Grot van Andromeda en Deryl --- blubjes rijk

Het is een ruime grot in een mooi regenwoud dat minstens en keer per maand onderloopt, gelukkig staat de grot boven het waterniveau. Het is met simpele houten meubels ingericht. Er zijn twee kleine vertakkingen, een is de kamer van maggie, gevuld met speeltjes van hout en ijzer, de ander is de kamer van droom en deryl. In zes jaar is het langzaam gevuld met steeds meer dingen, aangezien broom ervan houd in hout te snijden als ze zich verveeld, dus er zijn zoveel mogelijk meubels van hout. In een hoek van de grote kamer is een soort zandkuil waarin de draken, de wolf en het konijn slapen.

regels: naar droom en deryl luisteren, geen brandstichten, niets slopen en maggie niet plagen
personen: max een stuk of vijf, inclusief de bewonders.

Glimalchend liep Andromeda naar binnen. Ze zette Maggie in de kinderstoel en liep aar het keukentje om al snel terug te komen met een houten kom gevld met pap. met een glimlach gaf ze het aan het meisje dat met lichte tegenzin aan haar luch begon. Drome liep naar de rand van de grot en ging met haar voeten over de rand zitten, het zag er naar uit dat het al snel weer hoog water zou zijn. ze glimalchte.

een paar uurtjes later

Derryl plonsde door het regenwoud. Het was weer eens hoogwater. Hij hield een grote mand vol met boodschappen in zijn handen en ploegde richting de ingang van de grot. Hij stapte door de ingang, deed de geimproviseerde deur open en riep:"Hallo schatjes van me!"

Maggie lachte vrolijk "Papa" gilde ze en ze deed haar handjes omhoog, waardoor ze de kom pap omkieperde en die op de grond viel. Andromdeda lachte en liep naar Deryl toe "Hoi lieverd" ze gaf hem een kus en pakte de mand met boodschappen over "Aan je kletsnattigheid is te merken dat het al weer hoogwater is" ze glimalchte en dansde bijna met de boodschappen naar de keuken waar ze ze in de keukenastjes zette.

Andrew sopte zeiknat door het water. Hij was zeiknat. Het was warm en ook het zweet maakte hem zeiknat. Even verderop zag hij een grot. Daar zou hij gaan wachten tot het water teruggetrokken was. Misschien probeerde hij zichzelf wel even te drogen, maar hij dacht niet dat het veel effect zou hebben. Helaas was Akako vandaag snel teruggevlogen naar het Dertiende Rijk. Als hij mee was gegaan, dan zou hij ook nooit meer teruggekomen zijn. Maar hij gunde het Akako van harte dat ze terug ging naar Liuz. Hij strompelde de grot binnen en ging daar zitten.

Beowulf hief opeens zijn kop op "Ein indrienger" gromde hij voor hij door de deur liep en naar Andrew liep "Drome, je broer" schreeuwde hij terwijl hij terug naar binnen stormde, andrew gewoon aan de rand laten zittend. Van schrik liet Andromeda, die normaal erg handig was, een stapel borden uit haar handen vallen. Ze keek bezorgd naar Deryl "Hij hoort nog wel bij het dertiende" mompelde ze verschrikt

Derryl keek haar aan. Hij pakte Maggie op en bracht haar naar haar kamer. Hij zette haar in haar bedje en kalmeerde haar aura zodat ze in slaap zou vallen. Dat deed ze ook. Hij liep terug naar Droom en zei:"Het maakt niet uit, het is twee tegen een."

Andrew keek op van de wolf die bij Andromeda hoorde. Dat wist hij nog, ookal was het lang geleden dat hij haar had gezien. Nieuwsgierig keek hij op. "Hallo Beowulf," zei hij, vriendelijk maar met lichte droevigheid in zijn stem. "Is Drome er ook." Hij stond op en keek om zich heen.

Andromeda knikte nog steeds een beetje verschrikt haar hele ontspanne houding wa weg, ze had al haar spieren gespannen en controleere of haardolk nog hing waar hij hoorde. als laatst verzegelde ze maggies deur, zo zou andrew haar niets kunnen doen, aleen via een geheime tunnel zou lung wei haar kunnen halen. ze deed de deur open en liep in het laatste deel naar andrew. "Zeg, wat mot je hier?" zei ze kil.

