De donkere mijnen - Het rijk van de Steenbok.

Gale knikte even naar de jongen en zei "Hoi." Hij liep langzaam verder terwijl er steeds meer vuurvliegjes om zijn hand wervelden. Hij bestudeerde de muur even en zette er een pijl op met fluorescerend krijt. Dan kon hij tenminste de weg terug vinden, als hij die niet kon onthouden.

new
-----------
Aria lande rustig voor de mijnen. Ze was hier weinig geweest al woonde ze ook onder de grond. Ze hield weinig van mijnen. Doet haar terug denken aan haar slavenleven. Rustig liep ze verder terwijl Toxic achter haar lande. Ze was uit geput omdat Aria te snel vloog vond Toxic. Aria liep verder naar de ingang en zag dat hij half geblokeerd was. ´´Sorry, tox, jij moet hier blijvn´´ zei Aria. Daarna sprong ze soepel in de mijn. Ze moest wat goud halen omdat ze ook wat leuks voor Gale wou maken voor hun bruiloft.

Valerio landde voor de ingang van de mijn. Er waren ook anderen, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Hij wurmde zich naar binnen. Hij was op zoek naar iets leuks voor Kurt. Al snel werd het donkerder. Hij verlichtte zijn weg met de roze gloed van zijn helingsmagie. Misschien zag het er vreemd uit, een jongen met roze helingsmagie, maar hij was de laatste tijd gewoon hopeloos verliefd.

Aria had haar ogen dicht en liet de wind haar leiden. Het was niet al te moeilijk voor haar omdat de wind bijna alles deed wat ze wou. Ze glimlachde terwijl ze doo de gangen liep. Uiteindelijk voelde ze gewoon aan de lucht dat ze bij een goudbrok zat. Blij draaide ze naar de muur. Van ijs maakte ze een houweel en begon het goud er uit te slaan.

Valerio hoorde gehak. Hij ging even kijken. In het roze schijnsel van zijn magie, zag hij een meisje staan hakken bij een brok goud. Naast het brok goud zag hij een kristal schitteren. Hij kwam dichterbij en zag dat het om een aardig groot ding ging. Hij stuurde alle aarde rondom weg en pakte het juweel. Hij stopte het in zijn zak. Mooi cadeau voor Kurt.

Aria keek verbaast naar het licht dat de jongen scheen. Hij had duidelijk helingskrachten bedacht Aria. Ze had nu genoeg afgebroken voor een mooie armband en een dolk. Ze waren nog steeds in oorlog dus kon ze het maar beter voor de zekerheid geven. Ze stopte het weg en keek glimlachend naar de jongen. ´´Voor je vriendin´´ vroe ze beleefd.

"Nee, voor mijn vriendje," zei Valerio zonder zich te schamen. Nou en, hij viel op jongens, maakte dat iets uit. Ook die instelling had hij te danken aan Kurt. Hij zuchtte even bij de gedachte. Hij ging verder op zoek, naar nog meer edelstenen, maar eerst wilde hij even praten. "Ik ben trouwens Valerio," zei hij. "En jij bent?"

Aria was verbaast dat de jongen homo was maar zo erg vond ze niet. Iedereen zijn erge smaak. ´´Ik ben Aia´´ zei Aria met een glimlach. Ze wou haar hand wel uit steken maar ze hadden toch al voorgesteld aan elkaar. ´´Word zeker iets mooi´´ zei Aria met een glimlach. Ze was zelf niet zo goed met metaal maar ze kon er wel wat van maken.

"Aangenaam," zei Valerio. "En waar heb jij dat goud voor nodig?" Hij keek uitdrukkingsloos naar het goud in haar handen. Zijn voorkeur ging meer uit naar juwelen. Hij hoopte dat dat bij Kurt ook zo was. Hij zou straks verder zoeken, op zoek naar meerdere mooie en grote.

´´Ehm ook voor mijn vriendje, nee sorry verloofde´´ zei Aria. Ze moest zich zelf nog corigeren . Als het nu al moest wat moest ze dan doen na de bruiloft. ´´Ehm ik wou het eigelijk gebruiken voor een armban en ee dolk. Het blijft oorlog´´ zei Aria met een halve glimlach. Het was niet een van de fijnste digen maar wel bezig.

"Tja," zei Valerio zuchtend. "Vertel mij wat. Als je nu verliefd bent op een Dertiener, dan begrijpt niemand dat." Even vroeg hij zich af waarom hij zijn hart hier lichtte. Hij kende Aria niet eens. Maar ja, hij hoopte dat zij iemand was die het begrijpelijk vond.

Aria begon hrt te lachen om wat Valerio zei. Ze wist goed hoe dat voelde maar dan andrsom. Uiteindelijk stopte ze met lachen en keek ze hem met een grote glimlach aan. ´´Je kijkt wel naar de enige echte exper opdat gebied. En zo´n relatie kan makkelijk lukken er zijn zelfs twee verloofd´´ zei Aria met een knipoog.

"Oh," zei Valerio. "Wie van jullie is dan de Dertiener?" hij was nu wel benieuwd. Kurt zou veel problemn krijgen met die Aphrodite, wist hij. Hij zelf had gelukkig niemand om tegen te zeggen wat er aan de hand was. Even hoorde hij wat gerommel en daarna vescheen Talpa Meles in een opening die plots verscheen in de rots wand. Achter de dasmol was een klein, groen lichtbolletje te zien. "Dit zijn mijn dasmol en draak," legde Valerio snel uit.

