Grot van Andromeda en Deryl --- blubjes rijk

"Oké," zei Andrew. "En misschien kunnen jullie een beetje uit proberen te leggen wat er met mij an de hand is. Anders gaat ze vragen stellen. Bijvoorbeeld over waarom ik nooit lach." Hij keek even droevig voor zich uit, maar die lik verdween snel.

"Dat doet ze toch wel, ze is heel bezorgd over alles en iedereen." Zei Derryl droogjes. Hij hield de aura van Andrew en Maggie goed in de gaten en nam de laatste hap van zijn hamburger. Hij pakte zijn bord en glas op en waste ze af in de keuken, zodat hij ze meteen in de keukenkastjes terug kon zetten.

Andromeda gliamlchte en bracht ook haar glas terug naar de keuken, in het voorbijgaan gaf ze derryl een tik op zijn neus "Daarin lijkt ze afschuwelijk veel op jou, net als haar lach" ze gliamlchte en bedon haar bord, glas en de overige afwas die er nog stond met wat watermagie snel en grondig af te wassen.

Andrew keek naar de twee die hun huishoudelijke taken vervulden. "Kan ik misschien ook iets doen?" vroeg hij. Hij had geen zin om toe te gaan zitten kijken naar hoe de rest alles voor hem deed. Hij wilde zich heel graag nuttig maken. Hij keek even naar de muur achter zich, waarachter zijn bed stond.

"Al Maggie's spullen staan daar in die kast, die hebben we net weggehaald. Kun je die misschien terugzetten?" Zei Derryl, terwijl hij druk bezig was alle borden af te drogen met een theedoek. Hij zette ze zo recht mogelijk in de kastjes, zodat ze er niet weer uit zouden vallen.

"Ja hoor," zei Andrew, van binnen blij dat hij iets kon doen. Hij liep naar de kast, liet een paar ijsblokken verschijnen en samen met hen duwde hij de kast terug op zijn plek. Vroeger zou hij het wel alleen gedaan hebben, maar dat ging gewoon niet. Toen de kast weer stond waar hij hoorde, vielen de ijsblokken in plasjes op de grond. Hij probeerde het te drogen met zijn vuur, maar dat lukte niet.

Derryl was klaar met het afdrogen en hielp Andrew met het opdrogen van de plasjes. "Wil je proberen een vuur in de open haard te maken? Of zal ik het doen?" Vroeg hij vriendelijk aan hem, Hij zat nu toch waarschijnlijk een heel erg lange tijd aan hem vast, dus hij moest maar een beetje aardig tegen hem doen. Per slot van rekening waren ze zo ongeveer broers.

"Nou, ik wil het wel proberen," zei Andrew. Hij liep naar de open haard en hield een paar zwarte vlammen in zijn handen. Hij liet het overspringen op het hout. De zwarte vlammetjes dansten er even overheen, om daarna weer te verdwijnen. Andrew probeerde het nog een keer. Weer dansten de vlammetjes even, om daarna weer te verdwijnen. Nog een keer probeerde Andrew het. En deze keer lukte het. "Yes!" riep Andrew blij uit. Even schrok hij van zijn blijheid. Het vuur dat nu het hout opbrande was niet zwart meer en hoefde niet meer in controle gehouden te worden.

Derryl glimlachte naar Andrew om zijn vrolijkheid. Toen merkte hij een verandering in de aura van Maggie. En een paar tellen later, gehuil. Ze was wakker. "Het is mooi dat je blij bent, Andrew, echt waar, maar kun je dat in het vervolg ietsjes stiller doen?" Zei Derryl kalm, op een vriendelijke manier. Hij snelde naar de kamer van Maggie en begon haar aura te kalmeren, zodat ze weer in slaap zou vallen.

"Sorry," zei Andrew. De enige die het kon horen was Andromeda, het was te zacht om het tot verder door te laten dringen. Hij ging zitten op een stoel. "Hij houdt wel heel veel van die kleine," zei hij tegen zijn zusje. "En jij ook, geloof ik."

Andromeda lachte "Meer als van mijzelf, ik houd net zoveel van deryl als van M<aggie, en dat isonbescrijvelijk veel" ze glimalchte en pakte een stapel papier, het waten tekeningen van maggie, ze hing ze met wasknijpers aan een waslijn.

Andrew keek, van binnen diep gelukkig, toe. Het waren mooie tekeningen. Hij pakte zijn panfluit en begon te spelen. Zoals gewoonlijk waren het droevige liedjes. Ook begon hij weer met dezelfde als altijd. Maar daarna kwam een nieuw liedje. Het begon droevig en langzaam, maar het werd steeds sneller en vrolijker. Heel erg viel het niet op, maar het was gewoon vrolijker. De muziek vertelde een verhaal over een ridder en een prinses, die gescheiden moeten leven, maar de liefde brengt hen bij elkaar.

