Het vervallen landhuis van de Smiths - Rijk v.d. Weegschaal

Loki streelde de pop. 'Mama.. Papa..' fluisterde ze moeizaam. Ze had ze zo hard nodig nu. Ze zou nooit een goede moeder worden, ze wist niet hoe dat moest. Ze zou sowieso nooit kinderen krijgen. Loki huilde door op haar bed. Ze wilde niet maar leven. Ze wilde gewoon dat alles ophield, dat alle pijn wegging, dat de mist wegging, dat haar krachten terugkwamen. Ze wist wel dat ze gelijk had zes jaar geleden.

Loki stond trillend op. De pop hield ze in haar hand en ze strompelde naar beneden. Huilend. Ze keek even in de woonkamer. Ze zag nog heel goed hoe haar broers en zussen daar nog zaten. Tranen liepen nog steeds over haar wang toen ze tegen demuur op de grond zakte. Het was veel te veel.

Loki trok haar benen naar zich toe en verborg haar hoofd ertegen. Zachtjes huilde ze door, ze streelde de haren van de pop. Loki voelde zich verlaten. Misschien moest ze stoppen met roken en drinken en drugs en opnieuw beginnen met leven. Maar dat kon ze niet opbrengen. Niet zonder dat ze iemadn had om op te steunen. Haar gedachtes gingen weer naar Akio, hoe makkelijk hij weggegaan was in haar ogen. Ze had hem verschrikkelijk veel pijn gedaan en daar haatte ze zichzelf nog steeds om.

New
__

Loki zag het landhuis al van verre. 'Daarzo, dat grote huis is het..' zei ze tegen Kenneth. Wel zacht want ze leunde met haar kin op zijn schouder dus meer dan fluisteren hoefde ze niet te doen. Waarschijnlijk zou ze hier wel een paar dagen kunnen blijven, in der uppie. Ze zag dat de bladeren van de bomen waren.

Kenneth srong soepel van Skralls rug en tilde Loki eraf. Skrall liep naar de schaduw van een boom en ging liggen "Ik heb minimaal een uur nodig, mijn longen kunnen eht anders neit aan" gromde hij voor hij zijn oog sloot.

Kenneth liep naar loki "Ik ken het hier niet. Wat gaan we doen?"

Loki glimlachte. 'Bedankt Skrall.' zei ze eerst nog tegen hem voor ze Kenneth aankeek en zijn vraag beantwoordde. 'Ik ga je eerst het huis laten zien. Kom mee jij.' zei ze met een glimlach. Ze pakte zijn hand en trok hem een beetje mee. Ze keek even rond, de tuin was doods maar ooit wilde ze hem weer opknappen. 'Weetje, vroeger was het altijd mijn droom om hier later te leven, met de rozenstruiken en de bomen. Zelfs onze kleine appelbomen. Maar er is eigenlijk vrij weinig nog maar van over..' zei Loki tegen Kenneth.

Kenneth knikte "Dat is jammer, je zou het kunnen opknappen, maar dat zal veel werk kosten, in je eentje of met ijn tween..." zei hij zacht. hij had inmiddels weeer zijn overhemd dicht geknoopt zadta het lidteken weer onzichtbaar was..

Loki keek naar Kenneth en glimlachte een beetje. 'Nog niet... Ik zou er nog niet kunnen wonen, met jou of zonder jou. Het is te stil..' zei ze zachtjes. Ze trok hem mee naar de eikenhouten voordeur en opende waardoor ze in een grote hal kwamen. Die lag dan weliswaar vol stof maar Loki vond hem nog steeds mooi.

Kenneth keek rond "HEt is immens" mompelde hij zacht. hijk keek haar aan "Kwam je uit een groot gezin?" hij keek intussen rond. Hij zag dat onder het stof een mooi interieur had gezeten.

'Het is kleiner als je er echt woont..' zei Loki zachtjes terug. 'En ja, ik heb twee tweelingzusjes en nog vijf halfbroers en zussen. We waren de jongsten en in totaal met zijn achten. Mijn vader deed het met veel vrouwen.' zei Loki rustig. 'Ik kan je veel laten zien maar ik wil beginnen bij mijn kamer.' zei ze met een glimlachje en ze liep naar de rechtertrap waar ze wachtte op Kenneth.

Kenneth luisterde naar haar verhaal. ergens had hij een voorgevoel dat hij de vader van loki neit zou moegen. Hij liep snel achte haar aan en pakte haar hand "Laat maar zien war je bent opgegreit."

Loki glimlachte en liep rustig de treden op. Ze zou de kamers van de anderen laten zoals ze waren aangezien Loki wilde dat ze een prive-plek hadden. Haar kamer was toch in het midden. Ze bleef even in de hal staan nadat ze boven aan de trap gekomen was voor ze naar de middelste deur liep.

