Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

'Hmm. Ik heb kennissen, maar dat zijn er niet veel en die kennen me nauwelijks, hebben me misschien een paar keer kort gezien. Mijn enige zus die nog leeft haar me en voor de rest heb ik niemand behalve mijn draak.' zei hij rustig. Gabriel wist dat al langer dan vandaag en was dan ook van plan zijn zusje om het leven te brengen.

Leida stopte haar pijlen terug in haar pijlkoker en ging naast Gabriel zitten. Haar onderarmen lagen op haar knieën. 'En ik dacht dat ik het slecht had.' Zei ze met een verbitterde glimlach. Ze keek over het bevroren meer.

Gabriel keek naar Leida. 'Hmm. Mensen hebben het vast wel slechter. Maar hoezo heb jij het slecht dan?' vroeg hij haar. Hij keek even naar een steentje voor zich en liet het naar zich toe komen met telekinise. Hij hield het stevig vast in zijn hand. Om de een of andere reden vond hij het prettig om iets in zijn hand te hebben.

"Mijn vriend is ongeveer een week geleden vermoord." Zei Leida. Ze had een pijl in haar hand. "Doorboord door een of andere twaalver." Ze kneep hard in de pijl, waardoor hij als een twijgje doormidden brak. Er stroomde een enkele traan over haar wang.

Gabriel keek naar haar. 'Het spijt me voor je.' zei hij zachtjes. Hij kneep even in de steen. Hij kende dat gevoel. Als je een dierbare verloor. Hij kende het heel goed en ook al wist hij dat het niet goed was, hij wilde wraak. Gabriel had echt een hekel aan twaalvers.

"Dank je." Het hielp haar niet echt, maar ze had ook geen zin om mensen uit te foeteren. Ze veegde de traan van haar wang en probeerde niet aan hem te denken. Ze deed de pijl terug in haar pijlkoker en hoopte dat ze hem nog kon repareren.

Katniss sprong van ongeveer tien meter hoogte van de rug van Rue af, en landde met behulp van haar luchtkrachten zachtjes op de sneeuw naast het meer. Ze liep naar het meer en waste haar handen in het ijskoude water. Ze heelde de wonden die ze op haar armen had van het laatste gevecht. Met een zeven jarige nota bene. Ze snoof.

Valerio keek toe hoe Crux luchtig door de lucht galoppeerde. Hij had, net als bij Kurt op Bambi, zijn armen om Dave heengeslagen. De lucht bleef hij verontrustend vinden. Hij voelde dan ook hoe zijn hart tekeer ging toen het drakenpaard op de grond landde. Hij sprong en zo snel mogelijk vanaf en liet zijn voeten in de aarde nestelen, alsof hij van plan was wortel te schieten. Dave moest lachen. "Kom op Valerio," zei hij. "Het is maar lucht." Valerio keek Dave even vuil aan, maar daarna ging hij verder met het tot rust komen.

Katniss was nog steeds bezig met het helen van een diepe snee op haar schouder toen ze de aanwezigheid van twee mensen opmerkte. De jongere jongen lachte overduidelijk de jongeman die bij hem was uit. Ze glimlachte toen ze de woorden "Het is maar lucht" opving.

Valerio trok zijn voeten los uit de grond. "En nu stoppen met lachen, of ik gooi je in dat meer," zei hij dreigend. Dave stopte met lachen, maar kon een grijns niet onderdrukken. Hij draaide zich om, waar hij een meisje zag. Dave bekeek even het aura en zag pijn. hij zei dat tegen Valerio, die meteen op het meisje afliep. "Heb je hulp nodig?" vroeg hij en hij liet zijn handen roze oplichten.

Jack en Bambi landden bijna tegelijk en net zo gelijk sprongen Kurt en Chris (dat klinkt raar..) van hun ruggen af. Chris grijnsde naar zijn tweelingbroer en keek toen naar Valerio "Wie wordt hier in het meer gegooit?"vroeg hij naar de zin die hij had ovgevangen. "Helemaal niemand..."antwoorde kurt koeltjes en hij wreef in zijn koude, gehandschoende handen.

nu is het een vijf meet

"Jawel," zei Valerio koppig. "Dave als hij niet was gestopt met mij uit te lachen." Dave grinnikte en liep naar Chris. Hij sloeg een arm om hem heen. "Tja broertje, onze nieuwe ouders zijn nogal gewelddadig," zei hij lachend. Valerio liep naar Kurt en gaf hem een zoen op zijn wang. "Niet verwacht dat jullie ons zouden volgen," zei hij.

