Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

Loki knikte. 'Ja, het is lang geleden. Toen was ik nog maar vijftien.' zei Loki grijnzend. Ze was blij dat die tijd voorbij was en ze keek even nar Aria. Ze grijnsde even. Ze kon toen best wel weinig. 'Zes jaar is best een lange tijd.' zei ze en ze zuchtte zachtjes. Er was best veel gebeurd en ze keek weer naar het ijs.

´´Dat klopt er is veel gebeurd´´ zei Aria. Ze keek naar het ijs en het was net als of ze in haar spiegelbeeld Aria van toen zag. Toen zei ze weinig tegen mensen. Toen keek Aria alleen maar naar haar missie en hoe ze haar mester kon dienen. Maar die tijd was over waardoor Aria glimlachte. ´´Vooral veel goeds voor mij´´ zei Aria eerlijk.

Loki glimlachte. 'Hmm. Ik heb zes jaar wat rotdingen meegemaakt. Maar ik ben blij dat het nu beter gaat.' zei Loki glimlachend. Ze keek naar Aria en dacht even aan Kenneth. In die zes jaar was ze een ramp geweest maar gelukkig was het beter gegaan.Ze dacht even aan haar kleine zelf. Met puur paars haar, en een hele stilte. Ze negeerde mensen eigenlijk altijd.

´´Het kan alleen maar nog beter worden´´ zei Aria glimlachend. Tenminste dat hoopte ze dat het beter zou worden. Al de oorlog endelijk ten einde is dan werd alles beter dacht Aria. Al zou dat nog steeds heel veel moeite kosten. ´´Maar zullen we niet zo filosofisch doen´´ zei Aria snel met een glimlach. Ze kon het wel maar vond het nooit leuk om te doen.

Loki keek naar Aria en knikte. Ze glimlachte even. 'Goed laten we maar weer terug gaan naar de werkelijkheid en niet klinken als een paar oude dames.' zei ze grijnzend tegen Aria. Loki vroeg zich af wanneer alle slechte dingen ophielden. Loki dacht er maar niet meer aan. Ze glimlachte nog steeds.

´´Oh begin er niet over ik lijk er steeds meer op oude dame´´ zei Aria. Terwijl ze nog steeds kinderlijke trekken had langaam was ze wel volwassen geworden. Dat merkte ze ook aan alles wat ze deed. Of aan bijna alles wat ze deed. Sommige dingen waren nog echt dingen die alleen Aria zou doen. ´´Ik kan beter nu al vast een stok kopen´´ zie Aria glimlachend.

Loki grinnikte. Ze pakte een beetje glas uit haar zak en vormde er een stok van. 'Kijk eens, je hoeft niet eens meer naar de winkel te lopen, dat kan te zwaar zijn voor een oude dame.' zei ze grijnzend. Ze keek even naar Aria. Ze was blij dat ze zelf eindelijk een beetje volwassen werd al was ze natuurlijk pas eenentwintig.

New
____

Gabriel liep rond. Hij had zijn schoenen maar aan gehouden maar nog steeds droeg hij alleen een blousje met een broek. Hij had weer eens koppijn dus had hij weer wat rust nodig maar dit maal vloog Tsuko boven hem. Die landde toen hij bij het bevroren meer aan kwam. "Waarom moet je hier heen?" Vroeg hij mentaal.

Leida zat aan de kant van het meer. Ze keek over de bevroren oppervlakte. Er rolde een enkele traan over haar wang en de herinneringen aan Andrew vlogen door haar hoofd. Ze streek ruw de tranen van haar wangen en stond op. Aan janken had ze niets. Ze besloot maar wat te gaan trainen. Ze maakte een vuurbal in haar hand en schoot hem af op de dichtstbijzijnde boom.

Tsuko was tussen een paar bomen geland en Gabriel liep net richting het meer toen de boom voor hem ineens werd geraakt door een vuurbal. Hij schrok er een beetje van en gelijk was hij wakker. Hij deed een paar passen opzij en keek naar waar de vuurbal vandaan kwam. Hij was verbaasd toen hij een meisje zag maar liep alsnog rustig over de stenen.

Leida schrok zich dood toen de jongen haar gezichtsveld inkwam. 'HE, wil je dood ofzo?' Schreeuwde ze keihard. Hij had bijna voor de vuurbal gestaan. Ze keek hem kwaad aan. Een stapje verder en hij zou nu verschroeid zijn.

Gabriel grinnikte wat zwakjes. 'Misschien wel..'mompelde hij zachtjes. 'Maar nee, Ik wil niet dood. Toevallig landde ik achter de bomen.' zei hij schouder ophalend. Hij warmde zichzelf maar weer eens op. Het was een gewoonte geworden. Gabriel negeerde de kwade blik maar.

