De bergweides - Rijk van de Tweeling

Kurt glimlachte , en stond op "Over nette pakken gesproken..." zei hij met een brede glimlach "ik wou je iets vragen..." hij ging verlegen op zijn knie en keek Valerio aan,hij hield hem doosje voor met een ring en zei met een glimlach "Valerio, ik hou van je en wil je nooit meer kwijt. " hij slikte"Wil je met m trouwen" zenuwachtig keek ij valerio aan in hoop van een positief andwoord


deze post werd medemogelijk gemaakt door inge en lisa.
LIEEEEFFF wel goede reactie bedenken he jorn , dus niet heel droog : "a , en nu gaan we trainen met sturen.." dat is gewoon gemeen EN IK KEN JE AL LANGER ALS VANDAAG ...

"Ja," zei Valerio dolgelukkig. "Ja, ik wil met je trouwen. Ik wil jou ook nooit meer kwijt." Hij sloeg beide armen om Kurt heen en zoende hem vol op de mond. Hij wilde minstens tien minuten zo blijven zitten. Hij viel achterover en trok Kurt mee in zijn val. Hij haalde even zijn lippen van die van Kurt af en zei: "Nu heb je extra reden om er goed uit te zien in pak." Daarna drukte hij zijn lippen weer op die van Kurt.

Dolgelukkig over Valerio's antwoord zoende Kurt VAlerio terug , niets kon deze liefde kapot maken... hij haalde zijn lippen op zijn beurt even van die van VAlerio en grapte : "zie ik er niet altijd goed uit dan?" en hij keek hem aan.

"NAtuurlijk zie jij er altijd goed uit," zei Valerio. "Maar iets meer spieren en in pak, dat is geweldig. Dus voortaan gewoon meer trainen met mij. En op een gegeven moment zal ik stoppen met energie geven, dan moet je het zelf doen." Hij kietelde even op Kurts blote buik. Hij verheugde zich nu al op het moment dat Kurt een duidelijk zichtbare six-pack kreeg.

"Mooizo."zei Kurt met een gl;imlach hij was echt abnormaal gelukkig, en met die expressie zoende hij VAlerio nogmaals , 1 jaar of minder geleden had hij nooit gedacht de liefde ooit te kunenn vinden , en nu stond zijn trouwdag voor de deur.

Valerio bleef doorgaan met zoenen. Ondertussen kietelde hij Kurts buik en streek hij door zijn haar. Hij keek hem diep in de ogen, in de ogen van zijn aanstaande man. Hij haalde zijn lippen even los. "Maar dan gaan we straks wel verder met trainen," zei hij met een lach. "Maar eerst.." Hij gaf Kurt een kus zoals hij nog nooit gegeven had.

Kurt rolde op zijn rug en trok VAlerio mee in de Kus.

EVEN LATER

Kurt keek Valerio aan , "Zo ... en nu...?" zei hij met een lichte blos op zijn wangen. "Welk onderdeel? nogsteeds krachttraining of sturen?" hij zei dit alles alsof er geen"'pauze' was geweest.

"Nee," zei Valerio. "Dat moet jij nu even zeggen. Heb jij genoeg energie voor nog meer krachttrainig, want dan gaan we aan die brede schouders en six-pack van je werken." Nu Kurt hem ten huwelijk had gevraagd, werd hij met de minuut meer en meer verliefd. "Maar even over dat huwelijk," zei hij. "Moet één van ons dan in een jurk?" Zijn wangen kleurde een beetje rood en hij had zin om Kurt nog een keer vol te zoenen.

Kurt lachte "Nee joh , als je maar weet , àls een van ons een jurk zal dragen , zal jij t zijn " zei hij met een knipoog en een plagerig lachje. "Opzich kan ik nog wel even door met die krachttraining..." zei hij daarna en schoof met een glimlach een ring om de vinger van VAlerio , en vervolgens om zijn eigen vinger. ( die waren we vergeten xD )

"Fiew," zei Valerio. Toen hij de ring zag, was hij nog gelukkiger. Hij stond op en trok Kurt mee omhoog. Hij gaf hem nog een kus en liep met hem naar de boom waar ze eerder waren gaan trainen. "Nou, dan gaan we gewoon verder waar we gebleven waren," zei hij. "We gaan weer aan die boom hangen." Hij bracht hen met een pilaar omhoog. Hij keek even naar Kurts buik en zag die al voor zich met een six-pack. Hij pakte de boom vast. Het voelde wel vreemd nu die ring om zijn vinger zat. Toen Kurt de boom ook vast had, liet hij de pilaar wegzakken.

Kurt trok zich glimlachtend op aan de tak , met minder moeite als de keer ervoor , verassend, het leek alsof de pauze hem energie had gegeven. Het licht van de zon weerspiegelde in zijn ring die nu net een ster of een miniatuur zonnetje leek.

Ook Valerio trok zich op aan de tak. Hij keek even opzij naar Kurt, van wie hij nu meer hield dan wie dan ook. Hij kon niet wachten om het aan Talpa en Tsi-Long te vertellen.

