Het zuiderstrand-Rijk van de Vissen

''Dan kennen we elkaar nu.'' zei hij wat vrolijker. Dit wat tenminste een persoon die hem niet raar aankeek door zijn uiterlijk. Je zag gewoon dat hij wat oplichtte, en niet alleen door een ijsje. Hij was wel blij dat hij haar had ontmoet, iemand die hem misschien nog wel een beetje mocht.

Katniss glimlachte en zei: "Het is een plezier je te ontmoeten." Ze was nu klaar met de ijsbolletjes en ze begon aan het ijshoorntje te knabbelen. Het was fijn met iemand te zijn die geen slechte herinneringen bij haar boven bracht. Er viel een stukje van het koekje op haar shirtje, maar daar zat toch al de helft van een ijscoupe op, dus ze besloot dat het niet uitmaakte.

- nieuw.

Een gure, best wel koude wind, ging er door de donker paarse haren van Bailey die op het moment los zaten. Ze blies een beetje haar van haar pony uit haar gezicht en haar doffe, emotieloze ogen staarde naar de golven die de zee langzaam vormde. Het zag er vredig uit, zolang ze maar niet te dicht bij kwam.

Marc liep over het strand. Anique zat op zijn nek en was goed ingepakt voor de gure wind. Zelf had marc een simpele spijkerbroek aan en een bloese met zijn leren jack. Anique kirde vrolijk en Marc lachte breed. Hij zag een meisje op het strand zitten ze had donkere paarse haren. Iets wat Marc wel apart vond en Anique dacht er duidelijk hetzelfde over wat Marc dan wel weer grappig vond.

Bailey rilde even en trok haar donkerblauwe jack wat beter om zich heen. Voor zo'n koude dag als dit was het nog redelijk druk op het strand en er liepen veel mensen rond. Haar blik dwaalde af van de zee en ze keek om zich heen, naar de verschillende mensen die ze allemaal zag.

Anique liet weten dat ze van Marcs nek af wou en Marc zette haar neer op het koude zand. Meteen begon ze een stukje naar de zee te rennen wat er grappig uitzag omdat ze nog zulke korte beentjes had. Niet heel dicht bij het water ging ze op haar knietjes zitten en begon ze een zandkasteel te bouwen. Marc ging naast haar zitten en hielp haar mee. Ze zaten nu bijna naast het meisje wat hij net in de verte had gezien. 'Nee papa niet zo.' kirde Anique. En Marc lachte.

Bailey blik ging naar een vader, die erg jong was, en een klein meisje. Het zag er erg schattig uit, hoewel de uitdrukking op haar gezicht niet veranderd was. Zij had nooit zo met haar vader in het zand gespeelt, of een zandkasteel gebouwt. Gelukkig om te zien dat er nog andere dingen in de wereld waren dan ongeluk en oorlog. Langzaam ging ze op het koude zand zitten.

'Ja goedzo papa.' gilde Anique nu. Marc glimlachte en trok Anique op zijn schoot. Hij kietelde haar zachtjes in haar buikje en Anique kirde nu vrolijk. Ze probeerde Marc nu in zijn buik te kietelen en Marc liet het toe. Hij kon er toch wel tegen. Anique keek een beetje teleurgesteld naar haar vader ze vond het jammer dat hij niet over het zand rolde omdat het zo kietelde zoals hij thuis wel eens deed. Marc aaide haar even over haar bolletje en hield haar stevig vast.

In Bailey ogen veranderde de harde, nietszeggende blik eventjes. Je zag even een glimp van de oude Bailey, die het kleine meisje overduidelijk schattig vond. Maar toen ze zelf aan vroeger dacht, veranderde haar blik weer en keek ze weg van het meisje en haar jonge vader, richting de zee.

Marc had door dat het meisje even naar hun had gekeken maar trok zich er niets van aan. Anique probeerde te ontsnappen uit zijn lichte greep. Toen hij haar los liet kraaide ze van geluk. 'Anique sterk.' zei ze blij terwijl ze haar armpjes in de stand van gewichtheffers bracht. Marc lachte dat was precies wat hij ook altijd had gezegd vroeger en dat vond hij leuk.

Bailey ging met haar handen door het zand en een korte glimlach ging over haar gezicht toen ze het meisje hoorde kraaien dat ze zo sterk was. Ze maakte het zand in haar hand warmer en het gloeide even op, met oranje-rode kleuren.

Het viel marc niet op dat ze haar krachten gebruikte daar was hij te geconcentreed voor naar Anique aan het kijken. Hij glimlachte breed en voelde zich gelukkig ook al was Angelique niet hier om haar te zien wist hij dat ze haar kon zien ook al was ze er niet. En dat maakte hem zielsgelukkig.

