Huize Lancaster en omstreken --- Rijk van de Schorpioen

Hier, in een niet al te groot bos, staat het huis van de familie Lancaster. Ooit leefde er een gelukkig gezin, ze hadden geiten en de dieren in het bos waren hun vrienden. Maar toen verdween hun vader, hun moeder kon het niet aan en werd depressief, hierdoor stierf ze uiteindelijk. Sindsdien leven de twee kinderen, Kenji en Marci, hier alleen. Niet dat ze hier definitief en altijd leven, ze gebruiken het meer als terugvalsbasis, als al het vechten hun eventjes te veel wordt en ze rust nodig hebben. Het huis is een grote blokhut. Vanbuiten lijkt het ouderwets, maar binnen is het interieur ontzetten modern, hun ouders hadden een goede smaak. Naast het huis stroomt een rivier, die de kinderen vaak gebruiken om hun krachten bij te oefenen. Elke ochtend, als de zon net op is, komen alle dieren uit het bos naar de beek om te drinken. Vaak gaan Kenji en Marci kijken.

Aantal: Niet al te veel, het is geen kasteel zullen we maar zeggen.
Regels: Niet vechten in het huis, in het bos mag het wel.
Level: /

Kenji pakte de sleutel uit zijn zak en opende deur. Hij liep gelijk naar de voorraadkast, pakte een rol koekjes en plofte neer op de bank. Oh, wat had hij hier behoefte aan gehad, gewoon even rustig, met niemand die hem kon storen behalve zijn zusje Marci. Hij keek naar buiten en zag een paar herten langs rennen. Aan de ene kant bracht deze plek veel slechte, maar toch ook veel goede, herinneringen met zich mee.

Marci hoorde beneden de deur opengaan en liep van boven naar beneden. Ze grijnste toen ze Kengji op de bank zag liggen met wat koekjes. Voor de verandering had ze eens eennormaal rokje en shirtje aan in plaats van haar harnas en wapenuirusting. Ze ging op een fauteuil zitten en pakte haar boek erbij. 'Ook hallo..' zei ze terwijl ze naar hem keek.

Opeens hoorde Kenji het geluid van het omslaan van een bladzijde. Hij keek op en glimlachte toen hij Marci zag zitten, ze zag er voor de verandering weer een beetje normaal uit. Heel stilletjes, op zijn tenen, sloop Kenji naar haar toe. Hij ging achter haar staan, zo te zien was ze volledig verdiept in haar boek. Kenji sloeg zijn handen voor haar ogen. "Ra ra, wie ben ik?"

Marci legde haar boek op haar schoot toen e twee handen op haar ogen voelde. Marci grijnste en pakte zijn handen vast. 'Ik denk een blonde jongen, die 2 jaar ouder dan mij is en zich mijn oudere broer noemt Kengji.' Na dat gezegd te hebben trok ze zijn handen van haar ogen af en keek omhoog.

Kenji trok Marci omhoog en knuffelde haar. "Lang niet gezien, zusje. Nog veel meegemaakt?" Hij trok een poef erbij en ging zitten, wachtend op Marci's antwoord. Hij en Marci hadden best veel gemeen, vond hij. Al was dat dat qua uiterlijk niet echt zo, behalve hun blonde haar zagen ze er heel anders uit.

Marci glimlachte. 'Niet echt. Ik heb een beetje rond gerreisd om te kijken waar ik mensen kon helpen die niet aan het vechten waren en arm zijn..' zei ze met een glimlach op har gezicht. 'En is er nog belangrijk nieuws?' vroeeg ze terug. Ondanks dat Marci niet altijd vocht liep ze wel altijd in haar harnas, ze wist zelf niet eens meer waarom.

"Goed zo, liefdadigheidswerk, zo mag ik het horen!" Kenji gaf zijn zusje een klopje op haar schouder. "Ik weet niet of je het al had gehoord, maar we hebben een dorpje terugveroverd. Een heel kleinte maar, maar er is groot feest nu. Iedereen lijkt zowaar te vergeten dat het nog steeds oorlog is." Kenji grijnsde, Marci zou zou zijn standpunt wel begrijpen, zo was ze nou eenmaal.

