Witte bloesem bos - Het rijk van de Stier

Max, jij kent vast star wars wel, en lego ook, deze gozer, van de link, maar geniale lego starwars fotos http://balakov.deviantart.com/

Anneloes grinnikte "Tja daar heb je een punt, ik heb al eens wat sterkers geproeft, maar dat was heeeeel bitter, en ik spuugde het meteen weer uit" ze trok een vies gezicht bij de herinnering. "Maar heb jij iemand, en niet liegen dat weet ik meteen" ze lachte vrolijk "Want ik ben kort geleden bij de bruiloft van oom Cloud en tante Alexis geweest" ze glimalchte vrolijk "Maar ik zal verder mijn mond houden over de tweede, ik weet dat jullie elkaar niet mogen" ze trok een engelengezicht

"Ach, ze weet het vast wel." zei Gale rustig. "Maar ze gaat ons niet zoeken. Daar zijn de rebellen te irritant voor. Waarom zou je achter een vlieg aan gaan, als de ratten het kaas van je brood jatten?" Hij keek even naar de stomingen die ontstaan waren en gooide er toen een bloem op. Hij dreef netjes op de mist, die nog steeds vloeide.

Anneloes grinikte "Maar nu heb je mijn vrssg nog nit beantwoord, heb jij iemand?" ze glimalchte en keek hem aan. daarna bestudeerde ze de door Gale gecreerde mist Ze glimalchte en creerde wat opschudding in de vredige stoming met een klein windvlaagje

Gale knikte en zei "Ja, ik heb iemand." Hij dacht snel even aan Aria en zei "Maar dat is niets nieuws." Hij liet de mist langzaam vervormen tot een platte tol, die steeds sneller begon te draaien.

Anneloes grinnikte, hij had haar naam niet genoemd maar wel gedacht "En is Die Aria van je aardig? Zijn jullie getrouwd? Hebben jullie een kind? Zijn jullie voor de rebellen, of niet?" begon ze hem vrolijk te verhoren. Ze was nu eenmaal een kwebbel, en heell nieuwschierig.

Isabella liep, met een glimlach rond haar lippen, door het bos. De bomen waren werkelijk prachtig. En als zij dat vond moest het wel zo zijn, want ze was alles behalve een natuurliefhebber. Nee, zij had liever de stad. Ze ging lichtjes op haar tenen staan en plukje een van de witte bloemetjes uit de boom. Deze zette ze in haar haren. Toen ze zag dat er een appel op de plek terug groeide, kreeg ze een verbaasde blik op haar gezicht, maar ze glimlachte vrijwel direct weer. Ze plukte de appel en keek er eventjes naar. Hij was spierwit. Vreemd, appels waren toch groen of rood? Ze haalde haar schouders op, en nam alsnog een hap uit de appel, die bijzonder lekker smaakte.

sue liep door het bos en keek naar de bomen, de bloesem bomen die allenmaal witte bloemetjes hadden ze had nog nooit zo iets moois gezien en ze glimlachte en liep door en ruikte even later aan de bloemetjes aan de boom die wat dichter bij haar hingen en ze roken heerlijk en dan kijkt ze weer voorzich en ziet een meisje met roos haar,,,en zag een witten appel...en ze liep er nieuwschierig op af,"hoi"zegt ze dan wat verlegen tegen het meisje

Geschrokken draaide Isabella zich om toen ze plotseling een stem hoorde. Ze had niet verwacht dat iemand opeens tegen haar zou beginnen te praten, vooral omdat er net nog niemand te bekennen was. Ze keek het meisje dat voor haar stond aan met een verbaasde blik in haar grote, groene ogen. Deze verbazing verdween vrijwel direct weer, en er vormde zich een glimlach rond haar lippen. 'Hallo! Sorry voor mijn overdreven reactie, ik had niet verwacht dat er nog iemand zou zijn dus ik schrok een beetje.' Ze glimlachte verontschuldigend, en nam toen opnieuw een hap uit haar appel. 'Deze zijn trouwens echt heerlijk!' Ze stak haar hand uit naar het meisje. 'Isabella, maar je kan gerust Bella zeggen.'

