Huize strife

Vlak nadat Cloud wakker was geworden stommelde Alexis met een man aan haar arm binnen. Het was een tpische dokter met een brilletje die hij steeds op zijn neus moest drukken. Ze leidde hem naar de kamer waarin Cloud lag. In haar armen droeg ze het gips dat voor Clouds been bedoeld was. Blij keek ze op naar Cloud die wakker leek te zijn. "deze man komt je been spalen en ingipsen." verklaarde ze zijn aanwezigheid toen ze eenmaal binnen stonden. De man knikte proffesioneel en bekeek het been waar nog glas omheen zat. Vragend keek hij naar Alexis, die het op haar beurt weghaalde. De man begon met het betasten van het been om te kijken hoe het been het best gespalkt kon worden.

Cloud keek op toen Alexis met de arts binnen kwam lopen. Hij glimalchte naar de man "Hallo, ik denk dat Alexis alles al verteld heeft?" hij keek teon naar alexis.

Alexis knikte onschuldig van ja, ze had bijna alles verteld. Het dronken dansen op het ijs had ze maar even achterwegen gelaten. Aangezien dat waarschijnlijk te ongeloofwaardig zou zijn. De man groette Cloud proffesioneel. "Als je nu even stillegt zou ik de dame willen vragen om een paar natte lappen en wat water." Alexis trok heel even haar wenkbrauw op bij het woordje dame, maar liep uiteindelijk gehoorzaam weg om deze te halen. Ondertussen nam de dokter het been onder behandelijk. Hij duwde het bot nog wat rechter, wat waarschijnlijk voor veel pijn zorgde, viste een spalkt ergens vandaan. Snel begon hij het been te verbinden en begon er met het water van Alexis een prachtig gips op aan het leggen. (oké hoopt dat het een beetje kloptxd)

Cloud knikte en keek naar wat de arts deed. toen het been opnieuw gezet werd schreeuwde hij het uit. Hij was al snel weer gekalmeerd en keek naar alexis "HGE gaat nu wel weer, en van de klap op mijn hoofd heb ik niet echt veel last meer."

een tijdje later als doktermannetje weg is
-
Alexis zat op het bed naar Cloud te kijken die nog steeds ingepakt lag op de grond, het gips zat tot over zijn bovenbeen, dus ze kon niet verzinnen hoe ze hem ooit in het bed zou kunnen krijgen. "Hoe voel je je?" vroeg ze na een lange stilte aan Cloud, ze voelde zich redelijk schuldig, zij had met haar dronkenkop voorgesteld om naar buiten te gaan.

Cloud glimalchte lief naar haar "Het doet wel pijn, maar je hoeft je neit schuldig te voelen, ik was ook net zo dronken, zo niet erger." hij trok met telekinese een bezem naar zich toe "Kan je me overeind helpen" Vroeg hij aan alexis.

Alexis glimlachte, ze streek met haar hand langs zijn wang en stond op. "Ik kan het proberen, maar je hebt gehoord wat de dokter zei. Blijf de eerste 2 weken in bed en kom er niet uit." ze keek hem even bezorgd aan. Ze wilde niet dat hij door zijn stoerheid gewoon wilde gaan rondlopen op een geïmproviseerde kruk, en daardoor zijn been oevr zou belasten. Dan waren ze nog veel verder van huis.

Cloud glimalchte "Is het dan niet handig als ik eerst in bed ga liggen voor ik er twee weken in blijf?" hij stak zijn ahnden naar haar uit "Trouwens, ikw eet echt dat je er niet op moet gaan wandelen, geloof me diit is lang niet de eerste keer dat ik een been, of twee breek"

Alexis grinnikte, Cloud wist altijd alles van de zonnige kant te bekijken, ook al was hij niet eens instaat om zelf op te staan. Met beide handen pakte ze cloud vast. Het was toch wel zwaar om iemand van 2 meter helpen overreind te krijgen. Ze zette zich schrap toen ze hem overreind begon te trekken.

jeetje, nu je me erop wijst, hjij is echt een optimist

Na wat werk van beidenkanten stond Cloud ongeveer overeind. met behulp van zijn geimproviseerde wandelstok hobbelde hij naar het bed en ging hij liggen, met kussens achte zijn rug zodat hij half overeind zat "En nu?"

Alexis kroop naast hem in bed "weetje dat ik geen idee heb." grinnikte ze "Ik heb hier nou niet bepaald verstand van." zei ze eerlijk, en gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. "Misschien wat eten? Drinken?" stelde ze voor, Cloud had waarschijnlijk al uren niks gegeten of gedronken, in de tijd dat ze de dokter gehaald had enz. had zij wat te teten gehad.

