Het rijk van de leeuw - De Nachtelijke Tuinen.

Ach, niet erg.
____________

'Een schoolboek. Ik leerde thuis, en had een boek over bijna elk rijk..' zei Loki tegen Matthew, eigenlijk was ze haar boeken allang vergeten. Maar ze had ze nog steeds. Nog steeds stonden ze in het landhuis in de oude boekenkast op haar kamer. Ze keek een beetje rond.

Matthew knikte, hij kende dat soort boeken wel, ergens in een grijs ver verleden. De tijd dat Stephanie nog leefde had hij zich behalve school nauwelijks in boeken geïntresseerd. Dat was de tijd dat hij dat boek ook ooit eens gelezen had, of in iedergeval zo'n boek. Hij glimlachte even naar Loki, en volgde haar blik door de donker gekleurde tuin.

Loki glimlachte een beetje en keek naar een roos die een voor haar gevoel vreemde kleur had. Ze stopte even en zakte door haar knieen om er beter naar te kijken. Hij was wel erg mooi zonder de doorns en met de kleur die lichtelijk verlicht werd. Ze keek altijd naar de kleine details op zoiets dat al klein was.

New
__

Francine liep alleen door de tuinen. Ze had haar kapotte spijkerbroek weer aan me haar witte blouse. De mouwen waren naar beneden gestroopt. Boven haar vloog Kurumu die haar in de gaten hield zoals gewoonlijk. Zachtjes zuchtte Francine en schopte tegen een steentje. Waarom bestond ze nog vroeg ze zich af. Wat moest ze hier doen.

Marc liep door de tuinen. Hij was er nog nooit geweest maar hij vond het wel een mooie plek. Plots botste hij tegen een meisje op. Hij bleef gelukkig staan en hield het meisje even vast aan haar bovenarm zodat zij ook niet zou vallen. 'Sorry. ' zei hij tegen haar. 'Ik keek niet uit.' zei hij toen.

Francine schrok op. Ze had niet opgelet en meer naar haar voeten gekeken. 'Sorry.. Ik zag je niet..' mompelde ze. Ze keek even naar de jongen. Hij had de verkeerde arm vast. Langzaam wurmde ze haar arm een beetje los maar ze zag dat het al te laat was. Hij had haar iets te plotseling vast gegrepen en haar wond was weer opengegaan. Zachtjes zuchtte ze. Ze stroopte haarmouw tegen beter weten op. Haar naam verscheen en hij bloedde weer. Francine pakte een verbandje uit haar tas.

Marc keek verschrikt naar de wond op haar arm. 'Heb ik dat gedaan?' vroeg hij teon. Hij hoopte van niet want hij voedle zich nu al schuldig over dat hij tegen haar was opgelopen. Hij wou haar helpen. 'Zal ik helpen?' vroeg hij toen aan haar. Het leek hem niet gemakkelijk om je eigen arm te verbinden.

'Natuurlijk heb jij dat niet gedaan. Je hebt het alleen open laten gaan.' zei Francine. 'En nee dat hoeft niet. Het lukt me wel.' zei ze koppig als ze was terwijl het eigenlijk helemaal niet lukte. Francine veegde even wat bloed weg en zag nieuw bloed opwellen in haar naam. Zachtjes zuchtte ze.

Marc keek even naar hoe ze aan het stuntelen was met het verband. 'Kom laat het mij doen dat gaat veel sneller.' zei hij toen. Hij stak zijn hand uit zodat ze het verband in zijn hand kon leggen. Hij glimlachte nog steeds. Sinds hij Bailey had ontmoet was hij veel vrolijker en hij hoopte dat dat nog lang mocht blijven.

Francine zuchtte en gaf hem het verband. Ze keek even weg. Ze hield er niet van als anderen haar moesten helpen. Francine hield sowieso niet van mensen. Francine keek kort even naar haar litteken. Ze dacht even terug aan haar broer die dat gedaan had. De nacht dat ze haar vader vermoord had.

Marc pakte het verband aan en wikkelde het voorzichtig om de wond. Hij had wel vaker wonden verbonden zeker toen Angelique ziek was geweest had hij dat vaak moeten doen. Hij zette het uiteinde vast en toen zat het verband stevig om haar arm. 'Zo dat ging veel sneller toch?' zei hij tegen haar.

