rijk van de boogschutter- het zwembad

Sandee lag daar lekker over Dave te dromen en lette niet op de gedachten van de mensen om haar heen. Ze was nu op haar roze Dave wolk. Ze wist dat ze hem beter kon vergeten omdat hij toch nooit wat voor haar zou voelen en ze zo aleen maar meer zou lijden. maar ze kom niet anders

Voor dat hij overenthousiast werd, vroeg Chris het toch maar "Wie... vind je zo leuk... je aura is helemaal roze...?" hij vroeg het met een kleine aarzeling in zijn stem en hij was zo verstandig haar niet aan te kijken.

Sandee werd rood "Nou...eh..." stamelde ze. Daarna hervond ze zich snel "Dat gaat je niets aan" zei ze snel, maar het kwam er niet zo zeker uit als ze wilde. Dat ze dave leuk viond mocht hij neit weten, en chris dus ook niet.

Chris glunderde van binnen maar liet het niet merken "Gaat dat mij niets aan?, ik denk dat ìk wel recht heb op een eerlijk antwoord, denk je niet?" zei hij een beetje beduusd tegen haar voorhoofd.

Sanee gromde "Nee, maar ik denk dat aph het toch gaat doorlullen aan kurt, dus je weet het toch binnenkort." zei ze zacht. Ze zuchtte en blies een rode pluk uit haar gezicht. Ze sloot haar ogen even

"Maar de vraag is, lult Kurt het door, nee wacht, dat is geen goede vraag, dat is zeker... In ieder geval aan Valerio, en dan pik ik het nog wel op..." Zei Chris met een glimlach en streek de pluk haar die Sandee net weg hat geblazen glad.

Sandee keek een beetje verast naar Chris zijn hand. had hij nu net haar haar platgestreken. Dat was een teder gebaar dat haar een beetje overrompelde. Ze was na een keer afgewezen te worden, en een jongen die niet eens een kans was, neit echt gewend aan jongens die voor haar klaar stonden.

Chris'hand ging via de pluk naar de wag van Sandee, waarna hij haar noig een paar seconden zwijgend, maare diep nadenkend aankeek, en het waagde haar nog een keer te kussen, in zijn hoofd noemde hij zichzelf weer een verrader, want dat was hij, een verrader...

Sandee bleef geschokt doodstil zitten. Ze probeerde koortsachtig te bedenken hoe ze in vredesnaam behoorde te reageren. Moest ze ehm terugkussen of een klap in zijn gezicht geven. Gezien zijn gelijkenis met Dave had ze besloten hem gewoon kussen. Het was het dichtst bij dave dat ze ooit zou komen. Ze kuste hem terug en legde voorzichtig en lichtjes twijfelend een arm om zijn nek

Chhris was een beetje geschockt van dit onverwachtte moment, maar ook best vrolijk, hij stopte even alsof zij hem gezoend had en niet andersom, maar kuste haar al snel weer, wie noem je nu een verrader...?

Sandee sloeg haar armen om zijn nek en bleef hem maar kussen. Ze vond het eigenlijkw el een lekker gevoel. Ookal was dit Dave neit. Dat moest ze maar van zich af zetten. Dave zou ze toch nooit krijgen

Al vond hij zichzelf al een verrader (4 keer, nu 5 -.-), een stemmetje in zijn hoofd bevestigde dat dit niet helemaal goed was, een stemmetje dat verdacht veel op die van Colette leek... Hij stopte met het kussen van Sandee en schudde zij hoofd "Er is echt iets mis met me..." zei hij en hij draaide zich weg van haar.

Sandee beet op haar lip. Aan de ene kant voelde ze zich heel erg afgewezen aan de andere kant voelde het fout. Alsof ze haar eigen gevoelens bedroog. Ze hield neit van Chis maar van zijn eeneiige tweelingbroer.

Chris schudde even met zijn hoofd, als een hond met water in zijn oor, alsof hij een gedachte uit zijn hoofd wilde schudden."Het ligt niet aan jou... Of je leeeftijd... Ik ben gewoon een vreselijke verrader..."(nee dat woord hebben we nog niet zo vaak gezien hier...) zei hij toen hij Sandee op haar lipm zag bijten.

