tweeling-- Speeltuin

Cyene keek van een afstandje naar het schouwspel wat zich verderop afspeelde. Ze zag dat de spanning tussen de ouders en de jongen bijna te snijden was. Ze sprong van het dak af, wat haar een paar blikken van ouders en kinderen opleverde en liep naar de man en de jongen toe. "Hebben jullie een conflict?" vroeg ze nieuwsgierig.

Demetri keek boos naar de man waardoor de grond een klein beetje begon te beven. Hij hield zijn mond wel maar dacht er over om eensteen in zijn mond te schieten. maar toen de vrouw bij hun kwam staan werd Demtri wel rustiger. ´´Die man valt mij lastig´´ zei Demetri zielig terwijl hij op de grote man wees. Hij had nu puppy ogen.

Cyene keek even van de jongen naar de man en weer terug. Ze keek de man strak aan. "Het zou beter zijn als je de kinderen gewoon zou laten spelen" zei ze tegen hem terwijl ze hem nog steeds aan keek en toen keek ze pas naar de andere jongen die ook bij hen stond.

''Ik kan het wel alleen af.'' zei hij droogjes tegen de twee mensen. Bang was hij niet van de man, hij had ook geen reden om dat te zijn. ''Rot gewoon op uit deze speeltuin, komop , je bent hier veel te oud voor.'' riep de man tegen hem, waardoor er spettertjes spuug op zijn gezicht kwamen. ''Zie je niet dat jij nu de kinderen bang maakt.''. Met zijn dunne arm wees hij naar twee kleine kinderen die eerst een zandkasteel hadden gemaakt maar nu bang naar de grote man keken.

Demtri wist dat wel maar toch wou hij niet aan de kant zitten en niets doen. De grnes vereggen hielp hij ook aan mee dan kon hij dit ook wel doen. Toch wachte hij af op wat Akio ging doen. Al begon het onder hem harder te trillen. Hij ademde diep adem en keek in de gedachten van iedereen om hem heen. Zo kon hij een beetej voorspellen wat er ging gebeuren.

''ROT OP!'' riep de man nog een keer. ''Nee.'' zei hij zuchtend. Snapte deze domme klont niet dat schreeuwen bij hem geen nut had. ''Ik heb je gewaarschuwd.'' mompelde hij en haalde uit. Verbazingwekkend snel ontweek. Hij liet zijn bovenlijf over de schommel hangen en zette zijn voeten af. Waarvan een in het gezicht van de man terecht kwam. Hij duwde zijn handen op de grond, maakte zo een handstand en kwam weer op beide voeten op de grond.

Niet erg al te verbaast maar toch een klein beetje keek Demetri naar de jongen die het zo makkelijk ontweek. Hij had het wel vaker gezien maar toch was hij jaloers dat hij zelf niet snel was. De man ging natuurlijk achter uit met zijn handen op zijn gezicht. Die waarschijnlijk aan het bloedde was. Nu stoden er nog meer mannen op om te gaan helpen wan vechten in een speeltuin waren ze niet van gediend.

Wie wilden ze helpen?xD
En had je dat ook in death note gezien, toen die jongen(ben even zijn naam kwijt) en L gingen vechten. Dat verwachtte je gewoon niet van L.XDD
---
Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar de man, hij had niet verwacht dat hij zo snel zou opgeven. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek naar de kinderen in de speeltuin. Die nu angstig naar hun moeder of vader rende. Een zucht was te horen, van zichzelf. Wat een domme en naïeve mensen waren dit.

natuurlijk de grote man
bedoel je dat ze gingen vechten omdat L Kira niet vertrouwt of sla ik er een op het begin over
trouwens je moet ook die aandoening van het zitten er bij doen als je wilt
----------------------------
Een paar flinke mannen kwamen nu op hun af. Demetri werd er niet echt bang van. Hji wist niet eens of de mannen eerder hadden gevochten of getraint. Demetri stond zelf ook om en keek naar de vrouw die acter hun stond naar de jongen die net de man in zijn gezihct schopte en Drizzle die zich stil had gehouden.

