Raiden huis - rijk van de schorpioen

Raiden liep met een normale zah naar de markt. Zoals altijd ging Mars samen met de twee kinderen achter de kraampjes lopen. Sommige begroette Raiden meteen o,dat hij hier nog best bekend was blijkbaar. Al glimlachde hij naar niemand maar liep rechtstreeks naar de kraam met fruit. Hij had niet veel geld meer maar kon genoeg kopen voor vitamine voor Mark en Nicholas.

Cara liep door en zag een stukje verder op een kraam met fruit staan. Iets wat ze nog neit in haar mand had liggen. Toen ze bijna bij de kraam was verstarde ze. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen nog eens goed. NEE dacht ze Nee dat kon niet waar zijn. Niet nu juist niet nu. Ze knipperde nog eens maar hij stond er nog steeds. Het kon gewoon niet waar zijn.

Raiden keek op zij toen er iemand langs hem kam staan. Verbaast zag hij dat het Cara was. Hij glimlachde niet zo als hij eerst zou gedaan hebben maar keek haar wel recht aan. ´´Cara ..... ehm lang niet gezien´´ zei Raiden uiteindelijk. Hij scaamde zich een beetje dat hij zich nu pas liet zien maar het kon niet anders. Inplaats van gevangen zitten door dertieners zat hij gevngen in het dertiende.

Cara stond daar maar en het drong bijna niet tot haar door dat hij daar echt stond en dat hij tegen haar praatte. Ze keek hem aan maar merkte niet echt dat hij er stond zo in gedachten was ze. Toen realiseerdde ze zich dat ze mischien wat terug moest zeggen. 'Nee inderdaat.' zei ze kortaf. Ze wis tniet wat ze nu moest voelen. Woede haat of moets ze blij zijn ze wist het gewoon niet.

Raiden merkte dat Cara er niet zo blij was om hem te zien. De belofte die ze had gemaakt was dus niet zo stevig. ´´Dusss ........ehm wat heb jij de laatste jaren gedaan´´ vroeg Raiden wat ongemakkelijk. Het wa niet al te fijn om na zo lange tijd elkaar weer te zien. En Raiden moest Cara nog vertellen over Mark en Nicolas.

'Mijn leven vergooit.' zei Cara bot. Het was waar wat ze zei en het kwam deels door Raiden en deels door zichzelf maar dat zou ze nu niet zo snel toegeven. Ze was eigenlijk boos op hem omdat hij nu weer even haar leven binnen kwam lopen het was beter geweest als hij weg was gebleven. Dat bleef ze in haar hoofd herhalen zodat ze niet weer toegaf aan de pijn in haar borst ze wist namelijk wel wat het op zou lossen.

Raiden schrok van het antwoord al liet hij dat niet zien. Dus Cara had het erger dan hem. Hij kon alleen niet naar haar oe omdat hij gevangen zat in het dertiende. ´´Oh´´ bracht hij uiteindelijk uit. ´´Dus je bent boos omdat ik vrdwaalde en nie terug kon komen´´ zei Raiden meer concluderend voor hem maar ook een beetje om het uit te leggen.

'Nee ik ben boos omdat je niet terug kwam. Als ik een normale reden heb ben ik waarschijnlijk niet meer boos maar ik heb zes jaar gewacht en nu sta je ineens voor mijn neus.' zei Cara al een stuk minder bot dan daarnet. Ze kon gewoon niet boos op hem zijn ze kon het gewoon niet. 'Dus ik stel voor dat je het even uitlegd.' voegde Cara daar nog aantoe.

Raiden was dol blij dat Cara hem een tweede kans wou geven. Al stond zijn gezicht nog net zo serieus als eerst. ´´Dan gaan we wel achter de kraampjes praten. Ik moet je nog wat laten zien´´ zei Raiden. Hij wist niet wat Cara van Nicholas en Mark zou vinden maar laten zien was misschien het beste. Hij liep al vast naar een spleetje waardoor ze er achter konden komen.

Cara liep achter hem aan. Ze vertrouwde hem nog steeds en voelde gewoon dat ze nog steeds ontzettend van hem hield. Maar ze zat nu al te denken wat ze moest doen. Raiden was terug maar Kenji was er ook nog. Ze besloot dat ze er later wel over na zou denken. Ze was benieuwd naar wat hij haar wou laten zien. 'Wat wil je me laten zien?' vroeg ze.

´´Ehm het klinkt misschien raar maar ik ben vader´´ zei Raiden. Net toen hij dat zei kwam Mars aan lopen met Mark en Nicholas. Nicholas sprong van Mars en rede naar Raiden. Hij gaf Raiden een knuffel op zijn been. Dat was waarschijnlijk wel duidelijk wat hij bedoelde. Raidenbukte en tilde Nicholas op en zette hem op zijn schouder. Daarna kee hij naar Cara voor haar reactie.

Cara keek met grote ogen naar Raiden en het kind op zijn schouwder. Hij had kinderen en dat betekende dus waarschijnlijk ook dat hij een vrouw had of had gehad. 'Wie is de moeder?' vroeg ze. Ze hoopte niet dat ze haar zou kennen want dat zou ze vreselijk vinden. Hun liefde had al een vriendschap kapot gemaakt en dat zou ze niet nog eens laten gebeuren.

´´Geen idee´´ zei Raiden schouder ophalend. Hij wist het ook echt niet omdat hij ze als wezen had gevonden. Pas na een paar seconde besefte hij wat Cara bedoelde. ´´Ik heb ze geadopteerd. Het is nie zo dat ik onze afspraak heb gebroken´´ zei Raidn maar snel. Nicholas en ook Mark keken verbaast naar Cara. ´´Jadat is Cara´´ legde Raiden uit naar de twee. Dta zou wel genoeg zijn mdat hij wel vaker over had verteld.

