Het grote plein --- Rijk van de Stier

Ergens in de hoofdstad van het Rijk van de Stier is een reusachtig plein. Ondanks de grootte is het er nooit heel druk, dit komt omdat het aan de rand van de stad ligt. Aan de ene kant van het plein zijn allemaal kleine winkeltjes waar je vanalles kunt kopen. Aan de andere kant begint het bos. Midden op het plein staat een grote fontein, de inwoners noemen het de wonderfontein. Hij spuwt alle kleuren van de regenboog en ook in alle denkbare figuren. Rond de fontein staan bankjes opgesteld en in het bos zijn verscheidene wandelroutes uitgezet.

Aantal: onbeperkt
Regels: vechten mag, maar breek de fontein niet
Level: /

Isis zat in kleermakerszit op de grond naast de fontein. Bewonderend keek ze hoe die allerlei verschillende vormen uitspuwde. Ze moest lachen toen de fontein een oranje kikker creëerde die een keer sprong en daarna weer verdween. Opeens kwam er een uil aangevlogen die naast haar landde. "Hoi Basil! Nog nieuws?" vroeg ze aan de uil. Basil had net rondgevlogen in het gebied om te zien of er nog mensen waren en kwam terug met het nieuws dat er iemand naderde. Nieuwsgierig keek Isis rond.

Anthea had wat tijd voor zichzelf nodig gehad. Ze had een van de boswandelingen gemaakt en was nu op weg naar het plein, daar zag ze het licht al tussen de bomen vallen. Ze baande zich een weg door de struiken, want het bos was niet al te goed bezocht, en zag nu het plein. Het eerste wat haar opviel was de immense fontein die op dit moment een roze paard door het wat liet galopperen. Daarna gleden haar ogen langzaam naar beneden. Er zat een meisje op een van de banken, ze had een uil op haar schouder. Anthea besloot naar haar toe te lopen.
----------------
Kennen ze elkaar nu al?

Misschien kunnen we doen dat ze elkaar wel kenden, maar dat ze al heel lang (een paar jaar) niet meer hebben gesproken, dus dat ze elkaar wel een beetje opnieuw moeten leren kennen.

----------------------------

Basil had gelijk gehad. Daar kwam iemand aanlopen, een meisje zo te zien. Isis kneep haar ogen dicht om te kunnen zien wie het was. Ze herkende haar wel ergens van, maar ze wist niet meer waarvan. Isis sprong op terwijl Basil met haar meevloog en liep naar het meisje toe. Het was Anthea! Wat had ze die al lang niet meer gezien en wat was ze veranderd. "Hoooi!" riep Isis enthousiast.

Anthea grinnikte toen ze zag dat het Isis was. Wat had ze toendertijd lol met haar gehad, toen ze nog jong en onschuldig was. En wat ze haar en haar droge grapjes gemist. "Hoi Isis! En wie is dat?" Anthea wees op de uil die naast het meisje vloog, op precies hetzelfde moment kwam Kadeem aangevlogen. Hij zag er best angstaanjagend uit als je hem voor het eerst zag. Hij had een blauwe, geschubde huid en minstens 10 horens op zijn kop. Zijn nek was ingelegd met edelstenen en de klauwen aan zijn poten waren minstens 20 centimeter lang.

"Dit," begon Isis terwijl ze naar de uil keek "dit is Basil, mijn draak. Hij kan veranderen in een uil en ik ben hem nog aan het leren te veranderen in een muis, maar dat gaat hem nog niet zo goed af." Ze moest grijnzen bij de gedachte aan Basil in de vorm van een draak, alleen dan met een muizenstaart en muizenoren. Plots vloog Basil op van haar schouder en midden in de lucht begon hij opeens te groeien. Terwijl hij groter werd veranderde zijn uilenvleugels in veel grotere vleugels, die een hele mooie kleur blauwgroen kregen. Midden uit zijn lichaam schoot een zwarte staart en zijn kop werd ook zwart met een paarsachtige gloed en veel stekels. En toen was er geen uil meer, maar stond er in plaats daarvan een prachtige draak voor haar neus. Isis glimlachte. Basil werd steeds beter in het veranderen van gedaante. Toen keek ze weer terug naar Anthea en Kadeem. De laatste keer dat Isis Kadeem had gezien was hij nog veel jonger. Hij was gegroeid en er stond nu een mooie grote draak. Toen moest Isis opeens aan iets anders denken: “En, ben je nog steeds zo handig met je nunchaku?”

