Het rijk van de Maagd - Koruna: Kroeg T'Haantje

Geirriteerd beende Kurt achter Aphrodite aan en duwde de verstomde man die haar net had aangesproken ruw weg , hij keek nogal vestomd... Kurt greep Aphrodite bij haar schouders en draaide haar om met tranen in zijn ogen "Ik ben voor het eerst in 3 jaar weer gelukkig , en jij maakt het kapot..."

Aphrodite glimlachte maniakaal. "Heb veel plezier met je heidene." Zei ze alleen droog. Ze draaide om en beende weg. Hem hoefde ze dus nooit meer te zien. Ares landde en zij ging op zijn rug zitten. Ze keek nog even naar Kurt, met pijn in haar hart.

"Aph..." zuchtte Kurt , dit was een van de moeilijkste momenten van zijn leven , zijn beste vrienden , met traanogen floot hij zwakjes , zodat Bambi al snel lande "Waar je ook heen gaat , ik volg je , waarom Aphrodite... waarom..." Hij stapte op Bambien deze maakte aanstalte om op te stijgen.

Aphrodite negeerde kurt en steeg op, ze vloog over Koruna, ver weg, weg van Kurt en zijn stomme twaalvervriendje. Ergens was ze jaloers, omdat hij liefde had gevonden, iets wat zij nooit zou krijgen. Ares gromde hard en suisde richting de bergen.

Anthea kwam de kroeg binnen en negeerde de blikken van sommige dronken mannen die wel zin hadden in een hapje. Zo ging het altijd in 't Haantje, eigenlijk kwamen hier echt de verkeerde mensen op af. Toch hield ze van het kroegje, het was er best gezellig en een meisje wat wel eens achter de bar stond was super aardig. Anthea zocht een tafeltje achterin, het enige lege. En bestelde bij een bediende een mok warme chocomel met slagroom, het was namelijk ijskoud buiten en haar handen waren verkleumd.

Loki liep de kroeg binnen. Ze was er al eens geweest en hij was goed dus kwam ze ernog een keer. Ze keek even rond en zag dat de bar helemaal bezet was en dat er ook geen tafeltje meer vrij was. Ze deed haar kap af en negeerde vrijwel alles terwijl ze naar een meisje liep dat alleen aan ene tafeltje zat. 'Mag ik er misschien bij komen zitten?' vroeg ze zacht aan haar en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.

Anthea keek naar het gezicht wat onder de grote kap vandaan kwam. "Natuurlijk mag je dat!" Anthea glimlachte breed, ondanks het rotte gevoel wat ze van binnen had. Toch was ze er de laatste tijd goed in geslaagd geraakt om dit gevoel te verbergen, vooral omdat ze steeds mensen tegenkwam die haar hulp nodig hadden. Anthea was goed in het kiezen van de juiste woorden en het troosten van mensen, ze was niet voor niks een geboren weegschaal. "Wil je ook wat drinken?" Anthea keek het meisje vragend aan, ergens kwam ze haar wel bekend voor. Ze hadden een kort gesprek gehad in een kroeg. "Ik ben trouwens Anthea." Anthea pakte haar chocomel op en warmde haar handen aan de mok.

Loki ging zitten. 'Loki aangenaam. En ik neem een wijntje met een glas water. Anders kan ik het niet zo makkelijk opdrinken in het begin.' ze keek Anthea met een vriendelijk glimlach aan. Loki keek even de kroeg rond en keek daarna Anthea weer aan. Ze vond het aardig van haar dat ze erbij mocht zitten.

"Oh, dat doe ik ook altijd. Dat is volgens mij best normaal hoor." Anthea schoof haar stoel naar achteren en liep naar de bar "Twee wijntjes en twee glazen water, en doe ook nog maar een portie bitterballen." Terwijl ze op haar bestelling wachtte keek ze de ruimte door, ze vond het fijn dat Loki bij haar was komen zitten, nu had ze tenminste nog een beetje gezelschap. Ze had Loki altijd graag gemogen en misschien kon ze haar nu wat beter leren kennen. De barman zette haar bestelling op de bar en Anthea pakte het dienblad op. Na zich een weg door de menigte te hebben gemanouvreerd zette ze het dienblad met een klap op tafel. "Ik hoop dat je bitterballen lust, ik had er wel zin in, heb al in tijden niet meer iets vets op." Anthea glimlachte en ging weer aan tafel zitten.