sue glimlacht"aangenaamd en mijn naam is sue"zegt ze vriendelijk en keek na de appel,"dat geloof ik graag en ik heb nognooit zoon appel gezien, en het geef niet ik schrik ook heel snel hoor"bekent sue eerlijk en bekeek het meisje ze leek heeel aardig en ook heel open,"trouwens het is hier prachtig vind je ook niet"vraagt ze terwijl ze weer na de bomen kijkt

Isabella knikte. 'Leuk je te ontmoeten, Sue. Leuke naam trouwens. Kot maar krachtig!' Ze was altijd een fan geweest van korte namen, en dan zat zij juist opgescheept met het lange 'Isabella'. Dat was dan ook de reden dat ze zichzelf 'Bella' noemde. 'Je moet er echt een proeven!' zei ze, waarna ze een van de bloemetjes plukte, en toen de appel die ervoor in de plaats was gekomen. Met nog steeds een glimlach rond haar lippen stak ze de appel naar Sue uit. 'Echt, ze zijn heerlijk. En inderdaad, het is hier écht prachtig.' Ze knikte bevestigend.

"bedankt"glimlacht sue dan,"eigelijk is mijn naam ellanore, maar ik heb een paar letters van gepakt en die vormde sue"zegt ze vrolijk en ze kijkt hoe ze een bloem plukte dan daarvoor in de plaats een appelkwam en ze keek verbaast maar toch met een glimlach,"wonderlijk zegt ze"en pakt de appel dan voorzichtig aan"bedankt"en ze neemt een hap van de appel en dat was zo lekker tot ze er kippenvel van kreeg.

Isabella knipperde verbaasd met haar ogen nadat ze dat hoorde. Ellanore? Hoe kon Ellanore nou Sue vormen? Er zat geen s in, en ook geen u. Ze haalde haar schouders op. Het zou wel aan haar liggen, en aan het feit dat ze veel te veel nadacht. Ze glimlachte toen ze haar een hap van de appel zag nemen. 'En? En? Wat vind je? Ze zijn lekker he!' Ze nam opnieuw een hap uit de hare. De appels waren niet zoet, maar ook niet zuur. Het was perfect in balans.

sue glimlachte"ja ze zijn super de lekkerste appelen die ik ooit heb gehad" zegt sue en ze nam nog een hab van de appel en genoot van de smaak het was echt perfeckt, dan keek ze isabella aan en glimlachte,"ik snap tot je verbaast bent over mijn naam, mijn volledigge naam is ellanora urzela skywalker als je dan van achtere na voor de eerste letters pakt heb je mijn naam"glimlacht ze

Het witte bloesembos was dit keer nog witter dan normaal gesproken, de normaal donkere boomstammen waren op dit moment helemaal wit door de sneeuw die op de bast was blijven plakken. Tussen de bomen was Alexis bezig met enkele bollen van glas die zich vervormde tot werpsterren. Geconccentreerd liet ze deze in volle vaart op 1 van de besneeuwde bomen afvliegen.

Gale zat in een boom te slapen onder een sneeuwdeken zodat niemand hem zag. Hij schrok wakker van een geluid. Hij keek door een spleetje en zag een paar werpsterren in een boom verderop zitten. Hij kon de schutter niet zien, maar dat maakte hem ook niet uit. Zolang hij maar niet uit de boom zou vallen maakte het niets uit.

new
-

Alain liep het witte bloesembos in, en keek omhoog. Het bos was nu nog witter, door al de sneeuw dat was gevallen. Normaal had Alain dit prachtig gevonden, hij was zelf op midwintersdag geboren, maar alles was hem aan het zicht onttrokken. Niets was meer mooi voor hem. Als hij zich niet in zou houden zou deze plek al verwoest zijn. Hij plofte neer bij een boom en klemde zijn kaken op elkaar. Die rotbroer van hem... Waarom moest hij hem nou net tegenkomen? Waarom moest hij hem tegenkomen nadat hij ervoor had gezorgd dat Alain in de kerkers kwam? Het was wreed en harteloos. Alsof zijn broer niet eens om hem gaf.

try liep door de sneeuw iets wat hij misschien ooit had mee gemaakt maar niet kon herineren maar hij vond het prachtig die helder witte kleur ook al was het koud en de bomen waren er ook bedekt mee en hij sloeg wel de mantel wat dichter om hem heen tegen de kou, al vond hij die niet zo erg want het mooie over won, en dan ziet hij iemand zitten

