Het magische regenwoud - Rijk van de Steenbok

Het magische regenwoud is een heel bijzonder bos, waar duizenden dieren leven en waar alles magisch en bijzonder is, het is een bos met veel geheimen. Soms is het niet zeker of je er levend uitkomt, er leven namelijk grote, gevaarlijke dieren die je zo kunnen pakken. Je moet wapens meenemen, elke keer als je er komt, voor de veiligheid. Niemand weet hoe lang dit regenwoud al bestaat, en er is verder ook weinig over bekend. Het is een mysterie, want er gebeuren soms vreemde dingen. Er wonen ook mensen in het magische regenwoud.

Personen: Heel veel, het is een heel groot bos
Regels: Alleen vechten bij gevaar, en geen dieren doden als het niet nodig is.
Rang: geen

Diego landde samen met Tahlita op een open plek in het woud. Ik vind dit altijd een rare plek, het geeft me een vreemd gevoel, en dat zal ik altijd hebben als ik hier kom, zei Tahlita. Rustig maar Tah, ik ben toch bij je? Samen zijn we sterk. Diego knipoogde naar de draak, maar hij was niet helemaal zeker over zijn tekst. Hij vond dit een geweldig mooi bos, maar het was wel altijd een beetje griezelig. Sinds de aanval van de beer, op die ene dag, vond hij het altijd eng om hier te komen. Maar deze plek gaf hem rust, en daarom kwam hij hier nog.

Scarlet zat boven in een boom met haar knieen opgetrokken en staarde naar beneden. De laatste tijd zat ze vaker in bomen, ze kon hier gewoon de rust vinden die ze op de grond niet altijd had. Ze was altijd blij met haar aarde element geweest, maar ze verlangde niet meer zo erg naar de grond dan dat ze eerst altijd had gedaan.

Zullen we maar een beetje rond gaan dwalen? , vroeg Diego aan Tahlita. Is goed, Diego antwoordde ze. Ze liepen zwijgend door het magische regenwoud. Ze keken naar de mooie vogels, die boven hun hoofden cirkelden, en de vlinders om hen heen. Diego keek omhoog, en zag in zijn ooghoeken een schim in een boom. Hij waarschuwde Tahlita; Kijk uit, gaf hij in gedachten door, er zit iets aan de linkerkant in de boom, maar kijk niet te veel, het kan gevaarlijk zijn.

Scarlet bleef rustig zitten toen ze een geluid hoorde van onder haar. Haar ogen gingen naar beneden en toen ze goed keek zag ze iemand lopen met een draak, ook opvallend, maar hier verwacht je ook niet echt mensen. Ze bleef zitten, het was misschien een dertiender en Artemis was toch wel in de buurt voor het geval dat.

Diego keek omhoog, al was het een vijand, hij moest kijken. Hij zag een meisje zitten, en het spanningsgevoel was gelijk weg. Ze zag er lief uit, en ze deed hem aan een elf denken. 'O hoi, je liet me schrikken' zei Diego tegen haar. 'Ik ben Diego en dit is mijn draak Tahlita.' Hij wees zijn Tahlita, die knikte.

Scarlet keek omlaag naar Diego en zijn draak Tahlita. 'Aangenaam. Scarlet.' Zei ze en ging in de boom staan om vervolgens eruit te springen en met een plof voor Diego op de grond te landen. 'Sorry, dat ik je liet schrikken.' Zei ze met een kleine glimlach. Artemis was in de buurt dat voelde ze duidelijk.

'Je zat ook wel een beetje op een rare plek' zei Diego met een knipoog tegen Scarlet. 'De meeste mensen, die niks kwaads willen aanrichten, gaan gewoon tegen een boom ofzo aanzitten, maar niet erin.' Tahlita liet Diego weten dat dit meisje wel te vertrouwen was, Tahlita had het bijna altijd goed, dus Diego was gerustgesteld.

'Het is wel even rustig in de bomen. Even niets onder je voeten voelen.' Zei Scarlet met een glimlach. Zo hoefde ze niet elke kleine beweging van dieren te horen en voelen via de grond, of gewoon andere dingen voelen die niet nodig waren. Ze glimlachte en keek even naar Tahlita, maar zei er verder niets over. 'Dit is trouwens ook niet echt een plek om vrolijk rond te lopen.' Zei ze.

