Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

Saphira probeerde haar ogen weer open te doen, maar zag gelijk dat de kamer nog rondjes draaide, dus ze deed ze maar weer dicht. Wat was er met haar aan de hand? En waar zou haar draak zijn? 'I-ik b-b-ben S-ap-i-rah' zei ze hortend en stotend tegen het meisje dat nog steeds bij haar was.

'Rustig maar. Het komt allemaal goed.' zei Vio sussend omdat ze niet goed wist wat ze anders moest zeggen. Toen ging de deur open en kwam er een jonge dokter binnen. 'Hallo ik ben Dokter Santford.' zei hij met een zware basstem. Hij liep naar het bed van Saphira en keek naar haar. 'Hoe voel je haar.' vroeg hij haar.

Saphira schrok van een man die binnenkwam. Ze hield niet van mensen in witte jassen. Het deed teveel aan ziekenhuizen denken. Natuurlijk! Ze was in een ziekenhuis! dacht ze plotseling. Wat was er gebeurd? Ze wist het niet meer. Ze hoorde de dokter iets zeggen en ze zei; 'N-ni-et zo g-g-g-oed.'

Dokter Santford nam de tempratuur van Saphira en keek of haar bloeddruk goed was. 'Op een hersenschuding en wat schrammen na heb je geen letsel.' zei hij. 'We houden je alleen nog een paar dagen hier omdat je toch even buitenwesten bent geweest.' zei hij toen. Vio keek even naar Saphira en voelde zich echt heel schuldig.

Na een uitleg die een beetje warrig verliep en die niet de moeite waard is te beschrijven werd Aphrodite naar een verloskamer gebracht en werd de rest geregeld voor de bevalling. Ares bleef voor de deur zitten en er werd een verpleegster aangesteld om Richard en Dylan op te vangen.

Siseel landde naast Ares en Dylan sprng behendig van haart rug "Jij gaat zeker alles uitleggen?" vroeg hij aan ares. Hij hoopte dta het goed ging met aph.

De verpleegster liep op een drafje op Dylan af. 'Jij bent zeker meneer Pisces? Als u mij wilt volgen?' Vroeg ze beleefd. Ze liep naar een wachtkamer en gebaarde naar de stoelen die er stonden. 'Ga hier maar zitten, het kan nog wel even duren.' Zei ze en ze beende weer snel weg naar andere patiënten die hulp nodig hadden.

Dylan zuchtte en liet zich meevoeren. hij plofte neer in een stoel en keek naar de klok. Hij had hier echt geen grijntje verstand van. tuurlijk, hij wist aan de zee te voorspellen hoe de golven zouden gaan worden, en waneer het tij zou omslaan, maar hier wist ie neits van.

Richard trko even zijn wenkbrauw op toen de verpleegster alleen op Dylan afging. Het was toch zijn zoontje dat op het punt stond om het levenslicht te zien. Zenuwachtig volgde hij Dylan, maar inplaats van ergens te gaan zitten begon hij zenuwachtig te ijsberen. In zijn gedachte zag hij al allemaal vreselijke dingen die mis konden gaan. Zijn blik ging naar een poster van een moeder met haar kindje in haar armen en een trotse vader die over haar schouder mee keek. zo'n gezin zouden ze nooit worden, maar ze zouden er het beste van maken.

Na, ehm, hoe lang een bevalling ongeveer duurt Hihi, ik heb hier echt geen verstand van.
---
Een mannelijke verpleger kwam aanlopen in de wachtkamer en knikte naar Richard en Dylan. 'Jullie mogen meekomen.' Zei hij beleefd en hij liep richting de kamer van Aphrodite. Ze zat half rechtop in haar bed met een klein jongetje in haar armen. Op zijn hoofdje zat een beetje blond haar en hij keek met prachtige bruine ogen de wereld in. Op het bandje rond zijn enkel stond "Daniël Cypher" Hij kirde en greep met zijn knuistjes naar de blonde lokken van Aphrodite.

het kan 5 uur duren, maar ook 3 dagen xd
-
Richard stond na bijna ingedommeld te zijn op toen de verpleger aangelopen kwam. Hij keek even om naar Dylan, maar liep wel gelijk door naar de kamer waar Aphrodite in lag. Richard bleef vol bewondering naar het wondertje in haar handen kijken. Met een brede glimlach liep hij de kamer in, het jongetje was prachtig.

3 DAGEN!?! Laten we hopen voor Aph dat het niet zo lang duurde...
---
Toen Richard binnenkwam keek Aphrodite met een glimlach op. Ze keek hem even aan voordat haar blik weer terug ging naar het jongetje in haar handen. Ze streek met haar hand over zijn hoofdje en wenkte Richard dat hij dichterbij moest komen. Het leek haar logisch dat hij ook zijn eigen zoon vast mocht houden.

Richard kwam langzaam dichterbij, zachtjes ging hij op de zeikant van het bed zitten. "Wauw. "fluistered hij vol bewondering. Het was prachtig om te zien hoe het jonge leven gezond de wereld toelachte. Zijn kleine knuistjes probeerde de krullen van zijn moeder te pakken. Voorzichtig stak hij zijn handen uit "Zou ik?" vroeg hij of hij Daniël even vast mocht houden.

Aphrodite keek op naar Richard en glimlachte. 'Maar natuurlijk.' Zei ze met een glimlach en ze begon haar krullen uit de knuistjes van Daniël te peuteren. Toen hij eindelijk losgelaten had gaf ze hem aan Richard. Ze hoorde hem opgewonden -Papa!- Denken. Ze zocht met haar ogen naar Dylan.

