Het Rijk v/d Tweeling-Het bergbos

Leida schreef:

Leida liet een paar bolletjes metaal uit de grond opkomen die om hen rondcirkelden. 'Raad eens?' Vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Nog een paar bollen, nu van metalen die nog meer glansden, schoten op uit de grond en vormden een baan om Leida en Andrew alsof zij de planten en zij twee de zon waren.

verkeerde topic

Stom van me Volgens mij ben ik de eerste persoon die deze fout maakt

Leida lachte om de stuntelingen van het meisje en ze zwaaide nonchalant als tegenbegroeting. 'Wat heeft die boom jou eigenlijk aangedaan, dat hij dit te verduren kreeg?' Vroeg ze aan Kalli. Ze liep nonchalant een beetje dichter naar haar toe en glimlachte.

Kalli was altijd blij als iemand lachte om haar stunts. Dat gaf tenminste aan dat ze het goed deed. ´´Niets maar ik moet toch ergens oefenen´´ zei Kalli onschuldig. Ze stond langzaam op en keek naar het meisje. Ze had haar ergens eerder gezien maar waar wist ze niet. Toch liet ze dat niet merken en glimlachde gewoon breed.

'En de trainingsvelden waren niet goed genoeg voor je?' Vroeg Leida met een glimlach aan het meisje. Ze schopte een steentje dat voor haar linkervoet lag met kracht weg, het knalde tegen een boom en bleef daar liggen. Ze keek het meisje aan.

Die vraag kon Kalli wel verwachte. Toch was ze er niet al te blij mee. ´´Ik kan beter hier extra bij schaven´´ zei ze lachend terwijl ze zorgde dat haar haren naar achteren gingen. Door het steentje kon Kalli zij dat Leida ook krachten had. ´´Jij hebt dus ook krachten´´ zei ze half vragend en half concluderend. Ze was er eigenlijk wel benieuwd naar.

Leida knikte. Ze maakte een vuurbal en liet een stukje metaal uit de grond omhoogschieten als demonstratie. Het metaal nam verschillende vormen aan en de vuurbal veranderde in een havik die boven het bos rondjes vloog.

Kalli keek naar het vuur en metaal. Ze had nog niet een andere ontmoet met metaal als kracht. ´´Toevallig ik ook´´ zei Kalli. Zepakte een klein stukje van de grote metaal bol af en liet het naar haar toe zweven. Automatisch liet ze het op haar hoofd vallen. Ze moest er zelf natuurlijk om lachen omdat het grappig was.

Leida lachte mee met Kalli. Als het vaker voor zou komen, zou ze zich er misschien aan gaan irriteren, maar ze wist nu nog niet hoe vaak Kalli in lachen uit zou barsten om haar eigen onhandigheid. Ze tilde het brokje metaal weer op en voegde het weer bij de hare. Ze maakte er een pegel van die met grote snelheid in een boom dichtbij belandde.

Kalli keek naar de pegel en volgde elke beweging er van. Ze moest dat ook maar een keer proberen alleen. Rustig keek ze naar Leida. ´´Waar kom je vandaan´´ vroeg Kalli met een glimlach. Leida was duidelijk een krijger maar van welke kant vroeg Kalli aan. Anders moest ze dalijk nog tegen haar vechten en daar had ze weinig kans in.

'Het Dertiende Rijk.' Zei Leida. Ze was niet iemand die om haar afkomst heendraaide om een gevecht te voorkomen. Ze trok de pegel weer uit de boom en liet hem de grond weer inschieten, zodat een andere metaalmeester hem later nog kon gebruiken.

Kalli hield opgelucht adem. Ze was blij dat Leida niet de eerste twaalver was waar tegen ze moest vechten. ´´Ik ook´´ zei ze uiteindelijk. Ze was wel 15 jaar dus dit jaar mocht ze pas naar het leger. Al was gedwongen om te gaan door haar krachten. Ze was van plan om deze oorlog snel te winnen zodat ze naar huis kon gaan.

Ceyx vloog, als een grote wolk, over het bergbos. De wolkdraak landde bij één van de watervalletjes. Pixis sprong van zijn rug en tilde daarna Gilan er van af. De peuter rende meteen naar het beekje en duwde zijn handjes er in. Meteen trok hij ze verschrikt terug. "Koud," zei hij.

