Het magische regenwoud - Rijk van de Steenbok

'Okee dan! Zullen we kijken of er meertje of strand hier in de buurt is? Ik kom hier best vaak, maar ik heb eigenlijk nog nooit een meertje gezien. Misschien verder in het regenwoud...' hij bleef naar de jongen staren, en vroeg aan Tahlita wat zij van hem dacht. Ze scheen hem eerst niet te hebben opgemerkt en keek nu pas de richting van diego uit. Ik moet hem nog even in mij laten opnemen, Diego.

NEW
---------
Saphira huppelde vrolijk door het magische woud. Ze had al een aantal bijzondere vogels gezien, en opgeschreven in haar boekje. Ze zocht vaak dieren die ze nog nooit had gezien, en schreef ze dan op. Plotseling stond ze verstijfd stil. Er stond een enorme beer voor haar. Ze wist niet wat zemoest doen. De beer gromde kwaad. Saphira stapte voorzichtig naar achter, en de beer kwam naar voren.

Nieuw

Cetus wandelde door het regenwoud en struikelde over een boomwortel. Hij ving zichzelf met beide handen op en stond razendsnel weer overeind. Een voordeel aan het altijd struikelen was toch wel dat je leert hoe je jezelf op moet vangen, vond hij. Hij liep weer rustig verder en lette deze keer goed op voor uitstekende boomwortels en takken.

Valerio liep door het bos. Via de grond zag hij hoe iemand struikelde. Hij kon een glimlach niet onderdrukken. HIj liep op de val af. Toen hij de jongen zag die gevallen was, vroeg hij: "Je hebt je daarnet toch geen pijn gedaan?" Hij hoopte dat het niet te vreemd zou klinken. Hij keek even naar zijn blote voeten, die sommige dingen te veel zagen.

'Nee hoor, ik struikel altijd, er is niets aan de hand.' Zei Cetus, en hij stond nu weer helemaal rechtop, zodat zijn hoofd twee meter boven de grond uittorende. Hij glimlachte naar de jongen die net aan was komen lopen. 'Krijg je geen koude voeten zo?' Vroeg hij, en hij wees op Valerio's voeten.

"Oh, nee hoor," zei Valerio stoer. "Je raakt er wel aan gewend." Hij nam de jongen goed in zich op. Het was dat hij niet goed meer naar mannen keek sinds Kurt, anders had hij veel gezien. Hij stak zijn hand uit. "Ik ben trouwens Valerio." Hij keek even naar de ring om de vinger aan de hand die hij vooruitstak.

Cetus stak zijn hand uit en beantwoordde de hand van Valerio. 'Cetus.' Zei hij met een glimlach. Hij nam de man tegenover hem goed in zich op. Aan de ring om zijn vinger te zien was hij verloofd. Hij zag er abnormaal goed verzorgd uit en Cetus schaamde zich heel even voor het grote litteken dat zijn voorhoofd ontsierde.

"Aangenaam," zei Valerio. Zijn ogen bleven even hangen op het litteken. Jammer dat hij er bij Kurt nog geen had kunnen ontdekken, maar Kurt was mooi zoals hij was. Valerio dacht na over zijn eigen gedachten en kwam erachter dat hij de laatste tijd veel met Kurt vergeleek. "Je kan je wel goed opvangen," zei Valerio.

'Als je zo vaak struikelt leer je dat vanzelf.' Zei Cetus met een glimlach tegen Valerio. Hij zag dat hij zijn gitaar had laten vallen tijdens zijn struikeling en raapte hem van de grond om hem met de leren band die eraan vastzat terug op zijn rug te hangen.

"Mooie gitaar," zei Valerio. "Kan je het goed?" Hij was wel benieuwd. Hij maakte een stoel van aarde en ging er op zitten. Achter Cetus zag hij een kleine lichtbol vliegen, even later kwam hij erachter dat het Tsi-Long was. Het draakje landde naast hem op de armleuning. Hij keek nieuwsgierig naar Cetus.

Cetus ging gewoon op de grond zitten en haalde zijn gitaar van zijn rug. Hij speelde een ingewikkelde gitaarsolo en glimlachte naar Valerio. 'Daar heb ik jaren op geoefend.' Zei hij. 'Maar ik kan natuurlijk ook simpelere dingen.' Hij speelde een kinderliedje.