Richard pakte glimlachend het kleine mensje van Aphrodite aan. "Hij is prachtig." fluisterde hij, terwijl hij iet wat onhandig zijn hand onder het hoofdje van Daniël legde, om te voorkomen dat deze zou hangen. Met een liefdevolle blik keek hij in de ogen van het kleintje. Het waren prachtige blauwe ogen die vol levenslust de wereld in keken.

De vorige pagina waren zijn ogen nog bruin Ik vind dat hij Richard's ogen heeft... Wat vind jij??
----
Aphrodite keek naar Richard met Daniël in zijn armen en smolt van binnen. De liefde straalde er gewoon vanaf. Daniël greep met zijn o zo kleine handjes naar Richard's gezicht en keek hem met grote ogen aan. Aphrodite zakte onderuit in de kussens. Ze voelde nu de vermoeidheid pas.

uhu i know, maar baby ogen zijn de eerste paar dagen altijd blauw, later krijgen ze pas hun echte kleur
-
Richard moest grinniken om de kleine handjes. "Je bent nog geen uur op deze aarde en je wilt nu al spelen." glimlachte hij, voorzichtig boog hij wat omlaag met zijn hoofd en gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. zijn blik ging naar Aphrodite die onderuit gezakt was. "Hoe voel je je?" vroeg hij lichtelijk beschaamd, omdat zijn aandacht bij de kleine Daniël geweest was, was hij vergeten om te vragen hoe ze zich voelde, ze net wel een hele bevalling ondergaan.

Jemig, jij weet wel veel xD
----
'Moe.' Zei Aphrodite met een glimlach tegen Richard. 'Hongerig, uitgezakt, maar vooral dolgelukkig.' Vervolgde ze en ze keek naar Daniël. Ze legde haar hoofd weer op de kussens, maar hield deze keer haar ogen open. Ze vroeg zich af waar Dylan bleef.

dat krijg je ervan als er op elke verjaardag wel over geboortes gepraat word xD
-
Richard glimlachte bij de woorden van Aphrodite, hij had het gevoel alsof hij zweefde. Alle maanden dat hij naar de bevalling van Aphrodite geleefd had, had hij niet kunnen bedenken dat het zo geweldig zou zij om zijn zoon in zijn handen te houden. Heel even moest hij aan zijn moeder denken die nu oma geworden was, iets wat ze waarschijnlijk nog lang niet verwacht had. Hij streek met zijn hand over het huidje van daniël.

Aphrodite hoorde de gedachten van Richard. Haar ouders waren nu ook opa en oma. Gelukkig waren ze niet zo ouderwets en konden ze dit wel begrijpen. Haar vader had er zelfs om gelachen. Hij wist wel dat ze zou zou eindigen. Ze vond het zelf minder erg dan dat ze in de eerste instantie verwacht had. Haar kind had twee vaders. Een echte en een halve. Hij mocht zich gelukkig prijzen, vond ze. Ze kon haar ogen nog steeds niet van Daniël afhouden.

Marc schreef:

Dokter Santford nam de tempratuur van Saphira en keek of haar bloeddruk goed was. 'Op een hersenschuding en wat schrammen na heb je geen letsel.' zei hij. 'We houden je alleen nog een paar dagen hier omdat je toch even buitenwesten bent geweest.' zei hij toen. Vio keek even naar Saphira en voelde zich echt heel schuldig.

'O-o-oke. W-w-ie z-zijn julliee?' Saphira was weer compleet vergeten wat er aan de hand was, waar ze was en alles. Het was heel raar, alsof ze dement was. Maar dat wat ze nu dacht zou ze over een paar seconden toch weer vergeten.

jongens, jullie zijn niet lief, hoe moet ik nu inspringen zonder dat dylan een enorme eikel lijkt? Doe anders maar alsof dit er eerder stond of zo

BTW jonge babys hebben in het begn hun oogjes nog niet vaak open. en snapppen in het begin oook nog neit hoe ze bewust hun handjes en voetjes meoten gebruiken

Dylan was braaf achter de verpleger aangelopen. Hij was met het water uit een plastic bakertje aan het spelen. Hij liep de kamer in en liet richard eerst maar bij eht kind. Hij voelde zich nogal eht vijfde wiel aan de wagen terwijl hij bij de deur bleef staan. Toen Aphrodite duidelijk naar hem zocht liep hij naar haar toe. hij glimalcte en pakte een hand van haar teder beet.

als aph vriendind van R geweest was en de baby van D, dan zou richard de grootste eikel ter wereld worden xD
-
Heel even keek Richard op naar Dylan die binnen kwam, maar zijn blik ging al snel weer terug naar daniël. Met een glimlach opz ijn gezicht zag hij hoe zachtjes de ogen van het kleine jongetje dicht vielen. Voorzichtig wiegde Richard het kleine leventje in zijn armen, de glimlach was niet van zijn gezicht te slaan.

NOUEN. Boeiend, Daniël is gewoon een superieur wonderkind ofzo xD EN, hoe zou Richard dan doen? (JA, ik ben nieuwsgierig. Mijn schoolleiding zegt dat dat een positieve eigenschap hoort te zijn )
----
Aphrodite keek Dylan aan en glimlachte naar hem. Ze legde haar andere hand bovenop de zijne die haar hand vast hield. Ze was blij dat hij er was. Ze vond helemaal niet dat hij hier niet hoorde te zijn of zoiets dergelijks. Ze wist niet zo goed wat ze tegen hem moest zeggen, dus bleef ze hem maar stilzwijgend aankijken.

Dylan houd te veel van aph om de eikel uit te hangen...

Dylan keek Aphrosdite aan "Je bent alleen moe?" vroeg hij als bevestiging op wat ze eerder zei. Hij bleef haar aankijken.