Bailey stond op en veegde het zand van haar zwarte jeans af. Ze zuchtte en besloot maar even een eindje te lopen. Ze draaide zich de kant op van de jonge vader en zijn dochtertje en begon langzaam te lopen, moe van al het lopen dat ze al had gedaan.

Anique zag de vrouw opstaan en stond zelf ook op. Ze rende naar de vrouw toe en klampte haar been vast. Dat deed ze wel vaker maar dan niet bij vreemde. Anique verbaasde Marc steeds vaker. Marc stond op en liep snel naar de vrouw toe en pakte Anique van haar been af. 'Sorry.' zei hij met een schuldig gezicht. Anique begon klagelijk te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ze niet meer op de grond stond. 'Anique niet huilen het is al goed.' zei Marc sussend tegen haar.

Bailey keek even geschrokken naar het meisje, maar herstelde zich vrijwel direct. 'Geeft niet.' Zei ze en keek naar het kleine meisje, misschien was dat gewoon iets dat kleine kinderen deden. Ze kon het haar niet kwalijk nemen. Ze haalde een hand door haar haren. 'Kan gebeuren.'

'Fijn.' zei Marc al voelde hij zich wel schuldig. Anique keek met betraande ogen naar de vrouw. 'Wil je wat drinken?' vroeg Marc. Hij hoopte eignelijk zo het echt goed te maken. HIj had een leuk tentje op het strand gezien waar je wat kon drinken hij was toch al van plan geweest daar zo heen te gaan.

Bailey sloeg dat aanbod niet af, ze had zelf amper geld om eten en drinken te betalen. 'Graag.' Zei ze en keek medelevend naar het meisje. 'Niet huilen.' Zei ze troostend en er ging een korte glimlach over haar gezicht. 'Ik ben trouwens Bailey.' Stelde ze zichzelf voor.

'Aangenaam kennis te maken.' zei hij. 'Ik heet Marc en deze kleine hier is Anique.' stelde hij zich aan haar voor. Marc begon in de richting van het strandtentje te lopen maar liep wel zo dat Bailey mee kon lopen. Anique keek naar Bailey en glimlacht dat ze lachte vond Anique fijn.

Bailey ging naast Marc lopen richting het strandtentje. 'Aangenaam.' Zei ze en nam Marc en Anique wat beter in zich op. Ze leken wel op elkaar, je zag dat het vader en dochter waren. Ze zuchtte, had zij maar zo'n vader gehad. Ze haalde een hand door haar haren, wat een gebruikelijke gewoonte werd.

Ze kwamen bij het strandtentje en Marc hield als een echte gentlemen de deur voor Bailey open. 'Dames eerst.' zei hij. Hij was altijd beleefd tegen vrouwen en vooral tegen de vrouwen die hij neit goed kende. Anique had haar armpjes om haar vaders nek heen geslagen en haar hoofdje op zijn schouwder gelegd en viel bijna in slaap wat Marc wel grappig vond.

Bailey grinnikte even, wat een beetje toonloos klonk. Ze liep voor Marc naar binnen. Ze maakte aanstalte om ergens te gaan zitten, maar liet de keuze over aan Marc, hij was tenslotte degene die dit had voorgesteld. De glimlach op haar gezicht was weer een beetje weggetrokken.

Marc schoof een stoel achteruit voor Bailey zodat ze daar kon gaan zitten. Zelf ging hij aan de andere kant van het tafeltje zitten. Ze zaten bij een raam en keken uit over de zee. Iets wat Marc altijd mooi had gevonden. Anique ging tegen Marc aan zitten en keek naar Bailey.

Bailey knikte even dankbaar en ging op de stoel zitten. Ze wierp even een blik naar buiten en daarna weer voor zich naar Marc en Anique. Al na een tijdje kwam er een serveerder aan die vroeg of ze wat wilde drinken. Bailey keek eerst even naar Marc, voordat ze iets zei, anders was het zo onbeleefd.

'Wat wil je hebben Bailey. Je mag ook wel wat te eten hoor als je dat wilt.' zei hij aardig tegen haar. Hij had genoeg geld en kreeg dat ook nog genoeg. De erfenis van zijn ouders was echt imens geweest. Zelf wist hij al wat hij wou maar hij liet eerst Bailey bestellen.

Bailey knikte even. 'Een cola. Niks te eten.' Zei ze en keek toe hoe de serveerder het opschreef en zich wendde tot Marc en Anique. Bailey keek Marc dankbaar aan, nog nooit had iemand haar een drankje aangeboden of de laatste jaren zelfs maar tegen haar gepraat.