De bergweides - Rijk van de Tweeling

Ergens tussen de hoge toppen van het gebergte is een klein dal. De grond is er bedekt met zacht, groen gras waar je zo op in slaap kunt vallen. Er groeien overal wilde bloemen in alle kleuren van de regenboog en er is een klein meertje met helder water. Het meertje wordt gevoed door een niet al te hoge, klaterende waterval die vanaf een bergwand naar beneden komt. Er komen veel dieren op deze plek af, dus je ziet er altijd wel herten of marmotten. Het is een goede plek om te relaxen, omdat maar weinig mensen hem kennen. Het meertje is alleen via de lucht of via een smal bergpad langs een ravijn te bereiken.

Aantal: Onbeperkt.
Regels: Vechten mag, mishandel de dieren niet en je kunt ze niet temmen, wel vrienden met ze worden.
Level: /

Rue landde op het zachte gras tussen de ravijnen in. Ze had lang niet geslapen en had zin in een dutje. Katniss, die gewoon op Rue's rug had geslapen, liep door het zachte gras heen en pakte haar zilveren fluit, om daar een paar mooie riedeltjes op te spelen die de dieren naar haar toelokten.

Anthea zat tegen een boom aangeleund en luisterde naar het klateren van de waterval. Opeens hoorde ze een ander geluid, iets zuiverders, het leek wel een fluit... Anthea draaide zich langzaam om en keek om de boom heen. Daar zat een meisje te spelen, Anthea kende haar nog wel, ze heette Katniss. Anthea besloot haar nog even niet de storen en luisterde naar het de zachte, sierlijke melodie. Katniss kon prachtig spelen, vond ze. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat ook Kadeem op de muziek was afgekomen, hij zat nu stilletjes op een rots mee te luisteren, met zijn ogen dicht.

Er kwamen verschillende marmotten aangelopen die van een afstandje Katniss gadesloegen. Ze voelde zich net Sneeuwwitje, met al die dieren die op haar muziek afkwamen. Ze keek naar de dieren en zag dat er zelfs een hert op haar muziek afkwam.

Kadeem voelde zich bijna gehypnotiseerd door de muziek, hij voelde zich als een vogeltje zo vrij en vloog naar beneden, op de muziek af. Alsof het niks was, landde hij tussen alle dieren. Natuurlijk vluchtte de dieren weg, maar hij had het niet door, hij voelde zich niet meer groot en log, maar licht en sierlijk.

Anthea zag Kadeem tussen alle dieren landde. "KADEEM!" Het was er uit voor ze er erg in had, maar ja, nu moest het maar. Anthea rende om de boom heen en stampte op de draak af. "Waar ben jij mee bezig? Die dieren waren hartstikke lief aan het luisteren!" Anthea gebaarde wild met haar armen, maar die zakten al gauw naar beneden, ze kon nooit lang boos zijn op haar draak.

Katniss stopte meteen met spelen, en ze keek naar Kadeem. Toen ze Anthea erachteraan zag komen glimlachte ze. "Draken verleren hun streken nooit he?" Zei ze, op een kalme toon. Er zat zowiso weinig emotie in haar stem. Dat was ze verloren.

Anthea glimlachte terug naar Katniss, maar haar hol uitziende ogen ontgingen haar niet. "Volgens mij vond hij het juist erg mooi, toch Deem?" Kadeem knikte met zijn logge kop, als hij had kunnen blozen, had hij dat nu gedaan. Hij trok zich een beetje terug op de achtergrond en begon uit het meertje te drinken. Anthea liep naar Katniss toe en plofte naast haar neer op het gras. "Ik ga dan toch maar de afgezaagde vraag stellen... Hoe gaat het met je? Al denk ik niet zo goed, hè?" Anthea staarde naar Katniss' uitgemergelde gezicht, waar geen enkele emotie meer op te bekennen was.

"Er is veel gebeurd, dingen die misschien voor iemand anders niets zouden zijn." Zei Katniss, en ze staarde in de verte. Haar hand omsloot het kettinkje met de twee trouwringen van haar ouders en ze dacht even terug aan de dag dat ze haar moeder gevonden had.

"Dat geloof ik niet, Katniss. Je bent een harde tante, je laat niet zomaar over je heen lopen. Er moet wel iets heel ergs gebeurt zijn, dat je er zo uit ziet. Ik bedoel, iedereen heeft het zwaar te verduren gehad, maar jij zult het wel erg zwaar hebben gehad." Anthea keek bezorgd naar Katniss. Ze had haar altijd al gemogen en had erg veel te doen met haar, ze voelde haar pijn gewoon bijna.

"Nee hoor, er lopen hier genoeg wezen rond, het is stom dat ik me er zo over aanstel." Zei Katniss met een strak gezicht en een strakke blik in de verte. Een marmot zat nog steeds bij haar en klom op haar schoot. Katniss keek ernaar en streek met twee vingers over zijn kopje.

Anthea schrok van het woord wezen en moest even over de zin nadenken. "Ja maar Katniss, zij hebben hun ouders niet op korte termijn verloren. De meeste wezen zijn al best lang wees, en ik weet zeker dat zij het er net zo moeilijk mee hebben gehad. Dat is heel normaal, hoor. Denk je dat iemand gewoon ontdekt dat haar ouders dood zijn en dan denkt 'okay, laat ik maar gewoon verder gaan met mijn leven' natuurlijk niet!" Anthea was helemaal emotioneel geworden tijdens dit betoog en de tranen stonden in haar ogen.