"Andromeda!" riep Andrew en hij vloog haar om de hals. Voor het eerst in zes jaar voelde hij weer een beetje liefde en het bandje om zijn enkel werd even snel rood, om daarna meteen weer zwart te worden. Hij liet zijn zusje los. "Wat ben ik blij jou te zien," zei hij. Eigenlijk was hij niet blij, maar het was een automatisme. Even keek hij de kamer in.

Derryl liet Andromeda maar, maar begon wel alle tekenen van Maggie op te ruimen, alle kinderspulletjes verwijderde hij uit de kamer, zodat hij in ieder geval niet op zoek zou gaan naar Maggie als hij op pad was om te doden. Hij hield de aura van Droom en Andrew goed in de gaten.

Andromeda haalde zijn armen los en keek hem even aan, eigelijk wilde ze heel blij zijn, maar ze moest en zou haar familie beschermen, ze keek even over haar schouder de kamer in. Gelukkig had deryl alles snel opgeruimd Ze deed de deur open en liet hem open toen ze naar binnen liep. De warmte sijpelde door de deuropening de koele grot in. Ze liep naar Deryl en pakte nog steeds gespannen zijn hand "Wat doe je hier?" vroeg ze nu een beetje gekalmeerd aan andrew.

"Ik zocht een droge plek om te wachten tot hier het water weer weg was," legde Andrew uit. "En om te drogen. Dat kan ik namelijk zelf niet meer." Toen zag hij Derryl staan. "Ik ken jou!" riep hij verbaasd uit. "Ik heb zes jaar geleden een gevecht met jou gehad." Toen zag hij hem hand in hand met Andromeda staan. "Oké, wat is hier aan de hand?" vroeg hij, totaal in de war. Zonder dat hij iets deed flikkerde het zwarte bandje om zijn enkel vervaarlijk.

"Wij wonen hier." Zei Derryl kalm en rustig. Hij keek Andromeda even aan en gaf haar een kneepje in haar hand. Hij keek naar de aura van de jongen die blijkbaar Andromeda's broer was en probeerde hem uit alle macht zo onopvallend mogelijk te kalmeren.

"Oh," zei Andrew, quasi nonchalant. "Maar, maar," Het duizelde hem. Het zwarte bandje bedekte zijn hele been. Hij had geen idee meer van waar hij was en wat deed. En al helemaal niet van wat er aan de hand was. Hij keek nog één keer om zich heen en viel flauw.

Andromeda schrok en rende naar haar broer toe. Ze pakte hem op. "Deryl, we kunnen hem niet doden, dat kan gewoon niet, het is nu eenmaal mijn broer" ze keek hem een beetje paniekerig aan terwijl ze mer andrew naar een kleine inham van de hoofd grot liep. ze maakte van wat rondslingerend metaal een geimproviceerd bed en legde andrew neer. Ze keek Deryl aan, ze was nu te erg in paniek om helder tedenken.

Derryl sloeg zijn arm om Droom's schouder heen. "Shhh." Suste hij haar. "Het komt allemaal weer goed." Hij legde zijn hand op het voorhoofd van Andrew. Hij twijfelde niet hem te doden. Hij had eerder ook zijn leven gespaard. "Ik weet niet wat het probleem is, maar we moeten hem in ieder geval in de gaten houden." Zei hij.

Andromeda glimalchte naar Deryl en haalde rustig adem,langzaam werd haar ademhaling weer kalm. Ze haalde de metalten plaat weg voor de deur van maggie en liep naar binnen. De kleuter zat onthutst op de grond met een pruilip "Het is oke meisje" zei Andromeda voor ze haar Maggs opakte en naar de kamer liep. Maggie wurmde zich uit haar armen en rende naar Andrew "Maamaaa Waarom slaapt de meneer, en wie is hij" schreeuwde ze. Andromeda rende meteen naar haar toe en nam haar mee naar de andere kant van de kamer "Die meneer is flauw gevallen, hij heet Andrew en is je oom" Het meisje wilde weer naar Andrew rennen, nu om hem te knuffelen. Andromeda hield haar angstvallig tegen en hield haar op schoot. Voor de zekerheid stuurde ze een dunne polsband van metaal rond andrews pols en met een dunne lange ketting zat hij nu vast aan het metalen bed, zo kon hij niet bij maggie.

Andrew werd wakker. Hij was weer helemaal gekalmeerd. Het bandje had weer de normale vorm, maar was nog steeds zwart. "Vergeef me," zei hij zonder moeite. "Maar zoals Andromeda waarschijnlijk nog wel weet, ben ik niet helemaal in orde. En nu Alyssa weg is, gaat het helemaal niet goed meer. Maar zouden jullie mij nu uit willen leggen wat er aan de hand is? En waarom zit ik vastgeketend?" Hij vond het nu maar even best. Maar hij wilde wel weten wat er aan de hand was. En de ketting kwam van Andromeda, want het was metaal.

