Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

Blijkbaar was het plan maar half gelukt. Hij moest iets nieuws bedenken waardoor hij dicht genoeg bij kon komen dat hij Orion in de houtgreep kon zetten. Alleen zat hij o ijs dus kon hij niet zo maar onder Orion komen. Dus moest Orion maar naar achteren gaan bedacht Demetri. Hij vuurde nu veel steentjes af van de andere kant zodat Orion mi8sschien naar achteren ging.

Orion voelde alle steentjes tegen zijn rug aan komen. Hij heelde de plekjes, zodat ze niet blauw werden, en deed een stap opzij, terwijl hij vuur in het rond spoot, vooral naar de steentjes. Hij liet het ijs om hem heen smelten. Nu stond hij alleen nog op een ijsschots. Als het moest, zou hij in het water springen. Opwarmen zou toch wel lukken.

Weer was het niet gelukt. Demetri probeerde maar ergere pijnschuiten te laten komen. Dan was er nog kans dat een plan van hem werkte. Uiteindelijk moest hij wel omhoog komen. Dan maar veilig. Hij maakte verschillende grote brokken steen zodat Orion niet wist waar hij vandaan kwam. Daarna kom hij naar boen enn liet ze langzaam naar voren zweven.

Orion had vreselijke last van de pijn. Hij had geen tijd meer om iets de doen tegen de rotsen, dus gooiden ze hem in het water. Onderwater zwom hij snel naar boven. Last van de kou had hij gelukkig niet. Hij probeerde een vuurstraal op Demetri af te sturen, maar er kwamen alleen maar golven van bloedheet water, die langzaam op hem af rolden.

Demetri maakte een brug over het water naar Orion en trok hem op de kant. Het leek half er op dat die anders zou verdrinken. Daarna hield hij Orion stvig vast. Maar hij had wel het idee dat Orion nel los kon komen. ´´Dat jij het niet koud hebt´´ zei Demeri nog verbaast. Het water leek zo koud vond hij zelf.

"Ik verwarm mezelf," zei Orion en hij dampte het water van zich af. Toen zag hij de brandwond die zijn lint had na gelaten. Hij legde zijn hand erop en nadat die blauw had gegloeid, was de wond weg. hij ging staan en keek naar Demetri. "Zullen we dan maar zeggen dat we klaar zijn?" vroeg hij. Misschien was het niet slim als twee kinderen met vuur en stenen naar elkaar gooiden.

´´Dat is handig´´ zei Demetri. Hij voelde de brandwond verdwijnen. Eigenlijk vond hij niet erg dan kon hij het litteken laten zien. Dat zou zeker cool staan dacht hij. Maar nu was tenminste de pijn weg. ´´Dank je en ja we kunnen beter stoppen´´ zei Demetri dankbaar. Hij liep al weer naar de kant want hij wist niet hoe lang hij het nog vol kon houden.

Orion liep achter hem aan. Hij droogde de laatste natte plekken uit zijn broek en ging zitten op de steen waar ze eerder hebben gezeten. Hij ging languit liggen en hoopte dat de winterzon door zou breken. In plaats daarvan, begon het te sneeuwen.

´´Verwacht je echt dat het warmen hier wordt´´ zei Demetri. Hij wrd langzaam weer kouder e keek naar AB die er natuurlijk geen last van had. ´´Ik denk dat ik toch ergens maar gaan schuilen om warm te wrden´´ zei Demetri. Hij maakte een grot in de aard en ging er in zitten. Hij was zo groot dat Orion er makkelijk bij kon en er nog genoeg ruimte was.

"Nee, ik ben al warm genoeg," zei Orion. "Maar wat bruiner zou wel mogen. Helaas is de zon nu weg." Hij sprong van de steen en liep naar de grot van Demetri. Hij liet daar een klein vuurtje ontstaan. Het was lekker knus binnen. "Maar jij bent aardmeester, waar ook weer van?" vroeg hij.

´´Dan moet je naar de zon vliegen´´ zei Demetri als grap. Hij verwachtte niet dat Orion het serieus nam want het was onmogelijk om daar heen te vliegen. ´´Maar waar ik vandaan kom. Ik ben gebeoren in het rijk van de leeu´´ zei Demetri rustig. Het was nog steeds vaag maar hij was eerlijk beantwoord zoder echt ruzie te veroorzaken.

"Maar je bent aardmeester," zei Orion. "Je houdt iets achter, zeg het." Hij wilde niet dat mensen niet helemaal open waren. Al helemaal niet mensen als Demetri, waarmee hij het goed kon vinden. Dat was ook zo geweest bij Marc, waar hij uiteindelijk goed mee op kon schieten.

´´Mijn oom komt dar eigenlijk alleen vandaan. Mijn moeder en vader niet´´ zei Demetri maar rustig. Hij wou niet zoijn vriendschap hierdoor breken. Al wist hij niet of het wel kon blijven omdat ze vijanden waren. ´´Mijn moeder komt uit een van de aarderijken´´ legde Demetri verder uit. Hij hoopte dat het we genoeg was.

