De open plek in het bos - Rijk van de Stier.

Loki schudde grinnikend haar hoofd. 'Voor mij is et goed te eten, kwestie van gewenning, maar als ik jouw was zou ik mij geen soep laten koken. Zeker weten dat je het niet binnen krijgt en als dat al lukt dat je het niet lang binnenhoudt..' zei ze tegen hem. Rustig at ze door. Ze merkte op dat ze bijna bij de helft was.

eten dus heel kort
-
Richard grinnikte "Ik zal het onthouden voor het geval dat." zei hij plagend. Hij strekte zijn benen uit in het gras en snoof de geur van het geroosterde vlees in zich op, het was een heerlijke geur die het verspreide. MAar echt zin in vlees had hij op dit momen tniet.

Loki rook ook de geur van het vlees maar kreeg er geen zin in. Loki at maar weinig vlees wist ze van zichzelf. Ze keek Richard iets vrolijker aan. Loki at rustig verder van haar brood. Ze merkte dat ze echt een stuk slomer at dan anderen, maar dat vond ze niet erg watn ze at het tch maar wel op,

-

Smakelijk.

New
__

Gytha liep door de schemer door het bos. Ze had weer eens een missie gekregen en natuurlijk was er vooruit betaald. Ze had een strak zwart shirtje aan met een strakke jeans en daaronder pumps, ze had altijd eng veel evenwicht op hakken. Ook al ging ze via de bomen. Gytha had haar witte haren in een losse staart en haar wapenriem om.

Valerio liep rustig fluitend door het bos. Op blote voeten. Van de sneeuw had hij geen last. Wel merkte hij dat er af en toe meer druk op een boom rustte. Iets verplaatste zich via de bomen. Hij liep door alsof hij niets had gezien. Maar hij hield goed in de gaten welke boom af en toe meer druk uitoefende op de aarde. Hij was Talpa Meles heel dankbaar dat hij hem dat had geleerd.

Gytha liep via de bomen tot ze langzaam maar zeker bij een open plek uit kwam, hier zou als het goed was de opdracht liggen en dan kon ze aan het werk. Als het gewoon een edelman of iets was dan zou ze haar gif niet aan hem verspillen en anders misschien bedwelmen. Ze werkte altijd op een verschillende manier zodat ze nooit herkend zou worden.

Valerio zag via de grond dat ze bij een open plek kwamen. Het wezen in de bomen ging daar ook heen. Hij wist zeker dat het geen eekhoorn was, want die voelde je niet door bomen heen. Het moest minstens een mens zijn. Achter zich hoorde hij een belletje en daar kwam Tsi-Long aanvliegen. Het kleine feeëndraakje verspreidde een groen schemerlicht in de schemer. Valerio lette weer op de open plek, waar ook iets lag.

Gytha keek even rond en sprong uit de boom en landde zonder zichzelf te pijnigen. Op haar hoede liep ze naar de brief en pakte die op. Rustig haalde ze het lint eraf en rolde hem uit zodat ze hem lezen kon.
"Beste Gytha,
Je hebt de helft van je geld al ontvangen en als je hier morgennacht terugkomt krijg je de andere helft als je opdracht gelukt is. Natuurlijk verwacht ik niets anders van je. Deze man heet Olivier Langston. Hij lijkt op het eerste gezicht een dikke slome vreetzak maar vergis je niet, hij is sneller dan je denkt. Ik wil niet dat je een mes door zijn keel jaagt het moet namelijk lijken op een ongeluk. Hij vergrijpt zich graag aan moeilijk krijgbare dingen dus dat moet geen moeilijkheidsgraad leveren. Ik wil dat hij vannacht of morgenochtend nog gevonden wordt.
Vriendelijke groet,
Je opdrachtgever."
Ze grinnikte even. Dit zou echt een eitje worden wist ze nu al. Die Langston was vast thuis, of in een kroeg dat kon ze wel opmaken uit de brief. Nog maals keek ze rond. 'Eitje..' mompelde ze.

"Wat is een eitje?" vroeg Valerio, die nu achter het meisje op de open plek stond. Tsi-Long vloog snel tussen de bomen weg. Het beviel Valerio niet dat hier een meisje was, die een brief hier had gekregen en iets een eitje vond. Hij was er zeker van dat ze een Dertiener was. Via zijn voeten volgde hij elke hartklopping en beweging van haar.

Gytha draaide zich om en keek lichtelijk geirriteerd naar degene die haar aansprak. Ze hield er niet van als ze bespied werd. Zeker niet als ze bezig was met werk. 'Zaken.. Mijn zaken, mijn werk. Dat is een eitje..' zei ze zonder echt er iets over te zeggen. Ze pestte mensen graag op die manier, dingen uitrekken. 'Maar, mijn zaken zijn niet bestemd voor jongetjes zoals als jij.' vervolgde ze. Natuurlijk schatte ze de jongen ouder maar dat kon haar niets schelen.