Kenneth liep achter loki aan en bleef bij de deur staan "Aan jou de eer, het is jouw kamer" hij glimalchte flauwtjes en bleef dicht bij haar.

Loki glimlachte, ze legde haar hand op de deurklink en deed die omlaag en duwde de deur open. Het kistje waar eerst de pop nog in zat stond nog open op bed. Voor de rest was het redelijk opgeruimd vond ze. Wel waren alle spiegels nog steeds bedekt. Loki stapte naar binnen en aan de kant zodat Kenneth erin kon.

Kenneth liep met har naar binnen en keek op "Had je vroeger de spiegels ookal bedenkt?" vroeg hij zacht hij keek naar haar "Ik vind dat onnodig, je bent het mooiste dat me ooit is overkomen."

Loki knikte. 'Ja.. Nou eerst niet. Maar nadat ik terugkwam nadat ik weggelopen was wel. Sindsdien ben ik veel vermagerd, en ik wilde het zelf niet inzien. En ik weet het nu wel.. Maarja.. Ik hou nog steeds niet van spiegels. Zeker omdat ik dan altijd het vijftienjarige meisje terug zie. En ze is zo anders..' zei Loki zacht ze liep naar het bed toe en sloot het lege kistje. Ze keek naar Kenneth. 'Wat zie je als je mij ziet?' vroeg ze hem uit het niets.

Kenneth knikte en lusterde naar haar hele verhaal. "Wil je weten wat ik zie als ik naar je kijk?" hij dacht ven na om een goed andwoord te formuleren "Ik zie een mooi meisje met donkerbruin haar en mooie paarszwarte ogen. Ze is een beetje mager, maar dat ben iki zelf ook" dat had ze al kunnen zien toen ze zijn lidteken zag "Ze is beeldschoon, qua uiterlijk maar ook qua uitstraling en karakter" hij keek haar met oprechte zwarte ogen aan "Wat zie jij als je mij ziet?"

Loki keek hem aan en wist een beetje te glimlachen. 'Ik zie iemand die weet wat het is om voor iets te vechten. Die dingen lief kan hebben op een manier die anderen niet begrijpen. Ik zie een hele knappe en lieve jongen met donkere ogen om in te verdrinken en een kleur haar om jaloers op te zijn. Ik zie iemand die ervoor zorgt dat zo'n iemand als mij in leven blijft. Gewoon omdat die iemand als mij voelt dat degene als jij perfect is..' zei ze. Loki keek hem aan, zonder weg te kijken. 'Ik zie iemand die ik niet zou verlaten..'

whee waarom heb ik neit zoiets moois geschreven

Kenneth liep naar haar toe. hij had geen specifieke uitdrukking op zijn gezicht, maar zijn oggen glinsterden "Je bent mooi" fluisterde hij.

Dat van jou was ook mooi hoor! En het kwam gewoon ineens in me op..xD

Loki glimlachte een beetje. 'Jij ook..'zei ze zachtjes. Ze keek naar Kenneth. Haar ogen glinsterden en haar mond was nog steeds gevormd in een gelukkige glimlach. (Djeez,, ben ik weer hoor.En dan gaat ze dood..xD) Loki wilde voor altijd bij hem blijven.

Kenneth nam haar in zijn armen en kuste har voorzichtig, also ze en tere porseleinen pop was die zo zou kunnen breken. ALs ze er niet was zou hij nu ergens nder een boom zitten kniezen tot hij weer in slaap viel, dan 's morgens verderreizen en de rest van de dag weer voor zich uitstaren.

Loki kuste hem terug, passie- en liefdevol. Eigenlijk wilde ze niet dat hij ging. Dat hij zou blijven, maar ze kon hem nergens toe dwingen. Zo was ze niet en zo wilde ze niet worden. Loki zou wel aan het landhuis werken. Had ze tenminste nog wat te doen buiten de tijd dat ze waarschijnlijk hem zou tekenen op alles. Loki streelde langs zijn hals.

Kenneth streek vorzichtig een pluk uit haar gezicht achter haar oor. Hij bleef haar hevig en liefdevol terugkussen.

Skrall liep op onstabiele benen door de tuin. Hij ging in het gras naast een vijverliggen en spoelde zijn mond met het water. het water dat hij uitspuugde was bloedrood "Ik haar het als er weer een bloedvat breekt bij mijn longen, het geeft zo'n zooi"

Loki stond nog maar door iets gleed ze uit. Loki sperde haar ogen open van schrik. Ze viel naar achter en trok Kenneth mee in haar val. Tot haar geluk landde ze veilig op het bed. Ze keek Kenneth even aan om te zien of hij geschrokken was.

Knneth schrok in eerste instantie maar toen ze daar zo lagen begon hij te lachen. hij was bovenop haar gevallen en rolde van haar af "Tja mijn onvermeidelijke ongeluk moest een keer toeslaan" hij glimalchte naar haar.