Het open veld bij het legerkamp - Het rijk van de Schorpioen

'Ik denk dat ik het uiteindelijk toch weer ga ontkennen. En dat waarschijnlijk alleen maar omdat ik me er te veel voor schaam.' zei Vio. De blosjes op haar wangen werden weer wat heviger. Het enige waar ze echt bang voor was, was de waarheid.

Gytha keek Vio aan. 'Waarom zou je je schamen? Er is niks verkeerd aan.' zei Gytha tegen Vio. Ze glimlachte een beetje. Misschien zou ze het zelf ook wel gaan doen maar daar zou ze niet gelukkiger van worden wist ze.

'Omdat vele het niet acepteren. Ik zou niet meer zo worden behandeld als nu. Ik zou mischien zelfs verbannen worden. Ik zou mischien klussen moeten klaren die niet veel waard zijn.' zei Vio. Maar het meeste schaamde ze zich voor het feit dat ze anders was. Anders dan de andere.

'Verwacht je dat ik je anders behandelen ga?' vroeg Gytha Vio. Misschien was het wel zo dat dat gebeurde, maar je kon er eigenlijk niks tegen doen. Als zij gelukkig zou wrden met een vrouw, dan zij het zo vond ze. Gytha keek naar Vio.

'Ik verwacht niet dat je me anders gaat behandelen omdat jij hetzelfde hebt. Maar ik weet dat andere het niet zullen begrijpen.' zei Vio. 'Ik kan er gewoon niet tegen om niet geaccepteerd te worden dus hou ik mijn mond.' zei Vio eerlijk. Ze voelde zich opgelucht dat ze het eingelijk kon vertellen.

Gytha knikte, ze had er begrip voor. 'Als je maar weet dat je altijd bij mij terecht kan.' zei ze met een glimlach tegen Vio. Het was fijn om het verteld te hebben. Zeker aan iemand die wist hoe het voelde. Gytha keek even naar Vio en daarna voor zich uit. Nee, zij zou Vio niet anders behandelen.

Vio knikte. 'Je weet niet half hoe dankbaar ik je daar voor ben.' zei Vio oprecht. Ze gaf het eigenlijk nooit toe maar ook zij had mensen nodig die van haar hielden. Mensen die om haar gaven en haar respecterde zoals ze was. Ze had die mensen nodig om zichzelf te kunnen zijn.

Gytha knikte. 'Ik denk het niet, maar ik vind het helemaal niet erg.. En fijn zelfs.'zei ze eelijk. Gytha glimlachte even en keek van Vio naar voor zich uit. Ze wist even niet wat te zeggen. Ze begon zichzelf nog en saai persoon te vinden zo.

Vio glimlachte. Ze dacht na over een paar dingen. Over bijvoorbeeld waarom ze het Gytha had verteld. En waarom ze het eigenlijk niet aan meer mensen zou vertellen. Ze was toch wie ze was waaom zou ze dat verbergen? dat waren een paar vragen die haar nu bezig hielden.

Gytha dacht na. Wist ze het zeker, en hoe zou dit met de toekomst te maken hebben. En wat zou het misschien voor James betekenen. Zacht zuchtte ze. Ze kreeg er haast koppijn van. Gytha zou er later wel over nadenken. Veel later, wanneer ze in bed lag, dan zou ze dat doen.

Vio keek even naar Gytha. 'Ben jij wel eens echt verliefd geweest?' vroeg ze toen. Het klonk mischien als een stomme vraag maar zijzelf was dat pas een keer echt geweest. En daar was ze ook snel weer over heen geweest omdat het meisje haar niet wou.

Gytha keek naar Vio. Was ze echt verliefd geweest. 'Ja, op een jongen en een meisje, tegelijkertijd. Maar beiden wilde me niet. Dat was drie jaar geleden en daarna niet meer.' zei Gytha met een zacht zuchtje erachteraan omdat ze het erg jammer vond.

Dat leek Vio heel lastig als je tergelijker tijd op twee mensen verliefd was. 'Lastig en erg vervelend.' zei Vio. Ze was zelf ook wel eens verliefd geweest en was ergens wel blij dat dat toen niest was geworden. Ze was daar toen helemaal niet aan toe. Maar ze vroeg zich ook nog steeds was hoe het was om met iemand samen te leven waar je echt van hield.