Marci glimlachte. 'Nou, het begin moet klein zijn. Al had ik deels verwacht dat de rebellen zich dan snel weer zouden groeperen en wat gebied erbij veroveren. Ze hebben natuurlijk iets verloren. Het is niet veel maar het begin is er.' zei Marci tegen Kenji. Liefdadigheidswerk, zo kon je het ook noemen. Het was voor haar gewoon een zorg om dan vanaf te zijn. Ze kon niet goed tegen kleine zielge kindergezichtjes.

"Oja, en de de dertienders hebben een stuk Waterman verovert. Wat inderdaad nog een reden is om te hergroeperen. Ik wou dat ik ze bij elkaar kon roepen, om te zeggen dat het zo echt niet verder kan. Maar je weet hoe ik ben en public, ik krijg mijn mond nauwelijks meer open. Heb je trouwens nog aardige mensen ontmoet?" Kenji glimlachte naar Marci.

Marci knikte. 'Des te meer reden..' zei ze zuchtend. Waarna ze inging op de vraag van Kenji. 'Ja, een meisje. Ze vecht niet echt mee, maar half. Ze is aardig en Scth vind het leuk om haar draak na te doen.' zei Marci. Toen Scath zijn naam hoorde verkleindde hij zich en vloog door het raam naar binnen, precies zoals Toxic eruit zag.

"Haha, Scath toch." Kenji lachte om de draak, die tevoorschijn kwam als een angstaanjagend beest, dat de draak van het meisje zou moeten zijn. "Ik heb ook een meisje ontmoet..." Kenji bloosde en draaide snel zijn gezicht weg. "Maar volgens mij vindt ze mij alleen maar aardig..." Kenji werd helemaal rood en staarde naar de grond.

Marci's glimlach werd groter toen ze zag dat Kenji rood werd. 'Komop joh. Het is het proberen waard en anders heb je er en goede vriendin bij. Wel positief denken!' zei Marci. Ze pakte Kenji bij zijn kin vast en duwde zijn gezicht omhoog waarna ze hem recht aankeek. 'Komop. Eerlijk zeggen nu. Vind je haar leuk.. Of meer als vriendin?' vroeg Marci hem recht in zijn gezicht.

"Leuk" zei Kenji zonder te aarzelen. En hij keek Marci ondeugend aan. "En jij.. Vindt jij haar leuk of gewoon als vriendin? NEE GRAPJE, HAHAHHA." Kenji lachte om zijn eigen grap en nam een koekje uit zijn rol. Maar omdat hij nog aan het lachen was verslikte hij zich, hij sloeg zijn handen op zijn buik en kokhalsde. Gelukkig kwam er niks naar buiten, behalve wat speeksel. Hij veegde zijn mond af en keek Marci verontschuldigend aan. Maar al snel kwam zijn scheve glimlach weer terug.

Marci begon te lachen door Kenji, door zijn domme actie en aanstekelijke lach. Marci grijnste en keek haar broer aan. 'Je bent ook echt gek jij.' zei ze plagend tegen hem. Ze vond het leuk voor hem als hij een vriendin zou krijgen dus ze hoopte dat het wel wat zou worden. Marci keek hem even grijnzend aan.

"Ik weet het, maar alleen bij jou ben ik zo gek hoor. Hier kan ik gewoon écht mezelf zijn." Zei Kenji opeens bloedserieus. Hij hield van zijn zusje, hij heeft ook altijd van haar gehouden. Zij snapt hem, bij haar kan hij altijd terecht met problemen van welke soort dan ook. "Ook een koekje?" Kenji hield Marci de rol voor.

