Het bos - op de grens van het Rijk van de Maagd en het rijk van de weegschaal

Een groot oud bos dat misschien al duizenden jaren oud is. Dat is het bos waar we het nu over hebben, het ligt uitgestrekt over vele kilometers. Een groot gedeelte van het bos ligt in het Rijk van de maagd, maar ook een klein gedeelte in de weegschaal. In het bos hoor je vele dieren en soms heb je het gevoel dat dit de enige wereld is die er. Zo rustig is het, je kan dagen in het bos rond dwalen zonder eruit te belanden. Het is een heerlijk bos om in weg te fantaseren.

regels: vrij

Marc liep samen met Anique door het bos. Anique had er op gestaan dat ze zelf zou lopen en dat Marc haar niet mocht dragen. Lachend liep ze dus nu door het bos. Marc hield haar scherp in de gaten want hij wou niet dat hij haar kwijt raakte. Anique wees allemaal dingen in het bos aan maar Marc had er bijna geen oog voor omdat hij haar zo in de gaten aan het houden was.

Andrew liep spelend op zijn panfluit door het bos. Na zes jaar kreeg hij er nog steeds geen vrolijke liedjes uit. Maar hij had zichzelf tenminste weer beter in de hand. Zes jaar geleden was hij niet op deze wereld tijdens het spelen op zijn panfluit. Hij keek naar het zwarte bandje om zijn enkel. Daarna keek hij naar de zwarte onderkant van de pet op zijn hoofd. Veel kleur zat er niet meer in zijn kleding.

Scott rende voor Astelle uit en bewoog alle kanten op. Astelle glimlachte toen ze haar zoon zo zag rennen. hij was snel, heel snel, want op school liep hij alle andere kinderen er altijd uit. Scott die rende tussen de bomen door tot hij muziek hoorde. het klonk... ach wie kon het anders zijn... hij rende nog harder en schoot tussen de bomen door totdat hij tegen Andrew aanbotste. ' hallo oompje' zei hij vrolijk. Astelle kwam nu ook tussen de bomen door stappen. 'hey andrew'

Andrew schrok op van zijn panfluit. "Hallo, kleine dondersteen," zei hij plagend tegen Scott. "Hoi Astelle. Hoe gat het met jullie?" Bij hem konden ze hopelijk wel raden hoe hij zich voelde. Zolang hij kleurloos was, voelde hij zich niet helemaal geweldig in zijn hoofd. Andrew maakte een ijsklontje, waar hij op ging sabbelen.

Scott grijnsde en gaf antwoord op de vraag. ' goed hoor ' zei hij. Astelle glimlachte even naar Andrew en zei tegen Scott:' ga maar even nog wat rennen ofzo.' Scott begreep wat Astelle bedoelde en rende weer tussen de bomen door. 'en hoe gaat het met jou?' vroeg Astelle met een flauw glimlachje aan Andrew. ze wist dat hij zich niet helemaal geweldig voelde, omdat hij Alyssa miste. maarja daar was niet veel aan te doen.

"Ik voel me een stuk beter," zei Andrew. "Zoals je denk ik gezien hebt, kan ik me beheersen tijdens het spelen op mijn panfluit. Maar alles is nog steeds zwart en ik krijg ook geen droevige muziek meer uit mijn panfluit. Alleen heb ik de laatste tijd geen zin meer in mijn rondjes, 's morgens." Vaak als hij dat niet deed, was hij de rest vn de dag chagrijnig. Maar nu was hij dat niet meer. Maar hij begon wel aan te komen. Van zijn six-pack was al niks meer te zien.

Marc schreef:

Marc liep samen met Anique door het bos. Anique had er op gestaan dat ze zelf zou lopen en dat Marc haar niet mocht dragen. Lachend liep ze dus nu door het bos. Marc hield haar scherp in de gaten want hij wou niet dat hij haar kwijt raakte. Anique wees allemaal dingen in het bos aan maar Marc had er bijna geen oog voor omdat hij haar zo in de gaten aan het houden was.

