Het veldhospitaal

Sabel glimalchte -ze is alweer okee. Ze hoeft neit emer de hele tijd oonderzijl, maar kan nog neit staan of zo, Het doet ook nog pijn- stuurde ze terug. ze wreef emt de duim over de rug van demetris hand.

Demetri vond het fijn om de warme hadn van zijn moeder te voelen tegen zijn palm. Wat raar was dat hij zijn andere arm bijna niet kon bewegen. Dat was dus wat Sabel bedoelde met zijn arm lag er bijna af. -Dan is ze verder dan ik- dacht Demetri terug terwijl hij er zelf wat vrolijker van het grapje werd.

Sabel glimalchte en streek moederlijk over het hoofd van Demetri. "Nu meot je maar gaan slapen. Ik ben er weer als je wakkerword. AMar ik moet alexis nog even vertellen dat je nog leeft" ze glmalchte en drukte een kusje op het voorhoofd van heer kleine zoontje.

Demetri probeerde te knikken wat te moeilijk ging door de medicijnen. Het was misschien wel slim dat hij ging slapen dan ging het dalijk wel beter. Kon hij ook verder na denken zonder dat iemand er op keek. Rustig liet hij de medicijnenen zijn gedachen weer in slaap werken,

Sabel glimalchte en liep naar de kamer van alexis. Ze ging naast het bed zitten en keek of alexis nog wakker was.

Alexis keek op toen Sabel de kamer binnenkwam. Ze was minsten een uur of 3 weggeweest. In die tijd had ze voor zich uitgestaard en de vervelende gedachtes nog verder weggebannen. Al spookte de gedachte over Cloud die woedend weggestormd was steeds terug in haar gedachte. Dus ze was blij toen Sabel binnenkwam, aan haar gezicht die niet aan het huilen was wist ze dat het goed nieuws, of tenminste nieuws dat Demetri nog leefde. Vol verwcahting keek ze haar aan.

Sabel glimalchte "Hij heeft geluk. hij kan zijn arm houden, al zal hij de rest van zijn leven er last van hebben" hoofdschuddend keek ze alexis aan "Die arm lag er nog net neit af toen ze hem binnenbrachten. hij is nu net weer aan het slapen"

Alwxis glimlachte oprecht blij "Hij heeft inderdaad geluk gehad." zei ze terwijl ze langzaam overreind kwam. Het koste haar opvallend veel moiete door de pijn die ze nu langzaam in haar buik voelde branden. Alsof er een smeulend kooltje langzaam steesd feller begon te branden. "Wat fijn voor je." fluisterde ze erachteraan.

Anneloes glimalchte moederlijk ""Dat zzal wel, gaat het met je? Moet ik een verpleegster vragen je weer plat te spuiten vanwege de pijn?" vroeg ze een beetje bezorgd. Ze streek even over alexis' voorhoofd

Alexis schudde haar hoofd "Het komt wel goed, van die spuiten knap je toch nauwelijks op." zei ze, ze had altijd al een hoge pijngrens gehad in verhouding met andere mensen, dit zou ze ook wel overleven. Ze had wel eens zwaardere verwondingen gehad. "Heb je Cloud nog gezien?" vroeg ze ineens.

Sabel beet op haar lip en schudde haar hoofd "Niemand, hij geeft ook amper wat door aan Fiëra. Aleen dat hij oké is en dat hij beter voorlopig neit terug kan komen" ze sloot haar ogen "Sorry meid"

Alexis beet op haar rauwe lippen die droog waren van het weinige vocht die via haar lippen binnenkwamen. Ze wist niet hoe ze zou moeten reageren, op de eerste plaats kwam er opluchting dat hij niet leefde en de angst dat hij zich niet kon beheersen als hij haar eenmaal zag. Maar al snel kwam de angst dat hij niet meer terug zou komen, dat ze het verbruid had. Ook zij sloot haar ogen en draaide haar hoofd naar de witte muur.

Sabel ging op de rand van het bed zitten en gaf Alexis een knuffel "Tuurlijk komt hij weer terug. Hij is gewoon grotendeels bang dta hij ej wat aan zal doen. Hij weet hoe sterk hij is, hij wil gewoon zeker weten dat hij helemaal uitgeraasd is. Hijnheeft thuis vroeger ook wel eens een deur eruitgeschopt, en een kast omgeduwd, een stoel kapotgeslagen...." ze glimalchte naar alexis "JHij meot zich gewoon ergens afreageren"

Alexis knikte naar Sabel, ze glimlachte waterig want ze voelde zich gewoon slecht. Veel meer woorden hoefde ze er niet aan te geven. Ze voelde zich slecht qua gezondheid maar ook qua wat ze Cloud aangedaan had. "Ik hoop het." mompelde ze. Onbewust moest ze aan de keer denken dat Cloud ophet punt stond zelfmoord te plgen. Angstig ademde ze een teug lucht in. Hij had wel aan FiËrra verteld dat alles goed was, maar toch.

Sabel schudde haar hoofd "Dat deed hij toen omdat hij dacht jou kwijt te zijn. en jij bent zijn alles. Zijn wereld"ze glimalchte "Je hoeft neit bang te zijn. Fiëra houd hem zo goed als het gaat in de gaten"

Alexis knikte, maar keek Sabel nog steeds niet aan. "EDan heb ik zojuist zijn wereld opgeblazen." mompelde ze zo zacht dat het waarschijnlijk onverstaanbaar geworden was door het kussen waar ze op lag. Volgens de verpleegsters moest ze nog 2 dagen bedrust houden, daarna zou ze uit het ziekenhuis ontslagen worden.

Sabel schudde haar hoofd "Stop nou toch met piekeren" ze klopte op Alexis hoofd "Nog twee daagjes en dan kan jij weg en demetri over een paar dagen ook weer en dan zijn we weer emt z'n allen"