'Ja, nu leef ik door en zie ik wel wanneer ik de ware vind. Ongeacht het geslacht.' zei ze met een glimlach. Gytha bereidde zichzelf eigenlijk voor op een leven vol eenzaamheid als Jams opgevoed was. Want waarschijnlijk zou ze dan niemadn hebben en alleen eindigen. Ze wist dat het haar eigen schuld was.

Vio keek voor zich uit. 'Ik hoop dat ik ooit de ware vind.' mompelde ze zachtjes. Ze wou wel maar telkens als ze zocht kwam er niemand. Dus was ze opgehouden met zoeken en gewoon gaan leven in de hoop dat de ware dan vanzelf kwam. Maar zij kwam maar neit.

'Vast wel..' zei Gytha met een glimlach. 'Ik denk dat ze vanzelf een keer op komt duiken.' zei Gytha, zelf had ze die hoop, dus hoopte ze ook mee voor Vio. Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar Vio maar daarna weer voor zich uit. Ze kwam vast wel.

Ík hoop het maar ik ben er niet heel erg optimistisch over.' zei Vio eerlijk. Ze durfde het allemaal tegen Gytha te zeggen omdat ze haar op een of andere manier vertrouwde. Ze had haar toch ook al verteld dat ze op vrouwen viel. Ze keek even naar Gytha en toen weer voor zich naar de mannen.

Gytha knikte. 'Was ik eerst ook niet, maar ik denk dat het beter is als je je hoop omzet in positieve hoop. Ik bedoel, we kunnen het altijd slechter treffen. En we zijn nog jong. We hoeven er pas depressief om te worden als we zestig zijn en nog niemand hebben.' zei Gytha tegen Vio. Ze glimlachte een beetje.

Vio lachte even. 'Ik hoop nooit echt depressief te worden maar als het dan moet dan pas op mijn zestigste inderdaat.' zei ze met een glimlach. Ze was nu twintig en had nog een heel leven voor zich. Ze moest er net als Gytha zei maar gewoon van genieten en pakken wat het leven bracht.

Gytha grinnikte. 'Dat bedoel, dat klinkt al een stuk beter dan dat je het alleen maar hoopt.' zei Gytha. Ze keek even naar de mannen. Eigenlijk wilde ze nog even verder kletsen aangezien ze zag dat sommigen al een beetje aangeschoten waren geworden. Kennelijk namen ze hun eigen bier mee.

Vio keek anar de groep'. 'Is het echt nodig dat je ze ngo verder les gaat geven. Ze zien er nou niet echt uit alsof ze nog kunnen vechten.' zei Vio tegen haar met een glimlach op haar gezicht. Ze snapte niet dat er nog niemand iets van het alcoholgebruik had gezegd dat leek haar nou niet echtiets wat goedgekeurd was zeker nietin een training.

'Ik denk het niet. Heb jij een beter plan om te doen dan? Voor ze stomdronken en handtastelijk worden. Want zo zijn ze allemaal..' zei Gytha en ze keek even naar Vio en glimalchte.Ze vond het fijn om helemaal ongedwongen eerlijk tegen haar te zijn. Dat voelde gewoon goed. Gytha keek daarna even voor zich uit.

Vio glimlacht. Ze had eigenlijk helemaal geen zin meer om op het kamp te blijven. 'Nou ik heb wel een heel stuk betere plannen dan hun les te geven.' zei ze met een grijns. 'We kunnen naar een kroeg gaan of iets anders.' zei Vio toen. Ze zou eigenlijk vanmiddag naar haar huis zijn gevlogen op Sweet maar ze wist niet of Gytha dat leuk zou vinden.

Gytha grijnsde even. 'Een veel beter idee.' zei ze met een glimlach. Ze rekte zich even uit en keerde de mannen de rug toe. Ze had geen zin in hun idioterie. Ze zochten maar iemand anders voor die zuiplappen. Gytha keek even naar Vio en glimlachte. 'Ken je een goede?' vroeg ze maar.

Vio dacht even na. 'Ehm niet echt maar ik heb gehoort dat er hier dichtbij wel een goede is.' zei Vio. 'Of weet jij een goede?' vroeg ze teon aan haar. Ze was blij dat ze niet meer bij dat stelletje idioten hoefde te blijven en dat dei hun eigen zo zo moechten gaan opruimen.