"nou, volgens mij wel," zei Valerio. "Als iemand, 's avonds in de schemer, via de bomen naar een open plek sluipt en daar een brief vindt, is dat vaak niet goed. En ik zie dat dan als mijn zaken. Waarschijnlijk moet je iemand vermoorden. Dat gebeurd vaak op zo'n manier. Dan zie ik dat als mijn zaak." Zes jaar oorlog hadden hem genoeg kennis over dit soort dingen gegeven. Hij stoorde zich er niet aan dat hij zojuist jongetje was genoemd.

'Ach gossie. Iemand wilt mensjes redden die hem net zo goed zouden laten vermoorden als ze er maar genoeg geld voor kregen. Wat heldhaftig. Maar vertel eens nu we toch met een theekransje bezig zijn. Wat is je naam en wat wilde je gaan doen om me tegen te houden?' vroeg ze hem. Gytha leunde ontspannen tegen de boom en keek naar de jongen terwijl ze met de brief tegen haar been aan tikte.

Valerio antwoordde niet meer. Rustig en beheersd zette hij haar armen en benen vast in steenpilaren. Daarna schoot hij een groot rotsblok op haar af en verdween in de aarde, om naast haar weer omhoog te komen. Hij keek even naar haar. In zijn ogen was een beetje haat te lezen.

Gytha stond dan wel vast maar nog steeds was ze eigenlijk best ontspannen. Ze keek even naar de jongen naast haar. 'Jij bent saai zeg. Maar ik ga je nog een vraag stellen. Waarom haat je me? Wat heb ik jou misdaan dat je me zo haat? Want ik doe dit werk alleen maar zodat ik mijn zoontje op kan voeden. En wat denk je te gaan doen als je me voor deze opdracht tegenhoudt? Ik zal gewoon doorgaan. En als je me zo graag weg wilt hebben. Zorg jij dan dat mijn eenjarige zoontje veilig opgroeid. Dan is hij helemaal zonder echte ouders. Zou je zo harteloos zijn? Zijn vader is al overleden, ga je nu ook zijn moeder bij hem wegnemen?' zei ze tegen de jongen. Het was geen truc, ze wilde gewoon weten wat hij van plan was. En wat er dan met haar zoontje zou gebeuren, haar vlees en bloed voor wie ze dit deed omdat dithet meest betaalde.

"Ten eerste, ik ben 28," zei Valerio tegen het meisje. "En ten tweede, voed dat kind dan op op een manier waarvan je je eigen leven zeker bent. Je bent een Dertiener, dat is duidelijk. En als je zo doorgaat, zul je alleen maar meer mensen als ik tegenkomen. Ik toen genade omdat mijn aanstaande man een Dertiener is. Maar anderen zullen je doden als ze de kans krijgen." Hij legde zijn hand op haar hoofd en zoog eenderde van haar energie weg. Daarna verdwenen de pilaren in de grond en Valerio keerde haar de rug toe.

Gytha zuchtte. 'Alsof er zoveel levensmanieren overblijven.' snauwde ze. Ze pakte een klein werpmes, een aaraking ervan en je zou verlamd op de grond kunnen liggen of je moest een van de weinigen zijn, zoals Gytha zelf was die tegen het gif kon. Ze speelde met het mes. 'Je irritteert me, ik hoop dat iemand me jouw als volgende klus opgeeft jongetje.' zei ze alsnog. Ze kon niet tegen die vredelievende mensen. 'Maar, ik wil weten waarom je me zo hatelijk aankeek of dit mes zit zo in je rug en dan kan je dag dag aanstaande man zeggen.' zei Gytha. Ze was uit haar vrolijke stemming gehaald.

Valerio liet een steen onder de hand van het meisje omhoog zweven en die sloeg het mes uit haar hand. Hij draaide zich om. "Waarom ik jou zo hatelijk aan keek?" sneerde hij. "Jij bent zo iemand die dood. Gewoon dood. Je denkt dat er niks ergs achter zit. Je houdt je niet bezig met de families die je achterlaat. Denk daar nou eens bij na. Die mensen hebben ook kinderen. Zoontjes en dochtertjes van één. Maar dat interresseerd jou niks. Jij bent zo'n persoon zonder hart. Ik had meer energie moeten wegnemen, dan was je flauwgevallen. Helaas kan ik dat nog niet." Hij sloeg zijn ogen neer en op het zelfde moment kwam Tsi-Long weer door de bomen aanvliegen. Het draakje droeg een paar stenen, maar Valerio snapte niet waarom.

Gytha beet op haar lip, ergens had hij gelijk. 'Dat is een manier van leven. Als die manier van leven je aangeleerd is dan is dat nou eenmaal moeilijk om vanaf te stappen. Waarom denk je dat ik dit alleen 's nachts? En als ik dan zo'n persoon zonder hart ben. WAAROM PROBEER IK DAN TE ZORGEN DAT MIJN EIGEN ZOONTJE BLIJFT LEVEN TERWIJL DE REST VAN DE FAMILIE HEM WILDE UITMOORDEN!' De laatste zin riep ze kwaad van woede en verdriet. Misschien had ze dan wel geen hart. Misschien was dat alleen geopend voor James.

