Het bos-Het rijk van de Vissen

Coco nam het meisje zo dichtbij wat beter in zich op en glimlachte toen vrolijk. 'Hoihoi. Ook lekker in het bos, het is altijd zo mooi hier zelfs als de bladeren van de bomen zijn.' Zei ze, met het vele gepraat van haar en keek meteen verontschuldigent. 'Sorry.' Zei ze. 'Ik ben Colette, maar noem me maar Coco. Wie ben jij?' Vroeg ze toen nieuwsgierig.

'Vio.' zei ze alleen inplaats van haar hele naam Violette waar ze een hekel aan had. Het klonk zo meisjesachtig iets wat ze absoluut niet was. Ze vond het ergens wel grappig dat het meisje zo snel een heel verhaal vertelde al was ze zelf niet zo'n prater.

Coco glimlachte. 'Vio is een leuke naam. Ik heb mezelf Coco genoemt. Niemand wil Colette heten, dat klinkt zo kakkerig.' Zei ze ontevreden over haar eigen voornaam. Gelukkig kende de meeste mensen haar als Coco en werd ze niet anders genoemd. Ze glimlachte voordat ze verder praatte.

'Eigenlijk heet ik Violette maar ik noem mezelf altijd Vio omdat ik niet naar een bloem wil worden vernoemd.' zei Vio eerlijk. Eigenlijk vertellde ze dat bijna nooit maar Coco was zelf ook zo open en dat wekte dat zijzelf dat ook werd. Helaas hadden haar ouders haar twee namen gegeven die allebij bloemen waren dus kon ze ook niet makelijk een andere naam nemen.

Coco lachtte. 'Ik heb ook niet veel met bloemennamen, hoewel sommige bloemen zelf wel mooi zijn. Ik hou van rozen.' Zei ze opgewekt. 'Bij Colette denk ik meer aan een rijk kak meisje, niet aan mezelf.' Zei ze vrolijk. 'Voilette is wel een leuke naam hoor, maar ik geef ook de voorkeur aan Vio, veel korter.' Zei ze.

--
Een van haar namen is Susana he?
Ghehe, zo heet ik ook (:

Ja inderdaat het betekend Lelie:) Ik vind Susana een mooie naam...
__________________

'ja maar net als jij vind dat Colette niet bij je past vidn ik dat Violette niet bij me pas.' zei ze eerlijk. Ze vodn het eigenoijk niet erg dat ze Violette heette maar het paste gewoon niet bij haar. Ze was niet als een bloem. Meer als een tijger of een andere roofdier.

'Tsja, dat kan.' Zei Coco. 'Onze ouders wisten ook niet hoe we zouden worden toen we klein waren.' Voegde ze eraan toe. Ze zette jaar piratenhoed wat beter op haar hoofd en glimlachte. 'Waar kom je vandaan?' Vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik kom uit het rijk van de vissen, maar ik vaar heel Kyon door.' Zei ze.

--
Ja, vind ik ook.
Mijn oma heette zo (:

Ik heet Esmée vind het zelf wel een mooie naam maar ben niet vernoemd naar iemand ofzo..
__________
'Ik kom uit het dertiende.' zei ze eerlijk. Ze wist dat ze eigenlijk Coco had moeten aanvallen door haar missie maar ze had eigenlijk even geen zin in een gevecht wat voor haar heel wonderbaarlijk was. 'Niet wegrennen astjeblieft.' zei Vio er snel achter aan.

hoe zou ze kunnen weten dat Coco iemand met magie is?
Ik heet Jaime Susana ... maar waar mijn eerste naam vandaan komt o.0 al sla je me dood xd
--

'Oke, dat kan, gezellig.' Zei Coco, hoewel ze een beetje argwaan kreeg. 'Eigenlijk heb ik niet zoveel tegen dertienders. Behalve dat ze het land verwoesten. Maar ach, waarom niet allemaal een groot rijk worden.' Zei ze vrolijk. Ze was eerlijk, ze had niet zoveel tegen de dertienders. Hoewel ze voor haar rijk zou vechten als het daarop aan zou komen, maar zo persoonlijk, nee.

'Tja het is maar hoe je ertegen aan kijkt.' zei Vio eerlijk. Zijzelf zou door dik en dun voor Zenan vechten. Gewoon omdat ze geloofde dat het dan beter zou worden. 'Ik zelf geloof echt in Zenan dus ik vind niet dat ze het land verwoesten maar ieder zijn mening.' zei Vio eerlijk.
______-
oeps foutje...
En Jaime betekend chameur mijn naam zou niet wetn wat het betekend maar het komt uit frankrijk....

Coco knikte. 'Ja, dat ja. Ik weet niet wat ik moet geloven. Maar ik blijf Poseidon altijd bijstaan. Maar er kan nog een God achtig iets bijkomen.' Zei ze vrolijk. 'Misschien stap ik wel een keertje over.' Zei ze. 'Wie weet wat het leven brengt.' Zei ze met een geheimzinnige toon.

Vio knikte al had ze geen flauw benul van wat Poseidon was. Ze wist wel dat het een god was door wat ze had gezegd maar voor de rest wist ze helemaal niets erover. 'Nou een ding weet je zeker. Het leven brengt de dood.' zei Vio. Veel mensen vonden dit een rare uitspraak maar het was wel zeker.