'Je hebt gelijk, ik ga het ook een keer proberen als je het niet erg vind', zei Diego, terwijl hij probeerde de boom in te klimmen. 'Nee ik weet het, dit is eigenlijk onze plek, van Tahlita en mij. Ik ben hier ooit aangevallen door een beer, en nu loop ik er heel vaak rond, om mijn angst voor beren te overwinnen, en ik vind het gewoon een mooie plek.' Hij vertelde dit niet aan iedereen, omdat hij zich er soms voor schaamde, maar hij vond Scarlet wel iemand die dit niet gelijk aan het hele dorp vertelde. Hij merkte dat het klauteren niet werrkte, en duwde luchtstroompjes naar de grond, zodat hij omhoog vloog en op de tak terecht kwam waar Scarlet net zat.

Scarlet knikte naar hem en keek naar boven. 'Dat is best een slimme manier. Om je angst te overwinnen moet je hem onder ogen komen.' Zei ze en slikte even zelf, haar angsten. Ze glimlachte weer even en keek naar een dunnere tak een stukje boven en links van de tak van Diego. Ze sprong soepel naar de tak die ze beetpakte met haar handen en klom op de tak, waarna ze er ging zitten. Dit met behulp van haar aarde krachten.

Diego zag Scarlet ook krachten gebruiken, wat hem niet verbaaste, en vroeg; 'Welke krachten heb jij?' Hijzelf was erg blij met zijn lucht kracht, hij kon zichzelf makkelijk laten zweven door zich af te duwen van de grond met lucht. Ook kon hij luchtstroompjes versturen, en mensen bekogelen met luchtballen. Hij was heel blij met die kracht, echt wel.

Eigenlijk kun je niet echt zien dat ze haar krachten gebruikte, want het ging via de grond.. maarja, geeft niet.
--

Scarlet glimlachte en haar benen bungelde omlaag. Ze keek naar beneden naar Diego. 'Aarde en metaal.' Antwoordde ze en glimlachte. 'En jij?' Vroeg ze en trok een gezicht. Ze floot even tussen haar tanden door. Toen merkte ze dat Artemis dichterbij kwam, ze had een totaal onzichtbare kleur aangenomen.

O oke
----------------------
'Lucht en helen' vertelde Diego, terwijl hij schuin-omhoog keek. Diego zag dat de draak van Scarlet dichterbij kwam, en hij haalde Tahlita ook wat dichterbij met gebaren en praten in gedachten, zodat ze niet zo'n buitenstaander was. 'Kom jij hier trouwens vaker, of is dit de eerste keer? Want ik vind dit ook niet echt een plek, die je zomaar kunt vinden in dit regenwoud.' Hij had net wel verteld hoe hij hier terecht was gekomen, maar zij niet, en dat wilde hij wel weten.

Scarlet haalde haar schouders op. 'Ik ben hier heel lang geleden wel eens geweest. Nu ik weer wat meer durf te gaan en staan waar ik wil, dacht ik om maar eens terug te gaan.' Zei ze en glimlachte. Ze keek naar Artemis die haar kleur veranderde in groen en naast de boom landde. Scarlet glimlachte naar haar en aaide haar over haar hoofd.

'Oke' Diego keek naar beneden, en zag de draak van Scarlet, en groen was. 'Mooie draak heb je, hoe heet hij of zij?' vroeg hij nieuwschierig. hij zag Tahlita jaloers kijken naar de draak die vlakbij stond. Hij stuurde haar via gedachten; Je hoeft niet jaloers te worden hoor Tah, jij blijft altijd mijn nummer 1, en trouwens, deze draak is van Scarlet. Tahlita antwoordde; Ja-ha baas. Ik weet het. Maar toch... Diego grinnikte.

