Praktijk van Evaline-rijk van de tweeling

Dit is een praktijk voor mensen met psychise problemen. het is midden in een bos en het is maar een klein hutje. Evaline is de dokter en ze staat ook in contact met geesten en help haar patientne op een spirituele manier of in elk geval op een andere manier dan met medicijnen. Aan de muuren hanggen allemaal kruiden die het hutje heerlijk laten ruiken.

Regels:
niet vechten
als je ziek bent luister datn naar Evaline
draken buiten laten.
rang niet nodig

Marc had Ice gezegd waar ze heen gingen en hoefde hem dus niet te wijzen. Hij hield Loki aan haar handen vast want hij was bang dat ze anders viel. En dat wou hij echt niet. Hij zag het hutje al snel en Ice landde op de open plek voor het huis. 'We zijn er.' zei hij tegen Loki zodra ice op de grond stond.

Loki was de hele tijd hetzelfde gebleven en knikte wat afwezig en stapte van Ice af. Ook al keek ze rond eigenlijk ving ze niks op. Zacht zuchtte ze. Loki keek naar Scath die naast haar landde en de mist werd iets dunner. Voorzichtig aaide ze hem.

Marc hoopte heel diep dat Evaline thuis was. Hij vond het vervelend dat Loki zo afwezig was maar ze kon er zelf eigenlijk ook niet heel veel aan doen. 'Kom.' zei hij terwijl hij voorzichtig haar hand vast pakte en meetrok richting de deur. Hij hoorde vanuit het huisje zacht gezang van Evaline.

Loki liep mee zonder tegen te stribbelen en keek alleen maar voor zich uit, ze had toch niets anders te doen. Ze beet op haar lip en zuchtte zacht, niet omdat ze niet wilde, gewoon omdat ze twijfelde. Loki keek even naar Marc en was blij dat hij bij haar was, dan was ze tenminste niet alleen.

Marc kneep zachtjes in haar hand ten teken dat het allemaal goed zou komen. 'Rustig maar ze bijt echt niet.' zei hij tegen haar. Hij opende de deur en keek naar binnen. Zodra Evaline hem zag rende ze op hem af. 'Hallo hoe gaat het met jou. Lang niet gezien.' ratelde ze meteen. Ze sloeg haar armen om hem heen om hem te begroeten. Toen zag ze Loki staan. Ze liet Marc los en stak haar hand uit naar Loki. 'Hallo ik ben Eveline.' zei ze.

Loki keek naar de vrouw. Ze schudde de hand losjes. 'Loki..' mompelde ze. Ze keek alleen naar Evaline en niet echt rond. De mist was niet op zijn dikst maar dik genoeg om haar afwezig te laten dat ze zich maar op een ding kon concentreren. In dit geval op Evaline omdat dat moest van Marc.

'kom binnen.' zei evaline tegen Marc en Loki. marc liep naar binnen en trok eigenlijk nog steeds Loki zachtjes naar binnen. Hij keek even met een veelbetekende blik naar Evaline zodat die niet zo zou doen als ze normaal zou doen. Dat wilde hij niet waar Loki bij was. 'Ga zitten.' gebood ze hun en ze liep zelf naar de keuken om thee te halen.

Loki liep met Marc mee en ging zitten toen dat moest. Nog steeds keek ze niet rond en toen Loki zat keek ze naar haar knieen. Blijf rustig zei ze de hele tijd tegen zichzelf. Ze concentreerde zich op haar handen zodat er niks kon gebeuren. Loki beet nog steeds op haar lip al wist ze niet waarom.

Evaline kwam terug met de thee. Ze zette voor iedereen een kopje neer en ging toen zelf ook zitten. Ze zate naan een lage tafel op kussens. 'Zo, vertel eens wat er aan de hand is.' zei ze tegen Loki. Marc keek naar Loki en hoopte dat ze het zelf zou vertellen want dat was altijd beter.

Loki keek Evaline even aan en daarna keek ze even schichtig rond alsof ze keek of er niemand ze kon afluisteren daarna keek ze Evaline weer aan.. 'De mist in mijn hoofd..' fluisterde ze zachtjes. Loki liet haar thee even voor wat het was. 'Het tast me aan, mijn gedachtes, nachtmerries, krachten..' bleef Loki fluisteren.

Evaline knikte. Ze had een keer eerder zulke problemen gehad maar dat was jaren geleden. Ze luisterder goed naar wat Loki zei nam het in zichzelf op en onthield het. marc luisterde ook naar wat Loki zei. Al had hij het dan al een keer eerder gehoord hij bleef er toch over na denken. Evaline legde voorzichtig haar hand op die van Loki, Ze stopte een deel avn haar kracht erin en ze hoopte dat de mist zo wat minder zou worden als tijdelijke oplossing.

