Het maanmeertje-Rijk van de Maagd

'Ik denk dat we moeten beginnen met een maar ik heb er niet heel veel verstand van.' zei Marc. En dat was ook waar als er iemand ziek was dan was hij als eerst weg Angelique had wel geweten wat ze moest doen die was immers ook heelster. Marc keek naar zijn kleine meid en wist neit wat hij nu moest doen.

"Ik ben geen heelster alleen ik weet veel over kruiden, bessen en planten" zei Auryon. Ze haalde een gedroogd blad eruit. Ze legde het voorzichtig in de van Marc. Ze keek hem aan en zei " Ik wil dat jij het doet. je bent haar vader". Ze zei erachter " Doen haar mond open en leg de kruiden onder haar tong. Ze moet het laten oplossen".

marcs handen trilde toen de vrouw het blad in zijn handen legde. Voorzichtig opende Marc de mond van Anique en legde het blad onder haar tong. Precies zoals De vrouw het had gezegd. 'En nu?' vroeg hij. Hij wist niet wat er nu moest gebeuren en wou het eigenlijk graag weten. Hij merkte niets aan Anique ze lag nog steeds net zo als eerst in zijn armen.

"een paar minuten wachten. Het blad moet oplossen met haar speeksel"zei Auryon klam. Ze pakte een lok dat op Anique gezicht lag en legde hem achter haar oor. Auryon zei tegen Anique" alsjeblieft blijf in leven". Ze voelde haar tranen over haar wang glijden.

'Niet doodgaan.' mopelde marc tegen Anique. 'Ik kan niet zonder je.' zei Marc. De tranen liepen nu echt over zijn wangen. De gedachte dat Anique er niet meer zou zijn brak zijn hart. De paar minutten duurde eeuwen voor Marc. 'Wat moet er daarna gebeuren?' vroeg hij.

Arra liep langzaam richting het meertje. Ze was toe aan wat rust. Ze zag een paar mensen bij het meer. maar het was er niet druk. Ze ging aan de kant van het water zitten en begon te zingen. Het was een lied over de beauty van het water. Ze sloot haar ogen en genoot van het geluid om zich heen. Ze zong door met zwoele stem.

NEWW
___
Marc zat aan de rand van het meer. Het was nacht en volle maan. Hij keek over het meer heen en dacht aan een week geleden. Toen had hij hier op heldere dag met anique gezeten. Ze hadden gepicknick en toen was Anique ziek geworden door zijn schuld. Hij was boos op zichzelf en schreeuwde even hard. Hij had Anique dood laten gaan het was zijn schuld.

Bailey liep sloom, haar voeten kapot, helemaal kapot door al het lopen. Overal zaten blaren, schaafwonden en blauweplekken. Ze zuchtte en zag in de verte een meertje liggen. Ze hield niet van water, maar misschien had ze even water nodig om haar wonden in te weken, zo kon ze het ook sneller genezen. Ze was opgeschrokken door een schreeuw, die weergalmde in de nacht, het klonk ergens een beetje griezelig. Maar ze liep stug door en bleef op een kleine afstand staan. Ze zag Marc.

Marc was zo boos en verdrietig dat hij niet eens merkte dat er iemand aan kwam lopen. Hij had zijn voeten in het warme water liggen. Buiten was het best wel fris maar het water was nog lekker warm van de zon die er de hele dag erop had gestaan. Marc dacht aan Anique en hoe ze haar eerst stapjes zetten. Hoe haar eerste verjaardag was. Aan hoe Anique hoorde op te groeien.

Bailey bekeek hem van veraf. Ze kon niet goed zien hoe hij eruit zag, maar voelde zijn lichaamswarmte. Ze liep er zachtjes heen en bleef bij het water staan. Ze wierp een blik op het water maar keek daarna weer naar Marc. Ze wist niet of ze naar hem toe moest lopen of niet. Ze zuchtte en bleef staan.

Marc keek om omdat hij iemand hoorde zuchten. Het was Bailey. 'hee kom erbij zitten.' zei hij aardig tegen haar. Zijn gezicht was weer een masker geworden iets wat niet veel mensen zagen gelukkig. Hij keek vrolijk maar hij werd van binnen verscheurd door de wetenschap dat Anique dood was.

Bailey kneep haar ogen tot spleetjes. Ze herkende de verandering van humeur en het voorzetten van een hard masker wel, maar ze wist het niet zeker. Ze liep naar hem toe en met opgetrokken benen naast hem zitten. 'Ik hoorde je schreeuwen.' Zei ze en keek hem vanuit haar ooghoek aan. 'Gaat het wel goed met je?' Vroeg ze.