"Nee, hoor, ik red het zelf wel." Zei Katniss met een glimlachje. Haar handen gloeiden nog steeds in een warm wit licht terwijl ze de laatste paar wonden op haar lichaam heelde. "Gaat het wel met jou?" Vroeg ze aan Valerio. "Ben je luchtziek?" Ze glimachte.

"Ach ja, het moest van Jorn..." zei Kurt en hij haalde zijn schouders op.
xp


"Ach ja, je moet wat te doen hebben, toch?"zei Kurt en hij gaf Valerio ook een kus. Chris grinnikte "Jupp, het ziet er heel geweldadig uit..." zei hij en klopte zijn broer op zijn schouder. Kurt ging er maar niet op in, hij deed alsof hij Chris nog Dave gehoord had en keek toen naar het meisje "Valerio hier is alleen blij als hij met beide voeten op de grond staat..."

"Oh, nee hoor," zei Valerio lachend. "Ik ben alleen veel liever beneden op de grond. Ik rijd op een dasmol, dus wat wil je anders. Mijn draak bezit eeuwenoude aardmagie, het is hier gewoon fijner. Ik vind er zelfs extra zicht." Dave keek even naar het meisje. "Ja, hij is luchtziek," zei hij met een knipoog naar Chris. Daar konden ze nog wat van gaan maken.

Chris grijnsde "Ja, en het is aanstekelijk, Kurt heeft het ook te pakken!" zei hij met een knikje naar zijn andere adoptievader. Kurt schudde zijn hoofd maa deed verder alsof hij niets gehoord had.

geen inspi meer

Katniss keek glimlachend naar het gesprek van de twee vaders en zoons. "Het is niets ernstigs, luchtziekte. Volgens mij moet je er gewoon maar mee leren leven." Zei ze met een brede glimlach. Ze stond op. Al haar schrammen waren genezen of gereduceerd tot kleine sneetjes met een net korstje erop.

"Ik kan hier dus bij niemand steun vinden," zei Valerio. Hij gooide een paar stenen tegen de achtersten van Chris en Dave, als reactie op hun gedoe. Dave lachte. "Kom Chrisje, we zijn hier niet echt gewild." Hij trok Chris mee en stopte een stukje verderop. "Kinderen," zuchtte Valerio toen ze weg waren.

Chris liet zich meesleuren en met een brede grijns op zijn gezicht keek hij Kurt en Valerio na. Kurt schudde zijn hoofd "Groot gelijk..." zei hij op Valerio en keek toen weer naar het meisje. Hij zocht even met zijn mond half open naar woorden voor hij hem weer sloot.


ik weet niets -.-

"He Kurt, je valt toch niet stil?" vroeg Valerio plagerig. "Maar misschien moeten wij ons eens voor gaan stellen aan deze dame hier." Hij glimlachte. "Ik ben Valerio, dit is Kurt en die twee jochies daar zijn Chris en Dave. En met wie hebben wij het genoegen?" Hij pakte de hand van Kurt vast en bleef even zo staan.

"Katniss Everdeen." Zei Katniss met een glimlach. "Ik heb verder geen kinderen of aanhang." Zei ze met een glimlach. Ze had eigenlijk helemaal niemand. Haar zusje was verdwenen en haar ouders waren beiden dood. Maar van deze pijn liet ze niets aan de buitenkant merken.

"Oh, dat kan soms beter zijn hoor," zei Valerio met een glimlach. "Nou, dan heb ik het over de kinderen. Mijn aanhang is perfect." Hij sloeg een arm om Kurt heen en gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. "Maar met kinderen is het gewoon gezellig." Hij glimlachte naar Katniss.

Kurt glimlachte "Perfect is een groot woord Valerio...Maar het is inderdaad gezellig met die twee...meestal" zei hij en knikte toen kort naar Katniss, in de zin van 'aangenaam kennis met je te maken', zonder ook maar een woord te zeggen.

Valerio haalde zijn schouders op. "Nou en, het maakt me niet uit dat perfect een groot woord is," zei hij. "Want dat ben jij gewoon, al sinds ik je ontmoet heb." Het maakte hem niks uit dat er iemand bij stond, die mocht denken wat ze wilde, het maakte hem niks uit.

Katniss glimlachte flauwtjes over de klefheid van de twee mannen. Ze streek door haar haar en stond op. Ze stuurde een warme bries om haarzelf heen en trok haar zwarte, leren jas weer aan, want de sneeuw was vrij koud.