Weer eens een groot gevecht - rijk van de steenbok

Richard kon niet zoals gewoonlijk een glimplachje op zijn gezicht persen toen hij Aphrodite raakte. Maar hij glimlachtte ook niet toen Aphrodite zich los wist te rukken. Geconcentreerd dook hij opzij voor de blokken. De laatste wist hij niet te ontwijken. Deze raakte hem vol in zijn linkerzei. Terwijl hij viel reageerde hij erop door een paar strepen vuur toe te smijten.

Aphrodite beet op haar tanden toen ze Richard raakte. -Het is een rebel.- Herhaalde ze in haar hoofd. Ze probeerde de vuurstralen te ontwijken, maar dat lukte niet helemaal. Er verscheen een roodkleurige brandwond op haar rechter bovenarm. Ze hield zich zo goed mogelijk groot om te bewijzen dat ze echt niet van porselein was en probeerde Richard een schok met haar telikinese te geven.

Alexis schreef:

[quote="Loki"

Loki hield haar zwaard gereed, maar dat betekende niet dat ze niet ondertussen met haar werpmes kon handelen. Die hield ze namelijk ook vast. Loki beet op haar lip. Ze moest zeker weten naar Kenneth. Loki liet het zwaard iets meer branden en ging met haar dolk richting Alexis haar been.

Door dat ze er te opgebrand was om haar tegenstandster te raken zag ze niet hoe de dolk van haar naar haar been draaide, een stomme beginnersfout. Ze gaf geen kik toen het mes haar been raakte, dat had geen zin. In plaats daarvan gebruikte ze haar gestrekte arm om haar bij de hals weg te duwen.
[/quote]

Loki strok haar dolk weer mee terug en ging twee passen achteruit. De dolk deed ze terug in haar riem en die wisselde ze in voor een ring van vuur en een puntige bol van glas. Loki keek naar haar tegnstandster en wilde overwinnen. Ze liet haar zwaard maar weer een gewoon zwaard worden, zonder vuur en zou daar zo ook mee vechten.

Alexis keek naar het zwaard voor zich. Als reactie erop pakte ze haar 2 dolken stevig vast. Rustig stak ze in de richting van Lki's scchouder, gevolgd door een lichte vuurstraal die via de dolk leek te gaan. Ze voelde wond in haar dijbeen prikken, maar veel deed ze er niet aan. Er was ook niet veel aan te doen.
-

oeps dubbelpost :3
-
Richard zag hoe de vuurstralen Aphrodite raakte, dit was in iedergeval een gevecht dat niet fake leek te zijn. De schok de hij ineens door zijn lichaam voelde trekken veraste hem volledig. Een pijnlijke trek kwam tevoorschijn op zijn gezicht. Het was geen fijn gevoel. MAar zwak liet hij zich niet zien, ook niet voor Aph. Rustig stond hj op en sprong met zijn zwaard op haar af.

Aphrodite wist net op tijd haar eigen zwaard te trekken en de zwaardslag van Richard te pareren. Het kostte ontzettend veel moeite, omdat Richard veel meer spierkracht had dan zij. Ze moest al haar spierkracht gebruiken om niet geraakt te worden en kon dus niet goed terugslaan. Het was meer een halfbakken zwaardslag dan een echte uithaal.

eindegevecht

HEt was al nacht en anneloes as alles kwijt. Ze lag opgerold in de foetushouding tussen de al meurende lijken te huilen. Ze was iedereen kwijt. Ze was de weg kwijt geraakt. en ze kon niemand meer vinden en ze kon annabella ook al neit emer horen. voor eht eerst was ze een echt meisje van 8. tranen van paniek en angst stroomden over haar wangen. door de paniek kon ze neit meer helder denken. haar eigen wapens was ze kwijtgeraakt, en die van de volwassenen waren te zwaar. Ze had geen contact mer met haar draak om mysterieuse redenen en was midden tussen de meurende lijken, de her en der verspreie losse ledematen en ingewnaden helemaal de wg kwijt geraakt, ze wist echt nit meer hoes ze thuis meost komen.

Levi rende met een groep hospikken over het slagveld. Ze knielden weer bij elke gewonde die ze nog hoorden ademen. Ze begonnen nu aan de kant van de Dertieners te komen en daar lagen ook van die kant nog gewonden. Bij de eerste moest Levi de hospikken schreeuwend overhalen ook deze te helpen, hij kon niet anders, het was zijn doktersplicht. Aan de andere kant zag hij Lauren als een lange lantaarn lopen met een aantal zwarte figuurtjes. De draak maakte op zijn eigen manier, namelijk brullend, duidelijk aan zijn hospikken dat ze ook Dertieners moesten helpen. Levi heelde elk persoon dat hij tegenkwam en nog in leven was. Dan werd het slagveld zwak verlicht door een oranje schijnsel, waardoor de hospikken de volgende levende konden zien en andere weer wisten waar ze heen terug moesten.

Anneloes keek op door ahar tranen heen. Ze zag een draak dicht bij haar. Ze krabbele orereid en rende naar de raaak en klampte zich huilend vast aan diens poot. "Hb je Annabella gezie, heb je annabella gezien heb je...." zie ze huilend door haar tranen heen tegen de draak. ze legde har wag tegen de poot van de draak maar de schubbige huid herrinnerde haar te veel aan annabella.