'Evaline..Ik weet niet...' fluisterde Loki. Ze twijfelde nog steeds. Ze wist niet of ze de mist weg wilde hebben. Natuurlijk wilde ze haar krachten terug maar ze had het gevoeld dat er een boodschap in zat. Waarom was het gekomen, wat was de reden daar achter. Loki wilde dat graag weten. Ze keek naar Evaline.

Evaline begreep wat Loki bedoelde. 'Ik kan je niet al je antwoorden geven. Maar ik ka nje wel helpen met de zoektocht.' zei ze tegen Loki. Marc begreep er nie theel veel meer van. hij had gedacht dat Loki alleen de mist weg wou hebben maar volgens Evaline wou ze antwoorden. Hij zou zichzelf maar niet te veel in het gesprek mengen en het hun samen laten oplossen.

Loki knikte en glimlachte een beetje. 'Dat is het beste.' zei ze op normale toon. De mist was verdunt. Loki was minder achterdochtig en een stuk kalmer geworden. Ze keek Evaline aan. Ze kon niet zonder de antwoorden over de mist. Loki keek even snel naar Marc maar richtte daarna haar ogen weer op Evaline.

Evaline keek heel even goed naar Loki. Snel daarna begon ze te spreken. 'Om je goed te kunnen helpen moet ik precies weten waarneer de mist het ergst is en op wat voor soort moment de mist minder is.' zei evaline tegen haar. 'Het kan moeilijk zijn om dat te vertellen en ik begrijp ook best als je het niet wilt vertellen.' zei evaline. Dat was iets wat ze had geleerd nooit mensen dwingen iets te vertellen. Marc glimlachte eventjes kort en keek daarna weer serieus.

Loki luisterde goed naar Evaline en dacht even na. 'In mijn nachtmerries is hij het ergste, of als ik vermoeid en helemaal alleen ben. Meestal zweeft er wel een flinterdun laagje maar daar kan ik door heen kijken. Maar in mijn nachtmerries wordt ik achtervolgt door de mist.' zei Loki nadat ze nagedacht had.

Evaline knikte. 'Is er iets waar je echt heel bang voor bent of waardoor je bent achtervolgd?' vroeg ze toen. Het kon goed zijn dat Loki de persoon waar ze bang voor was of is omzette in een mist terwijl ze dat zelf niet helemaal doorhad.

Loki beet op haar lip. 'Ik ben bang altijd alleen te blijven..' zei Loki en ze keek even weg. Altijd alleen blijven.. Zonder iemand van wie ze echt hield zoals Marc Bailey had. Ze zou een goede moeder willen zijn later. Een goede vrouw, vriendin. Maar niet alleen, dan zou ze zichzelf het leven ontnemen. Op dat punt had ze vaker gestaan.

Marc schrok een beetje van die woorden. Ze wist toch dat hij haar nooi alleen zou laten zijn maar hij kon niet zijn wat zij nodig had dacht hij daarna. 'Ik weet het niet zeker maar het zou kunnen dat je de mist op een of andere manier zelf oproept doordat je bang bent voor eenzaamheid.' zei Evaline.

Loki keek naar Evaline en knikte een beetje. 'Ja, misschien is dat het..' mompelde ze. Ze dacht aan haar familie waarvan eigenlijk het grootste gedeelte weer gelukkig was. Zacht zuchtte ze, misschien had ze na al die jaren toch gelijk gehad dat zij eenzaam over zou blijven en de anderen niet.

'Het klinkt mischien heel vervelend maar je moet het accepteren dat je je nu eenzaam voeld pas dan kun je weer mensen in je hart sluiten.' zei Evaline. Je moest eerst tevrede zijn met jezelf voordat je met anderen kan leven en van andere kan houden en zij ook van jou.

Loki keek Evaline aan. Hoe moest ze dat ooit doen. Accepteren dat ze zich eenzaam voelde, na acht jaar eenzaamheid het ineens accepteren.Waarom zou ze. Wat zou ze er mee opschieten. Het liefste wilde Loki weg maar ze kon get niet opbrengen om weg te lopen omdat Marc en Evaline haar alleen maar wilden helpen.

Evaline zag dat Loki het een raar idee vond. 'Zodra je het accepteerd wordt je gelukkiger met jezelf en kun je verder met leven. Er komen en gaan mensen dat is de cyclus van het leven. Maar je moet het accepteren.' zei Evaline. Marc voelde in zijn hart dat ze gelijk had en hij hoopte dat Loki dat ook inzag.

Loki keek naar Evaline. 'Het is gewoon een raar idee nadat je acht jaar lang verteerd bent door eenzaamheid dat ineens te accepteren. Vooral omdat ik weet dat de mensen die gaan uit mijn leven, dat ik die pijn gedaan heb..' zei Loki moeizaam. Het huilen stond haar nader dan het lachen en ze had een brok in har keel.