Derryl kwam terug uit de slaapkamer van Maggie, ze sliep weer. Hij luisterde naar de muziek van Andrew en glimlachte. Het was vrolijker dan dat hij had verwacht van hem. Hij was onderweg naar Droom toen hij met zijn linkervoet op een scherp en puntig speelgoedje trapte. Althans, zo voelde het. Hij had zijn schoenen uitgedaan omdat het hoogwater was geweest, dus dat deed ontzettend veel pijn. Hij pakte het houten autootje op en hinkelde naar een stoel, waar hij in ging zitten.

Andromeda rende naar Deryl toe. ze pake snel de auto terug en zette hem op de tafel. Ze keek hem een tikje bezorgd aan "Gaat het een beetje?" ze kek even naar zijn voet waar een vlinke blauweplek zichtbaar was.

mijn moeder is een keet op een puntig legoblokje gestaan en er zat een complete afdruk in haar voet, nog iets scherper en ze had gebloed

Ja, ik weet het, op iets gaan staan doet soms ZOVEEL pijn c:

Derryl grinnikte en zei:"Jahoor." Zijn voet deed pijn, maar niet zoveel als dat hij had gehad tijdens sommige gevechten. Hij wreef over de onderkant van zijn voet en voelde de pijn langzaam wegtrekken. "Met een kusje zou het nog beter gaan." Zei hij met een brede grijns tegen haar.

Andromeda sloeg haar armen om zijn nek en zoende hem vol op de mond. Ze glimalchte en haalde na een lange kus haar lippen even van de zijnen "Nu beter, want ik ga de onderkant van je voeten niet kussen, hoeveel ik ook van je houd" ze grinnikte even en keek hem recht aan.

Derryl grinnikte en zei:"Wat flauw." Hij kuste haar terug. Hij wou helemaal niet dat hij zijn voet zou kussen. Zijn mond was genoeg. Hij keek even om naar Andrew en haalde zijn lippen van die van haar af. Hij glimlachte en maakte het vuur in de haard een tikkeltje groter.

Andrew speelde zijn laatste liedje uit. Hij keek om zich heen. Aan de plekken waarop iedereen stond, zag hij dat wel een tijdje bezg was geweest. "Hoe lang heb ik gefloten?" vroeg hij. Hij had geen enkel idee van de voorstelling en de klefheid die hier net had plaats gevonden.

Derryl keek uit het raam en zei:"Behoorlijk lang, voor het geval je het wilt weten, het speelgoed hier is duivels." Hij grijnsde naar Andrew, stond op en hinkte naar de keuken, waar hij een nat washandje op de onderkant van zijn bezeerde voet legde.

Andromeda moest lachen "Nu, was het zo erg dan" ze glimalchte naar hem en stond open liep naar buiten. er was een hoop geplons te horen en zij en lung wei kwamen binnen lopen. de draak gooide een berg dode watervogels en vis op de tafel en ging in de zandkuil liggen. Andromeda leip naar de tafel en begon de vogels te plukken "Lieverd, komt Abigail er bijna aan met het andere vlees" ze keek hem aan terwijl het bergje eendendons op de grond groter werd.

Derryl stak zijn hoofd om de hoek van de keukendeur en zei:"Zo ongeveer nu." Drie seconden later verscheen er een lichtpuntje in de lucht die steeds groter werd, en op een gegeven moment veranderde in Abigail, die haar vuur snel uitzette en plonzend door het volgens haar afschuwelijke water de grot binnenstapte. Ze gromde naar Derryl en liet trots het vlees zien dat ze verzameld had.

Andrew hoorde na de twee keer luid gespetter van de draken van Derryl en Andromeda, nog meer gespeeter. Nu wilde hij wel eens weten wat er aan de hand was. Ook hij ging een kijkje nemen en daar zag hij, half in het water, Akako staan. Hij vloog haar om de hals en de draak slaakte een zucht. "hoe gaat het thuis?" vroeg Andrew nieuwsgierig. "Het gaat prima." zei Akako. Meer wilde Andrew ook niet horen.

Andromeda glimalchte "Andrew, als je ook dieren kan villen, dan zou ik graag hebben dat je helpt." ze glimlachte en begon aan het laatste dier, een zwaan. ze keek naar de stapel vis en dieren "We hoeven oorlopig niet meer op jacht" ze gliamlchte.

"Ik heb nog nooit een dier gevild," zei Andrew, weer helemaal emotieloos. "Alyssa deed dat altijd." Toen hij dat zei, kreeg hij een brok in zijn keel. "Sindsdien eet ik alleen nog maar planten en als ik de kans krijg, vlees van de slager." Akako gooide even wat water in zijn gezicht. "Ik heb gemerkt dat dat het best helpt," zei ze tegen Andromeda.

Derryl gooide Andrew een vis toe. "Het is simpel, je snijd het open en trekt de graat en de ingewanden eruit, die gooi je weg." Zei hij kalm. Hij dacht dat Andrew er alleen maar beter van werd als hij dingen deed die Alyssa eerst deed, zo leerde hij onafhankelijkheid. Hij pakte zelf een konijn en begon die te villen, dat was een stuk moeilijker dan een vis schoonmaken.