"Dat zou ik wel moeten denken!" Schreeuwde Katniss uit. "Het is oorlog hoor." Haar hoofd zakte op haar knieen en haar haar viel langs haar gezicht. Rue was wakker geworden van het geschreeuw van Katniss en liep naar haar toe. Ze legde haar kop naast Katniss weg en keek haar aan met haar grote, zwarte ogen.

"Dan zou je een onmens zijn, Katniss, snap dat dan! Je hoeft het niet naast je leer te leggen, je moet er alleen mee leren leven! Je moet het gewoon zien als iet zoals een litteken, je komt er niet vanaf maar na een tijdje zal de pijn minder worden en zal je het kunnen verdragen. Dan kan je weer verder gaan met je leven, je in het gevecht storten. Het is logisch dat je tijd nodig hebt om tot jezelf te komen Katniss, alsjeblieft!" Anthea zakte op haar knieën en sloeg haar handen voor haar gezicht.

Katniss´s lichaam schokte. Dit was de zoveelste keer in een lange tijd dat ze weer aan het huilen was, ze haatte het. Al die emotie, die had ze niet nodig om een gevecht te winnen. Rue ademde warm op haar, en bleef haar maar bezorgd aankijken.

Anthea deed haar handen van haar ogen en zag dat Katniss aan het huilen was. Langzaam schoof ze dichterbij haar en legde onhandig een arm op haar schouder. "Het komt wel goed, Kat, het is niet jouw schuld." Zei ze sussend, en ze maakte aaiende beweging met haar hand. "Huilen lucht op hè?" Anthea glimlachte verdrietig en keek Katniss aan.

"Huilen is voor zwakkelingen." Zei Katniss, nog nasnikkend. Ze probeerde haar tranen uit alle macht in te houden. Ze wou niet huilen, dat was een teken van zwakte. Ze drukte haar vuisten in haar ogen om de tranen tegen te houden. Rue keek bezorgd naar Katniss. Het werd steeds erger.

"Nee, Katniss, huilen is een teken van dat je nog gevoel hebt. Dat er meer onder die harde buitenkant is. Katniss, huilen is een manier om je gevoelens te luchten, je zult je altijd beter na afloop voelen. Ik zou juist op iemand afknappen als die gene níét huilde. Toch, Rue?" Anthea keek de draak aan, ze hoopte dat Rue haar op een een of andere kon bijstaan, want ze kon Katniss niet goed geruststellen, ze zat te veel in haar eigen gedachten opgesloten.

Rue gromde instemmend, maar KAtniss negeerde het advies. Ze zat nog steeds met haar vuisten in haar ogen, ze duwde zo hard dat ze gekleurde spikkeltjes begon te zien, maar dat maakte haar niet uit, ze moest niet huilen, dat mocht niet, het was een teken van zwakte.

"Katniss, in hemelsnaam! Waarom doe je jezelf dit aan? Je kunt het zoveel makkelijker maken... Het IS niet erg om te huilen, het IS geen teken van zwakte, Katniss. Huilen is normaal, menselijk, IEDEREEN huilt weleens. Zelfs de sterkste rebellen en de beruchtste dertienders, Katniss! Katniss, alsjeblieft!" Anthea pakte Katniss handen vast en trok ze van haar ogen af. "Katniss, het is goed, het is niet erg."

Katniss keek Anthea met betraande ogen aan en knikte. Het kwam allemaal wel goed. Maar nog steeds wou ze niet huilen. Ze kon het gewoon niet, ze had dat hoofdstuk achter zich laten liggen. Rue gromde en duwde Katniss in haar rug. "Huil nou, dat lucht op." Hoorde ze in haar hoofd.

"Misschien kun je er ook over praten Katniss? Wat is er precies gebeurd? Kreeg je bericht dat je ouders waren gestorven? Je hoeft het niet te doen, maar praten lucht bij mij altijd heel erg op." Anthea knikte Katniss bemoedigend toe en haalde wat water uit het meertje, dat depte ze met een doekje op Katniss gezicht, zo dat de zoute, opgedroogde tranen weggingen. "Gaat het weer een beetje?"

Katniss knikte. Ze wou er eingelijk helemaal niet over praten. Ze had nog steeds nachtmerries van dat ene moment waarop ze haar moeder op de grond zag liggen. Toegetakeld, bebloed. Ze probeerde het beeld meteen weer uit haar hoofd te bannen. Ze wilde er niet meer aan denken.

Arra liep neuriënd richting de weides. Ze had de laatste dagen geen visioenen meer gehad, maar dat was een teken dat het zo weer kon gebeuren. Ze liep sloom verder. Ze wist niet eens welk deuntje ze aan het zingen was. Opeens bekroop haar een raar gevoel. Het werd zwart voor haar ogen en ze zakte in elkaar.

New
------
Peeta liep verder het bergpad op en kwam in een klein dal uit. Hij vond het prachtig, al die bloemen en het gras. Prim landde zachtjes voor hem, waardoor het gras even wuifde door de wind. Om haar heen begonnen alweer bloemen te groeien. Zelf liep hij langzaam verder terwijl hij verder keek. "Dit soort gras moet je onthouden." zei hij tegen Prim.

Nerisse liep op blote voeten over het gras. Haar dunne witte jurk waaide met de wind mee en haar schoenen hield ze in haar hand. Ze kwam hier graag omdat het een vertrouwde plek was. Ze zag een jongen staan en zelf stond ze nog op de afdaling zijde van de helling. Toen Nerisse nog een stap wilde zetten gleed ze uit en met een klein gilletje van schrik rolde ze naar beneden.