Alexis stapte met stevige passen door het bos, wat veel soldaten vergaten was dat rebellen zich niet netjes aan de berg regel hielden, maar ook gewoon in het bos kon verschuilen. Ze trapte een takje weg en volgde met haar blik hoe deze een paar meter verder op de grond terecht kwam. Voorzichtig snoof ze de frisse boslucht op, er waren geen vuren in de buurt dus ook geen mensen. Tenzij er geen vuren waren, want vlak voor haar zag ze tussen de bomen een man met ene klein meisje aan de hand.

Marc zag een vrouw tussen de bomen door. Ze liep stevig door. Snel pakte Marc Anique op en zette haar op zijn nek. Anique moperde eerst flink maar toen hij haar vertelde dat ze bezoek hadden probeerde ze zich achter zijn hoofd te verschuilen niet dat dat goed lukte maar dat maakt haar niet uit. Marc hield de vrouw goed in de gaten hij hoopte niet dat ze hier heen kwam.

Alexis merkte dat de man haar ook opgemerkt had, heel even ging haar blik naar de dolken om haar iem, maar ze pakte ze niet op. De man had een ogenschijnlijk lief en onschuldig kindje op de schouders, die zou ze niet zomaar aanvallen, ze zou dat waarschijnlijk niet eens kunnen met een rede. Rustig liep ze in de richting van de man en bleef een stuk of 10 meter van hen af tussen de bomen staan.

De vrouw naderde iets maar ze was nog wel een stuk verwijderd van hun. Hij wist niet wat hij nu moest doen. Hij wou Anique niet in gevaar brengen maar wist ook niet zeker of de vrouw hem wou aanvallen. 'Wat wil je.' riep hij naar haar. Hij wou eerst weten of ze uberhaupt wel gevaarlijk was en hoopte intens dat ze niet gevaarlijk was want dat zou hij nu niet kunnen handelen.

Alexis moest onbewust grinniken, deze gebeurtenis deed haar denken aan zo'n scene uit 1 of andere boek waar de held vanuit het bos door een vaak bloedmooie vrouw werd benaderd en een paar uur later ergens half vergiftigd of gewond achter gelaten word. Ze trok heel even haar wenkbrauwen op naar de man, ook al zou hij het niet zien "Hoe ziet het eruit denk je, honey-love?" riep ze terug.

'Weet niet of je het door hebt maar je ziet er op dit moment aardig beangstegend uit.' zei hij eerlijk. Hij wist niet wat ze dacht want hij was te moe om zijn krachten te gebruiken wat hij op dit moment heel erg vond. Anique keek om zijn hoofd heen naar de vrouw. Ze had grote ogen van angst.

Alexis trok een onschuldige gezicht "Dat heb ik inderdaad niet door." toch was ze blij om het te horen, dat betekende dat ze minder snel aangevallen zou worden. "Denk je echt dat ik een kind aan zou vallen?" het was eerder een retorische vraag, dus een antwoord verwachte ze niet. Ze deed haar cape die ze meegenomen had tegen de natte kou om haar wapens heen zodat ze er minder beangstigend uitzagen.

Marc was blij dat ze haar wapens verborg. Dat betekende dat ze echt neit aan zou vallen. 'Nou sommige mensen zijn overal toe in staat en je zou het kind niet aanvallen maar mij waarschijnlijk wel.' zei hij. Hij wist dat hier veel twaalvers zaten om zich te verschuilen maar zelf deed hij niet zoveel mee aan die oorlog.

Alexis haalde haar schouders op, ze wist niet of ze daar tot in staat zijn, vooral met het toeziend oog van zo'n kleintje. Ze zou zich waarschijnlijk geen raad weten met het kleintje, ze zou niet eens weten of ze een moeder had waar ze kon overleven. "tja, wie zegt dat ik bij de 'sommige' mensen hoor." zei ze na een tijdje terwijl ze een paar stappen dichtrebij deed om niet zo te schreeuwen.