Marci glimlachte naar hem omdat ze wist dat ze hetzelfde had. Ze pakte een koekje van de rol en nam een hapje. 'Je weet dat ik precies hetzelfde heb.. Dat heb ik al eerder gezegd..' zei ze nadat ze de hap doorgeslikt had. Marci keek Kenji aan. Ze was blij dat ze hem had, ze kon altijd bj hem terecht, al verschilden ze soms wel van mening maar Marci wist dat dat ook vaak zorgzaamheid was.

"Maar, in ieder geval... Over dat meisje... We hebben dus soort van... je weet wel... gekust.." Kenji bloosde en staarde naar de grond. "Ik heb nog nooit zoiets gevoeld Marci, weet jij, weet jij misschien iets waarmee ik haar kan verrassen? Ik bedoel, jij bent een meisje, jij weet vast wat ze leuk vindt." Kenji lachte scheef en keek Marci smekend aan.

Marci's glimlach werd groter. 'Nou.. Je kan haar meenemen naar een romantisch meer en daar gaan picnicken. Of uit eten gaan. Als je meer voor iets grappigs wilt gaan moet je gaan zwemmen.' zei Marci glimlachend tegen haar broer. Ze vond het ontzettend leuk voor hem al was ze stiekem wel een beetje jaloers.

'Ik wil niet te hard van stalel lopen, zo ben ik niet. Dus ik denk dat we dan maar gaan zwemmen, dat vind ik echt een leuk idee! Dankje, zusje!" Kenji stond op en sloeg zijn armen om Marci heen. "Ik weet zeker dat jij ook een lief iemand vindt, je bent gewoon super." Kenji had de jaloerse zweem in Marci's ogen namelijk wel gezien, wat dat betreft was hij altijd erg oplettend.

Marci grijnste en keek Kenji even aan. 'Jaja..' wuifde ze zijn woorden weg. Ze stond er open voor dat zeker. Maar ze was nu gewoon bezig met het helpen van mensen, ze was vaak weg en er was een kans dat ze gepakt zou worden. Wie wilde dat nou niet als vriendin, dacht ze sarcastisch in haar hoofd.

"Maar over dat liefdadigheids werk van je, hoe gaat dat nu in zijn werk?" Kenji wilde het gesprek op een ander onderwerp brengen en dit was het eerste wat in hem op kwam. Bovendien was hij oprecht nieuwsgierig naar hoe Marci's leven er nu precies uitzag, want daar had hij helemaal geen goed beeld meer van sinds hij zich had aangesloten bij de rebellen.

'Nou ik moet zorgen dat de mensen uit het overgenomen deel veilig naar de bergen kunnen. Ook moet ik mensen eten brengen en zorgen dat kinderen vanaf 12 jaar naar de rebellen in de bergen gaan. Hun ouders mogen mee maar meer niet. Kleinere kinderen moeten samen met de ouderen dus naar de veilige plekken. Daar komt soms nog wel wat vechtwerk aan te pas maar ik word geholpen. We doen het zoveel mogenlijk langs de rand dat is veiliger. Maar ik soms wel liever vechten. Dit gaat altijd zo langzaam en die mensen, ze zijn allemaal zo triest en verdrietig..' vertelde Marci aan Kenji, het was een hele stroom woorden maar ze praatte wel vaker veel.

Kenji zag aan Marci dat ze het werk deed voor de mensen, niet voor zichzelf. "Vindt je niet dat je dit lang genoeg gedaan hebt? Het is goed om mensen te helpen, maar het is soms ook weleens goed om naar jezelf te luisteren en te doen wat je zelf leuk vindt. Jou kennende zou je je veel liever in het strijdgewoel gooien, toch?" Kenji glimlachte bemoedigend naar haar.

'Jawel, maar het moet toch gebeuren. Je kan de mensen niet hulpeloos achterlaten. En ik ben de enige in ons teammet krachten dus ik kan ze extra beschermen..' zei marci met een klein glimlachje. Tuurlijk zou ze liever vechten maar ze kon de mensen niet in de steek laten, dan zouden zij de dupe er van zijn en dat wilde Marci niet.