Het Rijk van de Tweeling- Open plek van de kluizenaar

De open plek van de kluizenaar was een grote, perfect ronde open plek tussen de bomen. Precies door het midden liep een klein stroompje. Erg klein maar groot genoeg voor vissen. Voor de rest was het een grote grasvlakte met hier en daar wilde bloemetjes. Als je goed keek kon je tussen de bomen door het huisje van de kluizenaar zien. Als de kluizenaar thuis was, werd zijn aanwezigheid verraden door een klein kringeltje rook boven de bomen. De plek zag er uit alsof je hier alles kon krijgen wat je maar wenste.

Regels: Alleen dat de kluizenaar met rust gelaten wil worden.

Personen: Zolang je zonder draak bent lukt het wel, maar na 5 draken zit het echt vol

Pixis liep naast Elizabeth de open plek op. Uil zat nog steeds op zijn schouder. Met haar scherpe ogen speurde ze de plek rond, op zoek naar een konijn. "Uil, ik denk dat jouw aanwezigheid de konijnen nogal van streek maakt," zei Pixis. Uil vloog meteen weg. Pixis keek de plek rond. Onder de den, die hen zes jaar geleden had geholpen, was een klein hol te zien. Hij liep er door de bloemen naar toe.

e;lizabeth liep naar een van de andere drie holen. ze klopte er zacht op de grond, een nieuwschierig bruin hoofdje met lange oren kwam kijken "Wie ben jij" zei het diertje heeeeeel snel. Elizabeth knipperde even met haar ogen en keek hem aan "Ik ben Elizabeth, al niemen de bomen me de Schone" ze glimalchte "Wil jij, of jullie leider even naar buiten komen."

Pixis zag dat Eliza al een konijn had gevonden. Hij ging naast haar staan. Toen het konijnenleidertje naar buiten kwam, zei hij: "Hallo en gegroet, wij zijn Pixis en Elizabeth, oftewel de Vertaler en de Schone, en wij zijn de beschermers van dit bos. De bomen hebben een aantal klachten over jullie, dat jullie aan hun wortels knagen. Wat hebben jullie daarover te zeggen?" Het konijntje hield zijn kopje schuin.

Elizabeth glimlachte "Liefje neit zo streng" ze glimalchte naar het konijn "Wil je jezelf voorstellen" het diertje hield zijn kopje schuin "Jullie andere taal praten, geen konijnen taal" hij snufte "Maar ik luisteren, Vertaler, wat is probleem wortelknagen?"

Pixis luisterde even naar het geruis van de bomen. "De bomen lijden pijn aan hun wortels, door dat knagen," legde hij uit aan het konijn. "Ze vragen of je daarmee op wilt houden. Kijk, dat je wilt eten, dat is prima. Maar je moet er geen wezens mee pijn doen. En over die konijnentaal, wij spreken de Taal van dit Bos. Die zul jij ook moeten spreken."

het konijn keek hem moeilijk aan terwijl hij pixis gepraat probeerde te vertalen "Wij van heide, brand heeft ons doen trekken" hij keek pixis aan "Dus bomen pijn" hij dacht even na "Ik ga vetellen" hij keerde om en schoor het konijnen hol in. Elizabeth stond op "Oke, dat verklaard wel waarom hij de taal vn het bos niet spreekt, hij komt van de hei."

"Nou, dan gaan we iets doen aan die heide," zei Pixis. Toen het hele konijnenleger uit het hol stroomde, sprak hij hen toe. "Ik heb gehoord dat jullie heide is afgebrand. Wij zullen jullie helpen om die heide weer op te bouwen, zodat jullie daar weer kunnen wonen. Blij hier, wij komen straks terug." Hij wende zich tot Eliza. "Wij gaan jouw spullen, de kinderen en de draken halen. Dan komen we hier terug en gaan we naar die heide. Net als vroeger, alleen zijn er nu kinderen." Hij lachte en gaf Eliza een zoen.

Lizzy dacht even na "Maar het is bijna winter, de heide zal niet meer bloeien en groeien voor de winter en dde jonegn planten zullen aleen sterven" alsof moedernatuur het wilde bevestigen viel er een blad in haa haar. "Ze kunnen beter erug na de winterslaap, als ze tot die tijd van de wortels af willen blijven?" ze keek naar de konijnen, die knikten. een groot deel was alweer in het hol

"Ehm, je vergeet wat wij hebben gedaan in het bos bij jouw huis, zes jaar geleden," zei Pixis. "Toen hebben we zaadjes uit laten komen. We zijn nu zes jaar verder en sterker, wie zegt dat we dan niet vlak voor de winter een heide kunnen laten bloeien. Kom op, we gaan." Hij duwde Elizabeth zacht in de richting van Hyon. In de Taal van de Mensen zei hij: "En ik wil niet dat die konijnen hier blijven, dan komen er teveel hier. Dat brengt de natuur uit evenwicht."

