pilaren waarmee Alexis vast zat op de grond. Hij voelde even het gedreun ervan en was meteen wat meer op zijn hoede.

"Tja, dat zal wel." zei ze ongeïntresseerd. Geïrriteerd bleef ze de jongen die voor haar stond aankijken. Niet dat ze hem zag staan. Uit het niets voelde ze hoe de broken steen van haar armen losvielen en met gekletter op de grond terecht kwamen. Zonder over haar pijnlijke polsen te wrijven om de bloedsomloop weer wat op gang te brengen schoot ze een bol naar voren.

Valerio zakte weg in de aarde onder zich. Zo ontweek hij de vuurbol. Magie, ook dat nog, dacht hij. Hij liet de grot achter Alexis instorten. Het was heel simpel, er hoefde maar één steen verplaatst te worden. Hij schoot een paar stenen op Alexis af en volgde via de grond elke beweging die ze maakte.

Alexis sprong geschrokken naar voren toen de gang achter haar met een boel lawaai instortte. Hierdoor was een vlam die even in haar hand ontstaan was weer gedoofd. Snel maakte ze 2 bollen die ze omhoog liet zweven zodat er een soort zwevende fakkels ontstonden. Hierdoor zag ze de stenen die op haar afkwamen optijd. Door zich tegen de zijkant van de gang te duwen ontweek ze ze. Gelijk daarna sprong ze weer naar voren en stuurde een wolk van vuurvonken.

Valerio wist niet wat er op hem afkwam, maar hij wist wel dat het reden genoeg was om in de grond weg te zakken. Hij kwam achter Alexis in de wand terecht. Hij stak zijn armen naar buiten en trok naar mee de wand in. In een kleine holte zei hij: "Luister, mijn vriendje is een Dertiener, dus wij zijn beide zo ongeveer neutraal. Ik zal jou dus niet doden. Maar ik zorg er wel voor dat jij mij niet dood." Hij verdween uit de holte en maakte het pad vrij voor Alexis, zodat die de gang weer in kon.

Alexis wist zich in te houden en geen gil te slaan toen ze zijn handen voelde en mee getrokken werd in een ruimte waar eerder nog een rotswand gestaand had. "Denk je echt dat je mij kan doodde." siste ze de jongen toe. Het kon haar neit schelen dat zijn vriend een Dertiender was. Hij was zo te merken niet overgestapt en zou dus ook geen genade krijgen.

Valerio liep inmiddels alweer dieper de mijnen in. Natuurlijk kan ik haar niet doden, dacht hij bij zichzelf. Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Wie weet is dit een goede vriendin van Kurt. En misschien heeft ze zelf ook wel geliefden. De grond onder haar voeten voelde boos aan. Tja, dat krijg je als mensen niet tegen verliezen kunnen.

Alexis had door dat Valerio niet meer in de buurt was. Kwaad smeet ze een bal glas kapot tegen de muur kapot. Zonder geraakt te worden door de scherven liep ze weg de donkere gangen door. Het was dat ze niet precies wist waar ze heen moest, anders was ze waarschijnlijk naar de uitgang gerend of ze die jongen nog te grazen kon nemen.

Valerio liep nog steeds met zijn ogen dicht, verder en verder de mijn in. Hij merkte dat deze gang dood zou lopen. Hij voelde ook dat Alexis achter hem aan liep. Toen ze dichtbij hem was, ruimde hij de stenen weg die de enige weg naar de uitgang blokkeerden. Hij wachtte haar op aan het eind van de gang, rustig en relaxed.

Alexis merkte dat ze bij de uitgang in de buurt kwam. De vlam in haar hand ging feller branden door de extra zuurstof die er bij kwam en de lucht was frisser dan eerst. Ze stapte stevig door, toen ze een gang uitliep en een afslag in liep zag ze hoe er voor haar een witte vlek was, licht dus de uitgang. Behalve de uitgang zag ze nog een jongen staan, niet zomaar een jongen, maar de jongen die net weggevlucht was. "Toch niet bang genoeg." riep ze hem wat spottend toe.