Luthien kwam de kroeg binnen lopen. Zijn gouden ogen keken eerst even rond of hij bekenden zag en ging toen op een kruk zitten. Hij wou geen bekenden zien, al kon het hem niet veel schelen als hij er één zag. Hij zou hem of haar gewoon negeren. Alsof ze er nooit waren geweest. Hij keek naar de barman en bestelde een wijn om even tot rust te komen.

Arra duwde de deur open. Ze stapte aarzelend naar binnen. Ze wist niet waar ze zou moeten gaan zitten, want er waren geen tafeltjes vrij. Ze bleef midden in het gangpad staan en keek om zich heen. Dan blijf ik wel staan, dacht ze. Ze zag een paar mannen bij het dichste tafeltje met rare ogen naar haar kijken. Ze schoven ongemerkt dichterbij. Arra had het koud gekregen en sloeg haar armen om zich heen. Opeens klonk er een stem: "Zal ik je ff opwarmen, sgatje?" Een oudere man was gaan staan en liep op haar af. Arra schrok zich wild en stond stijf van de angst. "W..wa..wat wil je van me?" vroeg ze met een fluisterende stem die bibberde van angst.

zou je je onderschrift willen verkleinen.
-
Alexis kwam rillend binnen, het was koud buiten en het dunne vestje wat ze aan had beschermde haar niet tegen de koude wind. Toch kon dat haar humeur niet deren. Haar bataljon had na een uren lang gevecht tegen een groep rebellen de overwinning bheaald, en daarmee een flink stuk vruchtbaar grond dat dringend nodig was, aangezien de winter er weer aan kwam en alle mannen wel genoeg eten moesten hebben. Ze veegde de zilveren dolk die ze nog steeds in haar handen had af aan haar broek en liep verder de overvolle kroeg in.

Luthien kreeg zijn wijn en nam er een slok van terwijl hij ongeïnteresseerd de kroeg door keek. Er waren veel mensen, en hij zag ook dat er wat soldaten waren. Zijn blik bleef even hangen op een roodharig meisje en keek toen weer weg. Deze keer zag hij het meisje dat hij 6 jaar geleden had ontmoet bij het rotsachtig gebied. Dat hij zich dat nog herrinerde... Wat was haar naam ook alweer? O ja, Alexis...

Arra hervond haar kracht en gaf de man een stomp in zijn buik. Er volgde een stomp in zijn kruis en in zijn gezicht. "Waag dat niet weer," gromde ze en keek fel naar de andere mannen. Ze had een jongen met wat wijn zien staan en liep naar de bar toe om ook wijn te halen. "Hoi, zei ze tegen de jongen met het wijnglas. Ze probeerde nongalant te klinken, ze hoopte dat hij niet gezien had wat er net gebeurde.

Luthien keek even naar het meisje. 'Hoi.' zei hij zacht en nam nog een slok van zijn wijn. Hij had niet echt zin in een gesprek nu. Vooral niet na het gevecht tegen een groep rebellen om een stuk grond. Gelukkig hadden zij gewonnen, al was Luthien nu wel dood op. Hij hoopte maar dat er een goede herberg in de buurt was, want hij wou niet weer buiten in de kou gaan slapen. Zijn draak Alice had hij ook een tijdje niet gezien. Hij wist dat ze nog steeds kwaad op hem was.

Arra keek naar de jongen. Ze had het gevoel dat hij geen zin had in een gesprek. "Ik ben Arra," voegde ze eraan toe en zweeg daarna. Ze wist niet wat te doen. Ze had geen zin om nog wat te zeggen. Ze keek de kroeg weer rond. Ze zag dat de man die ze inelkaar had geslagen woest naar haar keek. Ze lachtte hardop, wat niet haar bedoeling was, en stak haar tong uit naar de man.

Luthien keek weer even naar het meisje, zijn gouden ogen een beetje zoekend. Alsof hij zocht naar een reden waarom ze hem opeens aansprak. 'Luthien.' zei hij dan maar, en keek weer de kroeg rond, terwijl hij nog een slok nam. Hij was de laatste tijd nogal alleen geweest, en het was voor hem een beetje raar dat hij opeens spontaan werd aan gesproken. Hij vond het niet erg, maar wist dat hij het beste niemand moest vertrouwen.