Andromeda zuchte en zette Maggie in een kinderstoel, buiten het beriek van andrew. Ze liep naar hem toe met een homp brood "Eet maar." zei ze met een glimalch. Ze ging in een leunstoel zitten. "En nu komt een langverhaal." ze haalde diep adem "Ik en deryl kwamen elkaar tegen en na een poosje bleef ik zwanger, waar we beiden wel oke mee waren. toen was er een groot gevecht bij dat ene dorpje zes jaar terug, kwam hij eachter dat ik bij het dertiende zat en heeft me bij het gevecht weg gehaald, toen hebben we besloten dat het het beste voor ons kleintje zou zijn als een van ons zou overstappen. Ik koos om naar het twaalf rijken over te stappen omdat mijn geloof toch al wankel was." ze haalde diep adem "En toen hebben we ons teruggetrokken en zijn hier gaan wonen en kregen al snel onze kleine Maggie erbij." Ze kleuter stak van plezier haar handjes in de lucht "Ikke Maggie zijn" Andromeda lachte vrolijk naar haar kleintje. "Ja, jij ben Maggie lieve schat" ze glimalchte naar Andrew "En zo gaat het nu een beetje."

"Oh," zei Andrew. "Dan heb ik dus opeens een nichtje. En ik heb er vrede mee, hoor. Als jij dat wil, dan wil jij dat. Wie ben ik om er iets over te zeggen. Maar ik blijf wel gewoon bij de Dertieners. Hebben jullie daar problemen mee?" Zonder een antwoord af te wachten, ratelde hij door. "En met mij gaat het niet zo goed, zoals jullie gezien hebben."

Andromeda glimalchte naar hem en met een handbeweging de keten weg. Ze liep naar Maggie en pakte het kindje op. Zodra ze op de grond stond rende ze naar Andrew "Oome Drew" zei ze lachend. Andromeda keek toe "Ik zie dta het slecht gaat ja, ik denk niet dat dat vuur zwart hoort" zei ze droog "Wat is er preies aan de hand?"

Eerst wende Andrew zich tot Maggie. Hij pakte het kleintje op en zette het op schoot. Daarna wende hij zich tot Andromeda. "Nee, vuur hoort inderdaad niet zwart," zei Andrew. "Ik ben eenzaam en dat heeft zich geuit in een psychische stoornis. Mijn vuur geeft zwart licht en ik ben af en toe niet mezelf. En dat bandje is zwart, net als mijn pet. Die was normaal altijd blauw. Maar nu lukt het niet meer om blauwe petten te kopen. En ik kan alleen nog maar treurige liedjes spelen op mijn panfluit. Ooit was dat anders. En nu Alyssa terug is naar het Dertiende Rijk, is het alleen maar erger geworden. Gelukkig hebben Astelle en Scott me er doorheen gesleept. En ik kan nauwelijks nog emotie tonen." Hij kriebelde Maggie gelukkig onder haar kin, maar liet niet merken hoe blij hij was.

Maggie ging op Andrews schoot staan en pakte zijn haar in haar knuistjes en trok er een beetje aan. "Ome Dlew" zei ze lachend. "Ome Drew ook kunne magie, net als pap en mama?" ze keek hem vragend aan.

Andromeda glimalchte en pakte de kleine op "Het lijkt net alsof je weer eens koffie hebt gejat" Ze lachte en trok haar bij andrew weg "Ga maar op de rug van eo een rondje varen" het meisje lachte en trok aan de vacht van de wolf tot hij opstond en met haar naar buiten liep. Andromeda wende zich weer naar Andrew "Sorry maar soms is ze een beetje hyperactief" ze glimalchte "Maar je probleem is wel ernstig, ik raad je aan om meer onder de mensen te komen"

"Ja, maar hoe?" zei Andrew. "De helft van de mensen is mijn vijand. En het probleem met dat bandje is dat het ook permanent is. Maar nu wil ik er even over ophouden. Ik wil even met Derryl praten. We kenden elkaar namelijk al, alleen was dat contact niet zo goed." Hij dacht nog een keer terug aan het gevecht. Het was een leuk gevecht geweest en ze waren aan elkaar gewaagd. Maar nu zou Derryl makkelijk van hem winnen, want hij was niet meer in top conditie.