De vlinderplek - Rijk van de Schorpioen

Ergens, diep in een bos, ligt een open plek. Het is een prachtig grasveld met ernaast een beekje. Het zonlicht, dat door de bomen schijnt, valt op de gekleurde bloemen die midden in het gras staan. Maar het zou de vlinderplek niet heten als er geen vlinders waren. Je ziet ze overal vliegen, in alle kleuren en maten. Het is een rustige plek waar je kan relaxen.

Regels: Je mag vechten
Personen: Onbeperkt

Arra liep richting de open plek. Ze zag vanuit de verte al dat er veel vlinders waren. Ze was dol op vlinders, maar vooral op vissen. "Al die kleuren die ze hebben, zuchtte ze. Ze kreeg een vrolijk deuntje in haar hoofd en ging hard neuriën. Ze kwam aan en ging naast het beekje zitten. Het beekje deed haar denken aan haar vader die avonturier was geweest. Er schoot een liedje in haar hoofd, het liedje dat haar vader zong voordat ze naar bed ging. Ze begon het met een zwoele stem te zingen.

Isis vloog al een tijdje boven bomen toen ze een open plek zag liggen. Ze had wel even behoefte aan rust, dus liet ze Basil landen. Ze sprong van de draak af en liet zich met een zucht in het gras vallen. "Au", Isis sprong weer op. Ze was niet, zoals ze had gedacht, zacht geland maar hard, door iets in haar broekzak. Ze haalde een stukje glas uit haar zak. Oja, de viool die ze van Loki had gekregen. Loki had uit een stukje glas een viool weten te maken en na heel veel oefenen had Isis hem weer terug tot glas kunnen maken, dat was makkelijker om mee te nemen. Eigenlijk was ze nu wel op een goede plek om te oefenen. Ze keek naar het stukje glas, concentreerde zich en liet hem naar een viool en strijkstok veranderen. Ze pakte hem goed vast en begon een liedje te spelen. Het was het eerste liedje dat ze had geleerd, ze had hem nu zo vaak geoefend dat ze hem uit haar hoofd wist. Ze wilde nog niet een ander liedje leren, tot ze deze perfect kon. Plotseling hoorde ze iets anders, een mooie stem die zong. Het klonk prachtig. Isis luisterde waar het vandaan kwam en liep ernaar toe. Van een afstandje bekeek ze het meisje dat stond te zingen. Ze was echt heel goed.

Arra had rustig door gezongen zonder zich bewust te zijn van haar omgeving. Ze zag in haar ooghoeken iemand aan komen. Ze hield er aprupt mee op. Ze keek geschrokken naar het meisje. Onder het zingen waren haar gedachtes op hol geslagen en moest ze weer denken aan die ene geest. Ze wist nog steeds niet wie het was, terwijl ze vaag het gevoel had haar te kennen. Ze was zo geschrokken dat ze achter over viel. Ze schoof wat naar achter.

Oeps. Het meisje had gezien dat Isis stond te kijken en was gestopt met zingen. Het was misschien ook een beetje onbeleefd geweest, zoals Isis daar stond. Het meisje viel achterover. Of het nou een dertiender was of niet, Isis kon niet iemand zo op de grond laten liggen. Ze snelde naar het meisje toe en stak haar hand uit. "Sorry dat ik je zo heb laten schrikken", zei ze.

Arra keek naar de hand die het meisje uitgestoken had en pakte hem toen aan. Ze stond op e klopte haar kleren af. "H..Het geeft niet" zei ze nog wat na bevend. "I..ik was net hier gaan zitten omdat ik de vlinders zo mooi vind" ze keek naar de grond. Ze schaamde zich omdat ze van schrik was gevallen. Ze draaide zich om. "Ik zing meestal niet, ik ben bang dat andere zich daaraan storen." zei ze. Stom, dacht ze, nu schaam ik me nog meer. Ze liep rood aan en wou weglopen.

Isis had duidelijk gezien dat het meisje was gevallen en dat ze niet uit zichzelf was gaan zitten, maar ze zei er niks van. Het meisje leek zich er namelijk erg ongemakkelijk bij te voelen. “Ik stoorde me helemaal niet aan het zingen”, zei Isis, terwijl ze het meisje aankeek. In tegendeel, Isis had ervan genoten. “Je zingt hartstikke goed, je hoeft echt niet zo verlegen te zijn.”

Arra draaide zich weer om "Echt niet?" zei ze hoopvol. Ze keek weer blij. "Misschien wil je weer horen?" ze hield van zingen. Ze knielde neer bij de waterkant en waste haar gezicht. Ze droogde haar gezicht af met haar mouwen en ging weer tegenover het meisje staan. "Ik ben Arra" zei ze glimlachend.

"Ja, dat zou leuk zijn", antwoordde Isis, "ik heet trouwens Isis." Rustig liep ze naar een boom toe en ging op de grond zitten, tegen de boom aan. Ze keek naar het zonlicht dat op de vlinders viel, die waren elkaar vrolijk aan het achtervolgen. Isis glimlachte.

"leuke naam" zei Arra. Ze liep richting boom en ging naast Isis zitten. Ze keek ook naar de vrolijke vlinders. Nu ze daar zo zat schoot haar een liedje te binnen. Ze begon het te zingen. Het was een prachtig liedje over vriendschap en vertrouwen. Ze sloot haar ogen en leunde tegen de boom. Ze zong zachtjes verder.

Isis genoot van de stem van Arra. Het was zo zuiver en zo perfect op de maat. Ook de tekst was prachtig. "Wauw, hartstikke mooi", riep Isis. Opeens schoot haar een idee te binnen. "Hé, ik kan mijn viool wel pakken, dan kan jij een liedje zingen en ik viool spelen. Alleen... ik heb nog maar net leren spelen, dus heel mooi zal het niet zijn. Maar het is wel een goed oefening voor mij. Wat vind je ervan?" Vragend keek ze Arra aan.

