Het Rijk v/d Tweeling-Het bergbos

Hmm wijn was dus niet goed."Blijf hier dan haal ik wat water voor je." Zei Alois. Het meisje moest erg ziek zijn en dan was water het beste wat je kon drinken. Hij had nog wel een lege fles in zijn tas zitten. daar kon hij dan wel wat water in doen.

'Nee niet weggaan.' zei Cara hulpeloos. Ze was niet ziek ze hoefde geen water. Ze had gewoon geen puf meer om ook maar iets te doen maar ze wist een ding zeker. Ze wou nu niet alleen zijn ookal kende ze de jongen niet. Ze kon nu niet alleen zijn ze moest met iemand praatten.

Alois had net op willen staan, maar liet zich weer door zijn knieën zakken. Hij ging weer naast het meisje zitten. "Oke ik zal niet weggaan." Zei hij tegen haar en hij pakte haar hand vast. "Rustig maar ik laat je niet alleen." Hij glimlachte geruststellend.

Cara was opgelucht dat de jongen niet weg ging. 'Hoe heet je.' bracht ze met moeite uit. Ze was rustiger en nu ook een stuk helderder en alleen doordat ze wist dat er iemand bij haar was. Maar doordat haar ogen zoizo al slecht waren kun ze nu helemaal niets zien dus ook niet wie er tegenover haar zat.

"Mijn naam is Alois. En jij bent?" Zei Alois tegen het meisje. Het leek alsof ze al weer wat helderder begon te worden. "Gaat het al weer wat beter met je ?" Vroeg hij zacht. Het meisje leek behoefte te hebben aan gezelschap. Eigenlijk wou hij ook wel eens praten, tegen iemand die hij niet goed kende.
Gewoon weg zijn hard luchten.

'Ik ben Cara.' zei Cara nu nog helderder dan daarnet. Ze kon nog steeds niets zien maar dat maakte haar niet heel veel uit. 'Nee het gaat niet maar daar kom ik wel weer over heen hoop ik.' zei ze. Ze was nog steeds onzetttend verdrietig en wist nog steeds niet wat ze moest doen. Ze moest nu gewoon een antwoord maar wist het niet.

"Misschien helpt het als je erover praat." Zei Alois. "Dat helpt bij mij ook vaak. Gewoon even je hart luchten." Cara keek wel een beetje vaag uit haar ogen, maar haar stem klonk wel weer helder. "Ik zal naar je luisteren."

Cara geloofde het wat de jongen zei en begon te vertellen. 'Het begon allemaal zes jaar geleden. Ik werd verliefd op een jongen maar na twee dagen maakte hij het uit. We waren ontzettend verliefd en hielden van elkaar.' zei cara. Er liep een traan over haar wang. 'We kwamen weer bij elkaar na een paar dagen en toen verdween hij, hij moest vrienden helpen. Ik wachte zes jaar op hem omdat ik dacht dat hij terug kwam. Na vier jaar ben ik hem gaan zoeken maar hij was spoorloos verdwenen. Ik werd verliefd op iemand anders en ik hou nog steeds van hem maar ook van die andere jongen. En toen kwam hij terug. Ik heb gezegd dat ik nog van hem hou maar dat ik niet meer bij hem kan zijn. Maar ik twijvel zo ontzettend of ik het wel goed doe.' eindigde ze het verhaal. Ze was blij dat ze haar hart had kunnen luchten en het voelde echt goed.

"Dat is erg moeilijk." Zei Alois pijnzend. Hoe moest hij in hemelsnaam een meisje gaan vertellen hoe ze moest kiezen tussen twee jongens. "Ik denk dat je goed moet nadenken van wie je nu meer houd.
Die eerste jongen was je grote liefde, maar hij liet je in de steek. Maar hou je even veel van de andere jongen als je ooit van de eerste hebt gehouden? Ik denk dat je daar over na moet denken." Zei Alois
dit was het beste advies dat hij haar kon geven.

'Dat is het nu net. Als ik bij de ene weg ga krijg ik een mega schuldgevoel omdat ik heb gezegd dat ik nooit bij hem weg zou gaan. Als ik naar de eerste kijk weet ik zeker dat dat degene is waarvan ik het meeste hou. Maar ik weet niet of het wel zo'n slim plan is om terug te gaan want hij kan zo weg gaan.' zei Cara. De tranen waren gestopt maar haar ogen kon ze nog steeds niet gebruiken.

Alois keek naar Cara. Dit was echt een probleem. als ze terug ging naar de eerste had ze kans dat hij haar liet vallen en dan kon ze niet meer terug komen bij de tweede wiens hart ze dan zou hebben gebroken. Maar als ze bij de tweede bleef dan zou ze altijd naar de eerste blijven verlangen.
Pffff Alois vond het maar een ingewikkeld ding. "Ik denk dat je de eerste zou moeten vragen of hij je terug zou willen als hij ja zegt zou ik naar hem terug gaan. Dan zeg je tegen de tweede dat als je bij hem zou blijven dat je dan altijd een stukje van jezelf zou missen en dat je naar de eerste jongen zou blijven verlangen. als hij nee zegft dan blijf je simpel weg bij jongen twee."

'Ik weet het antwoord al wel maar ik kan niet tegen de tweede zeggen dat ik iets zou missen want als ik naar de eerste ga dan mis ik ook wat omdat ik gewoon ook van die tweede hou.' zei Cara oprecht. Het was deels waar wat hij zei maar toch klopte er iets niet helemaal. Cara kreeg een klein beetje haar zicht weer terug en daar was ze blij mee.

