Het Rijk v/d Tweeling-Het bergbos

Dit bos staat op de helling van een berg in het midden van het gebergte in het Rijk van de Tweeling. Het is moeilijk te bereiken, maar het is er heel mooi. Er staan alleen maar dennenbomen en er ligt altijd sneeuw op de takken. De ontelbare beekjes maken kleine watervallen waarachter grote grotten verscholen gaan. Onderaan de helling is een dorp, maar die hebben het niet zo op vreemdelingen.

Regels: Alles mag
Personen: Maakt niet uit.

Cara dwaalde wat door het bos. Ze had tijd nodig om na te denken en dit leek haar wel een geschikte plek. Ghai vloog boven haar en om haar heen om de omgeving af te speurten naar mensen die haar misschien zouden kunnen aanvallen. Al verwachte Cara niet dat ze hier iemand tegen zou komen toch nam ze het zekere voor het onzekere.

Pixis vloog als een bosgeest door het bos. Zijn mantel zorgde ervoor dat hij zich onzichtbaar voortbewoog. Zijn oog was gevallen op Cara, die hij al heel lang niet gezien had. Hij zweefde tot achter haar en zei: "Hoi, Cara. Lang niet gezien." Hij hoopte dat ze niet schrok van zijn plotselinge verschijning. De meeste mensen hadden het gevoel dat hij uit de grond oprees.

Cara draaide zich geschrokken om. 'O hallo Pixis.' zei ze opgelucht. Ze was blij dat het iemand was die ze nog kende. Het was lang geleden dat ze hem had gezien. Hij had haar goed laten schrikken ze was ook zo diep in gedachten geweest dat ze hem niet aan had horen komen. 'Je liet me schrikken.' zei Cara gemaakt boos. Maar daarna glimlachte ze al weer snel.

"Sorry," zei Pixis. "Dat hebben veel mensen. Maar daar kun je voor kiezen. Als een bosgeest door het bos kunnen sluipen en mensen laten schrikken als je ze gedag zegt, of voor alles en iedereen opvallen, maar geen mensen laten schrikken. Ik ben blij dat ik zo door het bos kan sluipen. Al moet ik wel zeggen dat ik vooral vlieg. En als het een vijand is, dan komt er ook nog mist bij te pas." Hij wees naar boven, naar Ceyx, die hoog in de lucht zweefde.

'Het kan inderdaat best handig zijn om als een bosgeest door het bos te sluipen maar toch denk ik dat ik liever zichtbaar blijf.' zei Cara lachend. 'Hoe is het met jou nu dan?' vroeg ze. 'Ik heb je al zo lang niet meer gezien.' zei ze. Te lang niet dacht ze er in haar hoofd achter aan maar dat zei ze niet.

"Met mij gaat het hartstikke goed," zei Pixis. "Ik ben getrouwd met Elizabeth en we hebben twee wolkjes van kinderen. Gilian, de oudste, is drie en dan hebben we nog Yasmine van twee. En we wonen met zijn vieren in Hyon. Je zou ze eigenlijk eens moeten zien." Met een overdreven gelukkig gezicht dacht hij aan zijn familie.

'Zo gezinsuitbreiding dus.' zei Cara met een glimlach. Ze hadden duidelijk niet stil gezeten zoals zij had gedaan. Ze kende Elizabeth eigenlijk niet zo goed maar dat maakte haar nie tzoveel uit. 'Moet wel druk zijn met zo'n vol huis of neit dan?' zei ze vragend.

"Nee," zei Pixis. "Het valt wel mee. En we kunnen vaak genoeg met zijn tweeën weg, want dan passen Ceyx en Rima op." Hij was de draken daar nog steeds dankbaar voor. "En hoe gaat het met jou?" vroeg hij nieuwsgierig.

'Het gaat wel. Zes jaar van mijn leven verprutst en nu kom ik weer een beetje terug.' zei ze luchtig terwijl het haar nog steeds heel veel pijn deed dat Raiden al die jaren niet terug was gekeerd. Maar nu had ze Kenji en dat voelde gewoon goed. Ze glimlachte licht bij de heringering aan Kenji maar die lach verdween al snel weer toen ze aan de tijd daarvoor dacht.

"Oh," zei Pixis lichtelijk verbaasd. Hij ging op een boomtak zitten. "Wat is er dan gebeurd? Of wil je er niet over praten?" HIj keek nieuwsgierig naar Cara. Hij was wel benieuwd. Bij hem was eigenlijk alles goed gegaan.

'Ik ben zo stom geweest om een jongen te geloven terwijl hij nooit is terug gekeerd daarom heb ik zes jaar op hem gewacht en nu ben ik een andere jongen tegengekomen en gaat het wel weer beter maar toch zonden van die zes jaar.' zei Cara. Het was verassend makkelijk om er over te praten nu er iemand was die haar begreep.

"Oké," zei Pixis. "Jammer." Normaal had hij er iets achteraan geplakt als; Maar dat is toch onbegrijpelijk voor zo'n mooi meisje als jij. Maar dat zei hij niet meer nu hij getrouwd was. Hij keek even naar de lege plek, waar normaal de ring zat. Als hij op een spionage-missie ging, dan had hij hem nooit om. Maar anders droeg hij hem graag.

'Ja dat is wel zo maar misschien is het ook wel weer goed zo.' zei Cara. Ze was in die jaren gaan denken dat alles wel met een rede gebeurde. Als Raiden weer terug was gekomen had ze bijvoorbeeld nooit Kenji ontmoet en nu hield ze toch heel veel van hem ook al kende ze hem nog niet zo lang.