'Als je de volgende keer "toevallig" in de baan van een vuurbal beland, breng je het er waarschijnlijk minder goed vanaf. Het is oorlog, dus het is belangrijk dat je kijkt waar je loopt.' Zei Leida. Waarom verspilde ze haar energie aan deze jongen? Ze kon zich net zo goed omdraaien en op een ander doelwit oefenen. Maar dat deed ze niet.

Gabriel keek naar haar. 'Oja, haast vergeten dat het oorlog was.' zei hij rusitg. Hij keek naar het meisje en vond haar er niet heel erg vrolijk uit zien alsof hij dat wel zag maar dat maakte hem niks uit. De oorlog was hij echt haast vergeten. Hij had nergens last van en vocht maar weinig dus zo vreemd vond hij dat niet.

Leida zuchtte. 'Je bent vergeten dat het oorlog is? Dat hoor ik ook voor het eerst.' Ze liet kleine stukjes metaal uit de grond schieten en voegde ze samen. Ze concentreerde zich en het metaal begon verschillende vormen aan te nemen.

Gabriel keek naar het meisje. 'Hmm. Het is niet heel gek als je bij het dertiende hoort en vrij afgelegen woont en eigenlijk nooit in de bewoonde wereld komt. Zo vreemd is het echt niet.' zei Gabriel rustig. Hij liep naar een rots toe en ging erop zitten, kijkend naar het metaal. Gabriel checkte rustig haar naam, meer hoefde hij niet te weten.

'Het is maar goed dat er mensen in mijn peleton zitten die meer om de schepper geven dan jij.' Zei Leida kalm en ze schoot het metaal de boom in. Precies in het midden van de vorige schroeiplek. Ze haalde het terug en splitste het in kleinere stukjes.

Gabriel snoof even. 'Ik kom dan wel uit het dertiende, maar dat betekend niet dat ik vecht. Ik ben met een jacht bezig. Puur en alleen op twaalfers. Maar ik ben niet goed in veldslagen.' zei Gabriel rustig. Hij keek naar Leida. 'Maar misschien ben jij, Leida, beter in veldslagen dan dat ik ben.'

Leida was niet diep geschokt om het feit dat Gabriel haar naam wist. 'Teliknese zeker.' Zei ze kalm. 'En tja, dat is wat ze zeggen. Anders had ik niet zoveel manschappen onder mijn leiding gehad.' Alle kleine metaalsplintertjes schoten in een perfecte cirkelvorm in de boom.

Gabriel haalde zijn schouders op. 'Geen idee wat ze zeggen. Dat denk ik gewoon. Maar hoeveel manschappen heb je dan onder je leiding?' vroeg hij geinterresseerd terwijl hij naar het metaal keek. Hij had vandaag toch niks anders te doen en zolang ze antwoorde vond hij het geen probleem.

'Ongeveer 100 vaste, maar tijdens een veldslag veel meer.' Zei Leida kalmpjes. De stukjes metaal veranderden in een ring die langzaam naar haar terugvloog. Hij sloot zich om haar pols heen en maakte een polsbeschermer. Ze pakte haar boog en begon pijlen te schieten.

'Dat zijn er aardig wat. Ik heb alleen mijn paard en draak.' zei Gabriel rustig. Hij keek naar Leida. Het was best interressant om naar iemand anders zijn training te kijken vond hij. Hij onthield altijd wel dingen. Maar Leida zou toch wel te sterk voor hem zijn dus hij zou niks doen. Gabriel keek even naar het bevroeren water.

'Als je bij het leger komt durf ik te wedden dat jij ook zo 50 man onder jouw leiding hebt.' Zei Leida droogjes en ze bleef haar pijlen afschieten. Ze schoot de veren van de pijlen die ze al geschoten had ervanaf. Dit lukte niet altijd, maar ze was blij dat het haar drie keer was gelukt.

Gabriel grinnikte. 'Hmm. Nee, ik heb een tijdje meegetraind maar het is niks voor mij. Ik ben liever alleen en verantwoordelijk voor mezelf dan voor heel veel anderen. Als zij sterven kunnen ze altijd zeggen maar hij was geen goede leider en dit en dat. Maar als alleen ik sterf kijkt er niemand naar me om, dus tja. Dat heb ik denk i liever.' zei hij tegen haar.

'Ik geloof niet dat er niemand naar je omkijkt als je sterft, je moet toch op zijn minst vrienden of kennissen hebben? Of broers of zussen?' Zei Leida verbaasd. Ze gebruikte haar metaalkrachten om de pijlen die ze geschoten had terug te halen.