Huis van Vio-Rijk van de Ram

Dit huis is van normale grootte. Het staat er al jaren en het was eerst van Vio's ouders. Toen zij dood gingen heeft Vio het geerfd en opgeknapt. Er zijn drie slaapkamers, een grootte woonkamer, een mooie woonkeuken en een grootte tuin.

Binnen:
Als je binnen komt kom je in een kleine hal. Daar staat een kapstok en een tafeltje met wat bloemen. Er zijn twee deuren. De ene leid naar de woonkamer en de andere naar de keuken. In de woonkamer is een trap die naar boven leid om daar uit te komen in een overloopje. Op de overloopje zijn vier deuren. Drie voor de slaapkamers en een voor een riante douch. De woonkamer is modern ingericht en er staat een bank, een salontafel en een kleine openhaard. De keuken is groot en ook modern. De meeste apparatuur die dan is uitgevonden staat in de keuken. In het midden is een kookeiland met een barretje waar je aan kan zitten. Er zitten in twee wanden in de keuken ramen en er zijn openslaande deuren naar een groot grasveld.
Boven zijn drie slaapkamers. Ze zijn allemaal heel modern ingericht en kijken uit op de tuin. In elke kamer staat een tweepersoonsbed en bij elke kamer hoort een inloopkast. De douch is mooi ruim en er staat een bad en een douch.

Buiten:
Buiten is een mooi terras en een groot grasveld. Alles wordt omringt door een bos alleen de voorkant niet. Op het grasveld kun je goed trainen maar ook goed voetballen of zo iets. Op het terras staan een paar tuinstoelen en een tuintafel. Verder is er een bbq die niet vaak wordt gebruikt.

Regels:
Max 20 personenen
vechten alleen buiten op het grasveld (laat de boel wel een beetje heel s.v.p.)
rang niet nodig
kom alleen binnen als Vio dat zegt anders wordt je aangevallen..

Vio stond buiten op het grasveld. Ze had een lange nauwsluitende spijkerbroek aan. Daarop had ze een roze shirtje met zwarte strepen. Het shirtje was erg kort en liet haar buik bloot. Voor Vio zweefde een stuk glas wat ze in de lucht hield en probeerde te vervormen. Ze was aan het trainen zoals ze meestal trainde.

Met haar handen diep in haar broekzakken gestoken liep Bella met rustige passen door het rijk van de Ram. Ze had niet veel zin om ver van huis te gaan, dus daarom was ze in dit rijk gebleven. Ze liep langs een paar huizen, waar ze uit nieuwsgierigheid altijd eventjes een blik op wierp.

Vio had het glas vervormd tot een klein hart en liet het toen weer verdwijnen. Ze liet de lucht om haar heen flink waaien en begon wat vechthoudingen aan te nemen. En probeerde daarbij zo goed mogelijk te blijven staan. Door de wind werd ze gedwongen om op haar voeten werk te letten. Waardoor ze weer beter werd.

Isabella's blik viel op een meisje dat op een grasveld, dat overduidelijk bij haar huis hoorde, waarschijnlijk haar magie stond te oefenen. Ze glimlachte lichtjes. Zelf besteedde ze niet veel tijd aan haar magie, ze zag geen reden daarvoor. Als ze gevaar liep had ze genoeg mensen om voor haar te vechten, dus waarom zou ze zelf haar handen vuil maken en alleen maar moe worden, misschien zelfs gewond. Nee, dat was echt niks voor haar. Ze had echter wel bewondering voor mensen die goed met hun magie konden omgaan, en ze vond het meestal ook behoorlijk interessant om te zien hoe ze dat deden. Dat was dan ook de reden waarom ze naar dit meisje bleef kijken.

Vio was zo bezig met haar trainig dat ze niet meteen door had dat er iemand naar haar keek. Ze liet de wind nog wat steviger worden en trapte een paar keer hoog in de lucht. Deze oefeningen waren zwaar en al snel stond het zweet op haar voorhoofd. Ze wist dat ze even een pauze nodig had. Ze ging weer op twee voeten staan en liet de wind afzwakken tot een verkoelend briesje. Ze liep naar een tafel waar een fles water op stond. Ze draaide de dop eraf en nam een slok. Toen ze zich omdraaide zag ze het meisje pas staan. 'Heey.' riep ze hard. Ze had een hekel aan pottekijkers.

Isabella kreeg een verbaasde blik op haar gezicht toen ze het meisje 'Heey' hoorde roepen, en toverde een verontschuldigende, schijnheilige glimlach tevoorschijn rond haar lippen. 'Sorry, ik vond het gewoon interessant om te zien hoe goed je je magie beheerst.' Haar stem klonk behoorlijk slijmend, maar dat was iets waar Bella gewoon goed in was.

Vio keek boos. En dan niet gewoon boos maar afschrikkend boos. 'Dat kan wel wezen maar ik hou niet van pottekijkers.' zei ze boos. Diep van binnen was ze wel een beetje gevleid door de opmerking van het meisje maar dat zou ze nooit laten merken. Daar was ze te trots voor en ze wou zich niet laten om praten door het meisje.

Ondanks de boze blik die het meisje haar toewierp liep Isabella zich niet afschrikken. 'Oh, dat begrijp ik maar al te goed, daar kan ik me ook mateloos aan irriteren, maar het spijt me, ik kon het echt niet laten.' Nog steeds stond de glimlach op haar gezicht, en zelfs in haar ogen was een twinkeling te vinden. Ja, Isabella was een vreselijk goede actrice. In werkelijkheid voelde ze helemaal geen spijt, waarom zou ze? Spijt omdat ze keek? Daarom had ze dat paar ogen toch gekregen, of had zij het nou mis? Nee, zij had het nooit mis. 'Anyway, als je het zo vreselijk vind dan ga ik wel weer.'

