Het veldhospitaal

Alexis glimlachte "Ik vind het goed." ze was blij dat Sabel weer wat vrolijker keek dan eerst. Ze wist zeker dat Anneloes en Demetrie en Cloud niet te vergeten zeker niet in zeven sloten tegelijk zouden lopen. Op dat moment kwam een verpleegster met een kop koffie binnen en zette die voor Sabel neer. Alexis wilde net vragen of zij ook wat e drinken mocht, maar ze legde al zelf uit dat ze door haar wond nog geen vast voedsel of drinken met grote hoeveelheden binnen mocht krijgen.

Sabel knikte en dronk een slok van haar koffie "Het komt wel goed, en ik heb jou altij nog" ze glimalchte "Dus geen overhaaste dingen doen, anders dan raak ik helemaal in de stress"

Alexis glimlachte, ze had haar dan wel maar of Sabel zoveel aan haar had, daar was ze niet zo zeker van. "Ik zal m'n best doen." zei ze terwijl ze wat op de dekens klopte. Gewoon om zich een houding of iets dergelijks te geven.

Sabel glimalchte "Mooi zo, ik ga denk ik nog maar even annabella controleren" ze gaf een zacht kneepje in alexis'hand "Word snel weer beter" zei ze evriendelijk voor ze naar de draak van haar vermiste dochter ging.

Alexis wilde net vragen wat er met Annabella was, maar ze was al verdwenen. Waarschijnlijk had iemand wat tegen haar gezegd over het draakje, maar toen was ze waarschijnlijk onder invloed van de medicijnen waardoor het niet goed tot haar doorgedrongen was. Ze wreef met haar hand door ahar haar, toen pas zag ze het draadje wat door haar ader ging. Daar kwamen de medicijnen dus vandaan.

NA een poosje zeeg sabel zuchtend neer naast alexis bed "Niets" ze las alexis gedachten en lachte een heeeeel klein beetje "de enige manier om anneloes terug te vinden is met buhulp van haar draak, maar die ligt in coma."

AB lande bij een verpleger die er meteen aan kwam om naar Demetri te kijken. Demetri had veel bloed verloren maar hij vocht om nog bij bewust zijn te blijven. ´´Vertel alsjeblieft niet tegen mam´´ zei hij alleen maar. HIj beet op zijn lip om de pijn weg te drukken. AL snel kwamen er meer en tilde hem op een brancard recht naar de operatie kamer voor zijn arm. Net voor de kamer viel Demetri buiten bewustzijn.

Alexis keek weer op toen Sabel binnenkwam. Ze had last van de wond in haar buik. Het prikte en het had het gevoel dat het in de brand stond. "Annabel komt wel weer bij, dan vind je haar zo." glimlachtte ze. Ze had er alle vertrouwen in dat Anneloes zichzelf zou kunnen redden. Was het niet met haar wapens, dan wel met haar schattigheid. Van dat Demetri aangekomen was merkte ze niks. Ze had geen gedachtekrachten en de medicijnen zorgde toch nog steeds voor een verminderde opmerkzaamheid.

Sqabel knikte "Zie je, ik heb wel wat aan je, je zorgt ervoor dat ikk neit in paniek raak" toen ze neiuws over demetri opving schoot ze overeind "Alexis, Demetri is net naar de OK gebracht" zei ze met grote ogen. Ze beende snel de kamer uit en naar de OK, ze wilde absoluut neit haatr kind verliezen.

Ondertussen waren ze in de OK druk bezig met de arm van Demetri. Ze probeerde eerst de bloeding te stoppen voordat ze bekeken hoe ze het konden maken. Uiteindelijk hadden ze de bloeding gestopt en lieten hem rustig terwijl ze overlegde wat ze konden doen. AB ging bij het bed liggen wachten tot Demetri wakker werd.

Alexis grinnikte, maar dat ging al snel over in ongeloof toen Sabel met het nieuws over Demitri kwam. Geschrokken staarde ze haar aan. Het liefst zou ze achter haar aan kunnen gaan, maar de irritante transfusies zorgde ervoor dat ze het bed niet uit kon. Bezorgd staarde ze Sabel na, nu ze alleen en echt wakker was wist ze niet hoe ze haar gedachte duidelijk kon houden.

