Het openingstopic voor de 12 rijken = Het rijk van de Boogschutter

Kenji voelde even een rilling door zich heen trekken toen ze telekinese zei. Hij had slechte ervaringen met die mensen, ooit had een meisje hem gemanipuleerd en hem allemaal dingen laten doen die hij niet wilde. Toch vertrouwde hij Cara. "Kun je echt alles lezen wat er in mijn hoofd omgaat?" Zei hij, half schuchter, half geïnteresseerd.

'Eehm ja ik kan echt je gedachtes lezen maar ik zal het niet doen als je dat niet wilt hoor.' zei ze gerustellend. Ze keek alleen ongevraagd in iemands gedachtes als diegene haar aanviel of als ze die persoon niet vertrouwde. Aangezien ze Kenji vertrouwde zou ze niet in zijn gedachtes kijken.

Kenji klaarde helemaal op, en dat was te zien aan de buitenkant. "Oh, dat wist ik niet." Zei hij vrolijk. Opeens viel zijn oog op het lege glas dat naast Cara stond. "Wil je misschien nog iets drinken?" Hij vond Cara aardig en wilde niet dat ze een excuus zou hebben om weg te gaan, hij vond het leuk om met haar te praten.

Cara twijvelde eigenlijk wou ze niets meer maar ze vond het ook niet aardig om te zeggen dat ze niets meer hoeft. 'Nou ik wil nog wel wat maar wel iets zonder alcohol als ze dat uberhaut hebben.' zei ze toen maar. Ze wou niets drinken omdat ze dan misschien toch te dronken werd maar iets zonder alcohol zou wel gaan.

"Heb je ooit bessensap gedronken? Het is mijn favoriet en ik heb het toevallig hier zien staan.. Tussen de appelsap en de chocomel." Kenji grijnsde naar Cara, blij dat ze ook niet zo'n fan van alcohol was. Weer iets wat ze gemeen hadden. "Proef anders eerst maar even." Kenji griste een glas bessensap van een tafel en stak het naar Cara uit.

Cara pakte de beker aan en keek er even naar. Voorzichtig nam ze een slok en proefde het even goed. Het was lekker zoet daar hield ze wel van. 'Mmm lekker.' zei ze toen ze de slok van het sap had doorgeslikt. Snel nam ze nog een slok. Ze vond het echt lekker. Ze keek Kenji blij aan. Ze hadden veel gemeen vond ze.

Kenji lachte terug en pakte zelf ook een beker. "Proost op nieuwe vrienden!" Zei hij, en hij ketste zijn beker tegen die van Cara aan. Toen nam hij een slok van het goddelijke drankje, wat had hij het gemist de laatste tijd. Er ging niets boven een beetje bessensap op zijn tijd. Hij pakte ook een trosje druiven en gooide er een in zijn mond.

Cara prooste lachend met Kenji. Het was lang geleden dat ze nieuwe vrienden had gemaakt te lang geleden naar haar zin. Ze was een paar jaar niet haar zelf geweest maar kwam nu stukje bij beetje weer tot leven. Ze nam nog een slok van het overheerlijke sap en genoot van het feestje en van het gesprek met Kenji.

Kenji keek diep in Cara's ogen, waardoor hij ineens een lens zag zitten. "Draag jij lenzen?" Vroeg hij verbaasd. Dat had hij nou echt niet verwacht. Niet dat hij het erg vond, maar het was wel helemaal nieuw voor hem. Kenji keek toen naar Cara's blonde haar, het was lichter dan het zijne. Dat van hem was eerder donkerblond, dat van haar was bijna wit. Een mooie kleur, vond hij.

'Eehhm ja.' zei Cara. Ze droeg eigenlijk altijd lenzen als ze naar een feestje ging. Haar ogen schrok menig mensen af. 'Ik denk niet dat je me had aangesproken als ik ze niet had in gehad.' zei Cara. De meeste mensen vonden haar ogen heel eng en dachten dat ze duivels was om haar ogen.

Kenji's gezicht nam weer een verbaasde vorm aan. "Waar slaat dat op? Ik ga iemand toch niet beoordelen om hun uiterlijk, en eerlijk gezegd vind ik bijzondere ogen juist mooi. Welke kleur zijn ze?" Kenji's gezicht ging van verbaasd weer terug in een glimlach, zoals die er de hele tijd had gezeten sinds hij met Cara het gesprek was begonnen.

'Eehm beloof je niet te schrikken?' zei Cara. Ze wou eigenlijk haar lenzen wel uit doen dan wist hij hoe beangstegend ze waren als ze gewoon zei dat ze rood waren was het niet bijzonder. Er waren meer mensen met rode ogen maar die van haar waren anders die waren eng rood. 'Dan zal ik het je laten zien.' zei ze er nog achter aan.

Kenji knikte haar bemoedigend toe "Natuurlijk niet, ik geloof nooit dat ze eng zijn." Hij keek haar aan, zodat hij zeker wist dat ze begreep dat hij het meende. Als ze haar telekinese had gebruikt had ze het ook kunnen lezen. Kenji was er zeker en beslist van dat haar echte ogen misschien nog wel mooier waren dan de blauwe contactlenzen die ze nu droeg.

Cara draaide zich om en haalde snel haar blauwe lenzen uit haar ogen. Ze draaide zich om met haar ogen nog dicht. Langzaam opende ze haar ogen en keek Kenji aan. Ze wachte even op zijn reactie. Ze was benieuwd wat hij er van vond zelf vond ze soms ook wel eng maar niet heel erg. Voor een buitenstaander was het meestal enger. Er waren maar een paar mensen die haar echte ogen haden gezien.

