Het mangrove bos -vissen

Pixis voelde zich heerlijk kalm worden van binnen. Nu kon hij gewoon vertellen wat hem dwarszat. "Mijn vrouw is weg, door een stom misverstand," zei Pixis. Meer hoefde hij niet te vertellen. Eigenlijk waren dit vreemden, met hun eigen problemen.

'Dat is niet zo mooi.' Zei Derryl. Hij wist dat Pixis erg veel van zijn vrouw hield, dat kon hij lezen in zijn aura. Maar hij wist ook dat veel van die liefde overschaduwd werd door verdriet. Pixis moest eerst zijn eigen verdriet verwerken voordat hij terug kon gaan naar zijn vrouw.

Pixis ging tegen een boom aan zitten. Hij wilde iets doen. Maar hij wist niet wat. Zijn handen gaven een beetje groen licht. Nu wist hij wat, hij moest iets helen. Helaas kon hij nog geen innerlijke pijn helen, dan kon dat van pas komen bij Derryl, Andromeda en bij zichzelf.

Droom liep naar Deryl en gaf hem een lange kus "Ik heb je gemist" zei ze zacht voor ze hem nog een knuffel gaf. "Ik heb je zo gemist" ze deed haar best niet weer in huilen uit te barsten. Stomme stemmingen.

Derryl sloeg zijn armen weer om Andromeda heen en kuste haar opnieuw. 'Ik heb jou ook gemist.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. 'Ik heb jou ook heel erg gemist.' Hij streek met zijn hand over haar haar dat in een vlecht zat. Hij durfde haar niet te dicht tegen zich aan te drukken omdat ze er zo breekbaar uitzag.

Droom glimalchte naar hem "Ik was bang dat mijn letterlijke nachtmerries werkelijkheid waren geworden." ze glimalchte "Vind je het heel erg als wij twee nooit naar een veld klaprozen gaan, ik ben bang dat mijn nachtmerries dan toch echt worden" ze glimalchte naar hem, maar de pijn bij de herinnering aan de droom was af te lezen in haar ogen.

'Nou, daar had ik net zo'n zin in, maar ik denk dat het nu maar een veld vol madeliefjes wordt.' Grapte Derryl. Hij hoopte dat hij haar kon opvrolijken. Hij streek nogsteeds over haar haar. Hij zou haar de komende paar minuten niet meer loslaten.

Andromeda glimalchte half "Maddeliefjes zijn oke" ze glimalchte en omhelsde hem stevig, langzaam sloot ze haar ogen en haar omhelzing werd zwakker, uitgeput was ze in slaap gevallen in Deryls armen. Ze had al bijna een dag geleden voor het laatst een paar uur niet geslapen en ze was uitgeteld.

Derryl hield de slapende Andromeda in zijn armen, tilde haar op en legde haar voorzichtig op Abby's rug. Hij keek even ontroerd naar haar. Het was goed dat ze een keer sliep, ze zag er erg moe uit. Hij keek Pixis aan. 'Het komt wel goed tussen jou en je vrouw hoor, ik zie veel liefde in jouw aura.' Hij zei tegen Abigail dat ze Andromeda maar naar huis moest brengen.

"Dank je," zei Pixis. "Maar je weet niet of dat ook wederzijds is." Zijn handen waren nog steeds een beetje groen. Hij bukte en raapte een zaadje van de grond. Zodra het in zijn handen lag, kwam er een klein stengeltje tevoorschijn. "Dank je," hoorde Pixis het kiemplantje piepen. "Graag gedaan," zei hij.

'Natuurlijk wel. Die komt er snel genoeg achter dat jij helemaal niets hebt gedaan, geloof me nou maar. Ze was er vast kapot van, dat betekent dat ze van je houd, Pixis. Ze komt wel terug.' Zei Derryl, niet op een prekende toon, meer op een bezorgde. Hij draaide zijn ring met gif erin rond in zijn vingers.

Pixis zuchtte. "Nou, ik moet maar weer eens gaan." Hij stond op en vloog weg. Over zee, terug naar zijn huis.

-nieuw-

Katniss zweefde een stukje boven de natte bosgrond. Er speelde een licht briesje door haar haar. Ze speelde op haar zilveren fluit, het luchtige deuntje verspreidde zich tot ver tussen de bomen. Rue zweefde boven haar en maakte draakvormige gaten in de wolken.

