Serendipity- Rijk van de tweeling

Morris knikte en ze keek Cara aan , haar ogen zeiden: - Jou vergeef ik wel , maarRAiden nooit...- ze hield ervan om met haar ogen te praten , soms kon ze niet uit haar woorden komen , op momenten zoals deze.


sorry dat ik met kurt reageer , meet momenteel heel veel met hem en voor steeds 1 post ben ik te lui om te wisselen xD

'Dan vergeef je mij dus ook niet.' zei Cara alleen maar. Raiden was een deel van haar. Zonder hem kon ze niet leven en ook niet met een vriendin die eigenlijk haar vriend haatte. 'Kijk ik wil graag weer vrienden zijn. Ik weet dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken maar ik wil dat je weet dat Raiden dit niet zo heeft gewilt.' zei Cara oprecht tegen haar.

"Ik denk dat ik hem gewoon weer eens moet zien..." waren de eerste woorden die Morris uitsprak, ze had nogsteeds een deel van de woede van toen in haar , misschien als ze met Raiden kon praten , en met Cara ook , dat ze dan hele goede vrienden konden worden.

Cara glimlachte opgelucht. Het was tenminste een begin. 'Ik denk dat dat een goed plan is. Ik zal het er eens over hebben met hem.' zei ze tegen Morris. Ze hoopte dat Raiden het goed zou vinden want ze wou Morris graag als vriendin hebben en op die manier kwam Morris er mischien ook een beetje overheen.

Morris glimlachte "Laten we opnieuw beginnen " zei ze met een glimlag en stak haar hand uit "Morris!" zei ze en keek Cara stralend aan , ze wou vrienden hebben , en niet meer zo alleeen leven. Opnieuw beginnen met haar leven , dat was een oplossing.

Cara glimlachte nu breed. 'Cara.' zei ze met een glimlach. Ze pakte haar hand vast en schudde die vriendelijk. Daarna liet ze die weer los en nam een slok van haar ijskoffie. Ze glimlachte nog steeds. Zo zou alles mischien toch nog goed komen
_________
moet gaan doegg

New
--

Loki liep na waarschijnlijk maanden geleden de koffiezaak wel binnen. Ze was net nuchter wakker geworden en had voor de verandering geen kater. Al was ze niet de vrolijkste. Ze bestelde chocomel omdat ze zag staan dat die in de aanbieding was. Een glimlachje lag op haar lippen toen ze de warme beker in haar handen hield.

Lavinia duwde de deur van de zaak open, en stapte naar binnen. Voor ze überhaupt verder liep, liet ze haar blik door de ruimte glijden, om eerst te kijken of het wel gezellig of leuk uitzag. Uiteindelijk besloot ze dat dat zo was, en ging ze aan een tafeltje zitten. Ze pakte de kaart vast, en sloot haar ogen. Ze prikte haar wijsvinger op een willekeurige plek op de kaart, en opende haar ogen. 'Cappuccino dus,' zei ze tegen de ober, met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.

Loki keek even rond toen ze een koude wind langs haar benen voelde gaan. Ze zag een meisje binnen komen. Van een afstandje leek ze op een oude bekende mar het gezicht was anders. Ze nam voorzichtig een slokje van haar chocomel wat haar van binnen helemaal verwarmde. Een glimlach vergrote zich op haar gezicht.

'Dankjewel,' zei Lavinia, met nog steeds dezelfde glimlach rond haar lippen, toen de ober haar haar cappuccino bracht. Direct pakte ze de kop met allebei haar handen vast, het ding was heerlijk warm. Het was best koud buiten, en het feit dat Lavinia altijd in zomerkleren rondliep hielp daar niet bepaald tegen. Toch leek ze het zelf nooit écht koud te hebben. Natuurlijk, ze vond het wel eens fris. Maar koud? Nee, dat niet. Ze kreeg het nog voor elkaar om met een rokje door de sneeuw te wandelen. Ze nam een slok van haar cappuccino, en zette het kopje toen weer neer. Met haar ogen bestudeerde ze de verschillende mensen die in het café zaten.

Loki keek rond en deed haar benen over elkaar, voor de verandering had ze eens een broek aan. Een lange zwarte met daaronder zwarte ballerina's. Daarop had ze een shirtje met lange mouwen aan, ook zwart. Haar zwarte vest had ze ook nog aan maar haar capuchon hield ze af. Ze keek een beetje rond en haalde weer een lok uit haar gezicht.

Lavinia's felgroene ogen bleven hangen op een meisje dat er behoorlijk.. zwart uitzag. Zelf had ze zwart nooit zo'n mooie kleur gehad, ze vond het zo somber, en zij was meer het vrolijke type. Maar dit meisje kon het ergens wel hebben, het leek bij haar te passen. Een klein glimlachje verscheen opnieuw op haar gezicht, waarna ze begroetend naar het meisje knikte.

