Het Rijk v/d Tweeling-Het bergbos

try keek de jongen niet aan omdat hij nog altijd met de rug naar hem toe stond, omdat een reputatie heb en die moet ik behouden, als ik die niet behoud ben ik zeer snel dood. zegt hij en hoort het zwaard dan en draait zich om." als je wilt vechten mag je vechten maar ik zal niet terug tegen je vechten."en hij keek richard aan

Richard keek hem zonder schaamte aan, hij wist niet of hij hem zomaar moest vertrouwen. Er waren genoeg redenen om hem te wantrouwen. "En wat voor reputatie mag dat dan wel zijn." zijn stem was nog steeds omlijnd met een geïrriteerde en zelfs een kwade toon. Hij had toch bijna zijn vrienden en kameraden vermoord. Wonder boven wonder was er maar 1 gestroven.

'"gewoon een soldaat die informatie krijgt, en er stiekem alles aan doet om het de rebelen te bezorgen, "zegt try zacht en bijna onhoor baar en hij keek meteen rond of er niemand anders was, hij had het hem vertelt omdat hij merkte tot er nog iets van kwaad heid te horen was,"vertel het niet doot"

Richard liet ongelovig zijn zwaard zakken. "Waar heb je het over." zijn stem was nu eerder verbaasd. "dat je een soort spion bent?" hij leunde op zijn zwaard terwijl hij de jongen nog steeds bleef aankijken. Het klonk ongeloofwaardig, maar hij wilde eerst weten.

try zucht zachtjes en knikt. "jah ik ben hun grootste verader in hun midden en speel steeds de informatie door aan jullie er weten het maar een paar bij jullie"en hij kijkt richard aan en je zag niks aan hem dat er op zou duiden tot hij zou liegen

Richard knikte, hij had wel informatie over het Dertiende Rijk van andere gehoord, informatie waarvan het bijna onmogelijk was om te weten. Maar da thet iemand met magie geweest was die de informatie naar de rebellen doorgespeeld had vond hij wel een bijzondere ontdekking, aangezien de mensen met magie aak meer in de gaten gehouden werden dan de duizenden soldaten. Hij zuchte "ik denk dat k je geloof."

"gelukkig dan maar,"zucht try en hij was dood moe en keek slapperig richard aan,"als je het niet erg vind ik moet verder terug voor ze me zullen missen"zegt hij en keek richard aan, hij stond op in storten en hij draaide zich om en wilde weg lopen richard mog niet zien hoe hij inzou storten van de moeheid

Richard zag de slaperige blik in de ogen van de jongen. "Weet je zeker dat je niet eerst wat moet eten, anders haal je het kamp iet eens." niet dat hij een idee had of het kamp dichtbij was. Maar hij wist dat het wel minstens nog een halfuur lopen was, angezien er hier in een straal van 5 kilometer geen enkel kamp geweest was, van waat hij iets gehoord had.

try keek om naar de jongen, daarhad hij welicht gelijk in iets eten of drinken. dat vind ik geen slecht idee" zegt hij en pakt zijn water zak terwijl hij tegen de boom gaat zitten en er van drinkt,"trouwens mijn naam is try"zegt hij dan met een lichte glimlach

Richard ging tegenover hem zitten. Het sneeuw kwam toch niet door zijn dikke thermo broek heen. "Richaard, aangenaam." hij glilachte even terwijl hij uit zijn rugtas een homp brood tevoorschijn toverde. Hij scheurde er een groot stuk van af en gooide dit naar Try. "van alleen water overleef je deze koud niet." zei hij. Het was een ongescreven wet dat de rebellen altijd extra voedsel mee had voor gevallen van nood.

try knikt en vangt het stuk brood op,"dankje"zegt hij en neemt dankbaar een hap."ik kan niet veel meenemen op zoon reis anders gaan ze denken nu denken ze tot ik in de buurt blijf maar eigelijk rijs ik gewoon goed door geef de info en reis weer terug, zo hebben ze niks door"sluit hij af en keek richard aan,"ben jij ooit gepakt door het 13e rijk"vraagt hij ineens

"Geen dank." zelf nam hij ook een hap van het brood. Hij luisterde rustig naar het verhaal van Try. Hij had bewondering voor hem dat hij het zo lang tussen die beesten vol gehouden had. Binnen een week zou hij zichzelf waarschijnlijk verraadden hebben en binnen 2 weken zou hij waarschijnlijk vermoord zijn door 1 van die soldaten. Rustig schudde hij zijn hoofd bij de vraag van Try. "niet letterlijk, maar lichamelijk hebben ze me vaak genoeg gegrepen." hij wreef over een litteken die op zijn arm zat.

try at zijn brood op en hoorde dan het antwoord van richard. dat "begrijp vroeger hebben ze me ook eens eenkeer goed gehad"zegt hij en haalt zijn haren wat weg bij zijn slaap en je ziet een litteken, en hij denkt aan hoe hij die kreeg en laat de haren weer los.

