Grot van Andromeda en Deryl --- blubjes rijk

Derryl had zich de hele tijd afzijdig gehouden en de aura van Andrew goed in de gaten gehouden. Nu liep hij naar hem toe."Oke, dus je hebt iets, iets psychies. Ik stel voor dat je hier een tijdje blijft, maar zodra je ook maar aanstalten maakt tot aanval gooien we je in het hoogwater, begrepen?" Zei Derryl kalm en op zijn hoede. Hij keek om naar Maggie, die rustig op de rug van Beo zat.

"Hou, stop," zei Andrew. "Daar ga je de mist in. Zodra je denkt dat iemand bereid is tot een aanval, dan zie je in alles wat diegene doet een aanval. Andromeda is familie en familie is, vooral op dit moment, alles voor me. Ookal heb ik haar het grootste deel van mijn leven niet gezien. En ik heb er ook een nichtje bij en die doe ik zoiets ook niet aan. En denk je dat ik in mijn toestand aan ga vallen? Ik heb geen conditie meer, ben een aantal kilo's aangekomen en ik ben geestelijk gestoord. Jij en ik gaan er nu gewoon voor zorgen dat we goed met elkaar op kunnen schieten. Dat is beter voor ons, Andromeda en Maggie." Hij was een beetje boos en tijdens het gesprek was zijn bandje heftig gaan flakkeren.

Derryl boog zich voorover naar Andrew en siste door zijn tanden heen:"Hoe zou jij reageren als opeens een mogelijke dreiging je huis zou komen binnenwalsen. Je huis waar de twee mensen wonen waarvan je het meest houd. Dan ben je op je hoede. En als je ook maar een vinger naar die twee uitsteekt, ben je er geweest, maakt niet uit in wat voor een conditie je bent." Hij stond op en liep weg naar Maggie. Hij had in haar aura gezien dat ze zich verveelde. Hij pakte haar op.

Andrew viel huilend op de grond. Aan de ene kant heeft Derryl gelijk, dacht hij. Maar waarom zou hij zijn familie iets aan doen. Hij keek verdrietig even om zich heen. Hij kon hier niks. Helemaal niks. Niks zou getolereerd worden door Derryl. Helemaal niks. Hij moest hem op zijn minst een kans geven. Het bandje rond zijn been wer weer kleiner. Even flikkerde het van zwart ijs en terug naar zwart vuur. Verdriet tonen kon hij helaas wel.

Andromeda beet op haar lip, aan de ene kant was ze het eens met Deryl, als hij ook maar zou proberen om Maggie iets te doen dan zou ze hem geen genade geven. Aan de andere kant vond ze het wel een beetje zielig voor hem. Ze liep naar hem toe "Sorry" ze stak haar hand uit om hem overeind te helpen "Het is aleen dat we alles doen om elkaar en Maggie te beschermen tegen de vijand, en jij, nou ja, hoort bij hen en we zijn hier gaan wonen om zo min mogelijk op te vallen."

Maggie vroeg aan Derryl:"Heb jij oom laten huilen, papa?" Dit brak zijn hart. Hij drukte haar tegen zich aan en mompelde:"Ja." Hij liep naar Andrew toe. "Luister, ik wil je wel een kans geven, jij hebt mijn leven ook gespaard. Maar je moet opletten wat je doet." Zei hij kalm.

Andrew liet zich overeind helpen door Andromeda. "Ik snap dat je mij als dreiging ziet," zei hij snikkend. "Maar Andromeda is mijn familie. En daar doe ik alles voor. Zelf als Alyssa nu doodziek zou zijn, ik sta hier midden in een gevecht en ik mag absoluut niet weg van Zenan, dan nog zou ik met de snelheid van het licht proberen bij haar te komen in het Dertiende Rijk. En als Andromeda familie is, is haar dochtertje familie en ben jij ook min of meer familie. Ik zou jullie zelfs beschermen tegen de toorn van Zenan." Dat laatste was gewaagd om te zeggen, maar het was waar.

Derryl zuchtte en zei:"Dan zal ik maar een paar extra dekens pakken, het is hier 's avonds koud." Hij liep met Maggie op zijn nek naar de kast en liet haar daar een paar dekens van de bovenste plank afpakken. Hij liep terug en Maggie hield trots de dekens in haar handen.

"Dat beschouw ik maar als een eerste teken van goedkeuring," zei Andrew zacht tegen Andromeda. Hij had willen lachen om Maggie, die zo trots als een pauw op de arm van Derryl zat met de dekens in haar handen. "Ik zou jullie graag willen laten zien hoe dankbaar ik ben," zei hij. "Maar dat gaat helaas niet." Hij keek even de grot door.

Andromeda knikte, "En waaromdan?" ze zuchtte daarna en glimalchte en liep naar een andere kast en haalde een kussen tevoorschijn. Ze gooide ze op het bed. "Maggie slaapt daar" ze wees naar een van de twee aan de woonkamer aansluitende kamers "En wij daar" we wees naar de deur daarnaast.

"Geen idee," zei Andrew. "Al mijn positieve emoties kan ik niet meer overbrengen. Alleen al het droevige lukt nog." Hij knikte als teken van begrip voor de uitleg. "Vinden jullie het echt geen probleem, dat ik hier slaap?" vroeg hij nog een keer voor de zekerheid. Je wist maar nooit.