"Tja," zei Pixis. "Maar als je het niet erg vindt, moet ik weer gaan." Hij liet zich achterover van de tak rollen en verdween meteen uit het zicht. Hij landde zonder geluid te maken op de vloer en rende geluidsloos verder. De wolk dreef achter hem aan. Als hij op Ceyx zat, dan had hij meer kans om gezien te worden en dan kon hij Eliza, Gilan en Yasmine in gevaar brengen.

'Oke doei.' zei Cara. Ze vond het eigenlijk niet heel erg dat hij weg ging nu was ze weer alleen en kon ze weer goed nadenken. Ze dacht na over wat ze zou doen als Raiden nu ineens voor haar neus zou staan maar kwam er niet uit en dacht toen dat hij toch nooit meer terug zou komen.

Pixis liep met Gilan naast zich door het bos. Toen hij hier Cara had ontmoet, vond hij het een plek dat hij aan zijn zoontje moest laten zien. Het jongetje keek zijn ogen uit bij de watervalletjes. Hij keek naar de sneeuw die op de takken lag en de eekhoorntjes die over de grond rende. Pixis hield in toen hij een boom naast zich hoorde praten: "Leuk zoontje heb je, Pixis." "Dank je," antwoordde die. "Hallo meneer boom," zei Gilan, toen hij merkte dat zijn vader met een boom praatte.

Andromeda gliamclhte en liep met kleine maggie aan haar hand lanfs de rand van het bos, Kleine maggie klemde haar krokodillenknuffel stevig onder haar arm. Lung wei liep ergens verderopop een eend te kauwen. Ze glimalchte toen het kleine peutertje zich verwonderde over ieder kleine bloemetje en blaadje dat ze tegen kwam en alles aan haar boeder uitlegde "Kijk Mamam dit blaadje is ROOD net als de ridder van het paard met drie poten" riep ze verwonderd "En deze ORANJE net als Ridder willem" ze vergeleek altijd alles met haar riddertjes, haar favorite speelgoed, ze had er tien in alle kleuren.

Gilan hoorde stemmen iets verderop. Hij wurmde zich uit Pixis' greep en rende die kant op. Daar kwam hij bij Andromeda en Maggie. "Hallo," zei hij. Pixis stond nog steeds te praten met de boom, toen die zei: "Heb je wel door dat Gilan er nu vandoor is?" Pixis schrok op, keek naar de sporen van zijn zoon en rende ook die kant op. Toen hij Gilan daar zag staan, tegenover een vrouw en haar dochter, sloeg een ijzige wind om zijn hart. Hij kende die vrouw. Zij had zes jaar geleden met hem gevochten. En hij had toen gewonnen. Hij blies Gilan en Andromeda snel beide achteruit.

Maggie rende meteen naar haar moeder "MAMA" gilde ze. Andromeda ging staan en klopte haar witte jurk af "Nou dat was niet nodig geweest" Maggie ging achet haar mama staan. "stil maar meisje" ze hield het handje van het kleine meisje vast "Hallo, pixis was het volgensmij. Dit is mijn dochtertje MAggie" ze glimalchte.

Gilan ging achter zijn vader staan. "Waarom deed je dat papa?" vroeg hij. "En wie is dat?" Hij keek om Pixis' been heen naar de andere twee. "Waarom zou dat niet nodig zijn?" vroeg Pixis argwanend. "Jij bent een Dertiener en ik een Twaalver die zijn kind beschermt." Hij keek even naar het dochtertje van Andromeda.

Andromeda lachte "Dat is fout, ik ben overgestapt weetje, voor haar veiligheid" ze glimalchte en pakte maggie op. "Kleinde mags, die meneer heet Pixis, mama heeft een keer met hem gevochten, toen mama nog niet de vijand was van tante Astelle en oom Andrew" maggie knikte "Net als de Groene en de Witte ridder" droom knikte "Net als dat, maar nu staat mama aan de kant van papa Deryl" maggie klaptein haar handjes "Goedzo mama, jij en papa nooit mogen vchten"

"Oh," zei Pixis. "Nou, dit is Gilan. Gilan, je hebt haar uitleg gehoord, ik heb ooit met haar gevochten." "Goed zo papa," zei Gilan. "Stoute mensjes zijn stout." Hij balde zijn kleine vuistjes. Daarna liep hij naar Maggie. "Hallo," zei hij. "Ik ben Gi'an." Pixis moest lachen. "Maar waarom ben je overgestapt?" vroeg hij.

Maggie grijnade "Ik ben Maggie" ze stak haar knuffelkrokodil bijna in Gilans gezicht "Dit is krok" Ze gliamlchte "Mijn tien ridder zijn er niet, maar ze hebben ALLE kleuren"

Andromeda glimalchte naar Pixis "Haar vader is een twaalver, we waren van mening dat het voor onze Maggie en voor elkaar veiliger was om aan een kant te staan, mijn geloof was wankel en hij had er geen dus ik ben toen overgestapt." ze gliamlchte en keek naar de tweekinderen die kennismaakten

"Wow," zei Gilan. "Hallo, Krok. Ik heb niet zoveel speelgoed, maar wij praten thuis met bomen. Pixis moest lachen om die uitspraak. "Oké," zei Pixis. "Nou mooi. Dan kunnen we opnieuw beginnen." Hij stak zijn hand uit. "Nou, ik ben Pixis. Oja, en ik bied mijn excuses aan voor het bijna bedelven onder een lawine." Hij dacht even terug aan het gevecht, waarin Andromeda uiteindelijk had moeten vluchten.