Marc werd nog even wat bozer op zichzelf omdat hij zo nodig had moeten schreeuwen. Hij had twee opties of hij zou liegen of hij zou eerlijk tegen Bailey vertellen dat Anique dood was. Hij wist niet wat hij moest doen. Ze zou de eerste zijn aan wie hij het zou vertellen maar hij wist niet hoe hij het moest zeggen.

Bailey keek hem koel aan. Hij moest niet gaan zeggen dat er niets aan de hand was, want dat was dom, je schreeuwt niet als er niets is. Ze keek weer voor zich naar het water en strekte haar benen, waardoor haar blote, kapotgelopen voeten het water heel klein beetje raakte. Het voelde verkoelend aan haar blaren. Ze keek naar Marc.

Marc keek naar Bailey en merkte dat als hij zou zeggen dat er niets was ze door zou gaan vragen. 'Eehm je herrinerd je Anique nog?' vroeg hij toen. Hij wist nog steeds niet hoe hij dit moest gaan vertellen maar hij zou het wel proberen. Bailey verdiende de waarheid.

Bailey knikte langzaam en stopte haar voeten toen helemaal in het water. 'Ja.' Zei ze. Het kleine meisje dat op haar af kwam rennen en haar armpjes om haar benen had geslagen. Het meisje dat ze ondanks alles nog schattig kon vinden. Er kwam een zwarte raaf aanvliegen en ging op haar schouder zitten, Darkness.

'Ze is twee dagen geleden overleden.' zei Marc snel. Nu hij er over na dacht stroomde de tranen over zijn wangen. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken en huilde even. Er waren genoeg mensen die zeiden dat hij moest verder leven maar hij wist nu niet hoe hij dat moest doen.

Bailey's koele gezicht verdween als sneeuw voor de zon. Op haar gezicht was vooral verdriet te lezen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem toe weer, te bang dat de woorden er te hard of bot uitkwamen dan ze bedoeld waren. Ze keek naar Marc zonder iets te zeggen en legde een hand op zijn rug, om hem enigzins te kunnen steunen. 'H..het spijt me zo voor je.' Fluisterde ze.

'Jij kan er niets aan doen. Ik was gewoon geen goed vader en ik had haar nooit alleen mogen opvoeden. Als iemand anders haar had opgevoed was ze nu nog gewoon hier geweest.' zei marc met een gebroken stem. De tranen liepen nog over zijn wangen.

Bailey keek hem geschrokken aan. 'Kom op, he. Het is niet jou schuld.' Zei ze een beetje verontwaardigt en keek hem aan. Ze wist niet wat er gebeurt was. 'W..wat is er gebeurt?' Vroeg ze. Anders wist ze ook niet waarom hij zichzelf de schuld gaf. Ze zuchtte en aaide troostend over zijn rug.

'We waren hier aan het picknicken en toen is Anique in het water gevallen omdat ik niet aan het opletten was. Ik ben achter haar aan gesprongen en toen kwam ik vast te zitten. Een meisje heeft ons toen gered maar Anique heeft het alsnog niet overleefd.' zei marc treurig.

Bailey kreeg tranen van woede in haar ogen. Ze haatte water en dat deed ze al haar hele leven. Ze viel langzaam langs haar wangen en ze keek weg. Haar hand ging troostend over Marcs rug. 'Het is niet jou schuld.' Zei ze met een brok in haar keel en keek met tranende ogen naar het water voor zich.

'Het is wel mijn schuld als Angelique hier was gewest dan was ze nooit in het water gevallen en dan had ze nu gewoon nog geleefd.' zei Marc huilend. 'Het is mijn schuld.' fluisterde hij. 'Het is mijn schuld.' bleef hij maar fluisteren.

Bailey keek hem aan. 'Nee, dat is het niet. Het is logisch dat je dingen gaat doen, als er dan iets gebeurt is het niet jou schuld, niet alleen in iedergeval.' Sprak ze hem tegen en ze veegde een paar tranen van haar wangen. Haar hand ging naar zijn schouder en wreef er rustig over en troostend over.

Marc schudde alleen zijn hoofd. Keer op keer en keek toen naar het water waar zijn Anique in was gevallen. Het water wat het begin was van haar einde. 'Als ik had opgelet...' zei hij. 'Als ik dat had gedaan dan was ze er nog geweest.' snikte hij. Hij kon niet leven met het feit dat hij nooit de vader kon zijn die Anique nodig had gehad.