"Knap," zei Valerio. "Ik speel de didgeridoo." Hij maakte een beweging met zijn hand, en tijdelijk gebeurde er niks. Maar na een paar minuten kwam er een didgeridoo aanvliegen. Valerio zette hem aan zijn mond en begon te blazen. De klanken dreven door het hele bos en kleine steentjes begonnen t dansen/

Cetus begon met lage tonen het lied van Valerio mee te spelen. Het was lastig omdat het geluid van de didgeridoo zo anders was dan dat van een gitaar, maar het klonk toch best mooi in harmonie met elkaar. Hij keek naar Valerio's aardestoel. Hij was dus ook een magiër, net als zijn zusje.

Valerio liet de klanken uit de didgeridoo stuiteren. Hij had geleerd hoe je een hond, een kangaroe en een aardbeving na moest doen. De aardbeving deed hij nu niet, want dat was best hard. Hij liet de klanken wel blaffen en stuiteren. Heel moeilijk was het niet. Hij luisterde naar de gitaar die duidelijk heel anders was.

Cetus deed ook een paar dierengeluiden door met de snaren van zijn gitaar te spelen maar hield ermee op toen Valerio aan de kangoeroe begon. 'Ik geef het op, een kangoeroe kan ik niet hoor.' Zei hij met een brede glimlach tegen Valerio.

Valerio stopte ook en haalde even diep adem. "Nuo, dan stoppen we," zei hij met een grote glimlach. De didgeridoo verdween in de grond en ging op weg naar huis. "Dus, Cetus, waar kom je vandaan?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij liet een paar steentjes zweven en rondcirkelen.

New
__
Gytha liep tussen de bomen door. Als het goed was zou ze hier in de buurt haar nieuwe opdracht krijgen. Ze had haar wapens om. James was bij een oppas en alles was geregeld. Diey vloog tussen de bomen door. Gytha liep rustig aangezien ze toch alle tijd van de wereld had. Gytha glimlachte een beetje.

Crux rende in galop door het bos. Dave zat op zijn rug en voelde de wind door zijn haren gaan. Hij keek even om naar Chris en het reusachtige drakenpaard stopte meteen. Dave sprong van zijn rug en liep naar het riviertje. "Zeg broertje!" riep hij. "Ik heb zin om te zwemmen." Hij had zijn shirt al uit getrokken en sprong in de rivier.

Gytha was op zoek naar een brief waar een zwart of rood lint om heen zou zitten. Dat zou de graad van moeilijkheid voor de opdracht betekenen. Zachtjes zuchtte ze omdat het hier zo vol was. Gytha vroeg aan Diey of hij wat gezien had maar op twee jongens met draken niet. Gytha was gelijk voorzichtiger aangezien ze de vorige keer Valerio tegengekomen was en zoiets wilde ze niet opnieuw meemaken.

Chris keek grijnzend naar het water "Okee dan..." zei hij en Jack remde af in haar vaart. Chris trok zijn T-shirt over zijn hoofd voor hij van zijn draak af het water in sprong en Dave aankeek met een brede grijns voor hij onder water zakte.

" mooi broertje," zei Dave en hij gooide een plens water in het gezicht van Chris. Meteen dook hij onder en zwom een eindje weg. HIj stak zijn tong uit naar Chris en draaide zich om. Daar zag hij een meisje en een peuter. "Eh, hallo," zei hij en hij zwom een beetje achteruit.

Chris rolde met zijn ogen en kwam boven achter Dave, die achteruit zwom en tegen hem aan kwam... "DAVE! wat doe je..."zei hij en wreef over zijn neus voor hij naast hem bleef watertrappelen en het meisje ook zag.

(Gytha is zonder James..)

Gytha keek op van de stem. Ze had net de rol gevonden met een zwart lint. Wat betekende dat ze er wel een hele dag voor uit mocht trekken. Gytha stond op en keek naar de ene jongen en naar de andere die niet veel later verscheen en eigenlijk zijn spiegelbeeld. 'Hoi..' zei ze rustig terug. Ze zou niet te lang blijven kletsen aangezien ze deze keer wel wat nachtrust wilde. Ze tikte met de rol papier op haar been.

"wat heb jij daar?" vroeg Dave nieuwsgierig. Hij stootte zijn broertje zacht aan, ten teken dat ze moesten letten op haar bewegingen, zodat ze tegelijk hun irritante opmerkingen konden maken. Hij hoopte dat Chris het zou begrijpen.

Gytha leunde tegen de boom aan. 'Hmm. Kan je het niet zien. Meestal noemen mensen het een rol papier weet je.' zei ze sarcastisch. Maar het was wel waar. Het was een rol papier. Diey landde achter Gytha en bleef rustig afwachtend. Hij was kalm als altijd maar wel waakzaam. Vooral omdat deze opdracht niet mis mocht gaan zoals de vorige bijna mislukt was.