Lauren legde zijn snorsprieten op haar hoofd en kalmeerde haar. Levi kwam al aangelopen. De hospikken moesten het maar even zonder hem redden. Bij Lauren zag hij een kind vast zitten aan zijn poot. "Wie ben jij?" vroeg hij. "En waar hoor je bij." Het was noodzaak dat ze dat wisten, dan konden ze een oplossing bedenken.

Anneloes herkende levi meteen, ze was hem eens tegengekomen in de gedachten van cloud. Ze wist dat ze maar beter neit kon andwoorden. Doordat lauren haar had gekalmeerd kon ze weer ehlder denken. Ze zette grote angstige ogen op en rende naar de andere kant van lauren en kroop dicht tegen hem aan. HEt was de draak van levi, maar een draak was een draak.

"Dertiener" legde Lauren telepatisch uit. Levi haalde zijn schouders op. "ik doe je niks," zei hij. "Alleen moet je hier niet blijven, je kan ziek worden van de schimmel die straks de lijken overneemt." Hij zei het maar echt i9n het gezicht, want zo was het gewoon. Lauren begon al terug naar het veldhospitaal te lopen. Levi ging achter de hospikken aan, hij moest wel.

Anneloes zei geen woord en liet levi en lauren gewoon verder lopen. ze voelde even aan het enige wapen dat ze nog had. haar dolk. normaal een laatste redmiddel, nu haar enige. ze tikte even op het wapen waar het onder haar kleding zat voor ze achten lauren aan rende endicht bij de draak bleef. inmiddels was ze weer een beetje gekalmeerd. ze was dan wel haar familie en zo kwijt, maar ze meost vol houden. Dit was ene vijandige situatie, ze moest bewijzen dat haar eerste gevecht neit op ene drama hoefde uit te lopen.

Na een paar uur liep Levi terg naar het veldhospitaal. Hij liet het helen voor de rest van de avond gaan en liep naar Lauren, die nog steeds als een oranje lichtslang afstak tegen de rest van de wereld. Levi ging tegen zijn draak aan zitten en voelde zich meteen opgeladen worden. Hij keek even naar het meisje maar zei niks. Lauren had haar al genoeg gekalmeerd, de rest kwam later wel.

Anneloes was de heletijd zo dicht mogenlijk bij lauren gebleven. Ze raakte van tijd tot tijd zijn schubben zachtjes aan waardoor er bijna tranen in haar ogen kwamen door de herrinnering aan annabellas schuben. Ze lag nu opgerold tegen de draak aan met haar ogen gesloten, ze deed alsof ze sliep maar ze was wakker.

"Je slaapt niet, è?' vroeg Levi aan het meisje. Meer zei hij niet, het was niet nodig. Hij wist dat Lauren energie af zou tappen als het nodig was en dan zou ze in slaap vallen. Levi sloot zijn ogen en viel zelf wel in slaap. Hij was moe. Helers waren uren na de veldslag nog bezig.

Anneloes verroerde zich neit. na een halfuur vechten tegen de slaap doezelde ze een ebetje in. ze sliep half, al zou ze hogstwaarschijnlijk bij eht minste geringste wakkerworden. Ze had in haar slaap haar hand op haar been, p de plek waar de dolk onder haar broek was verborgen.

De volgende ochtend werd Levi uitgeslapen wakker. Hij keek even naar Anneloes en liep toen de tent binnen, waar hij wat eten haalde voor zichzelf, Lauren en het meisje. Hij zette het schoteltje voor har neer. Zelf liep hij weer naar binnen en begon met een ingewikkelde operatie.

Anneloes was al snel weer wakker en zat meteen overeind. ze keek even naar het eten dat levi voor haar neer had gezet. Ze vertrouwde het neit. Ze stond op en sloop naar het bos. ze gliamclhe en zette strikken met behulp van de touwtjes die in haar broekzakken zaten.

Levi kwam met bebloede handen naar buiten lopen. Hij had net de laatste operatie uitgevoerd, bij een Dertiener die het echt nodig had Misschien kreeg hij het meisje daarmee zover dat ze zou praten, maar ze was weg. Hij ging tegen Lauren aan zitten en haalde zijn schouders op.

Met een paar handjes bessen liep Anneloes terug naar lauren en ging tegen hem aan zitten, aan de andere kant dan die waar levi zat. Ze begon haar ontbijt te nuttigen wat bestond uit bessen en een paar noten. Ze glimalchte. Ze zou nooit iets eten wat die heidenen haar voorschotelden, een goede hoeveelheid paranoide kon geen kwaad in zo een situatie

"Je bent niet van plan iets te eten van iemand die levens van jouw mensen redt?" vroeg hij zonder op te kijken. Hij waste het bloed van zijn handen met het water uit zijn waterzak. "Ik ben dokter, dus ik mag geen mensen vermoorden. Dus waarom zou ik vergiftigen." Hij grinnikte even.

Anneloes reageerde neit op hem. voor eht eerst in haar leven hield ze stijf ahar mond. Ze At haar eten en stond toen op Ze ging naast levi zitten "Ik ben Anne Hitama" zei ze zacht. ze loog eigenlijk neit. hitama was haar vaders achternaam en anne was een mooie afkorting van anneloes. Ze knikte en stond op.

"nou, aangenaam," zei Levi. "Ik ben Levi en dit is Lauren." Hij klopte de draak op zijn flank. "En jij bent dus een Dertiener?" Hij keek haar even aan. "Ik doe je echt niets." Tja, hij was verliefd op Astelle en zij was een Dertiener en hij was dokter. Dat waren twee redenen om haar niks te doen.