Ja, die volgensmij. Ik weet niet meer.
Even opzoeken.
En, ja die heb ik er al bij gedaan, kijk maar naar het aanmeldingsformulier.;D
--
''Als jullie me nu gaan aanvallen krijgen jullie kinderen misschien een trauma. Is dat wat jullie willen.'' zei hij terwijl met zijn opgetrokken wenkbrauwen naar de verschillende vaders bleef kijken. Hij was een strijder, dan zou hij geen onschuldige mensen pijn doen. Behalve dan als ze hem gingen aanvallen, wat nu het geval was.

Eigenlijk was Demetri mee eens. De meeste kinderen zouden het zeker niet leuk vinden. Sommige vaders keken elkaar aan of ze wel verder gingen gaan. De helft van de kinderen en moeders waren al gegaan. Alleen een jonge en een meisje wouden verder spelen terwijl hun moeder hun weg wou halen. Demetri keek naar de mannen met een heel zielige blik.

''Jullie kunnen nu nog de rug toe keren. Weten jullie dat?'' vroeg hij droogjes verder. De mannen leken er niet veel van te snappen, ze dachten nog steeds dat ze deze jongen aan konden. Hij haalde zijn hand door zijn zwarte, piekerige haar en keek naar het jongetje. Wat nog steeds bleef zitten. Die mocht er zelf voor kiezen of hij wel of niet bleef zitten, het was zijn probleem niet.

Demetri ging staan langs de jongen. Hij ging niet zo maar af wcahten als mensen hem voor niets in elkaar sloegen. Of ddat probeerde in iedergeval. Hij keek naar de mannen en ging niet echt in ene vechthouding staan. ´´Ik ebn trouwens Demetri´´ zei Demetri voordat een man hem wou vast pakken zodat hij niet mee zou bemoeien. Demetri liet dat alleen nit toe en sloeg de man kij hard in de maag. Harder dan een normal jongen zou kunnen doen. De man zakte in een op de grnd.

''Akio, aangenaam.'' zei hij terwijl hij vliegensvlug door zijn knieën zakte en een man die met zijn vuist in de aan kwam rennen tegen zijn schenen trapte. ''Jullie hebben nog een kans, verpest die niet.'' waarschuwde hij ze nog een keer, hij wilde niet een gevecht op zijn geweten hebben. Terwijl hij voor deze mensen strijde.

De man herstelde zich uiteindeljik terwijl hij wel op lucht moest komen. Twee andere namen zijn plaats in en probeerde Demetri te pakken te krijgen. ´´Aangenaam´´ zei Demetri nog tussendoor. Helaashad hij zijn zwaard bij het legerkamp gelaten dus had hij geen wapens behalve steentjes. Een steentje vloog tegen de achterkant van een van de mannen aan. De man draaide zich dom om waardoor Demetri hem op zijn hoofd buiten westen kon slaan.

''Dan niet.'' mompelde hij ietwat geïrriteerd. Met een behendige beweging trapte hij een man in zijn gezicht en draaide verder. ''Komop, we hebben het al moeilijk genoeg. De oorlog. Snappen jullie.'' zei hij tussen het wegduiken, slaan en trappen door.

even met dit account
---------------
Demetri kon wel horen aan Akio dat hij een rebel was. Eigenlijk zou hij tegen rebellen moeten vechten maar nu zat hij toch wel bezig. Om opeens te stoppen zou wel op vallen. Misschien kon hij wel de vertrouwen van ze krijgen. Maar dat zag Demetri later wel nu moest hij tegen de andere man die hem ondertussen al bij zijn arm mee trok weg van de schommel. ´´Ga jij maar naar huis´´ zei hij boos. Al verzette Demetri geen stap zodat ze niet ver kwamen.