Anthea staarde met open mond naar de draak die uit de uil tevoorschijn kwam. "Basil is prachtig..." Toen drong Isis' vraag pas tot haar door, ze grijnsde. "Kun je nog steeds geen wapens hanteren behalve die knopkirie van je?"Anthea gaf Isis een klein, speelds duwtje tegen haar schouder. "Ja, natuurlijk, en ik kan nu ook de dolk hanteren. En een beetje pijl en boog. Hoezo?" Anthea keek Isis aan, ze had al wel een vermoeden van wat ze haar ging vragen...

"Nou...", begon Isis, "ik ben dus niet zo handig met wapens, behalve met de knopkirie. Ik zoek al een tijdje iemand die me kan helpen iets beter te worden in het gebruik van wapens. En nu kom ik jou tegen! Dus... zou je me willen helpen?" Isis keek Anthea vragend aan.

"Natuurlijk wil ik dat! Maar ik denk dat we daarvoor het beste naar het bos kunnen gaan, ik ken wel een open plek." Anthea gebaarde met haar hoofd naar de kant van het plein waar het woud begon en grijnsde. "Kom je? Ik heb altijd mijn nunchaku bij me, dus dat is geen probleem. Wacht eens..." Anthea floot Kadeem bij zich. "Deem, ga jij eventjes een nunchaku halen bij het tentenkamp. Kom zo snel mogelijk terug!" Anthea keek hem na, pakte Isis bij de hand en trok haar mee, het bos in.

"Okay, ik heb er nu al zin in!" Isis grijnsde. "Wedstrijdje? Wie het eerste bij de open plek is" Isis begon al te rennen. Over haar schouder keek ze naar Anthea. Ze moest lachen. Anthea mocht dan wel goed zijn met wapens, maar Isis was altijd al goed geweest in hardlopen. Basil vloog met haar mee.

Anthea wist dat ze nooit zou winnen van Isis, die een echte athlete was. Daarom besloot ze luchtstuwingstechnieken te gebruiken. Ze zorgde ervoor dat er een reusachtige wind in haar rug blies, waardoor ze vooruit stoof. Toen ze langs Isis 'rende' grijnsde ze "Ik zie je daar, Ies!"

Isis wilde net nog harder gaan rennen toen er opeens iets voorbijvloog. Het was een lachende Anthea. Isis was verontwaardigd. Zo zou ze nooit winnen. "Okay dan, als je het zo wilt spelen... Basil!" riep ze en Basil kwam al naast haar vliegen. Isis stopte met rennen en ging snel op Basil zitten. Die steeg op en vloog met grote slagen vooruit, over de bomen heen. Na een minuut of twee vliegen zag ze opeens geen bomen meer staan. De open plek. Basil had door dat ze hier moesten zijn en daalde. Isis stapte van de draak af en keek rond. Nog geen Anthea te zien. Isis grijnsde.

Anthea had Isis echter horen roepen en had haar wind 'in de tweede versnelling gezet'. Nu kwam ze achter een rots midden op de open plek vandaan. Voorzichtig sloop ze naar Isis, die triomphantelijk stond te grijnzen. "BOE!" Riep ze naar haar, waarna ze lachend op de grond viel.

Isis stond nog blij te wezen van haar overwinning, toen ze een keiharde "BOE!" hoorde. Geschrokken sprong ze op, maar toen ze zag wie het was moest ze heel hard lachen. Isis besloot haar terug te pakken: terwijl Anthea nog op de grond lag te lachen, liet Isis tussen haar handen water ontstaan en stuurde dat tot boven het hoofd van Anthea. Daarna liet ze het water vallen, alleen... het kwam een meter naast het hoofd van Anthea terecht. Daar moest Isis toch echt nog een beetje op oefenen. Beteuterd keek ze Anthea.

Anthea moest nog harder lachen door Isis' beteuterde gezichtje. "HAHA, DAT DEED IK HOOR! Ik, ik gebruikte de wind om het water te verplaatsen." Nog steeds lachend stond Anthea op en klopte haar broek af. Ze droeg een legerkleurige broek met een laag kruis, oxford boots en een oversized shirt met bloemen, waardoor een schouder bloot was. Anthea concentreerde zich en vloog de lucht in, op 8 meter hoogte stopte ze. Ze had gevoeld dat Kadeem aankwam. Ze zag hem aankomen en ving de nunchaku's op, die hij gooide. "Dankje, Deem!" Riep ze, en ze liet zich weer naar beneden zakken. "Vangen!" Anthea gooide een van de nunchaku's naar Isis toe.

