Het rijk van de leeuw - De Nachtelijke Tuinen.

Francine plukte de roos even aangezien die al half los hing. Ze rook er even aan. Heerlijk rook die. Francine keek even naar Marc. 'Hmm.. Probeer het maar niet aan te praten.. Je geeft het uiteindelijk toch wel op.' zei ze zachtjes tegen hem. Dat deed iedereen uiteindelijk anagezien het toch niet lukte.

Marc keek haar met een kleine glimlach aan. 'Dat soort dingen geef ik nooit op. Dus nu ook niet.' zei Marc vastberaden. Hij keek haar aan. 'Geloof me nou maar gewoon dat jou geluk gaat komen.' zei Marc toen. Dat geloofde hij zelf ook echt dat er uiteindelijk voor iedereen geluk komt.

Francine snoof. 'Dat zeggen zovelen. Maar ik geloof er echt niet mee in. Waarom zou ik..' mompelde ze. Francine draaide rondjes met de roos en keek naar Marc. Ze was nog lang niet overtuigd. Haar wantrouwen in zulke dingen zat diep geworteld. Heel erg diep.

'Omdat het waar is wat die mensen zeggen.' zei Marc. 'Ik heb langgeleden die hoop ook eens opgegeven maar nu ben ik toch weer gelukkig. Alleen omdat er mensen waren die tegen mij zeiden dat het ooit goed zou komen.' zei marc tegen haar. 'Omdat je diep van binnen weet dat ik en die andere mensen gelijk hebben.' zei hij teon.

Iets in Francine paniekeerde een beetje. 'Nee. Nee! Dat hebben ze niet!' zei ze tegen hem. Ze liet de roos vallen aangezien ze zich prikte.Ze keek naar het bloed en gelijk werd ze teruggevoerd in herinneringen. 'Francine, ga naar je kamer.' zei de bezorgde stem van haar moeder. Harde voetstappen klonken steeds dichterbij. 'Francine, schiet op!' 'Maar mama, ik moet mijn handen nog wassen. Anders wordt alles vies.' zei een zacht meisjes stemmetje. Haar moeder knikte en liep even weg. Ineens klonk er een schreeuw. Francine was net haar handen aan het drogen en rende naar haar moeder toe. Ze zag haar vader met een mes staan. Francine probeerde haar moeders wond te laten stoppen met bloeden. Zelf zat ze ook onder. 'Francine, ook al is het mijn einde. Jij moet verder leven. Goed leven. Ik weet dat je dat kan. Ik, jij, zijn wij. Voor altijd.' zei haar moeder zachtjes waarna haar ogen dicht vielen. Francine hyperventileerde een beetje.

Marc pakte Vio stevig vast. 'Rustig blijven. Door je mond inademen en rustig door je neus uit.' zei hij op een rustige toon. Hij had iets verkeerds gezegd en dat wist hij. Maar waarom Francine zo hevtig op de woorden reageerde zou hij ecth niet weten. Hij wist alleen dat hij haar eerst moest zien te kalmeren voordat hij weer vragen kon gaan stellen.

Francine zuchtte. Ze was weer terug en keek naar Marc. 'Sorry.' fluisterde zachtjes. Ze keek even naar de grond.Ze had dat soort dingen vaker en dat haatte ze. Francine haalde zijn handen van haar af. Ze was gelijk weer rustig en gesloten. Zoals altijd helemaal leeg.

Marc keek haar aan en liet zijn handen weghalen door haar. 'Het maakt niet uit hoor.' zei hij teon. Hij had dat zelf ook wel eesn gehad en snepte ook wel dat ze daar veder niet heel veel aan kon doen. 'Gaat het weer een beetje?' vroeg hij toen.