Het Rijk v/d Tweeling-Het bergbos

Andromeda glimalchte "Ik ben dus Andromeda" ze glimalchte nog steeds en ze haalde haar schouders op "Die lawine was uiteindelijk geen probleem." ze lachte vrolijk.

Maggie grijnsde "Coelw, wij hebben een pratende wolf, en als de rivier weer eens overstroomt zetwater voor de deur en als het vloed is zout vlak voor de deur" ze gliamclhte "en ik heb nog meer speelgoed, maar krok en de ridders zijn het liefst"

"Wij hebben een wolk en een lopende boom in huis," zei Gilan. Hij kreeg het woord draak nog niet over zijn lippen. "Nou, mooi," zei Pixis. Hij vloog omhoog en ging daar zitten op een tak. "Dus jij hoort nu bij ons," zei Pixis. "Of houden jullie je afzijdig?" Dat was wat hij en Elizabeth eigenlijk niet deden, als spionnen voor het Rijk.

Andromeda gliamlchte "We houden ons afzijdig, we wonen in een grot in een soort half regen- half mangrove woud met wisselensd zout of zoet water" ze gliamclhte naar hem "Je kan niet zeggen dat we in een middelpunt van de rijken wonen of zo" ze gliamlchte

Maggie knikte "Wij hebben een vlammende draak en een die is een soort waterslang met pootjes"

"Oké," zei Pixis. Hij wist even niks meer te zeggen, dus keek hij maar naar Gilan en Maggie. "Hoe oud is Maggie?" vroeg hij. Gilan was namelijk wat groter. "Gilan is drie."

Gilan vond toch dat een wandelende boom bijzonderder was. Hij liep naar een boom. "Hallo meneer Boom," zei hij. "Hoe gaat het met u?"

Pixis verstond dat de boom wat terug bromde, niet erg blij. "Gilan, je moet niet zo tegen bomen praten," zei hij. "Je weet dat ze daar niet blij mee zijn. We wachten tot je wat ouder bent en dan leer ik of Johanje de Taal der Bomen."

Andromeda glimlachte "Mijn kleine mags is 5 en lijkt qua uiterlijk het meest op mij, maar ze is net haar vader als ze lacht en ze is altijd even bezorgd als hij"ze glimalchte en keek naar de kleine maggie. "En ze is dol op het ontdekken van tantes en ooms" ze gliamlchte

Maggie knikte naar Gilan "Maar wij hebben een sabeltantkonijn, die heet Mimmy" ze lachte vrolijk "maar een boom is wel koel ja" ze lachte vrolijk naar gilan

Gilan keek geschokt bij het horen over een sabeltand konijn. Dat klonk best eng. Gelukkig landde Ceyx op dat moment. Hij werd even asgrauw, toen hij Andromeda zag, maar kreeg snel zijn normale kleur weer terug toen Pixis liet merken dat hij goed was. Hij snuffelde even aan Maggie. Daarna liet hij een stuk van zijn staart vallen. Pixis maakte er een bal van waar Maggie en Gilan mee konden spelen. "Bij ons lijken ze nu nog het meest op Elizabeth," zei Pixis. "Maar Gilan doet me het meest aan mezelf denken, toen ik jong was."

Andromeda lachte knikte "En wij hebben er nog twee die er nog aan moeten komen" ze klopte op haar al wat dikkere buik.

Maggie lachte en liep naar Ceyx. Ze bal negeerde ze, ze liep direct naar de draak. haar handjes duwde ze voorzichtig tegen de wolk en was verbaasdd dat ze er niet door ging. Daarna aaide ze de draak voorzichtig.

"O, gefeliciteerd," zei Pixis. "Jullie krijgen het nog druk." Hij keek even naar Maggie en Ceyx. Gilan pakte de bal op en liep naar Maggie en Ceyx. "Dat is onze wolk," zei hij trots. Hij gooide de bal in de bek van Ceyx en die had meteen zijn complete staart weer. Ceyx vond het zo te zien wel fijn, al die aandacht.

Andromeda lachte vrolijk "Tja, druk zal het wel worden ja, deryl zei dat het volgens hun auras een jongen en meisje zijn" ze gliamlchte vrolijk en keek naar haar Maggie.

Maggie lachte en klom bovenop Ceyx. Ze klom naar het hoofd en gebruikte de nek van Ceyx als een glijbaan. Ze kirde van plezier.

Zodra Maggie beneden was, werd de draak even een wolk en vormde zich om tot glijbaan. Gilan gleed ervan naar beneden. Pixis keek ernaar. "Daarom hebben we eigenlijk nauwelijks speelgoed nodig," zei Pixis. "Ze hebben Ceyx.

Andromeda lachte vrolijk "Toch denk ik dat Maggie het niet zou overleven zonder haar 10 riddertjes in alle kleuren van de regenboog" ze glimalchte "Net bekeek ze herfstbladeren en vergelek de kleuren met haar ridders, tja, thuis hebben we geen herfst bladeren" ze lachte "Het is en blijft een heerlijk warm tropisch mangrove achtig regenwoud"

Pixis moest lachen. "Ach ja," zei hij. "Hier wind je alleen dennennaalden. Maar Maggie is dan ook alleen. Gilan en Yasmine hebben elkaar. En het leeftijdsverschil is niet groot." Gilan had Andromeda en Pixis horen praten. Hij ging naast Maggie staan. "Weet je," zei hij. "Jij bent oude' als ik, maa' ik ben lange' als jij." "Dan, Gilan," verbeterde Pixis hem. "Dan ik en dan jij."