Francine knikte even. 'Ja..' zei ze zachtjes. Ze keek even naar de jongen. 'Francine.' zei ze maar. Ze wist niet zeker of hij haar naam al gezien had op haar arm maar dat kon haar niet schelen. Ze stak haar andere hand maar naar hem uit maar dat was het enige gebaar dat ze zou maken.

Marc nam de hand aan en glimlachte aardig naar haar. 'Marc.' zei hij als antwoord. Hij had haar naam al gezien in haar arm maar was er toen nog niet zeker van geweest dat dat ook echt haar naam was. 'Mag ik vragen hoe je aan die wond komt?' vroeg hij toen aan haar.

Francine keek even weg. 'Dat heeft mijn broer gedaan. Vier jaar geleden.. Zodat hij me altijd weet te vinden..' mompelde ze. Francine keek naar de rozen. Ze was zo bang voor hem. Ze wilde nooit maar dan ook nooit gevonden worden door haar broer. Dan was ze ten dode opgeschreven wist ze.

Marc merkte dat dit een lastig onderwerp was dus vroeg niet verder. 'Wat vervelend.' zei Marc eerlijk tegen haar omdat hij niet wist wat hij anders moets zeggen. Hij keek even naar het verband en vroeg zich toen af hoe het kon dat een wond van vier jaar geleden nu nog steeds kon bloeden.

Francine knikte. 'Ja..' zei ze zachtjes. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat te zeggen. Ze had een slechte band met mensen en was slecht in gesprekken dus eigenlijk wist ze niet waar ze het over hebben moest en voelde ze zich een beetje ongemakkelijk en overbodig. Het was niet de bedoeling geweest.

Marc keek even naar Francine. 'Als je het er over wilt hebben moet je het maar zeggen.' zei Marc. Van de laatste jaren had hij geleerd dat erover praten heel goed hielp. Hij keek haar nog steeds glimlachend aan en keek toen even rond door de donkere tuinene.

'Ik wil niet de al trieste stemming die hier hangt nog triester maken door mijn verhaal.' zei Francine rustig. Ze keek naar Marc en daarna naar Kurumu ie in de lucht zweefde en salto's maakte. Francine bleef even naar haar kijken.

marc knikte hij snapte best dat het lastig was om over bepaalde dingen te praten. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen en keek dus maar naar de bloemen en zei verder niets. Daarna keek hij weer even naar Francine.

___
ik ben ene beetej inspiloos

ik ook!
______

Francine keek naar Marc. 'Ben je erg gelukkig?' vroeg ze hem maar. Ze wist eigenlijk niet waar ze over praten moest. Daarna keek ze weer even Kurumu die vrolijk rondvloog. Kurumu hield haar goed in de gaten ook al viel ze niet zo op. In het donker hadze nog meer energie dan normaal.

'Ik ben gelukkig maar er zijn ook nog dingen waar ik niet gelukkig mee ben.' zei Marc oprecht. 'En jij?' vroeg hij toen aan haar. Zij had het eerst aan hem gevraagd en hij had de gewoonte om vragen terug te stellen. Hij dacth glimlachend aan Bailey en hoopte dat hij haar snel weer zou zien.

'Zal ik eerlijk zijn. Ik ben niet gelukkig. Al elf jaar niet meer. Maar ik red het vast wel.' zei ze tegen hem. Ze had geen hoop meer. Allang niet meer. Francine keek naar Marc. Natuurlijk kon je niet geheel gelukkig zijn. Dat was ze ook nooit geweest. Maar nu had ze uberhaupt geen hoop op geluk.

Marc keek haar aan. Hij had als hij heel eerlijk was geweest ook niet verwacht dat ze gelukkig zou zijn. 'Het komt voor jou ook. Ik weet het zeker.' zei hij bemoedigend tegen haar. Hij had zelf ook het gevoel gehad dat hij nooit meer gelukkig zou worden maar was het nu toch weer.

Francine haalde haar schouders op. 'Hmm. Die hoop heb ik allang laten vlegen.' zei ze rustig. Ze liet een roos door haar vingers gaan die erg hoog gegroeid was. Bijna prikte ze zich aan de doorn maar Francine keek uit. Ze had het erg op rozen. Ze waren heel erg mooi.

Marc keek haar even aan. 'Ik had die hoop ooit ook eens opgegeven maar ik verzeker je dat jouw geluk echt komt. Echt waar.' zei Marc toen tegen haar. Hij was het leven de bewijs dat iedereen gelukkig zou worden. Hij keek naar de roos die Francine vast had. Hij was erg mooi vodn hij.