Haha, Artemis komt met haar hoofd bij de tak van Scarlet.
--

Scarlet keek een beetje trots naar haar draak en aaide haar. 'Dit is Artemis. Ze is een kleurendraak.' Zei ze en keek naar Diego. Artemis glimlachte even vriendelijk naar hem en Tahlita. Scarlet's glimlach verzwakte weer een beetje en bleef Artemis een tijdje aaien. 'Wat is Tahlita voor een soort draak?' Vroeg ze.

O whahahha, foutje
--------------------------------
Diego aaide Tahlita ook even, want ze kwam volgens hem een beetje aandacht tekort. 'Uhm, eigenlijk gezegd heb ik helemaal geen idee wat voor draak ze is.. Volgens mij weet ze het zelf ook niet. ' Hij grijnsde naar Tahlita. Nu Scarlet het zo zei, moest hij goed nadenken. Hij had er nooit zo over nagedacht eigenlijk...

Scarlet lachtte zachtjes en keek naar Tahlita. 'Ach, dat maakt ook niets uit toch. Elke draak is bijzonder. Maakt niet uit wat voor soort.' Zei ze en keek even naar Artemis die geduldig en ineenstemmend naar hun knikte. Ze vond het wel apart dat Diego niet wist wat voor soort draak Tahlita was. Maar misschien was dat wel vaker het geval. Scarlet had meteen al geweten dat Artemis iets met veel kleuren zou worden toen ze haar ei vond.

Diego had nooit iets bijzonders gezien aan het ei van Tahlita, dus hij wist ook niet wat voor soort draak ze was. Het was een gewoon wit ei, dus hij wist niet of hij nu moest zeggen of hij een gewone draak had, of misschien betekende een wit ei iets anders? Hij wist het niet, en zag dat Scarlet het niet uitmaakte, dus dacht hij er verder maar niet over na. 'Ja, dat vind ik ook. Tahlita en Artemis zijn allebei speciaal, uniek.'

'Daarom.' Zei Scarlet en keek even naar Tahlita. Scarlet had altijd veel respect gehad voor draken, ze bleven altijd aan je zijde en deden zoveel voor je. Het leek haar verschrikkelijk om Artemis te verliezen, nee, daar moest ze niet aan denken. Ze aaide Artemis eventjes.

Ik weet niet meer of het slecht of goed weer of iets anders was, maar ik maak er goed weer van;
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Maarre, zijn we van plan om hier voor altijd te blijven zitten eigenlijk? Want ik heb eigenlijk wel zin om te gaan zwemmen.' Hij had al een tijdje geen tijd gehad om iets leuks te gaan doen, hij had samen met Marc plannen voor hun missie gemaakt, en dat had best veel tijd in beslag genomen. Tahlita kon ook wel weer een opfrisser gebruiken, ze stonk enorm. Diego keek naar Tahlita en zei; Heb je zin in een duik, Tah? Ze knikte, daar had ze altijd wel zin in. Hij glimlachte, en vroeg zich af of Scarlet ook mee zou willen.

Alain stapte van zijn gouden draak Falcon af en aaide hem even over zijn neus. 'Ga maar jagen, Falcon. Ik weet dat je honger hebt.' zei hij. Hij hoorde de maag van Falcon dramatisch grommen en lachte zachtjes. Falcon knikte met zijn hoofd, en stapte wat achteruit, waarna hij met krachtige vleugelslagen op steeg. Hij keek Alain nog aan. Wees voorzichtig, kleintje zei hij. Ben ik altijd antwoordde Alain terug en begon door het bos te lopen toen Falcon was weg gevlogen.

Diego zag een jongen aan komen lopen. Hij vroeg zich af hoe die jongen hier terecht kwam, op een afgelegen plek, maar hij maakte zich vooral zorgen wat hij hier kwam doen, en of hij betrouwbaar was. Hij zag er normaal uit, maar je weet het maar nooit, dacht Diego.

Scarlet merkte de jongen nog niet direct op. 'Ja, we kunnen gaan zwemmen. Artemis houdt niet altijd echt van water, maar ze gaat nu wel mee.' Zei ze opgewekt en keek naar Artemis die eventjes lachte. Toen zag ze de jongen en nam hem eventjes in zich op, ze bleef glimlachen maar vouwde haar ogen langzaam tot spleetjes.