Heb je opgelet, inge?

haa grappig hoor jorn heel leuk

Maggie lachte "Ik ben klein, is niet erg" ze zocht in haar jaszakken en haalde er een houten blauwe zeer gedetaileerde ridder te paard uit. hij had een mooi paard, het enige probleem aan het riddertje was dat hij achterste voren zat. Ze gliamlchte "Dit is ridder Jorn Septimus, want hij is mijn zevende rriddertje, en mijn mamma vertelde dat Septimus de zevende betekent"

"Leuk," zei Gilan. Hij had geen speelgoed om te laten zien. "Gilan!" riep Pixis. "We moeten terug naar mama." Gilan rende meteen naar Ceyx, die weer normale vorm had, en klom op zijn zadel. Pixis ging achter hem zitten. "Doei, ik denk dat we elkaar nog wel eens tegen het lijf lopen," zei hij. "Gilan, zeg je geen gedag tegen deze mensen?" Gilan zwaaide even. Meer kon hij niet zeggen want Ceyx vloog al weg.

Maggie zwaaide hen uit en klom bij haar mama op de rug. ze liepen terug en klommen op de inmiddels uitgegeten lung wei. Z begonnen aan hun lane weg terug naar huis.

Alois was uit wandelen gegaan. Hij had even helemaal geen behoefte gehad aan de drukte van de stad. Zo was hij in dit bos terecht gekomen. Het voelde goed aan. Hij voelde zich hier op zijn gemak. Hij kwam op een kleine open plek terecht. er groeide erg veel mos en allerlei bloemen. Alois gaapte hij was een beetje moe. Met een plof liet hij zich op het mos vallen en hij deed zijn ogen dicht.

Cara liep verwilderd door het bos. Ze was vreselijk in de war en haar hoofd wist niet meer waar ze aan moest denken. Haar ogen waaren rood behuild en ze waren nu nog vuurroder dan anders. Ze lette wel goed op maar toch niet zo goed dat ze alles mee kreeg. Ze bleef maar malen over wat ze nu moest doen. Een ding was zeker Kenji moest het weten en wel snel maar ze kon het nog niet vertelen.

Alois hoorde iemand aankomen. Hij deed zijn ogen open en ging rechtop zitten." Wie is daar? " vroeg hij in het niets. Hij zag niemand. Misschien had hij zich Ichigo weer eens verbeeld. Hij ging weer liggen. De bloemen waren hier erg mooi. Hij plukte er een en rook er aan.

Opeens hoorde Cara een stem. De waas in haar hoofd trok iets op maar kwam daarna weer net zo hard en ondoordringbaar terug. 'Hallo.' riep ze. Terwijl ze gewoon doorliep. Ze was duidelijk niet helder en misschien zouden sommige wel zeggen dat ze dronken was. Maar ze had gewoon een groot verdriet te verwerken.

Er was dus wel iemand! Dacht Alois en hij schoot omhoog. "Waar ben je?" Vroeg hij. Alois stond op en keek in het rond. Hij had toch echt iemand gehoord. Hij begon rond te lopen. Misschien had de persoon wel hulp nodig! Aan de stem te horen was het een meisje.

Cara liep gewoon door. 'Hier Hier ben ik.' riep ze. Het was onzinig want de persoon zou nooit kunnen weten waar hier was toch riep ze. En ze bleef roepen. 'Hier Hier Hier.' Uiteindelijk zakte ze in elkaar op de grond. Er kwam een snik uit haar mond en de tranen liepen weer over haar wangen. Ze keek door haar tranen naar het mos dat er groeide.

"Waar?"Riep Alois licht wanhopig. "Waar ben je?" Alois begon te rennen. dwars door het bos. Hij hoorde het meisje roepen, maar wist niet waar ze was. Ineens viel hij op de grond. Hij was over iets gestruikeld. Hij wreef even over zijn hoofd en keek toen waar hij over gestruikeld was. Hij zag een meisje liggen.

Cara lag hulpeloos opgekrult in het bos. Ze huilde nog steeds en had niet eens door dat er iemand over haar was gestuikeld. 'Hier Hier.' riep ze nog steeds. 'Hier ben ik.' riep ze. Ze huilde nog steeds en het maakte haar niets uit wat er met haar ging gebeuren. Al doodde iemand haar nu het zou haar niets uitmaken.

"Gaat het wel met je?" Vroeg Alois bezorgd. Het meisje leek wel wanhopig. Hij pakte zijn wijnzakuit izjn tas en goot wat wijn in de mond va het meisje. Mischien zou dat haar goed doen. "Slikken nu." Zei hij tegen haar.

Cara slikte het spul door. Ze proefde het niet en het was het eerste wat ze sinds een paar dagen weer in haar maag kreeg. Het viel niet goed en Cara spuugde het weer uit. Cara was rechtop gaan zitten maar ze zat wankel en ze zag er waarschijnlijk angstaanjagend uit maar ze vond het fijn dat er tenminste iemand was bij haar.