"Tja, dat is het probleem," zei Valerio. "Jij denkt dat je goed doet voor je zoontje. En als je hem nou eens mee zou nemen, ver weg van de familie. Dan kan je een nieuw bestaan beginnen. Heb ik ook moeten doen. Eerst merk je dat je dingen kunt genezen, dan wordt je van school gestuurd, ontmoet je een dasmol en ben je plots een aardmeester. Iedereen moet af en toe dingen veranderen. Soms alleen wat grotere dingen dan anders." Tsi-Long liet de stenen vallen, tussen Valerio en het meisje in.

Gytha keek Valerio aan. 'Mijn familie is dood. Vermoord door mijn nu ook vermoorde man. En dan heb je nog de mensen die hem willen wreken. Wat denk je dat ik probeer te doen. En ja, dan moet ik maar moorden. Als ik zo zorg dat mijn zoontje, het enige wat ik nog over heb zo blijft leven dat doe ik dat graag. Hoe ver zou jij gaan voor iemand die je zo dierbaar is? Nou je moeten weten dat sommigen heel ver gaan. Al zou ik mezelf om moeten brengen om hem te redden. En dan moet jij niet het lef durven te hebben om te zeggen dat ik geen hart heb.' fluisterde Gytha. Ze had hier geen zin in. Geen zin in die jongen, geen zin in die opdracht. Ze wilde naar huis, naar James. 'Kut leven.' mompelde ze fluisterend.

"ah, je ziet het in," zei Valerio. "iedereen heeft grotendeels een rot leven. Maar wraak is nooit goed, dat heb ik wel geleerd na zes jaar oorlog. En misschien zou ik ver gaan voor iemand van wie ik houd, maar wraak, daar denk ik niet aan. Zou jij ook niet moeten doen. Je leven wordt er alleen maar rotter door." Hij dacht aan Kurt. Hij zou echt ver gaan als die in gevaar was. Maar hij was niet iemand van wraak.

'Hmm, wraak is meer iets dat in je karakter ligt. En aan wie je wilt wreken. Als jouw dierbare uitgemoord zou worden,op zo'n schandelijke manier, ik ben iemand die wraak neemt. Maar dat betekend niet dat ik harteloos ben. En trouwens, dan kan ik ook zeggen dat twaalvers harteloos zijn, en alleen maar moorden. Want ik ken een paar mensen en die kunnen er ook wat van. Haat je hun dan ook? Net zoals je mij haat? Want dat doe je, dat was te zien in je ogen... Maar ik zou graag verder gaan met ons theekransje. Heel gezellig hoor jongen-zonder-naam. Maar ik heb werk dat klaar moet zijn en of jij nou hier hebt staan preken of niet, ik wil graag mijn geld gaan ontvangen morgen.' zei Gytha. Ze was nu toch wel klaar met hem.

"Ik heb nooit gezegd dat ik je haat," zei Valerio. "Maar als jij dat zo wilt noemen. Ja, ik haat die Twaalvers ook. De oorlog is onzinnig, doden is onzinnig, dit gesprek is onzinnig, want jij luisterd toch niet. Daar ga je over nadenken, als je echtgenoot een Dertiener is. En jij bent een Dertiener. Maar je wilt niet luisteren. Ga maar. Maar let op mijn woorden, aan het eind van je leven koester je een wrok. Iets dat je nooit goed hebt kunnen maken. Met moorden krijg je je man niet terug. Dat besef je dan." Hij liep weg, hij had er geen zin meer in. Hij had meer energie weg moeten nemen, maar hij vond het niet nodig meer. Tsi-Long wijfelde even, maar liep daarna achter hem aan.

Gytha ging even zitten. 'Nee, gelukkig krijg ik hem dan niet terug.. ' fluisterde ze met een gevaarlijke grijns tegen Valerio's rug. Ze had wel geluisterd. Heel goed zelfs. En zoals eigenlijk ieder mens deed had hij haar weer kapot gemaakt, ze kende zijn naam niet eens maar ze was alweer gebroken. Ze kon er niks aan doen dat ze niet d eliefste persoon op de wereld was, maar ze had de dingen waar ze al van kleins af aan in geloofde, dat was het enige wat ze nog over had. Waarom moest ze dat altijd weggooien van de mensen. Gytha trok haar benen op en beet op haar lippen om niet te huilen. 'Klootzak..' zei ze hardop, al wist ze niet tegen wie ze het had.

"Had je het tegen mij?" vroeg Valerio verrast. "Vreemd, ik verwachtte een aanval in de rug. Maar ja, misschien is dat wel een vooroordeel over Dertieners." Hij draaide zich weer om. "Waarom zeg je gelukkig als je hem niet terug krijgt. Als hij zo'n vreselijk mens was, waarom zou je je dan voor hem wreken." Hij bleef staan waar hij stond en hield het meisje in de gaten via de grond.