"Leuke naam," zei Arra en glimlachte naar Luthien. Ze had het gevoel dat hij haar niet aardig vond. "Weet je", zei ze," ik moet eerlijk bekenen dat ik de man, die ik net inelkaar sloeg, een beetje angstig naar jou zag kijken toen hij op mij afkwam. Misschien was ik daarom naar je toe gegaan, misschien ook wel niet." Ze haalde haar schouders op. Ze wist het zelf ook niet, maar ze voelde zich veiliger bij hem.

'Hmm... misschien... misschien keek hij naar iemand anders...' zei Luthien schouderophalend. Hij had zijn wijn na een paar slokken weer op, en hij legde zijn glas op de tafel. Hij richtte zijn blik nu op Arra, en iets aan haar deed hem denken aan zijn ex-vriendin, Emily... het kwam door haar rode haar. Emily had dezelfde kleur haren als zij, en Luthien bewonderde het altijd. Hij keek weer weg en zuchte diep terwijl hij Emily uit zijn hoofd bande. Het was over tussen hun.

Arra zuchtte. "Misschien heb je gelijk," ze zag dat hij naar haar keek. Ze keek op. Luthien had een rare blik in zijn ogen, een beetje dof stonden ze. Toen werden ze weer helder en keek hij weg. Ze hoorde hem zuchtten. "Waar dacht je aan?" vroeg ze.

Luthien schudde zijn hoofd snel toen ze dat zei, iets heftiger dan hij bedoelde. 'Niks...' zei hij en durfde Arra daarna niet meer aan te kijken, bang dat hij een zenuwinzinking zou krijgen. Hij hield zijn ogen op het raam gericht en op de mensen buiten, alsof hij ineens heel geïnteresseerd was, maar dat was hij niet. Hij deed het alleen om Arra's blik te mijden. Had hij dan toch spijt dat hij Emily had verraden? Nee, zo moest hij niet denken! Zenan de Wijze had beloofd zijn ouders en broer terug te brengen zodra ze deze oorlog wonnen, en Zenan de Wijze was een erg machtige man, dus hij zou het moeten kunnen! Bovendien had hij niks wat hem aan de 12 rijken bond.

Arra schudde haar hoofd zachtjes. "Wat ben je ook een mal mens" fluisterde ze zachtjes. Ze volgde de blik van Luthien en keek door het raam. "Al die mensen die voorbij komen, ze hebben allemaal hun eigen leven en toch is het verbonden met de onze en met de rest" zei ze zachtjes. Ze zuchtte diep. Opeens kreeg ze steken in haar buik. Ze kende dit gevoel, het was een visioen. "Nee" zei ze zwak"niet nu!" Ze stortte op de vloer. Ze voelde haar lijf slapper worden en ze zag de duisternis komen. Waarom nu, dacht ze. Het bekende gezicht van het geestenmeisje keek haar al glimlachend aan.

Luthien knipperde verward toen ze op de grond viel en knielde naast haar neer. 'He...' zei hij en sloeg zachtjes tegen haar wang. Wat gebeurde er met haar? Eerst was ze nog zo actief, en toen viel ze ineens van haar kruk. Hij keek even om zich heen en tilde haar dan op. Hij zette haar op de kruk en schudde haar zachtjes door elkaar. 'Word wakker.' zei hij en wist niet wat er nou gebeurde.

"Ga niet met iedereen zo snel om......." De woorden van de geest klonken nog na, toen Arra zachtjes wakker werd. Ze knipperde met haar ogen tegen het licht. Ze zuchtte. Ze keek naar Luthien's geschrokken gezicht. "H..het spijt me," zei ze zwakjes. Ze was van haar kruk gevallen en nu zat op de kruk in Luthien's armen. Ze bloosde.

Luthien keek naar haar met een verbaasde blik, maar die stierf al snel weg. 'Geeft niet, maar val niet weer van je kruk.' zei hij kort en liet haar los. Hij ging op zijn eigen kruk zitten en vroeg zich af wat er nou was gebeurt. Viel ze gewoon zomaar van haar kruk om aandacht te trekken, of was het echt iets serieus?