"Waarom zou ik bang zijn," zei Valerio. "We zitten hier diep midden in Gaia, die mij vaak gunstig gezind is. Waarom zou ik bang zijn. En jij kan nu kiezen. Of je draait je om, de uitgang is vrij. Of je valt mij aan in een gevecht dat binnen een paar seconden is afgelopen omdat ik verdwijn in deze muur, waar een dasmol staat te wachten, samen met een Feeëndraakje." Dat Tsi-Long en Talpa Meles aan de andere kant van de wand waren, dat was gelogen. Maar ze waren wel in de buurt.

"Zo diep zitten we niet, over nog geen 10 meter is de uitgang, honey-love." ze reageerde maar niet over zijn geneuzel over Gaia of wat dat dan ook voor moest stellen, misschien heette de mijn zo, maar hoe een mijn hem ooit goed gezind kon zijn wist ze niet. "Afgelopen, geweldig laf om in een muur te verdwijnen en niet terug te vechten." alexis deed een paar extra stappen naar de uitgang, voor het geval hij leuk wilde doen en de ingang af zou sluiten.

"Ik voel dat je je keuze hebt gemaakt," zei Valerio, zonder op de boze toon te letten. Hij draaide zich om en verdween in de muur. Maar achter Alexis kwam hij weer uit de muur lopen. "Weet je het zeker? Jij kent zeker geen ene Kurt Hummel?" Hij lette goed op elke stap die Alexi zette. Misschien bedacht ze zich nog.

"Waarom zo ineens van onderwerp veranderen?" zei ze op een wat verachtelijke toon. Ze had geen idee of ze ene Kurt hummel kende. Ze kende wel een Kurt, de jongen die op haar bruiloft kwam en haar geholpen had een jurk uit te zoeken. Maar ze had geen idee wat zijn achternaam was, en als hetdezelfde kurt was. Dan maakte het haar ook niet uit, ze waren nu niet over 1 persoon bezig.

"Oh, ik was gewoon benieuwd," zei Valerio. "Jij bent een Dertiener, hij is een soort van Dertiener, misschien kennen jullie elkaar wel. Ik voel dat je er één kent. Maar dat doet er ook verder niet toe." Hij stapte terug in de muur. Er bleef alleen een gat over waar hij doorheen kon spreken. Nog steeds lette hij op elke stap die Alexis zette.

"Dat zou kunnen." ze stak haar dolk die ze uit gewoonte rustig uit haar riem getrokken had en tussen haar vingers had laten rollent erug in haar riem toen de jongen weer in de stenen verdween. Ze had geen zin om zijn irritante spelletje mee te spelen. Ze trapte tegen een los klompje steenkool die ergens tussen de rotsen wegketste en liep het licht in.

"Nou, jij gaat snel," zei Valerio. Hij stond nu naast Alexis, wel op afstand, en had zijn ogen open. Onder de grond waren we zeker een kilometer van de uitgang. En mijn voeten hebben het nooit fout." Hij streek over zijn kin. "Tja, dan kunnen we nu verder gaan waar we gebleven zijn, dan is het voor jou ook weer eerlijk." Hij zette de benen van Alexis vast en dook in de grond. Een paar meter verderop kwam hij weer tevoorschijn.

Alexis rolde met haar ogen. "Wat jij wilt." zo lang had ze er iet over gedaan. Dat hij nou misschien trager was dan gemiddeld. Ineens voelde ze hoe haar benen vastgezet werden door de aarde. "leuk hoor." zei ze tegen de jongen die enkele meters verderop weer boven de aarde verscheen. Met 2 weide armgebaren liet ze een grote golf vuur vanuit haar alle kanten om haar heen trekken.

Valerio maakte aan alle kanten aardmuren. Het vuur ketste erop af. Hij stuurde daarna meteen de voorste muur op Alexis af. Hij wist dat hij dit niet kon gaan winnen, maar even vechten kon geen kwaad. Hij liet een paar rotsen om zich heen draaien. De andere muren stuurde hij nu ook richting Alexis.