"Natuurlijk wel, maar nu gooi ik je niet meer buiten." Zei Derryl met een brede glimlach. Maggie liet de dekens bovenop Andrew vallen en kirde van plezier. Derryl pakte haar van zijn nek af en zette haar op de grond. Hijzelf liep naar de keuken. "Wilt iemand van jullie iets te eten?" Hij pakte een paar hamburgers uit de koelkast (Ik denk, ik doe creatief en plaats een koelkast in een grot xD) en begon ze te bakken.

Andrew werd onder de dekens bedolven. Toen hij er weer onderuit kwam, stond er een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was niet veel, maar het was iets. Hij pakte de dekens op en legde ze op zijn bed. "Je hebt een slimme dochter," zei hij daarna op emotieloze toon tegen Andromeda. "Volgens mij heeft ze een idee van wat hier gaande is. Hoe oud is ze?"

Andromeda glimalchte "De kleine meid is 5 bijna zes" ze glimalchte naar Andrew en wendde zich naar Deryl"Ik wil wel wat eten ja, en een glas drinken gaat er oom wel in" ze glimalchte en pakte de al een beetje gapende Maggie op "Maar Lieverd, ik ga haar eerst naar bed brengen, ze heeft al een halve kom pap op voor jij thuis kwam" ze gaf deryl een kus op zijn wang en liep met de kleine naar de kinderkamer. Ze legde Maggie in haar bedje en zong zacht een slaapliedje.

Derryl kwam de kamer weer inlopen met drie borden met zijn beroemde hamburgers erop en drie gevulde glazen. Hij gaf een glas en een hamburger aan Andrew en zette de rest op tafel. Hij liep even Maggie's kamertje binnen en gaf haar een nachtkus en Andromeda een kusje op haar wang. Hij liep weer terug de kamer in en pakte ook zijn eigen hamburger.

Andromeda stopte haar slapende kleintje in en gaf haar een kus op haar voorhoofd, voor ze zich door het uitgestalde speelgoed een weg terug baande naar andrew en deryl en pakte een hamburger. Ze nam een hap en veegde de ketchup van haar kin "Heerlijk" zei ze toen ze de eerste hap eindelijk had doorgeslikt.

Derryl grinnikte en schoof een stoel van de tafel zodat hij kon gaan zitten. Hij schoof nog een stoel uit voor Andrew en klopte erop. Hij glimlachte. "Kom op, je woont hier toch, dan kan je er net zo goed bijhoren." Zei hij met een brede grijns. Hij nam nog een hapje van zijn hamburger.

Andrew ging op de stoel zitten. Hij schoof de stoel aan en at zijn hamburger op. "Lekker," zei hij emotieloos. "Maar ben ik jullie echt niet tot last?" Als da zo zou zijn, dan ging hij. Hij was zijn eigen probleem en niet die van een ander.

Andromeda zuchtte "Natuurlijk niet, zolang je niet de heetijd daarover blijft doorzeuren" ze glimalchte en nam nog een hap. "Waar is je draak eigenlijk" ze keek hem aan, als zijn draak in de buurt was dan moesten ze even kijken of die bij de andere twee en de wolf in hun slaapkuil paste.

"Ik heb Akako terug laten vliegen naar het Dertiende Rijk," legde Andrew uit. "Ze is daar even op bezoek bij Liuz. Ik was alleen niet van plan mee te gaan, want dan was ik nooit meer teruggekomen. En dan zou ik voor de rest van mijn leven een wrok tegen mezelf koesteren. En waar zijn die van jullie? Derryl heeft zijn leven een beetje aan hem te danken." Hij herinnerde zich nog hyoe hij Derryl had afgemaakt, als zijn draak er niet tussen was gesprongen.

Andromeda glimalchte "Ze zijn buiten eten aan het verzamelen, lung wei is zover ik weet watervogels en vissen aan het vangen" ze glimalchte "En de draak van Deryl is een zij en heet Abigail, als het goed is was zij met mims het andere vlees aan het regelen" ze keek even naar Deryl om te kijken of hij bevestigde dat dit klopte. Ze gliamlchte even naar hem.

"Oké," zei Andrew. "Dat is handig geregeld. Ik hoop dat Akako mij kan vinden. Het is best ver weg van alles en iedereen hier." Midden in een regenwoud in een grot. "Maar als jullie het niet er vinden, plaats ik straks een muur van ijs om dat bed. Als ik dan weer een aanval krijg, terwijl ik daar ben, kan ik het niet opzij sturen en zit ik vast. Dat lijkt me beter."

Andromeda knikte "Dat is een goed idee ja, toen we nog niet wisten of je gevaarijk was, of je hier met slechte plannen kwam, hadden ze maggie ook in haar kamer verborgen met een dikke metalen plaat die de deur blokkeerde" ze glimalchte "maar uiteindelijk was dat dus niet nodig geweest" ze gliamlchte naar hem "Trouwens wees niet bang om het te vragen als je iets nodig hebt" ze gliamlchte

"Het enige wat ik nodig heb, is gezelschap," zei Andrew. Hij stond op en begon een muur van ijs rond zijn bed te maken. Het was een ruwe muur en als het ijs dezelfde kleur had gehad als de rest van de grotwand, dan was hij niet opgevallen. Van binnen lag er een zwarte glans door het ijs. Andrew keek er even naar en dacht aan de tijd dat zijn ijs nog blauw was en zijn vuur normaal licht gaf. "Heeft Maggie eigenlijk magie?" vroeg hij.

Andromeda gliamlchte en schudde haar hoofd "Ze heeft geen magie zover wij weten" ze gliamlchte "Tenzij ze het later wpas ontdekt heeft ze geen magie" ze gliamlchte en nam de laatste hap van haar hamburger.