Kenji keek naar de ogen van Cara en zijn mond zakte langzaam open. Het leek alsof haar ogen vlamde, als een levendig kamvuurtje. "Ze zijn... ze zijn... prachtig..." stotterde Kenji, hij kon dit gevoel niet onder woorden krijgen. Hij snapte niet wat Cara angstaanjagend aan haar ogen vond, ze waren juist zo rustgevend en zo vertrouwd. Ze keken zo rechtvaardig op de wereld neer. Waarom in hemelsnaam schaamde ze zich voor die rode kleur?

Cara stond versteld van zijn antwoord. De meeste vonden haar ogen echt eng en rende gillend weg. Ze besloot dat ze haar lenzen niet weer in ging doen. Er waren nu toch al meer mensen geweest die haar ogen hadden gezien het werd misschien ook wel tijd dat ze haar echte ogen zagen. 'Ik wil wel dat je de waarheid spreekt.' zei Cara. Ze had niet in zijn gedachtes gekeken dus wist ze niet dat hij er echt zo over dacht. Daarom geloofde ze hem niet meteen. Er waren eigenlijk nooit mensen die haar ogen als prachtig benoemde.

Auryon zat tegen een boom aan geleund te kijken naar de feestgasten. Ze keek een beetje rond. Toen ze Katniss en Scarlet zag keek ze nog eens. Ze wist toen niet echt zeker of zij het waren. Het was ook 6 jaar geleden. Ze besloot te blijven waar ze was. Ze keek nog eens en zag Cara. Auryon had Cara amper herkende. Ze zuchtte en dacht"Ik heb me zelf veranderde en me naam als of ze me nog herkenen". Ze had de rebellen geholpen ook al wisten ze dat niet.

Kenji keek diep in Cara's vuurrode ogen. "Lees mijn gedachten." Hij keek haar doordringend aan. "Lees mijn gedachten maar." Herhaalde hij. "Dan zul je zien dat ik ze echt onbeschrijfelijk mooi vind." Terwijl hij dat zei kreeg hij blosjes op zijn wangen, hij keek snel naar beneden. Cara maakte hem behoorlijk zenuwachtig, hij was het niet gewend om zo lang naar iemand te kijken, behalve dan naar zijn zusjes.

Snel deed ze wat hij zei. Ze las zijn gedachten en haar mond viel open. Het was voor haar heel duidelijk geweest en het verbaaste haar heel erg. 'Je..je vind ze echt heel mooi.' zei Cara stoterend terwijl ze blosjes op haar wangen kreeg. Het was voor haar helemaal nieuw dat iemand haar ogen echt heel mooi vond.

"Ja..." Fluisterde Kenji, en de vuurrrode kleur verspreide zich over zijn gezicht, tot aan zijn oren. Hij wist niet wat hij bij Cara moest voelen. Hij vond haar overduidelijk leuk, maar hij was niet vergeten dat ze op iemand had gewacht voordat hij haar aanspraak. En die iemand zou misschien wel... Nee, niet aan denken Kenji. Dacht hij in zichzelf. Je moet genieten van je moment met Cara, en haar sowieso te vriend houden, want ze is geweldig. Kenji glimlachte naar haar.

Ook Cara kleurde rood. Dat paste goed bij haar ogen maar toch vond ze het niet prettig. Ze wist niet zo goed wat ze van Kenji vond. Ze had al zes jaar lang niet meer echt iets van jongens gevoeld omdat ze altijd had gewacht op Raiden maar omdat hij maar niet terug kwam vond ze dat ze maar is moest stoppen met wachten. 'Ik vind het fijn dat je ze mooi vind.' zei Cara oprecht.

Kenji zag Cara rood worden, het paste goed bij de kleur van haar ogen. Deze gedachte liet de vlinders in zijn buik opfladderen. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij op Cara's laatste woorden moest antwoorden, maar hij wilde dit moment ook niet verbreken. Daarom zochtte zijn vingers haar hand, hij trok haar hand naar zich toe en gaf er een klein kusje op. Hij wist dat hij het nu misschien had verpest, maar het was het proberen waard. "Ze zijn prachtig." Hij keek op, in haar ogen.

Caras gezicht werd nog roder door wat Kenji deed. Ze vond het niet erg het tegendeel zelfs. Ze wist alleen niet wat ze nu moest doen. Ze glimlachte naar Kenji. Ze vond het in elk geval fijn dat hij haar ogen niet eng vond en dat hij haar blijkbaar wel leuk vond aan het gebaar met zijn hand te merken.

Kenji lachte terug. Die lach was een goed teken geweest, toch? Ze had het dus niet erg gevonden... Hierdoor kalmeerde hij een beetje. Hij was nooit erg goed geweest in het uitten van verliefdheid enzo. Dit kwam waarschijnlijk grotendeels omdat hij pas een vriendinnetje had gehad, waarmee hij niet verder was gekomen dan een kus op de wang, die zij hem had gegeven. Kenji hield haar hand nog steeds vast en kneep er even in. "Je bent heel... aardig, Cara." Hij wist niet precies welk woord hij moest gebruiken.

Cara glimlachte. 'Jij bent ook heel aardig.' zei Cara. Ze hoopte dat het eigenlijk meer was dan aardig zijn maar dat kwam later wel als het al kwam. Ze kneep zachtjes terug in zijn hand. In haar andere hand had ze nog steeds de beker bessensap die Kenji haar had gegeven ze nam een slok en toen was het bekertje leeg. Ze gooide het een eind weg en het landen precies in de prullebak die daar stond. Dit had ze gedaan zonder haar gezicht af te wenden van Kenji.