De open plek in het bos - Rijk van de Stier.

Gytha keek naar de jongen. 'Omdat ik degene ben ik die hem vermoord heeft.' fluisterde ze. Gytha keek naar het beekje dat er stroomde, het ging maar door ook al lag er een obstakel en na meer dan genoeg tijd was dat weg. Misschien was het leven ook zo. Gytha legde haar hoofd op haar knieen. Ze wilde haar kleine jongen bij zich. Hem tegen haar aandrukken en met hem spelen.

"Tja, dan is er iets goed mis met jou," zei Valerio. "Ik beveel je aan bij de kamp-psychiater. Die hebbenze toch wel in het kamp van de Dertieners?" Ze was een moeilijk geval maar hij wilde er geen aandacht aan besteden. Hij draaide zich om en liep weg.

'Ja.. Ik zou er ook zoiets over zeggen als ik jou was, leuk. Echt, man blij dat je op rot. Ga lekker je leven lijden en laat mij lekker mensjes vermoorden hebben we allebei ons eigen ding..' verzuchtte Gytha. Kamp-psychiater, wat dacht ie dat het was, een gezellig uit. Even een excursie naar iets.

Valerio liep rustig door. Hij dacht aan wat hij net had meegemaakt. En aan Kurt, maar daar dacht hij altijd aan. Maar nu toch anders. Tsi-Long landde op zijn schouder en meteen waren de nare gedachten weg. "Handig, die aardmagie," mompelde Valerio.

Gytha stond op. Ondanks dit voorval moest ze haar werk nog afmaken. Ze rolde de brief weer op en legde hem terug op de plek waar ze hem gevonden had maar verborg hem. Daarna ging ze een andere kant uit dan de jongen, wel via de bomen. Ze zou gewoon die man doden en haar geld krijgen. Niemand die haar tegen ging houden want dan had diegene een groot probleem.

Valerio kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om dat meisje die man te laten doden. Hij verdween in de grond en kwam naast haar weer omhoog. "Ik vind toch dat ik het je niet kan laten doen," zei hij. Tsi-Long, die hem even kwijt was geweest, vond hem weer en vloog nu boven hem.

Gytha zuchtte en keek naar hem. 'Laat me gewoon met rust. Ik wil mijn werk afmaken en dan naar bed.' zei ze geirriteerd. Ze was goed in een nacht opblijven maar ze wilde morgen iets leuks doen dus had ze net iets meer energie nodig. Zacht zuchtte ze en keek naar de jongen.

"nou, dan heb je pech," zei Valerio. "Dan zul je toch echt langs mij moeten." Zijn voeten stonden meteen vast in de grond. "Het blijft niet goed. Iemand moet opkomen voor de mensen die jij wilt doden."

Gytha keek naar hem. 'Ik wil hem niet vermoorden, ik moet dat doen. Je moet bij mijn opdrachtgever zijn ik ben in zijn dienst.' zei ze tegen hem en een klein bolletje vuur ontvouwde zich in haar hand, ondanks het feit dat ze verwachtte dat de jongen toch beter zou zijn.

"Dat kan me niks schelen," zei Valerio stug. "Jij kiest ervoor om die man te gehoorzamen. Ook al weet je dat het fout is en wil je het niet." Hij had zijn ogen dicht gedaan, zodat hij de trillingen in de grond beter kon voelen. Hij zette de voeten van het meisje ook vast.

Gytha probeerde zich los te trekken. 'Laat. Me. Met. Rust.' zei ze tegn hem. Elk woord apart nemend. 'Moet ik het nog voor je spellen ik heb hier geen zin in!' zei ze tegen hem. Als hij zo door zou gaan zou ze hem gewoon aanvallen. Haar vuurbol werd wat groter en ook pakte ze haar vergiftigde mes.

"Ik heb hier ook geen zin in," zei Valerio en hij schoof de voeten van het meisje naar achteren, terwijl hij een rotsblok op haar afgooide. "Maar ik laat jou ook die man niet vermoorden." Zelf schoof hij nu ook naar achteren. Hij lette alleen nog op de aarde, dus hij had geen idee meer van vogels en Tsi-Long.

'Dus wat ga je doen, met rotsblokken smijten. Goh. Hoe maak je een mens chagerijnig.' zei ze sarcastisch. Ze maakte haar vuurbal groter en gooide die naar hem toe en maakte er kleine ijsplinters achteraan. Al kon ze niet veel tegen haar voeten doen behalve datgene waaraan ze vast zat steeds laten opwarmen en afkoelen.