Ze zuchtte "Pixis, in een week gaan ze in winterslaap" "En dat bos regelden we in de lente, dit is de herfst, de planten die we toen plantten hoorde je in dat seizoen te planten, heide meot ook in de lente," ze zuchtte

"Maar toch," zei Pixis. "Ze moeten nu voedsel inslaan. En omdat er hier al konijnen zijn, gaan we daar ruzie over krijgen. Tenzij jij een andere oplossing hebt, moeten ze hier weg." Hij keek Elizabeth aan. Het kon gewoon niet, te veel konijnen in één bos.

Ze dacht even na "Als we nu de groep splitsen, de ene helft gat naar de andere kant van het bos, en deze blijven hier, dan eten ze niet te veel en kunnen d winterhier doorbrengen en v an de lente gaan we kijken wat er te redden valt aan die heide?" ze keek pixis vragend aan

"Nee, ik ben bang dat dat niet gaat," zei Pixis. "Ook aan de andere kant van het bos wonen al konijnen. Precies de hoeveelheid die het bos aankan. De konijnen daar gaan dood bij overpopulatie. Maar als deze daar ook heen gaan, sterven ze eze winter bij bosjes." Het klonk niet aardig, maar het was de waarheid.

UJorn doe niet zo moeilijk, er is noooit precies zoveel als de atuur aankan, bij konjnen vaak iets minder aangezien veel bosroofdieren ze op het menu hebben staan, ik vind je nu heel irritand. ' 3 '

Elizabeth dacht na "Iki weet niet wat jij in gedachten heb, maar die heide KAN niet, de planten zullen de winter niet overleven, en tegen de tijd dat de konijnen ze kunnen eten is het al winter."

"Nou, dan verzinnen we iets anders," zei Pixis. Hij legde zijn hand op een grote eik. De eik ging meteen in bloei en even later regende het eikels. De konijnen begonnen ze hebberig bij elkaar te zoeken. "Zo maak je genoeg eten," zei Pixis. Hij liep naar een bloem, iets verderop. Hij legde zijn hand op de grond, waar een aantal zaadjes waren gevallen. Na een groene gloed was er een roze afdruk van bloemen te zien.

Elizabeth lachgte en hielp een kastanje en een beuk ook op weg "Zo komen jullie nog een poosje door, en dan gaan jullie in winterslaap en daarna komen jullie maar naar ons huis en helpen we jullie met de hei" zei ze in de taal van het bos tegen de konijnen.

Pixis keek nog even hoe de konijnen al het eten verzamelden. Daarna liep hij naar Elizabeth en pakte haar hand. "Ons werk zit er op," zei hij. "Zullen we terug naar huis gaan?"

Elizabeth knikte en pakte Pixis' hand. "Ja liefje, laten we gaan" ze glimalchte lief naar hem en begon met haar hand in de zijne naar huis te lopen. Ze glimlachte. De konijnen waren aan het eten (jorn nijnen verzamelen niet ze eten en eten en eten, de verzameling bestaat uit vetreserves.)

New
__________
Marc zat bij het riviertje met zijn voetne in het water. Hij ahd een lange reis achter de rug. Hij had een wandeling door het bos gemaakt en was uiteindelijk hier uitgekomen. Hij had een korte broek aan en een ontbloot boven lijf. HIj had het warm doordat de zon hoog boven hem nog fel scheen.

Valerio surfde op een aardgolf door het bos. Hji was bezig met trainen, dus had hij alleen een broek aan en een zweetband om zijn hoofd. Bij een beekje sloeg hij linksaf, tot hji op een open plek kwam. Zijn aardgolf bleef hangen achter de wortels van een honderdjaar oude den die daar stond en hij vloog er vanaf. Iets verder landde hij op zijn zij op het zachtje gras.

Marc keek verschrikt om naar de jongen. 'Gaat het?' riep hij naar de jongen. Marc had zijn voeten uit de beek gehaalt en had ze zo neergezet dat als de jongen hulp nodig had dat hij zo op kon staan. Hij liet het water van zijn voetne verdampen.

"O ja hoor," zei Valerio, die lenig overeind sprong. "Daar raak je aan gewend als je veel met aarde traint." Hij heelde de schram op zijn zij. "Ik ben Valerio," zei hij, toen de roze energie weg was. Hij nam de jongen voor zich goed in zich op. Hij vergeleek hem zelfs met Kurt, maar dat deed hij bij iedereen.

'Ik denk dat je dat zowiezo hebt als je train maargoed.' zei Marc met een klein lachje. 'Ik ben Marc.' zei hij toen. Hij legde zijn voeten weer in het water en maakte het water iets warmer. Hij dacht even aan Bailey en vroeg zich af waarneer hij haar weer zou zien.

"Misschien heb je daar wel gelijk in," zei Valerio. Hij ging op een steen zitten, ook met zijn voeten in het water. Toen zijn voeten de bodem raakten, openbaarde meteen de hele loop van de beek zich voor hem. "Waar kom jij vandaan?" vroeg hij nieuwsgierig aan Marc.