Anthea wandelde door het park, ze liep hier graag. Elke keer als haar voet een steentje raakte schopte ze die zo ver mogelijk weg. Opeens viel haar oog op een speeltuin, die had ze nog nooit eerder gezien. Langzaam liep ze dichterbij. Ze zag een paar kinderen van de glijbaan af roetsjen. Er waren ook twee meisjes aan het wipwappen. Hun moeders stonden er met een bezorgde blik in hun ogen bij. Opeens viel een van de kinderen van de wipwap af. Omdat het zo'n hoog ding was, zou het makkelijk haar nek kunnen breken. Anthea vloog naar de wipwap en maakte van lucht een kussen waardoor het kind zacht viel. Ze hielp het overeind komen en bracht het naar haar moeder. "Gevaarlijke wipwap hè? Ze zouden eigenlijk een kussen eronder moeten leggen." Zei ze aarzelend, en ze knikte de vrouw toe. Daarna draaide ze zich om en liep ze naar een schommel toe. Hij stond naast de andere 3 en leek nog gammeler en verroester. Langzaam nam ze plaats, de kettingen kraakten, maar braken gelukkig niet door. Anthea schommelde een beetje heen en weer terwijl haar oog opeens viel op iets wat wel een gevecht leek...

Iedereen is al weg uit de speeltuin, Of tenmisnte het grootste gedeelte.XDD
--
Geen van allen leken ze te luisteren. Hij maakte een scherpe beweging naar links en rolde een paar meter verder. Voor de voeten van een meisje, wat op de schommel zat. ''Sorry.'' zei hij snel en stond op. Een andere man kwam aangerend met zijn vuisten in de aanslag. Alsof hij een dans deed ontweek hij de man, pakte zijn vuist vast en trok hem naar de grond, waar hij met zijn gezicht op viel.

Oh, haha, nouja
---------------------------------

Anthea gilde en sprong op. "Wat heeft dit allemaal te betekenen?" Ze zette haar stem aan door middel van verdragende lucht. Ze keek wild om zich heen en draaide van links naar rechts. Een man kwam op haar afrennen maar ze gaf hem een karateschop in zijn buik. "Waar zijn jullie mee bezig? Dit is een speeltuin? Hallo hé!" Anthea's gezicht stond boos terwijl ze snel om zich heen keek, gelukkig, alle kinderen waren gevlucht.

behalve Demetri

-----------------------
Uiteindelijk wou Demetri zijn hand terug e maakte hij met een bewging de man op de gornd geslagen. Het was minder zwaar dan je denkt. Anneloes kon het nog makkelijker maar Demetri was al blji met dit resultaat. Hij keke verbaast op toen nog een meisje gillend er bij kwam. Dat gillen vond hij minder fijn. Dat was zeer irritantvond hij.

Geïrriteerd keek hij naar het meisje, wat zijn concentratie verbrak door haar gegil. ''Bemoei je er niet mee, we hebben het onder controle.'' riep hij naar haar, hij had geen zin dat er nog meer mensen betrokken werden aan dit gevecht. Hij duwde zijn voet naar achteren, die zich in de maag van een man settelde.

Anthea zuchtte, ondanks de hachelijke situatie, diep. Ze werd altijd verkeerd begrepen. Ze had het tegen de mannen gehad, en het feit dat haar stem hoog was en dat ze was geschrokken, waardoor ze had gegilt, had ook niet echt meegeholpen. "Oh, okay, sorry." Zei ze met tranen in haar ogen, ze haatte het als mensen boos op haar werden. Dan had ze het idee dat ze wat verkeerd had gedaan, dat ze hier niet hoorde te zijn. En bovendien had ze wel genoeg ruzie gehad voor haar hele leven, toen ze nog klein was en haar vader er nog was. Ze draaide zich om, keek nog een keer naar het schouwspel en liep toen de speeltuin uit. Ze maakte een schild van lucht om zich heen waardoor er geen mannen haar konden aanvallen. Eentje probeerde het, hij stuiterde af en viel op de grond.

ik wil niet zeiken maar denk je niet dat het een beetje powerplayen is zo´n schild
---------------------------------------------------
Demetri kee naar de mannen die langzaam allemaal minder werden. Het leek nu meer op een van de trainingsvelden dan op een speeltui vond hij zelf. ´´Allemaal door een misverstand´´ mompelde Demetri. De man die hij op het begin had geslagen was odnertussen weer op gestaan al leunde hij nog wel tegen de schommel aan omook te blijven.

''Goed, ik wil niet dat er meer gewonden vallen.'' riep hij haar nog na, zodat ze het wel moest snappen. Er waren geen mannen meer over, allemaal lagen ze kreunend op de grond. Hij had er ergens spijt van dat hij naar het speeltuintje was gegaan, nu had hij onschuldige zielen pijn gedaan.