Gytha keek rond. James kirde vrolijk en liep voor Gytha uit. Gytha glimlachte en keek naar James. Ze lette niet echt op de dingen om haar heen. Ze zag een beekje in de buurt. 'Uit het water blijven jij.' zei ze tegen hem. James keek haar met grote ogen aan en glimlachte voor zover hij dat kon.

Gilan keek op en zag een jongetje e zijn moeder. Hij liep op hen af. "Hallo mevouw," zei hij beleefd. Pixis schrok op uit zijn gesprek met de bomen en liep achter Gilan aan. "Goedemiddag," zei hij. Gilan keek nieuwsgierig naar dan andere mensen.

Gytha keek op. 'Hoi, goeiemiddag.' zei ze glimlachend. 'Oi.' kirde James. Hij kon een par halve woorden zeggen. Gytha glimlachte en keek naar de jongen en waarschijnlijk zijn vader. James keek nieuwsgierig naar Gilan en hobbelde naar hem toe en keek naar de voor hem grote jongen.

Gilaan liep meteen terug naar Pixis en keek tussen zijn benen door. PIxis moest lachen. "Ik ben Pixis," zei hij. "En dit is Gilan." De peuter stak even zijn tong uit naar zijn vader.

Gytha glimlachte. 'Ik ben Gytha en deze kleine koter is James.' zei ze met een glimlachje. James keek vrolijk naar zijn moeder waarna hij naar Gilan keek. Nieuwsgierig, heel erg nieuwsgierig.

Gilan kroop tussen Pixis' benen door. Hij liep naar het beekje en ging daar op een steen zitten. "Papa, kunnen stenen ook praten?" vroeg hij. "Dat weet ik niet," zei Pixis lachend. "Sorry, mijn vrouw en ik spreken met bomen en hij wil dat eigenlijk ook," legde hij uit aan Gytha.

Gytha glimlachte. 'Ah.. Dat is best interessant.. En ik kan me voorstellen dat hij dat wilt, als beide ouders het kunnen.' zei Gytha glimlachend. Ze keek van Pixis naar Gilan. James keek naar Gilan en liep voorzichtig naar het beekje. 'James..' zei Gytha waarschuwend tegen hem maar met glinsterende ogen.

"Ja, sdat klopt," zei Pixis. "We gaan het hem ook leren, maar hij, zijn broertjes en zusjes zijn nog te jong. Wij hebben geleerd dat er veel discipline nodig is voor de Taal der Bomen en zelfs mijn vrouw en ik kunnen dat niet altijd opbrengen." Gilan liep naar James, met in zijn handen een klein torretje. "Kijk," zei hij en hij drukte de tor bijna in James' neus.

Gytha glimlachte. 'Ik denk dat hij het leuk zal vinden. Hmm.. Ik heb er wel respect voor dat je het kan.' zei Gytha met een glimlach. Ze keek even naar James en grinnikte. Gytha praatte eigenlijk alleen met James, maar dat was niet zo moeilijk om te doen. 'Hoeveel kinderen heb je dan?' vroeg ze nieuwsgierig aan Pixis. James probeerde de tor vast te pakken.

"Sinds kort zijn het er vijf," zei Pixis. Daarna liep hij naar James en Gilan. "Doe dat maar niet," zei hij tegen James. "Dat vindt hij niet erg fijn." Hij pakte het torretje over enzette het op en blad van een struik. "Graag gedaan," zei Pixis in Dierentaal.

James keek met grote ogen naar Pixis en de tor en knikte. Hij zou de tor wel met rust laten. Gytha glimlachte en vond het grappig om te zien hoe goed hij naar anderen luisterde behalve naar zijn moeder. Al was het soms best irritant. James keek even vrolijk naar Gilan.

Gilan keek verbouwereerd naar de tor, die één van zijn zes pootjes naar hem balde. Daarna keek hij naar zijn vader. "Zei de tor dat, papa?" vroeg hij met een pruillipje. "Ja Gilan, torren zijn iet zo blij met kleine peutertjes die ze in andermans neuzen willen stoppen," zei Pixis lachend en hij aaide Gilan over zijn hoofd.

James liep naar zijn moeder toe. 'Or..' zei hij vrolijk tegen Gytha. 'Tor, schatje. Tor.' zei ze glimlachend. 'Or.. Or!' zei hij vrolijk. 'Ilan.' zei hij tegen haar en hij wees naar Gilan. James had altijd moeite gehad met de eerste letter uitspreken. 'Nee, Gilan.' verbeterde Gytha hem weer. Daarna liep hij weer naar Gilan toe. 'Ilan.' zei hij vrolijk,.