Even later

Valerio liet weer een pilaar aarde omhoog komen naar hun tak. Toen ze beide stonden, liet hij hem weer zakken. "Zo, met je six-pack komt het wel goed," zei hij met een grote lach tegen Kurt. "Nu ga ik je leren t zien door de aarde." Hij pakte zijn T-shirt en bond die bij Kurt voor als een blinddoek. Hij pakte hem even om zijn middel en vroeg: "Zie je nog iets?"

"Nee , hlemaal donker hier" Zei Kurt met een glimlach , hij kon niet wachten om te leren zien door de aarde , dat was altijd een van zijn doelen geweest , hij is een tijdje opzoek geweest naar dasmollen , om het hem te leren, maar dat lukte niet echt...

Valerio liet Kurt los. "Nu moet je alleen nog letten op de geluiden die je hoort en de aarde die je voelt. Straks moet je zeggen waar ik sta. Over tien seconden." Valerio liep wat verder weg van Kurt, en wat meer naar links. Hij liep een beetje overdreven hard, mar onhoorbaar. Toen de tien seconden over waren, bleef hij staan.

Kurt lette goed op en probeerde Valerio's stappen te volgen , af en toe was hij hem even kwijt , maar een paar stappen later wist hij weer ongeveer waar hij was. Hij draaide zich om in de ongevere richting van Valerio die niet helemaal juist was en knikte "daar ergens..."

"Bijna," zei Valerio. "Maar een meter ernaast. Eigenlijk is het niet iets dat ik je kan leren, het zal vanzelf gaan. En als ik nu dit doe." Hij stuurde een kleine brok aarde op zijn vriendje af. Hij had het al aardig goed gehad met zijn plaats, dus het had geen probleem moeten zijn. En als hij pijn zou lijden, zou Valerio het natuurlijk helen.

Kurt concentreerde zich op de richting van het blok , net iets te lang , hij dook net iets te laat weg en het brok kwam hard tegen zijn schouder waarhij zijn hnad oplegde terwijl hij met zijn andere hand Valerio's t-shirt van zijn gezicht haalde... "Net te laat "zei hij met een glimlach die een beetje verdraait was van de pijn....

Valerio rende meteen op Kurt af en hielp hem overeind. Daarna ga hem een kus. Rond zijn lippen speelde een beetje roze licht en Kurt zou geen last meer hebben van de pijn. "Nou, dan gaan we het anders doen," zei Valerio, die Kurt nog steeds stevig vast had. Hij liet vier muren uit de grond komen. Hoge muren, met een dak erop. Het werd helemaal donker en er werd niks aan licht binnen gelaten. Valerio liet zijn hand roze oplichten en keek Kurt aan. "Ben je er klaar voor, dan proberen we het nog een keer?"

Kurt draaide nog even met zjn schouder en liet hem toen los , hij voelde er niets meer van... Hij deed een paar stappen achterrauit en knikte "Ik ben er klaar voor..." hij wachte op een reactie van VAlerio wiens gezicht nog net zichtbaar was in de roze gloed.

Valerio liet het licht van zijn handen wegtrekken en hij deed meteen zijn ogen dicht, die had hij toch niet nodig. Hij wachtte rutig op Kurt, van wie hij precies wist waar hij stond en welke kant hij op schuifelde. Hij had veel zin in een verassingsaanval door boven op hem te duiken, maar hij vond dat ze nu maar even moesten gaan trainen. "Oja," zei hij nog. "Je mag niet met je telekinese gaan werken."

"Nee , geen truukjes... "hij sloot zich af voor gedachten en hij lette goed op alle geluiden die hij hoorde en alle trillingen die hij voelde. Hij hoorde zijn eigen ademhaling en oook die van VAlerio , die wel minder duidelijk was...

Valerio sloop nog even in het rond, om daarna een klein rots op Kurt af te schieten. Hij keek wat er gebeurde, via de grond, en schoot er nog een af. Daarna ging hij meteen verdedigend staan, met zijn voeten vast in de grond. Hij wachtte rutig op een actie van Kurt.

Kurt hoorde het eerste stuk rots aan komen suisen en hij stapte opzij , het 2e was niet te ontwijken , hij kwam uit een aparte hoek , dus die stuurde Kurt terug naar de plek waar hij dacht VAlerio's aanwezigeid te voelen , gevolgd door een 2e stuk rots.

Valerio liet de teruggestuurde rots verbrijzelen. "Weet je," zei hij, terwijl de muren wegzakten in de grond. "Ik vind dat het wel weer eens tijd wordt om naar huis te gaan." Hij liep naar Kurt en sloeg een arm om zijn middel. Op dat moment kwam Talpa uit de grond. "Wat denk je?" vroeg Valerio. "Rijd je met mij mee?" Hij gaf Kurt een zoen.

Kurt gaf VAlerio ook een zoen en keek omhoog , naar Bambi , hij wou graag eens mee met Talpa , door de grond. - BAmbi , ik ga een keek met VAlerio en Talpa mee , vlieg maar vast naar de grot- zond hij door naar haar, ze stopte met cirkelen en vloog in een rechte lijn richting de grot. "Ja , ik rijd met jou mee." zei hij ter overbodige info tegen Valerio.