Isis gezicht stond al gauw weer vrolijk toen ze hoorde dat Anthea het water had verplaatst. Die was sowieso erg goed in het beheersen van haar kracht, want ze vloog zonder enige moeite de lucht in om nunchaku’s van Kadeem aan te nemen. Isis ving de nunchaku die Anthea haar toegooide. “Dankje!” riep Isis. Ze bestudeerde het wapen. De twee stokken, die verbonden werden door een touw, hadden een mooie kleur blauw met een patroon van rozen erop. Ze draaide zich om naar Anthea. “Okay, wat moet ik doen?”

Anthea was blij dat Kadeem een beginnerspaar voor Isis had meegenomen. Haar nunchaku's waren zwart met gouden tekens erop en waren verbonden door middel van een gouden, verschrikkelijk stevige, ketting. "Begin maar met zwaaien. Kijk maar wat goed voelt en probeer jezelf niet voor de kop te slaan. Het is moeilijker dan het lijkt, ik ben nog nooit iemand tegengekomen hier die ze beheersde." Anthea pakte haar nunchuks en zwaaide ze heen en weer, ze zwaaide ze achter haar schouder en sloeg tegen een jong boompje aan, die meteen omviel.

"Ik zal het proberen", zei Isis, die net bewonderend naar Anthea had gekeken. Isis begon eerst voorzichtig te zwaaien, maar dat werkte niet. Ze begon steeds harder te zwaaien en op een gegeven moment ging het eigenlijk wel goed. Ze draaide haar hoofd om naar Anthea: "Kijk, het gaat best go...", ze kon haar zin niet afmaken, want op dat moment sloeg ze de nunchaku per ongeluk tegen haar hoofd. Ze liet het wapen uit haar handen vallen en greep met beiden handen naar haar hoofd. "Au!"

Anthea gooide haar nunchucks (ander woord voor nunchaku) op de grond en rende naar Isis toe. "Gaat het? Wat voor krachten heb je? Als je helen hebt kun je jezelf genezen hè?" Anthea kon zich wel voor haar hoofd slaan, ze was helemaal vergeten welke magische vermogens Isis bezat. Zijzelf had lucht, wat wel duidelijk was, en aura, waar ze niet al te trots op was.

"Nee, ik heb geen helen, ik heb glas, maar daar heb ik op dit moment niet zoveel aan, AU!" De pijn die de nunchaku had aangericht werd al iets minder, alleen kreeg ze er barstende hoofdpijn voor terug. "En ik heb water, maar ik kan mijn krachten nog niet zo goed onder controle houden en met wapens kan ik dus ook niet zo goed omgaan. Jij had toch aura? Kan je mijn aura zien?"

"Ik heb wel een idee, ik kan in je aura het gedeelte dat aangeeft dat je pijn hebt wel neutraliseren. Daardoor voel je de pijn niet meer." Anthea concentreerde zich op het paarse gedeelte in Isis' aura en het werd langzaam lichter, totdat het helemaal verdween. "Zo beter? Dit is de eerste keer dat ik eht doe, dus ik weet niet zeker of het heeft gewerkt."

Isis zag Anthea gecfocusd naar haar staren en ze voelde de pijn langzaam wegtrekken. Bewonderend keek ze haar aan. "Wauw, knap dat je dat kan, de eerste keer al! De pijn is nog niet helemaal weg, maar wel bijna!" Nu Isis zich een stuk beter voelde, had ze weer zin om verder te oefenen. Ze bukte naar de grond en pakte de nunchaku op. "Okay, ik ben er weer helemaal klaar voor!" riep ze en ze begon weer met zwaaien. Dit keer deed ze het heel geconcentreerd.

Anthea liep om Isis heen en keek hoe ze de nunchaku behandelde. Opeens zag ze iets... Als in een reflex en razendsnel pakte ze Isis' nunchaku's vast. "Je hebt ze verkeerd vast, je moet je duim zo houden en je wijsvinger moet daar." Anthea deed voor wat ze had gezegd en liet zien dat het dan veel makkelijk zou zijn. "Je bent wel een natuurtalentje hoor, Ies." Anthea knipoogde naar haar.

Isis verplaatse haar vingers en het voelde al gelijk een stuk beter aan. En inderdaad, zodra ze begon met zwaaien lukte het. Tevreden en met een grote glimlach liet Isis haar nunchaku zakken. "En hoe moet ik hier nu een vijand mee aanvallen?", vroeg ze.

"Nou, ik denk dat je eerst nog maar moet leren om met echte nunchaku's om te gaan. Die zijn veel zwaarder en moeilijker te handhaven. Probeer die van mij maar even..." Anthea gaf haar nunchaku's over en voelde zich meteen verlost, die dingen moesten minstens 10 kilogram zijn.