"Zeg het maar als je bij het Dertiende Rijk hoort," zei Orion. Hij wist zeker dat Demetri al bezig was hem te vermoorden als hij het echt volgde, dus et kon geen kwaad. Zelf zou hij ook niks doen, alleen hopen dat Demetri geen familie had die het echt streng naleefde. Het vuur laaide wat hoger op en verspreidde meer warmte. Xing keek de grot binnen. Je zag dat hij het niet koud had, dat kwam voor zijn vleugels.

Demetri was verbaast dat Orion het wist. ´´Ja mijn vader kwam daarvan alleen is hij nu dood´´ zei Demeri. Hij had he nooit gekend dus natuurlijk was hij er niet blij mee. Het enigste wat hij had wren de herinneringen van zijn moeder. Wel de herinnerigen voor zevenjarige goed zijn. Demetri keek niet op naar Orion. Maar naarzijn gedachten om de reactie te krijgen.

"Volgens mij niet alleen je vader," zei Orion, die bleef zitten waar hij zat. Als het moest, dan moest het en dan zou hij terug aanvallen. Maar hij zelf vond het niet nodig. Liever wilde hij vrienden zijn met Demetri. Misschien ook wel Anneloes ontmoeten, waar hij het al over had gehad.

´´Die komt wel als enigste van het dertiende rijk´´ zei Demetri verdedigend. ´´Maar we reizen nu wel allemaal mee het het leger´´ zei Demetri eerlijk. Hij vond het zelf heel gewoon omdat hij zo opgegroeid was. Demetri zag aan de gedachten van Orion dat hij niet zou aanvallen dat zou hij dat ook niet doen besloot Demetri.

"Vreemd," zei Orion. "Het voelt alsof er meer is. Maar dat maakt niks uit." Hij kon het fout hebben. Xing zat voor de ingang van de grot. Het sneeuwde niet meer en hij schudde de sneeuw van zijn enorme vleugels. Orion kroop naar buiten.

Demetri kon niet bedenken wat er meer zou moeten zijn. Hij had wel veel meer n zijn verleden maar het was onmogelijk om dat allemaal te vertellen. Ook hij kroop uit de grot en liet hem uiteindeljk in storten. ´´En jij , zit je niet bij de twaalf rijken die ons weg willen jagen´´ zei Demetri vragend. Hij zag het niet beledigen alleen zag hij het zo.

"Oh, ik wil wel dat ze weer achter hun woestijn verdwijnen," zei Orion. Hij zei expres ze, om Demetri niet te beledigen. "Maar ik vind ook dat je door de oorlog heen vrienden kunt zijn, zelfs verliefd. En ik denk dat dat hier aardig goed lukt." Xing wapperde even met zijn vleugels, zodat ze sneeuw er vanaf vloog.

Demetri luisterde aandahtig. ´´Ik hoop het niet want dan gaat ons gezin misschien uit elkaar´´ zei Demetri teleurgesteld. Nu leek hij echt zeven jaar oud. Gewoon een jongen die om zijn gezin gaf en er niet verder door dacht. ´´Maar verliefd worden klopt ik ken er wel veel die dat zijn´´ zei Demetri terwijl hij dacht aan oom cloud en tante lexie al was oom cloud wel overestapt.

"Tja," zei Orion. "Als Orlando thuis kwam met een Dertienster, zou ik mischien ook anders gaan denken. Maar nu wil ik gewoon over straat gaan zonder te vrezen voor mijn leven. Want nu moet dat dus op sommige plaatsen.

Demetri was verbaast dat Orion zo bang voor het dertiende was. ´´Als je ovrstapt heb je dat ook niet of als je zegt dat je bij het derteinde hoort´´ zei Demetri. Hij wist dat ze dan mensen niet dood maakten. Maar dat wist hij niet hondert procent zeker natuurlijk. Elke soldaat was anders maar dat was ook zo in de twaalf rijken.

"Maar dat ben ik niet van plan," zei Orion. "Jij bent er mee opgegroeid, voor mij is het een ander verhaal. Sinds mijn geboorte krijg ik alleen slechte dingen te horen over het Dertiende Rijk. Sorry." Hij ging zitten in de sneeuw.

´´Oh´´ zei Demetri terwijl hij naar zijn voeten keek. Hij wist dat het bijna tijd was voordat hij naar huis moest gaan. Hij sloop al te vaak weg dus moest hij soms wel op tijd thuis komen anders kon hij niet meer ontsnappen. ´´Ehm ik dnk dat ik maar weer ga´´ zei Demetri rustig. Hij keek glimlachnd naar Orion. ´´Maar we zien elkaar wel weer´´ zei hij daarna. Sprong hij op AB en vloog weg.