Sandee knikte, maar ze geloode hem neit. de enige jongen die intresse in haar toonde had haar afgewezen. Waarom had ze zichzelf de hoop gegeven dat ze emt Chris ook tevreden kon zijn. nu was ze gewoon weer een keer afgewezen en voelde ze zich onprettig en zeer ongemakkelijk

Dave liep lachend het zwembad in. Hij zwom even gewoon heen en weer en keek om zich heen, op zoek naar Chris. Die moest hier toch ergens zijn. En hij zag hem, zittend naast Sandee. Misschien konden ze haar nu terug pakken voor de klap die ze Chris had gegeven. Maar er was iets vreemds aan het aura van Sandee. Hij liep op hen af. 'Wat is hier aan de hand?" vroeg hij. Er hing een vreemde spanning in de lucht.

Sandee keek op toen ze dave zag. ze vond eht ondanks de ongemakkelijke situatie geweldig om hem te zien. natuurlijk moest ze lozen en ze keek weg. Voor chris en dave leek het net dat dta door het gedoe chris kwam. Ze keek naar de grond.

"Niets hoor, ik voel me alleen de grootste loser die er op kyon rondloopt..." concludeerde Chris en hij grijnsde naar zijn tweelingbroer, ondanks dat hij zich vreselijk voelde, hij kon niet naar gaan doen tegen zijn geliefde broertje...

"Aww," zei Dave en hij ging naast Chris zitten, waarvoor hij Sandee half van de stoel afduwde. Hij sloeg zijn arm om Chris heen. Het maakte hem niet uit wat er aan de hand was, hij kon niet boos zijn op zijn jongere tweelingbroer. Maar aan het aura van Sandee te zien, was hem nu wel duidelijk wat er aan de hand was. "Je had eerder aan Coco moeten denken, broertje," zei hij.

Sandee stond op. Ze had geen zin in het stomme gedrag dat die twee altijd vertoonden als ze met zijn tweeen waren. Eigenlijk wel grappig dat ze zonder elkaar veel aardiger waren. Ze liep gewoon weg zonder ook maar een woord tegen haar grote liefde en zijn tweelingbroer te zeggen

Dave was blij dat Sandee wegliep. Hij keek naar Chris. "Wat is er net precies gebeurd?" vroeg hij. "Zeg alsjeblieft niet dat je haar leuk vindt." Hij zuchtte. Als dat zo was, had hij nogal met Coco te doen. Hoe moest dat bij haar aankomen, hij vond het bij voorbaat al zielig. Maar ja, meisjes waren ingewikkeld.

"Ja hoor, loop maar weg..." zei Chris nog tegen Sandee, zonder naar haar op te kijken. Hij pakte de hand van zijn geliefde broer vast en schudde nogsteeds een beetje met zijn hoofd "Dan zeg ik ik het toch niet... Maar dan heb ik verder ook niet veel te zeggen, arme, arme, arme Coco..."

"Eigenlijk vind ik het best vreemd," zei Dave. "Je valt op het meisje dat je op je neus heeft geslagen. En je had al een vriendinnetje." Hij sloeg nu beide armen om Chris heen. "En ik wilde nog wel voorstellen met zijn tweeën wraak te nemen op Sandee, wegens jouw gebroken neus." Hij grinnikte en klopte op Chris' rug.

"Ja, ik weet het nu wel, graaotste loser, verrader, gek, noem maar op in kyon... En ik weet niet of ik dat kan, het klinkt raar, ik die geen wraak kan nemen, maa het is de harde waarheid..." Zei Chris terwijl hij zijn slapen masseerde.

Dave keek even in het aura van zijn broertje. "Nee, het is gewoon ernstig met je gesteld," zei hij geschokt. "We moeten iets doen. We gaan naar Valerio of Kurt, die weet denk ik wel iets." De laatste tijd waren die twee wel de oplossing op alles, maar daar waren ze nu hun vader voor.