'o nee je gaat niet weg.' zei Vio. Ze moest eerst weten wie het meisje was. En hoeveel ze had gezien. 'Wat is je naam?' vroeg ze aan haar. Ergens accepteerde Vio het wel dat het meisje had gekeken maar toch was er iets waardoor ze het meisje niet meteen geloofde.

Isabella had al een aanstalten gedaan om weg te lopen, en had ook al een paar stappen verzet. Ze draaide zich om toen ze het meisje weer hoorde praten. 'Hmm? Opeens toch wat minder boos?' De glimlach kwam weer op haar gezicht tevoorschijn. 'Beter. Ik ben Isabella, en mag ik dan ook jou naam weten? Wel zo eerlijk, niet waar?'

'Nee nog steeds boos.' zei Vio eerlijk. Isabella die naam moest ze goed onthouden. 'Vio.' zei ze alleen maar om haar hele naam niet te hoeven zeggen. 'Uit welk rijk kom je?' vroeg ze toen aan isabella. Ze keek nog steeds een beetje boos maar wel wat minder als daarne. Ze moest eigenijk aardig tegen dit meisje doen tot ze zeker wist of ze een vriend of een vijand was.

'Ach, die boosheid trekt vanzelf wel weg.' Zoals gewoonlijk klonk Isabella heel zeker van zichzelf, dit was ze namelijk ook. 'Ik kom uit het rijk waar je op dit moment in staat. Oftewel: Het rijk van de Ram. En jij?' Het was haar gewoonte om vragen die aan haar gesteld werden ook direct aan de ander terug te stellen. Zo kwam ze niet al te nieuwsgierig over, maar wist ze gelijk wel behoorlijk wat over diegene.

'Ook.' zei Vio. Ze loog en dat wist ze zelf ook. Ze was er niet trots op ofzo maar ze had gewoon geen zin om te zeggen dat ze uit het dertiende kwam. 'En over die woede zou ik niet al te zeker zijn als ik jou was.' zei Vio. Ze had een gevaarlijkte toon in haar stem. OMdat ze wist dat ze die woede niet onder controle had. Hij nam haar leven over.

Isabella haalde haar schouders op. 'Als ik te depressief word van je boze gedoe loop ik gewoon weg, zo simpel is dat. Niemand die me tegen houd, dus ja.' Ze glimlachte opnieuw lichtjes. Ze liet zich niet afschrikken door de toon waarop het meisje sprak. Woorden konden haar niet veel maken.

'Dat lijkt me redelijk slim plan van je.' zei Vio eerlijk. 'Hoelang stond je al te kijken?' vroeg ze toen maar gewoon direct. Ze moest het weten. Als het meisje niet veel had gezien kon Vio gewoon de waarheid vertellen en dan was er niets aan de hand. Maar als Isabella te veel had gezien moest ze haar aanvallen.

New
____________
Vio kneep zachtjes terug in de hand van Gytha. Ze bloosde nog steeds een beetje. Buiten viel de schemer nu in en het werd langzaam donkerder. Vio keek even snel naar beneden om te kijken of ze er al bijna waren. Een stuk verder op zag ze haar huis al staan. 'Kijk daar is het.' zei ze terwijl ze het huis aanwees.

Gytha bloosde ook nog en hoopte dat het niet te erg opviel. Ze keek naar Vio en van Vio naar haar huis. 'Cool, dat is snel..' zei ze glimlachend. Gytha glimlachte naar Vio. Ze voelde zich een beetje vreemd maar het was niet onpreetig en ze voelde zich af waarom ze zo bloosde.

Vio voelde een vreemde kriebel door haar buik gaan. Ze wist niet precies wat het was maar vodn het eigenlijk ook niet erg dat ze dat had. Ze keek nog even naar Gytha en toen weer naar de grond. Sweet zette de daling in en zou zo landen in het grasveld waar Vio vaak trainde.

Gytha bleef naar Vio kijken ondanks dat ze naar beneden keek. Ze keek even weg en bloosde. Ze hield Vio's handen nog steeds vast. Het voelde niet geel erg fout. Gytha keek maar even naar de grond en daarna naar Vio's huis. Ze glimlachte en was blij dat ze mee gegaan was.

Vio hield de hand van Gytha nog steeds vast toen ze landen. Maar toen ze van Sweet afsprong moest ze haar hand wel even loslaten. Ze kwam op de grond neer en wachte met een glimlach tot Gytha ook kwam. Sweet keek even met een veel betekende blik naar Vio maar ze deed net alsof ze het niet zag.

Gytha sprong van Sweet af. Ze glimlachte en keek naar Vio. Ze wist niet zeker of ze nu weer haar hand vast moest pakken dus wachtte ze maar even af. Ze keek even rond. 'Bedankt Sweet.' zei ze glimlachend. Ze was over zoiets best beleefd.

Vio pakte de hand van Gytha weer en trok haar mee naar binnen. Het koelde buiten snel af en ze hield zelf niet van de kou. De warmte van de keuken ontving hun. De keuken was nog precies zoals ze hem had achtergelaten. Schoon en zonder een enkel vuiltje.

Gytha liep snel mee en liet Vio's hand niet los. Gytha keek rond. 'Het is echt heel erg mooi.' zei ze glimlachend. Ze keek rond. HJet was echt veel schooner dan het bijhaar thuis was mar dat kwam misschien omdat ze het erg druk had de laatste tijd. Gytha glimlachte.

Vio keek even snel rond maar liep toen door naar de huiskamer. Ze had niet zoveel met de keuken omdat ze niet zo van koken hield. Dat was ook de reden waarom het zo schoon was. 'Bedankt.' zei Vio alleen maar. Ze stond nu in de huiskamer die modern was ingericht maar toch knus was.