Alain trok zijn benen op en sloeg zijn armen erom heen. Hij keek met grasgroene ogen naar de grond, zijn dikke wenkbrauwen gefronst. Het leek nu net of hij een zwerver was, wat absoluut niet waar was. Hij blies een wolk condens uit, en zuchte diep. Zijn handen trilden nog steeds na de uitbarsting die hij had gehad, en hij wist dat hij moest kalmeren voordat hij iemand te lijf ging uit woede. Zijn woedeaanvallen waren niet zomaar aanvallen. Het waren dan echte moordneigingen. Een bijwerking van de kerkers.

try zag de jongen en liep er nieuwschierig op af en bekeek hem hij kon niemand meer dus hij moest extra voorzichtig zijn maar zijn nieuwschierig heid was groter zoals meestal, hey ehmm, gaat alles goed? en hij keek de jongen aan

'Ja, alles is goed.' antwoordde Alain botweg. Als er mensen waren die aura's konden zien, was zijn aura pikzwart met rood. Hij trok zijn armen weg en zette zijn handen op de grond om ze te laten stoppen met trillen. 'Let vooral niet op mij en loop gewoon door. Dat bespaart mij de drama van alles uitleggen,'

try keek naar de jongen en hij geloofde zijn antwoord niet en keek dan naar zijn handen op de grond, ik vraag je ook niet alles uit te leggen ik vroeg alleen of alles goed gaat, dus het word zeker geen drama,"en hij keek hem nog even aan,"soms is het beter om alleen te zijn en soms ook niet je moet zelf de keuze maken"zegt try kort dan en draait zich om

Alain luisterde naar de jongen en bleef stil op de grond zitten, maar keek op toen hij zich om draaide. 'Wacht...' zei hij. Hij zuchtte diep, en keek weer naar de grond. 'Nee, het gaat helemaal niet goed...' De jongen had gelijk. Als Alain nu alleen zou blijven zou hij zich nog dieper in de put werken en depressief worden. Dat kon Alain niet hebben als hij moest ontkomen aan het Dertiende Rijk.

try hoorde de jongen en hij draaide zich terug om en glimlachte naar hem en knielt bij hem neer,"als je wilt vertellen wat er is mag dat, maar ik heb niet veel antwoorden het is nogal mistig in mijn hoofd,"legt try uit hij wist nog steeds niet veel alleen tot hij bij het 13e rijk hoorden

----
ben jij emma of ruuz og geen van die2 X3

Ik ben Ruuz ;3
---

Alain knikte lichtjes en keek nog steeds naar de grond. Hij twijfelde of hij dit aan een vreemde moest vertellen. Zijn moeder zei altijd; Gooi alles eruit, en vind de rust in jezelf terug. Ze had altijd wel gelijk, maar Alain twijfelde altijd nog. Toch besloot hij het te vertellen. Bovendien kon Alain aan zijn gedachten horen dat er niets fouts aan hem was. 'Nou, het zit dus zo... Ik heb een oudere broer Alan, en hij hoort bij het Dertiende Rijk. Ik hoorde er ook oorspronkelijk bij, maar toen ik van vele twaalfders hoorde dat Zenan slechte bedoelingen had, stapte ik over samen met mijn zusje Amy. Mijn broer Alan werd woedend, en ging achter ons aan. Hij vond ons landverraaders, en hij viel ons blindelings aan. Alan was nog nooit zo geweest. Het leek alsof hij gehersenspoelt was. Ik en Amy vluchtten weg van hem. Ik bracht Amy naar een weeshuis, omdat het veel te gevaarlijk voor haar zou worden, en ik ging zelf reizen om zo aan hem te ontkomen. Ik heb heel veel moorden gepleegt en gestolen om in leven te blijven. Uiteindelijk vond Alan me, en verlinkte me. Daardoor werd ik in de ondergrondse kerkers gegooit.' Alain pauzeerde even want zijn handen begonnen weer heftig te trillen, en zijn stem klonk steeds kwader.

try luisterde en hoorde gaande weg tot hij een vijand van het rijk waar hij voor vecht was, maar hij wist niet of hij hem mocht gevangnen nemen en hij deed het niet ook niet omdat hij nogal van streek was en hij het niet eerlijk vond om zo te vechten, als hij een bevel had gekregen was het andere koek geweest,"dat zal wel zwaar geweest zijn"vraagt hij aan de jongen