Coco knikte toen. 'Ja, dat is zo.' Zei ze en keek Vio aan. 'Wil je anders mijn schip zien?' Vroeg ze. 'Ik moet die fazant toch naar de keuken brengen en mijn bemanning houd wel van bezoek.' Voegde ze er vrolijk aan toe, ze hoopte dat ze mee wou, dat zou gezellig zijn.

Vio keek haar even verbaast aan maar herstelde zich ook snel weer. 'Best.' zei Vio niet al te enthousiast. Ze hield niet echt van boten wat ze werd heel gauw zeeziek. Toch glimlachte ze even kort want ze wou Coco niet teleurstellen al wist ze niet precies waarom.

Coco keek even vrolijk naar Vio. 'Oke, leuk.' Ze bekeek Vio even. 'We gaan niet varen hoor, ik vaar morgen pas weer uit. Ik hou er niet van om in de nacht te varen, ook al doe ik dat vaak.' Legde ze uit en glimlachte. 'Die kant op.' Zei ze en wees achter zich, waarna ze rustig begon te lopen.

Vio liep achter haar aan. Ze was blij dat ze niet gingen varen. 'Gelukkig maar. Ik wordt nogal snel zeeziek.' zei ze eerlijk. Ze hoopte dat Coco het zou begrijpen maar daar ging ze wel van uit. 'Waar vaar je dan zoal heen?' vroeg ze toen aan haar.

Coco keek Vio aan. 'Dat kan, daar hebben sommige mensen last van. Maar dat heb je niet als je al je hele leven vaart.' Vertelde ze. Ze vond het leuk met Vio, ookal was het een dertiender, ze stoorde zich er niet aan. 'Oh, ik vaar door heel Kyon, alle wateren die ik kan bereiken. Maar vaar vooral rond het rijk van de vissen.' Zei ze terwijl ze rustig verder liep.

Vio knikte even kort. 'Lijkt me wel leuk om zo de wereld te ontdekken.' zie ze oprecht. Zelf was ze ook erg van het reizen dan welliswaar over het land maar de zee had haar ook altijd leuk gevonden. Helaas werd ze zo snel zeeziek.

'Ja, ik hou van de zee en het water.' Zei Coco plechtig, alsof het water een belangrijk persoon was. Ze wees even tussen de bomen door, daar ergens was de vage omtrek van een ver schip te zien, met witte zijlen. 'Dat is the white rose.' Zei ze vrolijk tegen Vio.

Vio knikte. 'Dat kan ik wel begrijpen.' zei ze eerlijk tegen Coco. Ze was nog steeds een beetje angstig voor het water al was er niet echt een rede voor. Ze hield er gewoon niet zoveel van. Toch had ze ook een gevoel van nieuwschierigheid naar het schip. Ze zag in de verte het schip van Coco liggen. Het zag er van verre al mooi uit. 'HEt ziet er mooi uit.' zei ze.

Andrew zat op de rug van Akako. De draak zelf sprintte door het bos, op zoek naar een meertje. Andrew zat met zijn gedachten de hele tijd bij Leida, het mooiste meisje dat hij ooit had ontmoet. En dat ze later samen in het Dertiende Rijk zouden wonen. Het zou makkelijk zijn om hem van achter te besluipen en aan te vallen, hij lette toch niet op.

Alain liep door het bos in een snelle hevige passen. Hij was het zat. Hij zou geen enkele Dertiende Rijker meer vertrouwen, ookal was het zijn eigen broer. Toen hij vrij kwam dacht hij nog dat ze een hart konden hebben, en misschien helemaal niet in deze oorlog wouden mee doen. Hij had het compleet mis gehad. Het waren harteloze gemene mensen, die genoten van andermans pijn. Hij wist op het moment niet waar zijn gedachten heen gingen, maar de eerste de beste Dertiende Rijker die hij zag, was dood. Hij keek achter zich toen hij voetstappen van iets groots hoorde en ging erop af in nieuwsgierigheid. Hij zag een jongen op een draak, en zocht snel zijn gedachten door om te zien of hij een Dertiende Rijker was. En dat was hij. Hij verstopte zich vlug achter een boom en legde zijn hand op zijn pijlenkoker.

Akako kwam bij een meer. Snel dronk ze wat. Andrew stapte af en ging in het gras liggen, denkend aan Leida. Toen Akako klaar was met drinken, ging ze naast hem liggen, haar kop op haar poten. Snel sliep ze in. Het winterse, warme zonnetje werkte een beetje vermoeiend.

Alain ging vlug achter ze aan, zo voorzichtig mogelijk zodat hij niet opgemerkt zou worden. Hij verstopte zich weer achter een boom en beet op zijn lip. Als hij zou missen, was hij dood. Hij nam zijn boog van zijn rug en legde een pijl tegen de boog. Hij rekte de pees uit, en richtte nauwkeurig op de jongeman zijn rug, precies tussen zijn schouderbladen. Alain kneep één oog dicht, en toen hij vond dat hij goed genoeg richtte, schoot hij de pijl af.

Het ene moment voelde Andrew niks, het volgende moment leek het alsof er een pijl uit zijn rug stak. Volgens Akako was dat ook zo. Andrew viel achterover, waardoor de pijl er nog dieper in kwam. Hij doorboorde zijn luchtpijp en hij begon bloed op te hoesten. Hij probeerde nog om zich heen te kijken, maar het lukte niet meer. Verward bleef hij liggen.