De donkere mijnen - Het rijk van de Steenbok.

De donkeren mijnen zijn grotten die eerst een deel boven de grond zijn, maar naar beneden lopen en onder de grond uitkomen. Het is er heel donker dus je moet licht bij je hebben, wil je wat kunnen zien. In de mijnen word al langer niet gewerkt, maar je kunt er wel komen omdat er omheen gewoon een open veld is met bomen. De mijnen zijn opgebouwt uit steen, maar bestaan ook grotendeels uit verschillende metalen. Ook zilver en goud is hier te vinden, maar minder. Het meeste wat hier te vinden is, maar dan wel erg diep in de mijn, is de metaal soort; Tryonx. Tryonx is de allerzwaarste en krachtigste metaal soort die er op Kyon bestaat. Maar in mijnen moet je wel oppassen, want het kan zijn dat er opeens een deel instort. In deze mijnen heeft Scarlet heel lang ondergedoken gezeten en eigenlijk is ze er nu nogsteeds heel vaak. Ze heeft ervoorgezorgt dat de ingang van de mijnen deels geblokkeert is.

Personen: Maakt niet uit, de mijnen bestaan uit meerdere grotten.
Regels; Vrij.

Loki zwierf rond. Haar capuchon ver over haar hoofd en een mantel die haar volgde. Ze wist niet waarom ze hier rondzwierf maar dat deed ze wel vaker in wat nu vijandelijk gebeied was. Ze gaf niet zo heel veel meer om haar leven en ze had het gevoel dat ze toch neit gepakt zou worden. Ze bedacht dat het misschien beter was om even in de mijnen de schuilen.

Met een kleine kaars in haar hand, die maar een klein lichtje gaf, zat Scarlet op de koude grond van de mijnen. Ze zat met haar rug tegen Artemis aangeleund, die sliep. Op haar opgetrokken benen rustte een boek waar ze een beetje afwezig in bladerde, ze had hem al te vaak uitgelezen. Ze zat in een redelijk diep deel van de mijnen, maar kon goed horen wat er gebeurde om zich heen, omdat haar voeten zich stevig op de grond bevonden.

Loki maakte in haar hand een vuurtje en liep de mijnen in. Ze hoorde haar voetstappen soms echoen en hoorde ook haar eigen ademhaling veel beter. Ze was hier al eens geweest en wist dat het nog veel dieper liep. Al stond ze nu nog aan het begin. Ze keek even om zich heen om rustig te worden.

Scarlet werd een beetje nerveus van een aantal voetstappen die ze soms leek te horen, maar ze dacht eigenlijk dat ze zelf gewoon een beetje paranioa aan het worden was. Totdat Artemis onrustig wakker werd en schuwig om haar heen keek. 'Ik hoor iets. Zouden ze hier zijn?' Vroeg Artemis ongerust. Scarlet schudde haar hoofd, dat zou ze gemerkt hebben. Artemis was minder bang geworden voor plekken en risico's, maar was nu wel veel schuwer.

Loki liep rustig door. Ze bekeek niks en keek alleen recht vooruit. Zachtjes zuchtte ze omdat ze bij een splitsing kwam. Ze had geen zin in risico's dus ging ze maar tegen de wand zitten en nadenken welke weg ze het beste kon nemen.Loki bekeek zichzelf nog maar een met haar vuur. Ze was echt mager gewroden de afgelopen zes jaar.

Scarlet merkte dat de voetstappen stopte en stond langzaam op. Ze legde haar boek bij haar tas. 'Ik ga even een stukje lopen.' Zei ze en pakte haar boog en koker met pijlen op. Ze spande alvast een pijl van Tryonx, maar werd gelukkig ook omgeven door metalen en aarde, dus dat zou geen probleem zijn. Langzaam liep ze in de richting waar ze net de voetstappen nog had gehoort.

Loki zuchtte zacht en luisterde aar het geluid. Ze vroeg zich af of ze zich verbeeldde dat ze voetstappen hoorde want ze verbeelde zich wel vaker dingen. Ze legde haar gedachtes neer en begon te luisteren en twijfelde nog steeds. Uit voorzorg trok ze alvast een vergiftigde dolk.

Scarlet liep richting de opsplitsing, waarvan ze wist dat die hier in de buurt was en leunde tegen de uitstekende muur aan. Ze zag daar de grote schaduw van een meisje, door het vuur dat ze had en zag haar daarna zelf ook zitten. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, maar veroerde geen vin.

Loki hoorde geen voetstappen meer en dacht dat ze het zich verbeeld had. Ze sloot haar ogen even en dacht terug aan haar familie die ze al jaren niet meer had gezien. Behalve haar nichtje Drizzle die ze sinds kort kende omdat ze naar het landhuis was geweest. Het zag er daar verlaten uit maar wat zwierf ze er graag rond. Loki opende haar ogen en was terug in het hier en nu.

Scarlet probeerde sluipgewijs te laten merken dat ze er was. Ze keek weg van het meisje naar een muur van de mijnen en draaide haar hand een kwartslag, waardoor een stuk van de muur met een hoop lawaai instortte. Ze spande de pijl beter aan en ging alvast klaarstaan. Ze wist niet of het meisje een dertiender was of niet, maar nu vertrouwde ze haar nog niet.

