Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

Derryl knikte. "Ik weet het Droom, ik weet het." Hij las de pure angst en wanhoop in haar aura die steeds minder begon te worden naar mate ze langer in zijn armen lag. Hij besloot haar vast te houden totdat dat tot het minimum was gedaald.

Na een minuut of tien was andromeda weer compleet gekalmeerd en ze kuste hem op zijn wang "Ik ben blij dat je er bvoor me bent " zri ze zacht. Ze kroop dicht tegen hem aan en genoot van het behaagelijke warme gevoel.

Levi liep de kamer binnen. Hij was een beetje laat opgepiept en hij was aan het zoeken geweest naar Maggie. "wat is er?" vroeg hij slaperig. Slaap had hij namelijk nog niet gehad. HIj zag Derryl en Droom op bed zitten en zag dat het wel weer goed was. Maar hij ging niet weg. Hij ging in een stoel in de hoek van de kamer zitten.

Derryl zuchtte. Wat was het toch fijn dat hij en Droom zo veel privacy hadden in dit ziekenhuis. (SARCASME) "Nachtmerrie." Zei hij droog tegen Levi, terwijl hij nog steeds met zijn hand over Andromeda's hoofd streek. "Maar het gaat al wel weer beter met haar."

"Oké," zei Levi. "Ik heb niks kunnen vinden van Maggie. Jouw gebied heb ik nog eens tien kilometer uitgebreid. Maar weten jullie wie haar ontvoerd heeft?" Hij keek naar de beide ouders en lette niet op de liefkozingen en geïrriteerde blikken die werden geworpen.

Droom schudde haar hoofd "We weten ook neit of ze ontvoerd is, w weten neits meer dan dat ze er neit meer was teriwjl ze normaal gesproken nooit wegloopt, en gezien het zoekgebied is ze neit wzelf weg geaan"

"Ik ga anders nog wel een keer naar huis, misschien is ze terug gekomen. Wie weet?" Zei Derryl en hij liet Droom los. Hij pakte zijn jas en liep naar het raam. Hij riep Abigail en die kwam snel onder het raam vliegen. Hij sprong op haar rug en vloog naar de grot.

Levi wilde Derryl tegen houden, maar hij was te laat. "Dat had nou niet gehoeven," zei ij tegen Droom. "Lauren is bij jullie grot. Denk je dat je nog kunt slapen? Want ik zou graag willen dat je dat wel doet." Hij keek haar aan en ging weer in de stoel zitten.

Droom schudde haar hoofd "Ik za neit kunnen slapen" zei ze zacht. Ze ging liggen en pakte het dikke boek waar ze eerder ook in had liggen lezen en ging weer verder

"Dan zorg ik daarvoor," zei Levi en hij legde zijn hand op Drooms voorhoofd. Hij haalde genoeg energie weg om Droom in een droomloze slaap te laten vallen.

Een tijdje later
-
Derryl landde voor de deur van het ziekenhuis. Maggie klampte zich nog steeds stevig aan hem vast (Arm kind, wat een trauma's) Hij nam de lift naar de verdieping waar Droom lag en liep daar naar binnen. Maggie liet hem nu los en vloog op haar moeder af. Derryl keek glimlachend toe.

Levi schrok wakker van de stoel waarin hij had zitten slapen. Hij zag Maggie en besloot de familie nu maar even alleen te laten. Hij liep de kamer uit en beval de verpleegsters Droom het komende uur niet te storen.

Droom werd wakker van maggie tranen sprongen meteen in haar ogen en ze omhelsde har dochter "Maggie" bracht ze gesmoord uit. En ze werd beandwoord met een door tranen bijna onhoorbaar "Mama"

Derryl keek even vertederd naar het schouwspel en liep naar zijn twee favoriete personen op de hele wereld toe. Hij omhelzde ze beide en duwde Appollo (die er POEF, opeens was) die hem en Droom begon te likken, van het bed af.

Droom wiegde maggie in haar armen "Meid je bent er weer" zei ze met tranen in haar ogen ze kuste deryl op zijn wang "Ik ben blij dta je nog ene keer ben wezen kijken" ze glimalchte gelukkig voor eht eerst sinds magie wegwas.

Derryl glimlachte "Ik ook" Hij aaide over Maggie's hoofdje. "Waar was je nou lieverd?" Vroeg hij aan Maggie. Hij was heel erg benieuwd waarom zijn kleine dochtertje zo verschrikkelijk lang was weg gebleven.

Levi liep de kamer weer binnen. "Vinden jullie het erg als ik hier in de hoek ga zitten?" vroeg hij. Hij ging in de stoel zitten en keek naar wat er ging gebeuren.

Andromeda en Maggie negeerden Levi voor de volle 100% Maggie snikte "Tante val kwam en ze zei dat ik drizzle was en haar geen tante mocht noemen en dat ze me naar huis ging brengen, maar ze bravcht me naar haar hui en toen ging ik weg maar ik kon de weg neit vinden en..." het meisje barstte in huilen uit. Droom drukte het meisje meteen tegen haar aan "Rustigmaar, je bent nu veilig, bij mama en papa, en je nieuwste kleine broertje"

Maggie keek haar moeder met grote ogen aan. "Krijg ik nu écht een nieuw broertje?' Vroeg ze. Derryl grijnsde en knikte. Hij aaide over haar bolletje. De naam Val ontging hem niet. Hij zou dus ook maar eens met haar gaan moeten praten, voordat het uit de hand liep.

Droom glimalchte en knikte "Een klein baby broertje, inderdaad" ze glimalchte "Nog mar een maandje" zei ze et een glimalchje.

"Nog maar een maand?" Levi schrok op. "Ik ben het vergeten bij te houden. Weet je het zeker?" Hij keek zenuwachtig naar Droom. "Mag ik morgen nog even kijken?" Hij ging weer zitten en dutte half in.

Droom knikte "Over minder als een maand zijn ze oud genoeg om zonder teveel gevaar geboren te worden ze zijn nog niet negen maanden, maar over een maand zijn ze over de minimale tijd die ze nodighebben" zei ze.

Levi knikte suffig. Lauren merkte dat hij energie nodig had, dus stak zijn snorspriet door het raam en gaf hem energie. "Ik wil wel kijken," zei Levi, weer helemaal opgeleefd. "En Maggie, dan kan jij je broertje ook zien." Hij stond op en ging naast het bed staan. Hij vroeg zich af hoe het met zijn familie was. Die had hij ook al tijden niet meer gezien. Hij kreeg bijna heimwee, maar terug gaan was niet mogelijk. Daar zouden zijn ouders niet blij mee zijn.

Ares landde voor de deur van de spoedeisende hulp en Aphrodite sprong van zijn rug af. Ze stuurde de geïmproviseerde brancard van Kaj richting de ingang en door de deuren. Ze hoefde niet veel te zeggen, het verplegend personeel nam het over en legde hem op een echte brancard. Ze keek om naar Dylan, waar de verpleegsters naartoe liepen en hem rustig de weg naar een onderzoekskamer wezen. Gelukkig was het helemaal niet druk en hadden ze meteen tijd voor Dylan. Aphrodite maakte aanstalten om achter de verpleegsters aan te lopen.

Dylan liet idereen braaf zijn wonden verzorgen. Hij was er na Kay pas uitgevist en was tegen de zeeodem gekwakt. aangezien hij ui dit rijk kwam kon hij zijn adem 10 minuten inhouden, een bewusteloze kay kon dat niet. Hij hoopte dta het goed zou komen met kay