Loki keek rond en ze zag een meisje dat naar haar keek en knikte. Ze knikte terug maar besloot dat ze zin had in wat gezelschap dus stond ze op en liep met haar beker in haar hand. 'Is het erg als ik erbij kom zitten?' vroeg ik haar voor ik ging zitten. Met mijn paars-zwarte ogen keek ik in haar felgroene.

Lavinia schudde haar hoofd. Haar rode haar, dat was vastgebonden in twee lage staartjes, bewoog wild mee heen en weer. 'Nee hoor, ga maar zitten. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken.' Ze was nooit zo'n alleen-zitter geweest, ze had het liefste iemand om tegen te praten.

Loki knikte en schoof de stoel naar achter waarna ze erop ging zitten en de beker voorzichtig neerzette. 'Loki, aangenaam.' zei ze kalm voor ze haar hand uit stak naar het meisje. Met de andere veegde ze weer een bruine haarpluk uit haar gezicht. Ze glimlachte een beetje van harte.

Lavinia pakte de hand van het meisje, dat schijnbaar Loki heette, vast en knikte. 'Loki? Leuke naam! Ik ben Lavinia.' Opnieuw glimlachte ze. Dat deed ze wel vaak vandaag, merkte ze op. Maar ja, het was beter dan de hele dag met een nors gezicht rond te zitten kijken. Ze liet Loki's hand weer los en pakte haar kop vast, waarna ze een slok van haar cappuccino nam, die overigens al bijna op was.

Loki glimlachte een beetje. 'Lavinia is ook mooi, en je bent een van de weinigen die dat zegt dus bedankt!' zei ze tegen Lavinia. Ze nam een slokje van haar chocomel, hij was nog lekker warm dus kon ze lekker doordrinken. Ze warmde haar handen aan de chocomel die warmte uitstraalde aan de beker.

Lavinia knikte. Ze hoorde wel vaker dat haar naam mooi was, of apart, maar zelf had ze een hekel eraan. Maar de meeste mensen hadden een hekel aan hun eigen naam, dus raar vond ze het niet. Ze zette de lege kop cappuccino terug op de tafel, en wenkte naar de ober dat ze graag nog een wou. Ze was niet zo'n koffie fan, maar op het moment had ze er gewoon zin in.

Loki keek even naar haar chocomel, ze was pas op de helft dus wachtte ze nog even met nog een keer bestellen. Ze had het niet zo op koffie dus hoefde ze het ook liever niet, ze lusde dan wel weer thee maar koffie, daar had ze een hekel aan. Ze keek even naar Lavinia maar daarna keek ze even het raam uit.

'Dusss...' begon Lavinia, om de stilte te verbreken. Ze hield niet zo van stiltes, hoewel die bij haar bijna nooit voorkwamen, ze was nogal een kletskous. 'Uit welk rijk kom je eigenlijk? Ik uit die van de Maagd.' Oké, dat was een clichévraag, maar Lavinia's leuke-vragen inspiratie was opeens als sneeuw voor de zon verdwenen. Vast de schuld van de koffie.

Loki keek naar Lavinia. 'Ik ben geboren in het rijk van de Boogschutter.' zei ze rustig tegen Lavinia. Loki vond het niet erg dat ze met die vraag begon en dat ze de stilte verbrak. Anders had ze net zo goed alleen kunnen blijven zitten. Loki zag wel een beetje aan het meisje dat voor haar zat dat ze uit het rijk van de Maagd kwam.

Lavinia knikte. 'Zoiets dacht ik al!' Ze was best goed in het raden van het rijk waar mensen vandaan kwamen, en bij Loki had ze getwijfeld tussen die van de Boogschutter, en die van de Leeuw. Dus ze zat in ieder geval in de goede richting, dat was voor haar genoeg. Met haar wijsvinger gleed ze over de rand van haar net gebrachte kop cappuccino.

Loki glimlachte. 'Hoe kan je zoiets zien dan aan iemand?' vroeg ze Lavinia nieuwsgierig. Ze kon dat nooit goed zien aan mensen, wat ze ergens best jammer vond maar meestal was ze er snel genoeg achter. Ze nam nog een slokje chocomel en glimlachte nogmaals.

Lavinia haalde haar schouders op. 'Geen idee eigenlijk, ik merk het gewoon. Ik denk aan de manier van doen van diegene, en de manier van praten.' Ze glimlachte, waarna ze een flinke slok uit de kop nam, die ze daarna direct weer neerzetten. Ze trok een pijnlijk gezicht. 'Verdomme, dat was heet!'

Loki grinnikte even. 'Gaat het met je tong?' vroeg ze maar aan haar. 'Hmm, ik ben ergens anders opgevoed dan waar ik geboren ben, knap dat je het dan nog herkend. Ik kan het niet.' zei ze eerlijk. Een glimlach lag op haar lippen en bij de laatste slok was haar chocomel op maar nog een kop hoefde ze nog niet.