Loki schrok op en keek rond met haar oogjes tot spleetjes geknepen. Ze keek rond en stond op. Haar vioolkoffer, tas en mantel liet ze liggen op de plek waar ze eerst zat. Ze liep naar de plek waar een gedeelte ingestort was. Je kon er nog overheen maar toch, dit kon niet zomaar gebeuren. Ze maakte het vuur groter. 'Wie is daar?' vroeg ze zachtjes.

Scarlet spande haar pijl nog beter aan en zette een stapje naar links, zodat ze zichtbaar werd. 'Als je een dertiender bent, dan kun je beter weggaan. Je bent hier toch in het nadeel.' Siste ze, zekerder dan dat ze zich voelde. Van achter haar klonk een waarschuwende grom van Artemis.

Loki maakte haar vuur wat groter maar maakte geen aanstalten om te vertrekken. Ze was geen dertiener en dit meisje was dus zeker een twaalver, en waarschijnlijk met aarde krachten. Loki keek het meisje zonder enige verdere emotie aan. Er lag geen verbazing op haar gezicht, niets. 'Dan hoef ik niet weg.' zei ze met dezelfde kalmte die haar gezicht uitstraalde.

Scarlet liet de spanning van haar pijl los en knikte. 'Beter.' Mompelde ze en stuurde de ingestortte muur weer helemaal heel. 'Sorry voor de onbeleefdheid. Maar je moet gewoon wat voorzichtiger zijn in deze tijd.' Zei Scarlet en haalde verontschuldigent haar schouders op.

Loki knikte even kort. 'Snap ik..' zei ze kort en krachtig. Ze liep terug naar haar spullen en knoopte haar mantel gauw weer vast. Die viel vaak ooi om haar heen en verborg zo haar magerte. Ze had dat zichzelf aangeleerd omdat ze anders allemaal gezeur erover kreeg. Ze keek even naar het meisje.

Scarlet knikte en stopte haar boog en pijl weg, zodat ze haar handen nog vrij had. Ze liet een kleine glimlach kort haar gezicht verlichten. 'Ook besloten hier onder te duiken?' Vroeg ze en streek haar witte cape, die losjes om haar heen zat, glad. Ze merkte dat Artemis een beetje onrustig werd, maar die had wel vaker haar kuren.

Loki keek het meisje aan. 'Voor heel even maar. Ik reis straksweer door.' zei Loki tegen haar. Loki keek de grot nogmaals rond en voelde zich al wat meer vertrouwd hier.Ze leunde tegen een wand aan en keek naar het meisje. Benieuwd naar wie ze was.

Scarlet knikte en wierp even een blik naar achteren, voor het geval Artemis zo dom zou zijn om hun kant op te komen. Ze wendde zich weer naar het meisje. 'Ik ben trouwens Scarlet.' Stelde ze zichzelf voor, omdat ze nog helemaal niet wisten van elkaar wie ze waren. Ze glimlachte even vriendelijk.

'Loki aangenaam.' zei Loki kort terwijl ze het meisje even bekeek. Loki glimlachte kort naar Scarlet. Daarna keek ze weer voor zich uit. Ze pulkte een beetje aan het verband dat om haar linkerarm zat. Het was amateuristisch gedaan maar dat maakte haar niet veel uit, het zat erom.

Richard bleef voor de ingang van de mijnen even stilstaan. Als je naar binnen liep liep je naar het binnenste van de aarde, iets wat een aparte ervaring zou zijn, dacht hij. Zonder nog langer stil te staan liep hij naar binnen, maar merkte al snel dat er niet al te veel licht binnen was. In zijn hand liet hij een vuurvlam ontstaan en verlichte hiermee het pad voor hem, zodat hij zijn hoofd niet tegen de laaghangende stenen zou stoten en niet zou struikelen over broken ijzer.

Gale liep een grot in en merkte dat het licht snel doofde. Hij moest maar eens wat licht maken. Hij maakte een handschoen van aura waardoor hij makkelijk voor zich kon zien. Het was alleen irritant dat het van kleur veranderde. Langzaam liep hij verder terwijl hij met zijn waterkracht voor zich keek of er geen dieren of mensen waren.

Richard bleef ergens op een tweesprong van de mijn staan, hij wist niet of het wel verstandig was om verder te lopen. Straks zou hij de weg niet terug vinden, dan had hij een groot probleem. Hij liet de vlam in zijn handen groter worden zodat er meer licht in de beide gangen scheen. Gelijk waren er weer prachtige schaduwen van de rotsen te zien. Twijfelend bleef hij stilstaan, hij wist niet enes wat hij hier deed.

Gale zag in de verte een schijnsel en liet zijn aura gloed verdwijnen. Hij liep in het donker verder en ging net buiten de lichtkring staan. Hij keek even naar de jongen die er stond en controleerde zijn aura. Daarna keek hij even naar de wand van de grot waar hij tegenaan leunde en zag een duidelijke aura van een of ander wormpje of vliegje. Hij keek om de steen heen en zag een aantal vuurvliegjes zitten. Hij haalde hun angst weg en zette ze toen op zijn hand. Daarna liet hij een paringsdrift opkomen zodat de lichtjes aan gingen.

Richard merkte dat achter hem iemand aan kwam gelopen, niet doordat er vuurvliefjes waren, maar doordat zijn voetstappen duidelijk echode in de holle gangen van de mijn. Op zijn hoede legde hij zijn niet vlammende hand op zijn gevest en draaide zich langzaam om, hij was niet van plan om een risico te nemen met de soldatemn uit Het dertiende rijk in debuurt.