Levi liep in zijn zwembroek over het water. Lauren liep achter hem aan. Om de zoveel tijd haalde Levi een waterboog uit het water en schoot hij binnen een paar seconden, om de boog daarna weer te laten verdwijnen. Hij maakte een paar mistbanken en vormde ze om tot een aantal dieren. Ook deze liepen met hem mee over het water.

Katniss zweefde omhoog en ging in een comfortabel uitziende boom zitten om aan haar lunch te beginnen. Ze viste een boterham met kaas uit haar tas en nam een grote hap uit de rechterbovenhoek. Ze maakte ondertussen vlinders van lucht die om haar heen dartelden. Ze waren ZICHTBAAR, omdat het licht op de bewegende lucht afkeste.

Plots herinnerde Levi zich iets. Toen hij op de grote weides was, had hij een bos gemaakt. Dat bos had hem een speciaal gevoel gegeven. Meteen bedekte hij al het water met een mistbank. Uit de mist vormde hij een bos van de symbolische witte bomen. De dieren klommen er meteen in. Door de bomen zag Levi even de rest van het bos niet meer. Maar dat was ook niet nodig.

Katniss sprong rustig uit de boom toen ze opeens een aantal bomen met witte bloemen uit de grond zag schieten. Ze zweefde ernaartoe, al knabbelend op haar kaasboterham. Ze zweefde rustig over de bomen heen, op zoek naar de oorzaak van de plotselinge plantengroei. Toen ze Levi zag staan begon ze aan haar landing.

Levi keek even naar de bomen die het water bedekten. Toen zag hij Katniss. Hij kende haar nog uit een vaag verleden, maar hij wist niet meer waar van. "Hallo," zei hij. Hij stond nu stil in het midden van het water.

Katniss zwaaide rustig naar Levi en nam nog een hap van haar kaasboterham. 'Waarom doe je dit?' Vroeg ze kalmpjes, wijzend op de bomen met de witte bloemen. Ze vond ze wel mooi, maar niet erg op hun plek midden in een regenwoud-achtig mangrovebos.

"Die bomen hebben een diepere betekenis voor mij," zei Levi. "Ze laten me een beetje veilig voelen. En ze zijn gewoon mooi. Er heeft ook al een keer zo'n bos op een savanne gestaan." Hij keek naar de wolk diertjes die over de takken renden.

'Ze zijn inderdaad mooi.' Zei Katniss en ze raakte een klein wit bloemetje aan, die van de boom afviel en op haar hand terechtkwam. Ze rook eraan en rook een zoete, honingachtige geur. Ze liet een paar luchtdiertjes achter Levi's wolkendiertjes aanrennen.

"Maar jij moet het ook kunenn met wolken," zei Levi terwijl hij naar de luchtdiertjes keek. "Het is gewoon lucht met gevangen water erin. Stuur maar eens zo'n boom, maar als een luchtmeester." Dat moest hij ook doen als watermeester, maar voor Katniss waren het dezelfde bewegingen als altijd, voor hem nieuwe.

Katniss concentreerde zich en bewoog een hand met gespreidde vingers langzaam omhoog, er ontstond eerst een klein boogje dat steeds groter werd naar mate ze haar hand verder hief. Haar boom was wel iets doorzichtiger dan die van Levi.

"Top," zei Levi. "Het enige probleem is dat jullie luchtmeesters geen lucht kunnen maken. Daarvoor moet je waterdruppels sturen en die vermengen met lucht. En je bewegingen moeten sneller." Hij draaide heel snel met zijn hand en de dichtstbijzijnde bomen verdraaiden helemaal. Hij liet zich een beetje op tillen door het water, tot hij op ooghoogte was met Katniss. "Ik krijg een beetje last van mijn nek van het omhoog kijken," legde hij uit. Toch was het vreemd, hij was twee meter twaalf en hij moest omhoog kijken.

'Ik wil ook wel landen voor je hoor, maar nu sta je al in de lucht.' Zei Katniss met een glimlach tegen Levi. Ze maakte nog een boom, deze keer sneller. Hij zag er al wel beter uit, maar de waterdruppels wouden niet helemaal meewerken en er viel een tak af.