Toen ze klaar waren beende Sabel naar binnen en knielde ener bij eht bed van haar zoon "Gaat het ene beetje met hem?" vroeg ze aan AB terwijl ze met haar duim over de rug van demetris hand wreef

AB zag dat Sabel binnen kwam, ook al had Demetri gevraga dat ze niet zouden zeggen tegen Sabel. Waarschijnlijk had ze het al lang geleesd in iemand zijn gedachten. -Onder bewustijn ook door de medicijnen en te kort aan bloed. Het was niet zo erg alleen zijn arm...- dacht Ab terwijl hij bezorgd keek naar het grote verband wat er omheen zat.

Sabel sloot haar ogen even "Laat me raden, er is weinig kans dat een van jullie twee me gaat vertellen wat er is gebeurd. " ze drukte een kus op het voorhoofd van haar lieve zoontje. "Ik hoop gewoon dta hij snel weer bijkomt"

AB knikte kort. Hij zou er zelfs niet aan denken en Demetri waarschijnlijk ook niet als wakker ging worden. Al dacht AB dat die dokters elk moment weer terug konden komen om verder te behandelen. Maar AB was bang dat hij Demetri nooit meer dan zou zien dus wou hij graag dichtbij staan.

Sabel streek over de wang van Demetri. Een traan rolde over haar wang. Aan de ene kant was ze blij dat haar zoon er weer was, maar an de andere kan t was ze kwaad op hem omdat hij ervandoor was gegaan. Ze wreef de traenen uit haar ogen en moest de kamer uitlopen "Sorry" mompelde ze. Ze ging op een bankje op de gang ziten en verborg haar hoofd in haar handen.

AB wist dat hij niets kon doen en ging bij Sabel zitten. Hopend dat hij haar nog een beetje kon troosten. Via telekinesse keek hij bijna de hele tijd of Demetri al wat beter was. Maar de hele tijd veranderde er niets. Tot de dokters weer binnen kwamen en naar Sabel toe om het te bespreken.

Sabel haalde diep adem en keek Toen hoopvol naar de arts. Die glimalchte soort van "Sabel, Demetri komt er bijna ongeschonden uit. Hij zal wel de rest van zijn leven last hebben van de arm, maar verder komt het goed" Sabel haalde opgelucht adem "Maar we moeten hem wel nog even onder zeil houden." sabel knikte

AB zelf was dol blij met het nieuws. Het was tenslotte zijn beste vriend en kameraad. Al zou hij wel nog even moeten wachten. Wat hem meteen bedacht dat hij eigenlijk best dorst had. Hij had het de hele tijd moeten onderdrukken omdat dat bloed verkeerd was te drinken. Maar nu kon hij beste wat eten. Sabel lette wel op Demetri.

Sabel klopte vriendelijk op AB's arm "Ga maar snel eten. Ik blijf bij hem" Ze leip met de verpleegsters mee die demetri's bed naar zijn aanstaande kamer rolden. De artsen waren klaar met de arm, al zou eht nog wel een poos duren voor demetri beter was.

AB was dankbaar dat Sabel op Demetri wou passen en schoot er van door. Eigenlijk meteen terug naar het slagveld. Daar was nog genoeg bloed voor hem over. En als hij aan de rand bleef was er niets wat kon gebeuren. Dan was het snel drinken en weer terug gaan. Demetri zou toch niet snel beter worden.

Sabel ging in Demetris kamer op een stoel zittenen hield de niet verbonden hand van haar zoontje vast. Ze bad weer tot de schepper. dat haar familie er allemaal weer bovenop zouden komen.

ik ben te ongeduldig

Een paar uur later begon Demetri wat wakker te worden. AB was net binnengekomen toen hij zijn ogen open deed. Verbaast keek Demetri om zich heen. Hij wist even niet meer wta er gebeurd was en hoe hij hier kwam. Maar al snel stopte hij omdat een grote steek door zijn arm naar zijn hoofd ging. ´´Auw´´ zei hij zachtjes.

Sabel haalde opgelucht adem en glimalchte naar haar zoontje "Ik weet neit wat je heb uitgevoerd, maar je arm lag er bijna af.Je hebt geluk dta je hem kan houden." zei ze emt haar preek gezicht "HEt was erg dom van je om op eigen houtje naar je zusje te gaan zoeken" haar gezicht werd wat zachter "Maar ik vind het lief dta je het probeerde"

Demetri keek even naar Sabel en probeerde goed te luisteren. Maar alles deed zo pijn of zo lam dat hij uiteindelijk weinig moeite deed. Hij probeerde alleen maar te bedenken wat er gebeurd en kwam daar al snel op. -hoe is het met tante lexie- vroeg Demetri in gedachten. Hij wou de aandacht het liefst ergens anders op vestigen.