Aria wou net een antwoor geven op de vraag die ze zo haatte maar eerst keek ze naar de draak en de dasmol. ´´Ze zjn leuk. Jammer dat Toxic niet in deze kleine gangen kan´´ zei Aria die het raar vond dathet wel bij he ondergrondsmeer kon. ´´Maar ik was de dertiener´´ zei Aria er vlug tussendoor. Ze zou hem niets aan doen maar wist dat het niet zo leuk.

"Oké," zei Valerio zonder een spier te veroeren. "En jullie horen daar nu beide bij? Of bij de Twaalvers? Of horen jullie nog bij beide? Kurt was eerst Twaalver, die was overgestapt en nu horen we nog gewoon bij beide rijken." Hij zei niks over wat hij het liefst wilde.

´´We zitten er zeg maar tussen in´´ zei Aria. Ze ademde diep in om het hle ding uit te leggen wat ze vaak genoeg had gedaan. ´´Ik ben og tseedstrouw aan het dertiede mijn geboorte land al wil ik niet meer mensen van het twaalfde vermoorde. Gale denkt het zelfde dus vechten we niet echt´´ legde Aria uit. Ze hoopte dat Valerio het snapte.

"Dat hebben wij ook," zei Valerio. "Ik wil gewoon mijn land en vrienden verdedigen tegen de Dertieners. En Kurt wil niet terug overstappen." Talpa Meles mengde zich nu ook in het gesprek: "Valerio, dertig meter van hier zit het vol met grote edelstenen." Valerio zei: "Nou, dan gaan we daar eens kijken. Ga je mee?" Hij keek naar Aria.

Aria snapte nog goed toen zij in die positie was. Al was het toen een stuk erger tenminste dat leek zo. Het beeld van Alexis, haar vriendin, die tegen Gale ,haal verloofde, vocht om leven of dood. Uiteindelijk knikte Aria en vloog ze de goede kant op. ´´Uiteindelijk gaat die beslissing van zelf als je genoeg van elkaar houdt´´ zei Aria wijs.

"Nou, we kennen elkaar niet lang," zei Valerio, die op de aarde vooruit surfde. "Maar ik denk dat we genoeg van elkaar houden." Hij was aangekomen bij de edelstenen. Het waren er heel veel. Hij zocht de mooiste uit en stuurde de aarde rond die stenen weg, zodat hij ze kon pakken. "Dank je, Talpa," zei hij. Het was best handig dat dasmollen zagen via de grond.

Aria was blij voor Valerio dat hij tenminste ook een grote liefde had. Zij zelf vloog rustig door de lucht naar de plek. Ze wist niet waar ze heen gingen dus moest ze wel rustig genoeg zodat ze hem niet kwijt raakte. Ze keek naar de diamant. Misschien voor de zekerheid pakte ze er toch een. Dit keer deed ze het makkelijker. Ze maakte een luchtbol om heen waardoor het van zelf los ging.

Valerio was klaar met het verzamelen van edelstenen. Hij had er zelfs twee die hem aan de ogen van Kurt deden denken. Misschien was het vreemd, om als man van achtentwintig zo hopeloos verliefd te zijn, maar hij was het nou eenmaal. En daar kon zelfs de oorlog niks meer aan veranderen.

Aria zag gewoon dat Valerio dol verliefd was. ´´Je moet niets van de rest aan trekken hoor als ze iets zeggen´´ zei Aria met een glimlach. Al had ze wel in de gaten dat hij dat ook niet zou gebeuren. Ze legde alles on haar zak die stevig vast zat met onzichtbaar ijsdraad. Kon ze zich altijd verdedigen.

"Ach, ik denk dat ze meer gaan zeggen dan bij jou en die ander," zei Valerio lachend en hij ging verder de diepte in. Talpa Meles had nog meer edelstenen gespot. Misschien waren er daar wel mooiere. Tsi-Long vloog als een lamp voor hen uit en Valerio hielp zelf ook met zijn roze licht. Even verderop glom al weer wat.

Met veel geweld maakte Talpa Meles het laatste stukje tot de mijnen vrij van aarde. Valerio zat op zijn rug, met Tsi-Long op zijn schouder. Toen de dasmol de mijnen binnen liep, herkende Valerio de plek meteen als de plek waar hij de laatste keer edelstenen had gezocht voor Kurt. Tsi-Long vloog een stukje de grot in en het vage schijnsel van zijn licht verspreidde zich. Valerio sprong van Talpa's rug af en meteen openbaarde het hele gangenstelsel zich voor zijn blote voeten. Talpa draaide zich om en keerde terug naar zijn berg en de grot van Valerio. De gang waar hij door was gebroken, sloot hij zorgvuldig af.

Alexis liep met behoedzame stappen de mijn in. Ze zocht hier niets specifieks, ze zorgt helemaal niks eigenlijk. Maar ze vond het een aparte ervaring om niks om je heen te kunnen zien. Iets wat ook een soort training was. Langzaam liep ze steeds dieper de donkere mijnen in. Op een gegeven moment stootte ze bijna haar hoofd waardoor ze een harde vloek liet ontsnappen van schrik.