Cloud glimalchte "Graag" hij gaf haar een kus op haar voorhoofd "Nu mag je mij voor de verandering verplegen, weet je nog, meer dan 6 jaar terug"

Alexis grinnikte, ze wed niet graag aan die gebeurtenis herinnerd, maar nu snapte ze er de humor wel van in. Ze klom van het bed af en liep naar de keuken. Inplaats van dit keer naar de champagne fles te grijpen pakte ze de homp brood die ze Cloud die ochtend nog uit de handen getrokken had, ze sneed er 4 dikke plakken van af en belegde het met wat vleeswaar. Ze pakte 2 glazen melk en was fijv minuten later weer terug in de slaapkamer. "Zo, laten we nu maar wat gezonder doen."

Cloud lachte "Goed idee, heb jij dan geen zin om een been te breken" hij glimalchte en streek teder met een hand haar haar achter haar oor. Daarna pakte hij zijn brood en melk aan "Dankje"

Alexis schudde haar hoofd tetrwijl ze weer bij hem in bed kroop. "Liever niet nee." zei ze droog terwijl ze hem het brood en melk gaf. Zelf nam ze ook een grote slok, het was niet echt iets waar ze van hield. Maar het gaf wel wat gezonde energie, wat ze wel nodig had. "Nooit gedacht dat die priester zo snel gelijk zou hebben, ín voor en tegenspoed' " citeerde ze op overdreven plechtige toon.

Cloud Lachte "Ik hoop dat de tegenspoed dan hierbij blijft" hij glimalchte naar haar voor hij een grote hap van zijn brood nam. Afgewisseld met slokken melk was zijn brood al snel op. Dat was een nadeel van heel lang zijn.

"Daar ben ik het helemaal mee eens." ook Alexis nam een hap van het brood, nu ze naast hem lag voelde ze de spanning van de hele dag van zich afglijden en de vermoeidheid langzaam toeslaan. "Zo iets gaan we denk ik niet nog eens uithalen." dacht Alexis half lachend hardop. Het was fijn dat Cloud goed aanspreekbaar was.

Cloud lachte "Geen halve flessen champagne meer op de lege maag" zei hij met een glimalch "Voortaan is wodka, whisky of wijn genoeg" zei hij toen plagerig hij porde haar in haar zij. Het was gelukkig wel nog een beetje gezellig.

Alexis grinnikte "Met Whisky komen we het bed waarschijnlijk niet meer uit." reageerde ze droog. Ze kroop bij Cloud onder de deken, het huisje was prachtig maar veelv erwarming had het niet. Gelukkig was Cloud er om tegen aan te liggen. "Hoe voel je je?" ze streek voorzichtig langs het verband rond zijn hoofd.

Cloud grinikite en legde een arm om haar schouder en trok haar naar hem toe. "Het gaat wel hoor, zolang mijn reddende engel bij me blijft, als jij neit zo goed gehandeld was was het veel erger geweesd"

een paar weken later
-
Alexis liep vermoeid het appartement binnen, haar handen zaten vol met vers etenswaren die ze van het legerkamp meegesmokkeld had. "Zo er is weer eten" riep ze naar Cloud die waarschijnlijk ergens in het huisje aan het rondstommelen zou zijn. Zuchtend liep Alexis met de spullen naar de keuken, haar besluit om nooit huisvrouw te worden was deze weken wel versterkt, het was een rotwerk om steeds rond te moeten sjouwen met spullen.

Cloud liep de keuken in, steunend op een kruk "Ik ben blij dat jij er vent om voor ons beiden te zorgen" hij liep naar haar toen en omhelsde haar. "En ik zie je niet snel als huisvrouw nee" hij glimalchte "De grote oorlogsheldin alexis, in een schort bij eht fornhuis" hij alchte "Dat gaat niet snel gebeuren denk ik zo"

Plagend gaf Alexis Cloud een stompje in zijn zei "Daar ben ik het helemaal mee eens." grinnikte ze. Ze gooide de spullen die in de koelkast hoorde, in de koelkast, de rest liet ze gewoon op het aanrecht staan, veel had ze niet mee dus ruimte het niet meer. "Maar ik zie dat je al een kruk geloodst hebt?" zei ze grinnikend met een blik op het gips rond het been van Cloud

Cloud glimalchte "Jupps... " hij gaf haar een kus op haar wang "En ik zie je eigelijk ook niet in de rol van moeder als ik eerlijk ben, net als ik mezelf nu ok neit echt zie als een idiale vader of zo" hij grinnikte "Ik geef mijn minderjarige nichtje bier"

try keek voor zich uit en zo nu en dan eens naar de grond, hij vroeg zich af of het de man van alexis die cloud heete blijkbaar zou lukken zijn herrineringen te wissen en hij hoopte tot hem dat zou lukken zo niet dan zou hij toch aan die eed vast zitten want alexis leek hem niet eentje die eerst het geheugen liet wissen en dan de eed, maarja de tijd zou het leren dacht hij, en dan ziet hij een huis