Valerio dook weg in de grond en ontweek de vuurbol en ijssplinters. Hij kwam achter het meisje weer omhoog. Hij wist dat ze niet in staat zou zijn om zich volledig om te draaien, haar voeten stonden immers vast. Hij gooide nog een rots en van voren ook één.

Gytha kon de ene ontwijken maar daardoor raakte de ander haar goed en pijnlijk. In de buurt van haar maag dus ze greep naar haar buik. Het was een gevoelige plek sinds de bevalling. Gytha draaide haar hoofd een beetje. Waarom kon die idioot niet gewoon gaan. 'Zeg, wat nou als ik naar huis ga en die moord laat zitten want ik heb geen zin om me helemaal te laten verwonden door zo'n irritante zak en dan vervolgens nog een moord te moeten plegen en optijd thuis te zijn voor mijn zoontje.' zei ze tegen hem.

"Ja, dat zou een goed idee zijn," zei Valerio. "Maar hoe weet ik dat je echt naar huis gaat? Dat kan ik natuurlijk niet zien." Wat ze niet hoefde te weten, was dat hij dat wel kon zien. Liegen betekende kleine trillingen en dat zag hij via de aarde. Handig, maa niemand hoefde het te weten.

'Tuurlijk, het vertrouwen is gelijk weg.. Gek hea dat sommigemensen zich zwaar kunnen irriteren aan jou.' zei ze. 'Maar, dat weet je niet zeker. Ik geef je mijn woord, maar wie zegt dat ik een vrouw van mijn woord ben..' zei Gytha. Ze keek de jongen aan en zuchtte even. Ze trommelde met haar vingers op haar been.

"Ach, laat ook maar," zei Valerio. "Maar ik blijf bij wat ik zei. Later ben je oud en koester je wrok." Hij draaide zich om en liet het meisje achter, met haar voeten vast in de grond.

'Maak me los! Verdomme.' riep ze naar de jongen. Ze zou nog zeker wel een kwartier bezig zijn om zichzelf los te krijgen en dan moest ze de man nog vinden en vermoorden en dan naar huis douchen en iets met James gaan doen. Echt, wat een leuk leven. Zacht zuchtte ze. Hij leek wel een dominee.

New
__
Lokiliep vermoeid langs het meertje. Ze ging achter een struik zitten maar tegen een boom aan zodat ze niet opgemerkt zou worden. Zachtjes zuchtte ze. Haar voeten deden pijn en ze had nog geen goed paard kunnen vinden. De meeste paarden mochten haar niet zo. Ze wreef een beetje over haar voeten en dacht aan Kenneth.,

Alexis maakte geconcentreerd een paar kleine bolletjes vuur, ze was zo bezig dat ze niet op de omgeving lette. Het was lang geleden dat ze in een bos gezeten had, maar het was een welkomme afwisseling na de stinkende legerkampen waar ze de afgelopen weken bijna niet uitgeweest was. Met een lichte zucht liet ze de bolletjes hoog omhoog schieten, en op het hoogste punt liet ze ze razendsnel omlaag vallen.

Loki sloot haar ogen even en gaapte zachtjes. Ze was echt heel erg moe van al het lopen. Ze miste Scath, ze had hem nooit genoeg bedankt wist ze. Nooit. Loki streek een pluk haar uit haar gezicht en streek het achter haar oor. Ze glimlachte een beetje.

Cleo liep gridhting de open plek die ze gisteren ontderkt had, bolletjes water die ze uit haar veldvles omhoog had laten komen circelde om haar heen, ze verveelde zich. Ze stapte de open plek op en merkte meteen dat ze niet alleen was, maar dit was geen rebellen gzelschap...

Loki tekende kenneth met een stokje in de aarde. Ze had nog niks opgemerkt. Was verzonken in haar eigen wereld zoals gewoonlijk. Loki tekende met gesloten ogen en streek opnieuw een plukje haar achter haar oor. Ze leunde even tegen de boom.

RIllend liet Alexis de bolletjes bij elkaar komen, tot 1 grote bol, deze hield ze voor haar handen om wat op te warmen. Al koste het insapnning, heel warm werd je er niet van, vooral als je je handschoenen vergeten was. Met het bolletje in haar hand draaide ze zich om en zag een meisje met water om zich heen de plek op lopen. Zonder wat te zeggen bekeek ze haar.