Dan doen ze toch een trio xD



Alois knikte: "Dat is erg vervelend.het klinkt alsof het van beide evenveel houd." Alois dacht naar over het probleem." Anders laat het ze voor het vechten? " opperde Alois. Hij wist dat het een raar idee was het laat iemand toch niet voor het vechten?

'Nee dat nooit straks verwond iemand zich daar zou ik niet mee kunnen leven.' zei ze resolut. Het mocht niet gebeuren dat iemand straks zwaargewond was door haar. Het leven was gewoon rot op dit moment en ze wist dat ze met haar keuze iemands leven verwoeste.

"Ik weet niet hoe ik het kan helpen. Het enige wat ik kan doen is er voor het zijn zodat het alles kwijt kan" zei Alois. Wat moest hij anders zeggen. Hij begreep niets van meisjes. Ze lieten hem altijd in de steek. Altijd bleef hij alleen achter.

'Mischien is het wel beter als ik ze allebij alleen laat. Dan ben ik tenminste wel eerlijk tegen over hun niet tegen mezelf maar daar kom ik wel weer overheen. Ik zie het vanzelf wel en ik vind het tenminste fijn dat er mensen zijn die me willen helpen.' zei Cara oprecht. Ze kreeg steeds meer van haar zicht terug.

Het was een hele klus geweest, maar Arra ston eindelijk in het bos. Het bos was moelijk bereikbaar geweest. Ze zocht een plekje op onder een boom in de schaduw. Ze was moe geworden van de klim. Ze moest weer denken aan het geestenmeisje. Ze had de laatste tijd weer visioenen en ze had het gevoel dat er misschien nog een volgde. Ze ging weer staan, maar dat had ze niet moeten doen. Ze bevroor en het werd zwart voor haar ogen. Ze voelde nog net hoe ze op de grond kwakte. Ze voelde zich machteloss worden en zag het beeld van de ohzo bekende geest.

New

___
Marc liep door het bos. In zijn armen had hij een kleine houte kist wat was gemaakt van vurenhout. Zijn gezicht was betraant. Het was nou de tweede persoon in zijn leven die hij zou moeten begraven. In het kistje lag het levenloze lichaampje van Anique. Hij had haar niet meer kunnen redden na haar laatste terugval. Toen hij op een kleine open plek kwam legde hij het kistje naast een groote boom neer. Hij pakte de grote schep van zijn rug af en zette de schop in de grond.

Aria liep rustig door het bos. Ze wist niet waarom ze zo veel door bossen opeens liep terwijl er nog veel voor de bruiloft moest gebeuren. Uiteindelijk kwam ze bij een open plek. Aan de andere kant zag ze een jongen met een schep staan. Verbaast trok ze een wenkbrauw omhoog en besloot wat dichter bij te lopen. ´´Ehm hallo´´ zei ze voorzichtig.

Marc keek voorzichtig achterom. 'Hallo, amore.' zei hij ook nu weer met amore terwijl hij ontzettend verdrietig was. Hij stak de schep dieper de grond in en haalde de eerste schep grond uit de grond en legde hem een stuk naast het ontstaane gat neer. Hij stak weer de schep in de grond en ging zo verder.

Aria zag dat de jongen veel had gehuild toen hij om draaide. Daarom snapte ze nog minder waarom hij amore zei ? Toen ze dichterbij kwam zag ze nu ook het kleine kistje. Meteen wist ze wat hij hier kwam doen. Ienand was natuurlijk dood. Zijn broertje, zusje of misschie wel zijn eigen kind. Het was in iedergeval een kind aan de grote te zien. ´´Gecondeleerd´´ zei Aria die zich schaamde over het feit dat ze zo maar een begravins was gekomen.

'Dank je.' zei Marc. Hij had eigenlijk bewust niemand uitgenodigd om op de begravenis te komen. Misschien had hij Loki moetne uitnodigen maar hij wou niet dat iemand van zijn dierbaren hij zo zagen. Hij ging verder met het graven van een graf. Hij wist niet zo goed wat hij tegen het meisje moest zeggen en hield dus zijn mond maar.

Aria voelde de ongemakkelijke sfeer om hun heen. Maar dat wa altijd zo bij begrains. Het viel haar nu ook op dat hij alleen was. Aria wou niet denken aan waarom er niemand was. ´´Mag ik vragen hoe hij/zij heette´vroeg Aria voorzichtig. Misschien vond hij wel te triest om te vertellen. Maar misschien ook niet. Aia had gelukkig geen aura of telekinese.

'Het was een zij en ze heette Anique.' zei Marc triest. Er kwam al een flink gat in de grond. Hij had er nog over gedacht om haar op een kerkhof te begrafen maar dat wou hij toch liever niet. Er liep een traan over zijn gezicht. Waarom moest iedereen om wie hij gaf gaan. Wou iemand hem straffen ofzo dacht hij triest.

Aria vond het knap dat hij het durfde te vertellen aan een vreemde. Ze zag ook een traan vallen langs zijn wang. Ze wist zelf niet hoe het zou voelen. Ze had nog geen familie dus kon ze die niet verliezen. Behalve Gale dan. Meteen voelde de ring weer warm aan. ´´Zou ik helpen met graven´´ probeerde Aria uiteindelijk. Ze kon er niet tegen om niet te helpen.