Cara haalde opgelucht adem. 'Ik dacht al. Maarre ik moet jou denk ik ook wat vertellen.' zei ze eerlijk. Ze dacht dat het beter was dat ze het zo snel mogelijk vertelden maar ze zag er wel ontzettend tegen op om hem over Kenji te vertellen en ze twijvelde ook of ze het wel moest doen. Hij was blijkbaar al die jaren nooit met een ander geweest.

Raiden was verbaast dat Cara iets moest vertellen. Toch liet hij dat niet zien. ´´Ehm vertel maar´´ zei Raiden uiteindelijk maar. Hij lep ondertussen naar Mars en zette Nicholas terug op Mars. Dit deed hij omdat ze sneller weg konden gaan als ze op Mas zaten. Zij bezaten geen magie dus geen dertieer zou hun achtervolgen. Al waren ze van het zelfde rijk eigenlijk.

Cara twijfelde of ze het ook aan de jongens kon vertellen maar Raiden had ze blijkbaar al een hoop over haar verteld dus kon het dacht ze wel. 'We kunnen niet meer samen zijn.' zei ze snel. Ze zei niet meteen waarom ze hoopte eigenlijk dat hij het gewoon begreep en het erbij liet zitten maar dat dacht ze niet.

Raiden gezicht bleef het zelfde maar zijn hart brak in stukken. Dat kon je nog een klein beetje in zijn ogen zien. Cara had de belofte gemaakt en zij had het verbroken. Mars voelde de storm aan komen en liep al weg. Hij wilde niet dat de jongens dat zagen en wist dat Raidn met hem eens was. Toen hij om de hoek was ver genoeg dat de kinderen niet konden horen. ´´Maar jij had belooft´´ zei Raiden die het niet snapte.

'Ja en jij had beloof snel terug te zijn. Ik heb verdomme zes jaar gewacht zes eenzame jaren. Zes jaar ben ik geisoleerd geweest. Ik dacht dat je dood was en ik heb een ander ontmoet. Ik kan het gewoon niet aan. Wie zegt dat als we het weer proberen je dit keer niet weer het uit maakt of weer plotseling wegloopt. Raiden ik hou nog steeds van je maar het is gewoon te lang geleden.' zei Cara vechtend tegen haar tranen. Ze had wel door dat Raiden brak maar dat had zij zes jaar lang moeten voelen.

´´Ik kon niet terug. Ikwas gevangen voor 4 jaar in het dertiende. Ik kwam zo snel terug als ik kon. Weet je hoe moeilijk het was voor ons drie over de grens te komen voor jou´´ zei Raiden. Je kon wel horen dat hij boos was. Als hij iets beloofde dan kwam hij er ook voor uit. Al snapte hij wel wat Cara bedoelde. Maar zijn hart was nu gebroken dus was hij boos.

'Ja het zou vast moeilijk zijn geweest maar snap je ook hoe moeilijk het voor mij is. Ik moet nu dus kiezen tussen jou en mijn vriend.' zei Cara. 'Ik hou van jullie allebij maar op dit moment heb ik meer met mijn vriend gemeen dan met jou Raiden. We hebben elkaar zes jaar niet gezien zes jaar.' zei Cara. Ze hield zielsveel van hem en wou eigenlijk dat het zes jaar geleden anders was gelopen. Dat ze nu een gelukkig gezin hadden kunnen vormen. Maar dat ging niet.

´´Blijkbaar ben ik de enigste die vocht voor onze relatie al waren we zo ver uit elkaar´´ zei Raiden bot. ij had hier geen izn in. Dat was hopeloos. Nog een keer was zijn hart gebroken. Hij moest ook geen relatie met meiden aan gaan. One nights waren beter. Raiden draaide zich om ommdat hij het liefst wou weg lopen.

'Nee Raiden.' riep Cara. 'Dat is niet waar. Ik ben je naar een jaar gaan zoeken ik heb vijf jaar gezocht maar ik vond je nergens. Je was spoorloos. Ik dacht dat je er niet meer was.' zei Cara. De tranen liepen over haar wangen. Het was verschrikelijk om dit mee te moeten maken. Om te zien hoe ze hem teleurstelde. 'Het spijt me.' zei ze.

´´Aan spijt heb ik niets´´ zei Raiden bot. Hij was misschien nog steeds te boos om alles op zij te schuiven en haar te troosten. Zij had hem belooft en hij was de enigste die het bleef behouden. ´´Ja sorry dat ik gevangen was genomen in het dertiende. Dat ik twee kinderen hielp die anders dod waren gegaan´´ zei Raiden sarcastish.

Het liefst had ze hem nu in haar armen genomen hem gekust maar ze wist gewoon niet wat ze moest doen. 'Wat wil je dan dat ik doe. Wat wil je dat ik had gedaan?' vroeg ze hulpeloos. Ze hield van Kenji en ze hield van Raiden en nu moest ze kiezen. Ze had er al zo vaak over na gedacht maar ze wist het gewoon niet wat ze wou.

Raiden haalde diep adem en draaide zich om naar Cara. Hij keek haar recht aan met zijn paarze ogen. Nu leek net als of ze dood waren omdat zijn hart al gebroken was. ´´Ik wou dat je je afspraak had nagekomen. Maar blijkbaar ben ik te laat´´ zei hij wat rustiger. Al kon je nog goed horen dat hij boos was. Hij liet haar los net zo filosofisch als letterlijk.