'Dat is een goede vraag. Wat is je naam?' riep hij haar toe. Hij moest de drang om zodra zij een stap naar voren deed een stap naar achter te doen onderdrukken. Hij had niet het idee dat ze hem nog zou gaan aanvallen. Hij vroeg zich af of ze een twaalfer was of niet. Maar daar kwam hij later wel achter. Anique keek nog steeds met grote ogen van schrik naar de vrouw. 'Het is goed.' zei hij zachtjes tegen haar.

Alexis keek wat naar boven naar het meisje dat met angstige ogen haar aankeek, een heel andere blik dan anneloes haar ooit had gegeven toen ze nog klein was. Al had ze Anneloes nooit op de leeftijd van het meisje gezien. Ze glimlachte naar het meisje "Ik ga je niet opeten hoor." zei ze op een verassend vriendelijke toon, onbewust had ze een zwak voor kleine kinderen, vooral voor meisjes.

Anique keek nu wat minder angstig naar de vrouw. 'Wat is je naam.' riep Marc nog eens. Hij wou het gewoon weten en vond dat ze het gewoon kon zeggen. Toch was hij een stuk minder bang voor haar nu omdat ze zo vriendelijk sprak.

probeer tot e 3 regels komen
-
Alexis deed nog enkele stappen dichterbij, zodat ze nu nog ongeveer 5 meter van de man met zijn kindje stond. "Je hoeft niet zo te schreeuwen, maar ik ben trouwens Alexis." ze richte haar blik weer op het meisje dat nu al een stuk anders keek dan een paar seconden geleden. "En hoe heet jij schatje? Waarom zit je trouwens zo omhoog?" vroeg ze half aan het meisje, half aan aharv ader.

'Ik ben Marc' zei Marc. 'Ikke Anique zijn.' kraaide Anique. Ze vond het leuk om te praten en was al weer vergeten dat ze een paar seconde geleden nog bang was geweest voor de vrouw. 'En ze zit zo hoog omdat we dat altijd doen als we benaderd worden door mensen die we er gevaarlijk uit vinden zien.' zei Marc uitlegend. 'Uit welk rijk kom je?' vroeg hij daarna.

Alexis glimlachte naar het meisje dat nu geen angst meer leek te hebben. "mooie naam." reageerde ze vrolijk op haar, daarnaa keek ze weer naar de man "En hoe heet jij?" vroeg ze terwijl ze stil bleef staan. Vaak liep ze om degene hen met wie ze een gesprek had, vooral als het een eventuele vijand zou kunnen zijn, maar ze ozu hem niet aanvallen. "Het Dertiende" antwoorde ze op zijn vraag, er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht "Geschokt?"

'Zou dat moeten dan?' vroeg hij verbaast. 'Ik kom daar zelf ook vandaan.' vertelde hij. 'Geschokt?' vroeg hij plagend. 'Ik heet marc zoals ik net al zei.'' voegde hij daar nog aan toe. Anique keek naar Alexis. 'Papa mag ik naar grond?' vroeg ze fluisterend. Marc vertrouwde het nog niet helemaal maar hij zette haar toch op de grond. Ze stond stil op haar kleine beentjes en liep gelukkig niet naar Alexis toe dacht hij nog.

"niet geschokt, wel verbaasd" reageerde Alexis op de man waarvan ze nog steeds de naam niet wist. "Wat doe je hier met een jong meisje, midden in een oorlog, en waar is haar moeder?" al die vragen kwamen bezorgd uit haar mond, iets wat aardig opmerkelijk was uit haar mond. Ze keek naar het meisje dat op de grond gezet werd en om zich heen jeej.

Ik heb al twee keer gezegd dat hij Marc heet
____
'Wat maakt het jou uit wat ik hier met mijn dochter doe.' zei Marc. Hij vond niet dat zij zich daar zorgen over hoefte te maken. 'En haar moeder is niet meer.' zei Marc. Hij zei het onverschillig maar zijn hart stak als ze het over haar had. Maar dat hoefte zij niet te weten. Angelique wist dat hij haar miste en dat was voor hem genoeg.