Arra keek verast op. "Harstikke leuk," zei ze vrolijk," Laten we dat doen." Ze keek nieuwsgierig naar Isis. "Ik durf te wedden dat je het beter kan dan je zelf denkt. Welk liedje wil je doen? Begin jij maar dan spring ik er wel in. Oké?" Ze lachte.

Salima liep tussen de bomen. Melody liep naast haar. Melody wou heel graag op een mens lijken en liep dus, ookal kon ze vliegen. Ze kirde toen ze een stem hoorde zingen. Salima keek naar Melody. "Wil je daar naar toe?" vroeg ze lachend. Melody kirde weer. Ze begon te rennen. Salima schrok en zette de achtervolging in. Melody rende vrolijk kirrend door. "Wacht!" riep Salima, ze zag twee meisjes tegen een boom zitten. Melody rende op de twee meisjes af. Salima zag hoe Melody het meisje met de roze haren besprong. "Melody!" Salima rende er op af.

Aangezien Isis nog maar één liedje echt goed kon, wilde ze dat liedje doen. Ze had wel bladmuziek, maar die liedjes kon ze nog veel te slecht om normaal te kunnen spelen. Isis ging staan, pakte het stukje glas en veranderde het in een viool en een strijkstok. Ze legde hem op haar schouders en begon zachtjes en langzaam met spelen. Plots werd dat onderbroken doordat er een draak aankwam rennen die Arra besprong.

Arra zat juist lekker onderuit gezakt en keek bewonderend naar het stuk glas dat Isis omboog tot viool. Isis was net begonnen te spelen, toen er een draak aan kwam rennen en haar besprong. "Whaaaaaa" riep ze verschrikt"Wha hahahaha"

Salima stopte hijgend voor de twee meisjes. "Sorry" zei ze nog steeds hijgend" Ik wou Melody stoppen maar ze luisterde niet." Ze pakte Melody op van het meisje met de roze haren. "Het spijt me" zei ze nog eens. "Als je het niet erg vind kom ik er bij zitten" ze plofte neer. Ze was een beetje rood aangelopen, van het rennen en van schaamte. "Ik ben trouwens Salima" zei ze glimlachend.

"Hoe meer zielen, hoe meer vreugd", zei Isis glimlachend tegen het meisje. Isis keek naar de draak die haar met grote ogen aankeek. "En wat een lief draakje heb je. Ik heet Isis." Isis grijnsde.

Arra gierde het uit omdat het draakje op haar zat. Ze zag een meisje met rode haren aankomen lopen. Die tilde het draakje van haar af en verontschuldigte zich. "Geeft niet" zei Arra glimlachend. "Ik ben Arra" ze keek het meisje aan. Ze moest nog lachen om het draakje.

-New.

Bewonderend stapte Esra tussen een paar grote bloemen. De blaadjes waren net zo groot als haar hoofd, het was gewoon wonderbaarlijk. Van deze plek had ze eerder gehoord maar nooit de tijd voor gehad om te komen, altijd had ze het zo druk met de rebellen.

Alexis liep door de vlindertuin. Het was een prachtig gezicht hoe alle bloemen nog bloeide en de vlinders rondsweefde. Alles wat ze op dit moment zag linkte ze aan de aanstaande bruiloft. Zo zou het geweldig zijn om uit sommige bloemen een bruidsboeket samen te stellen, of in de decoratie te verwerken. Ze glimlachte omzichzelf terwijl ze in haar handen een klein vuurvlindertje maakte en die om haar heen liet vliegen.

Bij het meertje ging ze zitten. Het gras eromheen was behoorlijk nat, waarschijnlijk door de beesten die eruit waren gelopen met natte vachten. Ze keek de plek rond, waar ze een meisje met lang, zwart haar zag. Een vlinder fladderde op haar af en ging zitten op haar karamel bruine huid.

Alexis liet geconcentreerd het vlindertje wat vanhaar afvliegen. Het was een klein vlindertje dat zo gedetailleerd was dat het moeilijk was om te besturen. Al snel maakte ze een 2de vlindertje en liet deze verschillende bewegingen maken. Het was een prachtig gezicht. Uiteindelijk liet ze deze 2 creaties richting het meertje vliegen waar iets in het gras zat. Pas toen de vlindertjes bijna op het ding zat zag ze dat het een meisje was. Door deze gewaarwording lette ze niet goed op en spatte de vlindertjes in verschillende vonkjes uitelkaar.

Verschrikt knipperde ze met haar ogen, de vlindertjes waar ze net naar zat te kijken spatte uit elkaar. Ze keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het meisje, waarschijnlijk had ze magie. Het vlindertje wat net nog op haar arm had gezeten vloog nu nog vrolijk fladderend weg.

"Sorry" riep Alexis het meisje toe dat nu naar haar keek, niet dat dat haar veel uitmaakte. "Ik was even afgeleid, honey-love." haar blik volgde het echte vlindertje dat nu wegvloog. Even bekeek ze het meisje, erg geschrokken leek ze niet van het vlindertje, gelukkig maar, toch was de rustige reactie wel bijzonder. Veel mensen die magie zagen waren vaak helemaal enthousiast of wantrouwig.

''Maakt niet uit.'' riep ze terug, veel boeide het haar niet dat het gebeurd was. Ongelukjes gebeurde nou eenmaal. Ze keek naar de grote bloem voor haar, waar een vlinder gulzig de nectar eruit zoog. Misschien kon ze nog een boeket samenstellen van de overdreven grote bloemen, voor haar moeder. Of voor op de kamer van haar zusje.