Richard's blik bleef op het litteken hangen dat onder het haar zichtbaar werd. "Dat kun je zien ja." zei hij toen het haar weer voor de liteken viel. Hij was niet zo onbeleefd om er naar te vragen, hij wist dat vele mensen niet naar zo'n ervaring wilde terug denken.

try zei even niks terwijl hij na dacht, en neemt de laatste hab van zijn brood en eet zijn mond leeg voor hij begint met praten,"heel erg bedankt tot ik wat te eten van je kreeg, als ik iets terug kan doen voor je hoor ik het graag"zegt hij terwijl hij opstaat hij moest terug voor ze hem gingen missen, maar eerst wachte hij richards antwoord af

Richard stond op en klopte de sneeuw van zijn broek af. Hij was stijf geworden van de korte onderbreking in de kou. "Geen probleem, maar zou ik kunnen weten aan wie je de informatie doorspeelt? Of heb je dat liever voor je zelf?" hij zou het begrijpen als hij het zekere voor het onzekere nam om die persoon te verzwijgen, dus het enige wat Richard deed was hem vragend aankijken.

try dacht even na en knikte toen"je mag het weten op een voorwaarde, moch je ooit horen tot ik gepak word zorg er dan voor tot zei niet gepakt wordt, ik zal zwijgen tot aan mijn graf zolang ze haar niks doen" legt try dan uit en kijkt richard aan hij voelde tot hij hem kon vertrouwen door zijn ogen die straalde dat gewoon uit, maar nu moest hij zijn antwoord af wachten en hij keek naar de sneeuw

Richard knikte "Daar zal ik voor zorgen." hij legde zijn vuist op zijn hard ten teken dat hij het zwoer op alles wat hij lief had. "Het is dus een zij." zei hij ten teken dat hij het in zijn hoofd op zou slaan. Afwachtend keek hij Try aan, hij had respect voor hem, respect dat hij vrijwillig zich in het hol van de leeuw waagde, met gevaar voor eigen leven.

"ja het is een zij, je zult haar vast kennen haar naam is kira" zegt try en keek richard aan hij was blij tot iemand dat wilde doen het met met zoon gebaar deed, en hij glimlachte. "bedankt voor alles richard en mogen het lot met je zijn"zeht hij dan en knikt naar hem voor hij zich omdraaid en wel loopt terug naar het hol van de leeuw

Richard knikte, hij kende haar. Hij dacht terug aan die ene nacht en aan de manier hoe ze weg gegaan was. Hij had nooit verwacht dat ze iemand van de rebellen beweging geweest was. Hij glimlachte "Geen dank, en veel succes daar." hij stak zijn hand op, ook hij draaide zich om. Hij moest voor het donker werd terug in zijn kamp zijn. Anders zouden ze hem gaan missen en een onnodige zoekactie op touw zetten.

Leida zat rustig tegen een boom aan. Ze bewerkte een tak met haar mes, er verschenen krullerige patronen in de schors van de tak terwijl ze sneed. Ze waren niet zo mooi en precies op elkaar aansluitend, want ze kon nou eenmaal niet zo goed de precieze lijntjes onderscheiden.

Kalli lip door het bos met een serieus gezicht. Ook al werd ze gedwongen om in het leger te gaan en zelf niet wou. Zewas wel van plan omietsnuttig te doen. Daroor moest ze meer oefenen enaangezen ze meer oefende als ze alleen was had ze deze plek gevonden. Toen ze een boomzag lede ze haar tas neer. Ze pakte een boksverbad er ut. Daarna ging ze met haar vuisten tegende boom kei hard slaan net als boksen.De boom trilde daarva mar daar lette Kalli niet op.

Leida keek op toen ze een getril hoorde. Het was alsof iemand keihard met zijn vuisten tegen een boom aan het slaan was. Ze stond op en zocht naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Toen ze aangekomen was bij de boom waar het meisje tegenaan sloeg ging ze tegen een andere boom aan leunen en aanschouwde ze het even. 'Ben je boos, liefje? Heeft je vriendje je gedumpt?' Vroeg ze met een haast onmerkbare, licht sarcastische ondertoon.

Kalli wou net weer slaan tot ze ene stem hoorde. Net als of er een knop was omgezet in haar gedachten werd haar stoot meteen een stuk zwakker. Ze schrok zelfs zo erg dat ze tegen de boom aan viel. Al moest ze er meteen zlef om lachen. Lachend draaide ze om naar het meisje en negeerde de sarcasme. ´´hoi´´ zei Kalli met een brede glimlach.

Leida liet een paar bolletjes metaal uit de grond opkomen die om hen rondcirkelden. 'Raad eens?' Vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Nog een paar bollen, nu van metalen die nog meer glansden, schoten op uit de grond en vormden een baan om Leida en Andrew alsof zij de planten en zij twee de zon waren.